(Uwaga: drugi akapit zdradza szczegóły istotne dla treści)


Długo wahałem się z oceną tej książki. Z jednej strony potrafiła mnie zauroczyć, z drugiej - często krzywiłem się na nieporadność pisarską i pewne zabiegi autora.

Nieczęsto spotykałem tak odpychające postacie jak te tutaj. Raczej nie da się ich lubić, wyjątki są bardzo nieliczne. Byłoby pięknie, gdyby nie to, że wszystkie one są mało wiarygodne, zbyt sztuczne. Nie mam nic przeciwko temu, żeby bohater był złym człowiekiem. Nie muszę pochwalać jego postępowania, ale powinienem w jakimś stopniu rozumieć, dlaczego postępuje tak, a nie inaczej. Tutaj autor mnie zawiódł. Postacie robią rzeczy bardzo niezrozumiałe. Szlachcic zabija niewolnicę (swoją ulubioną), sam nie wiedząc czemu, innej masakruje twarz (taka kara za lojalność). Kapitan statku bez mrugnięcia okiem zabija swego szwagra i długoletniego przyjaciela z powodu jakiegoś błahego nieporozumienia. Herszt rozbójników dla przyjemności zabawia się z kobietą, której w rzeczywistości nie może znieść. I tak dalej. Dziwi to, że żadnej z tych osób nie przejdzie przez myśl, żeby spróbować porozmawiać, znaleźć jakieś cywilizowane wyjście ze spornej sytuacji. Od razu rzucają się sobie do gardeł.

W "Prawie sępów" nie najlepiej jest również warsztatowo. Widać, że autor był wtedy początkującym pisarzem. Nie brakowało mu pomysłów, ale umiejętności już tak. Zresztą sam w jednym z wywiadów przyznał, że wstydzi się, że miał czelność z podobnym gniotem pomaszerować do wydawcy. Moim zdaniem, odrobinę zbyt ostro powiedziane, nie jest aż tak źle.

Na plus należy książce zapisać to, że nie ma tu szczęśliwych zakończeń. Jej pesymistyczna wymowa i ponadprzeciętna dawka okrucieństwa jest miłą odskocznią od większości utworów z poletka fantasy. Jeśli ktoś chce się zapoznać z Księgą Całości i światem Szereru, to proponuję zacząć od "Prawa sępów", mimo jego wad.