Książka wywiad Hanny Halek z braćmi Grabowskimi. Andrzej i Mikołaj Grabowscy. Aktorzy opowiadają o sobie, o swojej rodzinie, o dzieciństwie w swojej rodzinnej Alwerni. Także o miłości, o poglądach na wiarę i kościół. O teatrze, o pracy w sitcomach. I niby wszystko jest w porządku, bo każdy ma jakieś swoje wspomnienia, przeżycia, poglądy. Tylko po co pisać o nich książkę? Po co dzielić się swoimi przemyśleniami z publicznością większą niż rodzina u cioci na imieninach lub kumple przy wódce.

Każdy pisać może, jeden lepiej, drugi gorzej, można powiedzieć, parafrazując słowa piosenki. Niekoniecznie trzeba to czytać. Przeczytałam z ciekawości, kiedy książka wpadła mi w ręce. Podobał mi się zacytowany przez jednego z rozmówców wiersz Jesienina "Odchodzimy sobie pomalutku". Nie podobały mi się uproszczenia, skróty myślowe, które wypowiedziane przez bohaterów w rozmowie na pewno mają inny sens niż napisane. Słowo mówione nie zawsze koreluje z pisanym. Żeby zapisać wywiad i wyglądało to naturalnie, trzeba zrobić to umiejętnie, bo pozbywamy się wszystkich pozawerbalnych znaków komunikacji. Moim zdaniem autorom tej książki nie udało się. A może nie mieli nic ciekawego do powiedzenia, choć mówią, że każde życie to materiał na scenariusz filmowy, ważne jest jednak, jak się je opowie, a to duża sztuka. Dowiedziałam się z książki, że bohaterowie nie stronią od kieliszka oraz że Andrzejowi uratował w pewnej knajpie skórę człowiek, który palił "Żydków". Sposób opowiedzenia tej historii wstrząsnął mną. Tak jak opowieść o tym w jakich okolicznościach Mikołaj dowiedział się o katastrofie smoleńskiej, a także, że papież Jan Paweł II miał świetne stand-upy. Opowiadać trzeba umieć.
Resztę pozostawiam ocenie czytających.




Jak brat z bratem (Grabowski Andrzej (ur. 1952), Grabowski Mikołaj)