Z całą pewnością jest to krótka powieść, składająca się z dwóch różnych opowiadań o tym samym temacie przewodnim, które ostatecznie łączą się ze sobą znakomicie.

Na początku zatem znajdujemy się w czasach zamierzchłych, jest to średniowiecze bądź XVI wiek; tytułowy kat siedzi wzgardzony oraz samotny przy stole w pewnej gospodzie i pije. Ludzie zgromadzeni wokół opowiadają legendy o nim, jego zawodzie i klątwach, które go otaczają wraz z jego przybytkiem.

Scena zmienia się diametralnie po wielu podobnych wydarzeniach. Stara gospoda przeobraża się w zdeprawowane miejsce rozrywki z orkiestrą jazzową oraz eleganckimi tańczącymi parami. Lecz kat wciąż siedzi.

Natychmiast widzimy wyraźnie, że nazizm szerzy się w tym towarzystwie – ludzie składają hołd katu który staje się bohaterem czasu, opowiadają się za nowym duchem, który właśnie wtargnął.

Sceny dramatyczne oraz pełne przemocy, które jednocześnie są niezwykle symboliczne narastają, zanim kat wypowie kilka przerażajacych zdań, stanowiących sens moralny.

W dramatyzowanej formie to podwójne opowiadanie wywiera jeszcze silniejsze wrażenie.

Tak oto po raz kolejny Pär Lagerkvist dowodzi, że jest jednym z najwybitniejszych pisarzy szwedzkich XX wieku.