Właściwie cieszę się, że przeczytałam tę książkę. Dosyć lekkostrawna, doskonała na odstresowanie się, udająca, że zmusza do przemyśleń. Trochę jestem rozczarowana, gdyż jako czytelniczka o niewygórowanych wymaganiach literackich liczyłam na coś, czego jeszcze nie znam. Zwłaszcza spodziewałam się tego po pani Tokarczuk. Zwłaszcza po moim pierwszym z nią zetknięciu, kiedy to "Bieguni" przez dni dwa nie pozwolili mi się od siebie odkleić.

A tu przy podejściu drugim trafiłam na "Podróż ludzi Księgi" i zachwycona nie jestem, choć ta prześliczna opowieść, przesycona jakąś magiczną atmosferą i niezwykłymi zdarzeniami klimat ma całkiem przyjemny. Jak to bajka. Może na bajki jestem za stara? Może powinnam być te pięć czy dziesięć lat młodsza? "Człowiek prawdziwie dojrzały sprowadza się do dziecka, od którego się począł"[1]. Ja więc jestem na tyle niedojrzała, że lektura za bardzo przypominała mi książki Coelho. Ponowne "odkrywanie" ludzkości znanych już wszystkim prawd - o tym, że sensem życia jest miłość i głębszego nie znajdziemy, o tym, że prawdę można znaleźć w sobie. Ładne banały. Być może mądre, ale tak przez pisarzy zużyte, że czytelnik jedynie lekko się uśmiecha. Może nawet odrobinę drwiąco?

Chciałabym podkreślić, że słowo "ładne" nie zostało przeze mnie użyte ironicznie. Mimo wszystko uważam, że styl Olga Tokarczuk ma bardzo przyzwoity i pozwolę sobie sięgnąć po kolejną jej autorstwa pozycję. Będę szukać, aż znajdę u niej to, co mam nadzieję znaleźć. Jeśli ktoś wie, co to może być albo po prostu wie, co polecić, to na pewno się nie obrażę. :)

[1] O.Tokarczuk, Podróż ludzi Księgi, Warszawa 1998.