"Nie ulega wątpliwości, iż wybitną rangę w literaturze światowej zawdzięcza Jules Supervielle swej poezji. Jest on przede wszystkim poetą, lecz na szczęście dla nas - odbiorców jego opowiadań czy powieści - poetą nie przestaje być on także w prozie.
»Człowieka z pampy« korzystnie łączy z poezją również czas powstania, książka ukazuje się bowiem w rok po pierwszym w pełni dojrzałym (choć już czwartym) zbiorze wierszy »Débarcadères«, 1922 (Przystanie), na początku szczytowego okresu twórczości Supervielle'a przypadającego na lata dwudzieste i trzydzieste. W roku jej wydania autor miał trzydzieści dziewięć lat i skrystalizowaną już własną wizję świata, o czym najlepiej świadczy zawarcie w »Człowieku z pampy« sporej liczby problemów charakterystycznych dla filozofii pisarza. (...) W twórczości Supervielle'a uderza przede wszystkim zakres oraz siła wyobraźni, która realizuje się poprzez słowo. W »Człowieku z pampy« ta cecha również wybija się na plan pierwszy, ponieważ fabuła obfituje w niesamowite przygody. Autor nie rezygnuje jednak z pewnej dyscypliny, dzięki której narracja nie będzie bezzasadną i niezborną serią ekscentrycznych epizodów, lecz historią podporządkowaną nadrzędnym koncepcjom. Owa logika wewnętrzna wypływa właśnie z naturalnej swobody skojarzonej z marzeniem myśli. (...)"

(Z posłowia Joanny Petry-Mroczkowskiej)

[Wydawnictwo Literackie, 1981]