Clive Cussler podrzuca nam co pewien czas kolejne gadżety dla wyobraźni. A to niezniszczalny Dirk Pitt ze swoją kompanią, a to "brudas" "Oregon" - niby łajba z najgorszych portowych zakamarków pierwszych dekad dwudziestego stulecia, a w rzeczywistości niemal superforteca naszpikowana najnowocześniejszą elektroniką. Nic w tym dziwnego i zdrożnego, ludzka wyobraźnia nie tylko tworzy tego rodzaju wizje, ale również z lubością je pochłania. A dowodem na to są choćby powieści sensacyjne czy też niezwykła poczytność takich gatunków, jak fantasy czy science fiction.

Czyta się tę kolejną sensację szybko, bo przecież o to chodzi. Śledzi się dobrze skonstruowaną akcję i... ma się wrażenie déjà vu. Przecież gdzieś to czytałem, ale gdzie? Pewnie u tego lub podobnych mu autorów. Tylko zmieniają się sprzęty, urządzenia i otoczenie. Cusslerowi przynajmniej można wierzyć, kiedy pisze o wybranych przez siebie państwach, ich geografii i polityce. No, może przesadziłem, o Tybecie wie chyba niewiele, niemniej nie fantazjuje.

Nasza grupa bohaterów, tym razem w cyklu tajnych operacji morsko-lądowych, postanawia przywrócić Dalajlamę ojczyźnie. Dużo z tym zachodu, wiele szaleńczych pomysłów i nieoczekiwanych, chociaż może już nie tak bardzo, zwrotów akcji, stosunkowo mało strzelaniny. Zakończenie dobre, bo niejednoznaczne. Niekiedy potrzebna jest jeszcze interwencja z samej "wielkiej góry", czyli prezydenta Stanów Zjednoczonych, który zezwala na użycie najnowszej broni elektronicznej.

Im więcej czasu upływa od zakończenia tej lektury, tym mniej z niej pamiętam. Z wielkim trudem przypominam sobie nazwiska, poszczególne sceny, coraz trudniej odtwarzają mi się wątki. Po co więc czytam? Chyba tylko dla wartkiej akcji i relaksu. Pod koniec jednak pojawia się nutka gorzkiej refleksji: i po co znowu wziąłeś się za kolejną sensację? O, może jestem niespełniony, może oczekuję od świata tego, czego samemu nie było i nie będzie dane mi zaznać?