W swojej rezydencji pod Bostonem, w niewyjaśnionych okolicznościach, zostaje zamordowany jeden z udziałowców Evere Partners - firmy typu venture capital, zajmującej się inwestycjami w małe przedsiębiorstwa, które dają nadzieję na krociowe zyski w przyszłości. Wszystkie ślady prowadzą do Simona – pracownika Evere, a jednocześnie zięcia zamordowanego. Oczywiście Simon jest niewinny, niestety swą niewinność musi udowodnić sam. W tym celu rozpoczyna prywatne śledztwo. W miarę postępu prac coraz bardziej zagłębia się w tajemnice, które kryje w sobie Evere, jej pracownicy i przedsiębiorstwa, w które Evere inwestuje.

W „Ostatniej transakcji” trup ściele się gęsto, ale nie za gęsto - da się przez tę powieść prześliznąć (a nie przebrnąć!) suchą nogą. Znajdziemy w niej wszystko to, co powinno się znaleźć w mieszaninie powieści sensacyjnej, kryminału, a nawet… thrillera medycznego. Jest więc morderstwo, uparty detektyw, duże pieniądze, tajemnica, a także namiętność.

Psychologizacja bohaterów (która sprowadza się głównie do stwierdzeń w stylu „byłem smutny, bo wszyscy myśleli, że jestem mordercą”) nie jest może najmocniejszą stroną „Ostatniej transakcji”, ale nie o to przecież chodzi w powieściach tego typu. Bohaterowie są jedynie pionkami, które służą autorowi do skonstruowania intrygi, całkiem zresztą udanej.

Ponadczterystustronnicowa powieść zapewnia dobrą rozrywkę od rozdziału pierwszego aż po epilog. Nieliczne błędy edytorskie (np. „muiałby”* zamiast „miałby” czy „nieu”** zamiast „nie”) także nie są na tyle istotne, by zakłócić pozytywny odbiór. Z czystym sumieniem mogę polecić „Ostatnią transakcję” może nie jako danie główne, ale jako przystawkę przed czymś bardziej ciężkostrawnym.



---
* Michael Ridpath, „Ostatnia transakcja”, tłum. Dorota Stadnik, Warszawskie Wydawnictwo Literackie, Warszawa 2001, str. 242.
** Tamże, str. 354.