Ostatnio przeczytałam "Wichrowe Wzgórza" Emily Bronte i jestem pod wrażeniem tego, jak autorka odmalowała postacie wystepujące w książce. Uważam, że jest to jedna z najlepszych książek, jakie dotąd przeczytałam.
Bohaterowie zostali wiernie odtworzeni, mogłam ich sobie wyobrazić w każdej chwili. Miałam wrażenie, że nie czytam książki, ale oglądam film. Wszystko było wspaniale ułożone chronologicznie, mimo że było to opowiadanie gospodyni, która cofnęła się o dobrych dwadzieścia lat wstecz. Zastanawiam się, jak cała historia tej rodziny mogła powstać tylko w głowie jednej głowie.
Sylwetki ludzi, których opisała można spotkac i we współczesnym świecie, ale nie są one tak skrajnie złe jak Heathcliff, albo tak doszczętnie naiwne jak młoda Katy. Uważam, że książka zawiera opisy uczuć znanych nam nadal we współczesnym świecie: miłość, nienawiść, zazdrość, zemsta.
Wzruszyła mnie najbardziej postać Heathcliff'a, chociaż to on sprowokował to całe zło. Współczuję mu. Kochał tylko jedną kobietę, był gotów poświęcić dla niej wszystko, a ona zostawiła go i wyszła za innego. Potem, kiedy była na łożu śmierci, oskarżała go o to, że to on złamał jej serce. To było dla mnie nie fair.
Jednak nie mogę wybaczyć mu podłego traktowania Hindleya i Katy. To było za wiele. Jednak myślę, że Linton zasłużył na takie traktowanie przez ojca. Nie podobał mi się ten bohater. Był płaczliwy, nie miał za grosz charakteru i jak on się bał ojca. Boże! Pogardzałam nim, więc się nie dziwię, że takie uczucia miał wobec niego Heathcliff.
Za to w pełni współczułam Hindleyowi. Był przystojny, inteligentny i bystry, ale Heathcliff ukształtował go na przeraźliwego człowieka, który pogardzał wszystkim tym, co wiązało się z cywilizacją. Jednak po poznaniu Katy starał się wziąść w garść. To było silne postanowienie. I za to go podziwiałam.
Książka jest fascynująca. Polecam ją.