„Irena Sendlerowa nie lubiła, gdy nazywano ją bohaterką – pisze we wstępie do książki Anna Mieszkowska. (…) – Jest prawdą, że wiele lat milczała. Po raz pierwszy opisała to, czym zajmowała się w czasie wojny, w dwudziestą rocznicę wybuchu powstania w getcie warszawskim: Ci, którzy pomagali Żydom. Wspomnienia z czasów okupacji hitlerowskiej (Biuletyn Żydowskiego Instytutu Historycznego 1963, nr 45/46). Pierwszego wywiadu udzieliła Józefowi Goldkornowi (…kto ratuje jedno życie) dla tygodnika „Prawo i Życie” w 1967 roku. W latach następnych też o niej pisano.

Ale ogromne zainteresowanie mediów polskich i zagranicznych historią Ireny Sendlerowej wybuchło w roku 2001, gdy do Polski przyjechały cztery amerykańskie uczennice, by odwiedzić bohaterkę swojej sztuki. Pani Irena miała już wtedy dziewięćdziesiąt jeden lat i nie zdawała sobie sprawy, że już niedługo jej historia stanie się głośna na świecie, a ona będzie osobą tak popularną jak największe gwiazdy świata literatury, muzyki i filmu.

Dobro musi zwyciężyć, powtarzała często. Całym długim, niełatwym życiem udowodniła światu, że można być dobrym nawet wtedy, gdy dookoła jest zło, nienawiść i śmierć. Cierpiała, widząc, że świat nie wyciągnął należytych wniosków z okrucieństw drugiej wojny. Że nadal na całym świecie mnóstwo jest przemocy, nietolerancji, cierpienia. Irena Sendlerowa, od lat nazywana matką dzieci Holokaustu, zmarła 12 maja 2008 roku w Warszawie.

Do przeprowadzenia rozpoczynającej tę książkę rozmowy z Janiną Zgrzembską, córką pani Ireny, zachęciły mnie pytania zadawane przez osoby, które po lekturze książek Matka dzieci Holocaustu. Historia Ireny Sendlerowej (Muza 2004) i Dzieci Ireny Sendlerowej (Muza 2009) odczuwały niedosyt informacji biograficznych o charakterze rodzinnym. Starałam się również wyjaśnić wątpliwości uważnych czytelników. Udało mi się też ustalić i sprawdzić kilka faktów pominiętych we wcześniejszych biografiach”.

Jak napisał prof. Michał Głowiński (…) książka Anny Mieszkowskiej jest „czymś więcej niż książką o Niej; choć nie stanowi tak zwanego wywiadu rzeki, jest w dużej mierze także jej książką. Anna Mieszkowska dopuszcza bowiem swoją bohaterkę do głosu, zapisuje Jej wypowiedzi, utrwala opinie, przywołuje wypowiadane przez Nią formuły. Biografia Ireny Sendlerowej jest piękna
i heroiczna, budująca i przejmująca, taka, która od dziesięcioleci czekała na swojego Plutarcha”.

"Prawdziwa historia Ireny Sendlerowej" – poprawione i uzupełnione wydanie poprzednich edycji – ukazuje się w 71. rocznicę aresztowania przez gestapo siostry „Jolanty” (taki pseudonim nosiła w czasie wojny) i 72. rocznicę powstania Żegoty, których celem było niesienie pomocy prześladowanym przez Niemców Żydom.

Pierwsze wydanie książki "Matka dzieci Holocaustu. Historia Ireny Sendlerowej" ukazało się w 2004 roku za życia bohaterki, i było przez nią autoryzowane.
Drugie wydanie ze zmienionym tytułem "Dzieci Ireny Sendlerowej" ukazało się rok po jej śmierci (2008), i w roku premiery filmu fabularnego produkcji amerykańsko-polskiej (2009).

W obu pierwszych wydaniach pominięto wątki rodzinne na prośbę Pani Ireny.
Książka "Prawdziwa historia Ireny Sendlerowej" zawiera wyjaśnienie wielu zdarzeń z życia osobistego i zawodowego "siostry Jolanty", o które pytali uważni czytelnicy wcześniejszych publikacji.

Obecna książka ma dwie nakładające się formy opowieści. Narracji bezpośredniej, w której wykorzystano fragmenty wspomnień, zapisków i notatek Ireny Sendlerowej, towarzyszy taki wybór i układ dokumentów, zdjęć, materiałów prasowych i listów, że stanowi cenne uzupełnienie wiedzy o bohaterce. I może być odczytany jako równoległy-archiwalny głos o jej życiu i działalności.

Niezwykle ważnym fragmentem książki jest rozdział zatytułowany "Janka, córka Ireny - rozmowa Anny Mieszkowskiej z Janiną Zgrzembską". A także obszerny aneks "Dokumenty", w którym odnajdujemy bezcenne listy Ireny Sendlerowej pisane w latach 1994-1995 do Natana Grossa (1919-2005) polsko-izraelskiego pisarza, poety, tłumacza i reżysera filmowego. Do uratowania jego brata (Jerzego Grossa, który żyje w Australii, gdzie jest znanym reżyserem filmów animowanych) przyczyniła się nie tylko Irena Sendlerowa ale również jej późniejszy mąż Stefan Zgrzembski. Publikowana jest także po raz pierwszy relacja Sendlerowej "Jak ratowałam dzieci z getta warszawskiego" (napisana i wygłoszona 1966 roku w Warszawie a w maju 1983 roku w Izraelu).

[Marginesy, 2014]