Zanim - po kilkunastu latach intensywnej pracy pisarza - powieść "Listonosz Nerudy" uzyskała obecny, definitywny kształt, zapowiedziała swe pojawienie się w kilku innych dziedzinach sztuki. Najpierw autor napisał na kanwie powstającego dopiero utworu powieściowego scenariusz filmu, który następnie sam wyreżyserował. Potem Skármeta stworzył teatralną wersję swego utworu, którą wystawiono w Caracas, stolicy Wenezueli, w roku 1984. W rok później ukazała się powieść w swym kształcie podstawowym - i przyjęta została entuzjastycznie (przełożono ją na ponad dwadzieścia języków!). Popularność zawdzięcza w pewnej mierze kolejnemu filmowi nakręconemu na jej podstawie, w którym wspaniałą kreację stworzył grający rolę wielkiego poety chilijskiego Pabla Nerudy znakomity aktor francuski Philip Noiret. Znana i w Polsce filmowa wersja utworu, zatytułowana "Il postino" (Listonosz), zawierała niezwykle sugestywną apologię jednego z największych w poezji wieku XX przedstawicieli prometejskiego mitu, jakim był Pablo Neruda. Skármeta zarówno w swej powieści, jak i we wszystkich jej pochodnych wcieleniach, sportretował bogatą osobowość wewnętrzną autora "Pieśni powszechnej".

Antonio Skármeta (ur. 1940), pisarz, reżyser, twórca telewizyjny i filmowiec chilijski, debiutował w roku 1967 tomem opowiadań zatytułowanym "El entusiasmo" (Entuzjazm). Za następny zbiór - "Desnudo en el tejado" (Nagi na dachu, 1969) - otrzymał nagrodę na międzynarodowym konkursie literackim kubańskiego wydawnictwa Casa de las Americas. Kolejne tomy nowelistyczne Skármety nosiły tytuły: "Tiro libre" (Wolny strzał, 1973), "El ciclista de San Cristóbal" (Rowerzysta z San Cristobal, 1973) i "Novios y solitarios" (Narzeczeni i samotni, 1975). Opublikował także powieści "Soñé que la nieve ardía" (Śnił mi się płonący śnieg, 1975), "No pasó nada" (Nic się nie stało, 1980), "La insurrección" (Powstanie, 1982) oraz "Match Ball" (1989). Jest też autorem licznych scenariuszy filmowych, słuchowisk radiowych i sztuk teatralnych, które często sam reżyseruje - do najwybitniejszych krytycy zaliczają utrzymany w konwencji realizmu magicznego dramat "Torre de marfil" (Wieża z kości słoniowej). W ostatnich latach ogromny rozgłos uzyskał jego cykliczny program telewizyjny El show de los libros (Książkowy show), stanowiący absolutnie novum w latynoamerykańskiej publicystyce telewizyjnej.

[Wydawnictwo Wiedza i Życie, 1998]