„Halo, pan Bóg? Tu Anna…” poleciłabym rodzicom najmłodszego pokolenia.
Moim zdaniem każde dziecko ma w sobie niesamowity potencjał, jest chłonne wiedzy a odpowiednie uczestniczenie w jego dociekaniach może rozbudzać drzemiące predyspozycje, mądrość i inteligencję.

Fynn – autor i zarazem towarzysz Anny, przedstawia idealne porozumienie między kilkuletnią dziewczynką a dwudziestoletnim mężczyzną – głównych bohaterów krótkiej historii. Idealne, bo chłopak potrafi sporo czasu poświęcić dziecku, jest cierpliwy, pomysłowy i otwarty na poczynania i analizowanie doświadczeń Anny. Próbuje zrozumieć i w dużej mierze rozumie „dziecinne” spojrzenie na świat, ale sam też ma spory zasób wiedzy (zwłaszcza technicznej), co ułatwia Annie prowadzić doświadczenia i wyciągać niesamowite, raz śmieszne czy niekonwencjonalne innym razem, głębokie, mądre wnioski. Spodobało mi się np. doświadczenie z lustrami (sama wypróbowałam pomysł na tworzenie wielokątów foremnych – działa :)), a także zabawy z cieniem i sprowadzanie wszystkiego do punktu (interesująca jest próba wyobrażenia sobie działania odwrotnego).

Towarzyszenie dzieciom w zabawach i odkrywaniu świata nie jest łatwe w obecnej, zaganianej rzeczywistości. Telewizja, komputery, gotowe, wielofunkcyjne zabawki na pewno pobudzają i budują mądrość dziecka, ale są bezduszne. Niestety obecnie spora część rodziców dla „świętego spokoju” włącza swoim pociechom telewizor lub kupuje nowe, elektroniczne gry i zabawki i ma „dziecko z głowy”. Zbyt mało jest czasu na poświęcenie go dzieciom, na budowanie emocjonalnej więzi i nie serwowanie tylko gotowego, elektronicznego spojrzenia na rzeczywistość. Myślę, że lektura tej książki prowadzi do konstruktywnych przemyśleń i skłoni do aktywniejszego, uduchowionego wychowywania najmłodszych.