Nie byłam w Japonii, ale kiedyś chciałabym tam pojechać. Dlatego chętnie, raz za razem, sięgam po książki opowiadające o tym kraju. Urocza okładka książki autorstwa Joanny Bator (W.A.B. 2011) bardzo szybko przyciągnęła mój wzrok. A wraz z postępem czytania zawładnęła też moją wyobraźnią.

Bo konkrety z kultury i historii Japonii, tej współczesnej, podane nam są bardzo opisowym językiem, sugestywnym. Tak, że od razu czujemy tę drobną nerwowość w oczekiwaniu na konkretny dzień, kiedy pąki wiśniowych drzew rozwiną się w przepiękne kwiaty (zadziwiające, iż w Japonii oficjalnie zostaje podana data tego wydarzenia), widzimy zbudowane z nich sufity pod którymi piknikuje cała Japonia. Czujemy ten zapach. Tak jak wcześniej czuliśmy zapach wilgoci i czuliśmy zimno w japońskich domach bez ogrzewania. Jeździmy tokijskim metrem i obserwujemy mieszkańców tego miasta, czytających książki pisane specjalnie na telefonach komórkowych i do czytania ich na tych urządzeniach (pomysł japoński). Wybieramy ryby na targu i próbujemy niezliczonych rodzajów sushi. Szukamy ostatnich gejsz i młodych lolitek. Chodzimy do teatru, gdzie mężczyzna gra kobietę przebraną za mężczyznę.

A wszytko to poddane rzetelnej analizie z przytoczeniem faktów historycznych. Ponieważ cała książka jest próbą zrozumienia tej obcej dla nas kultury oraz znalezienia prawidłowości rządzących japońskim społeczeństwem.

Dlatego też, jeśli do tej pory nie wypracowałeś sobie Drogi Potencjalny Czytelniku Tej Książki jakiegoś wyobrażenia o Japonii, to warto zacząć od książki Bator "Japoński wachlarz. Powroty".