Theo Angelopoulos nie tworzy kina konwencjonalnego i schlebiającego obowiązującym gustom lub modom. Wydaje się raczej kontynuatorem filmowego modernizmu oraz zwolennikiem dzieła elitarnego i osobnego, naśladowcą wielkich reżyserów lat sześćdziesiątych XX wieku. Dziś Angelopoulos wyrasta także na czołowego przedstawiciela kina autorskiego, a także patrona filmowej melancholii i minimalizmu. W swojej niemal 40-letniej karierze zrealizował trzynaście niezwykłych filmów, z których kilka powszechnie uznawanych jest za arcydzieła: "Podróż komediantów", "Aleksander Wielki", "Pejzaż we mgle" i "Spojrzenie Odyseusza". Dla Angelopoulosa filmowe medium nigdy nie było prostackie, lecz pozwalało opowiadać historie ponadczasowe, pełne metafor i alegorycznej wzniosłości. Wyrastało z doświadczeń widza kin studyjnych, obserwatora nowofalowych eksperymentów, ale także z greckiej mitologii, bizantyjskiej sztuki i dwudziestowiecznych cierpień Europy. I ten bagaż emocji Angelopoulos wnosi do swoich poetyckich filmów, których odbiór wymaga cierpliwości, ale pozostawia widzów w zachwycie i artystycznym spełnieniu.

[Rabid, 2008]