Do przeczytania tej książki nakłoniły mnie nie opinie czy też wrażenia znajomych, a po prostu sama okładka (Harlequin, 2011). Zobaczyłam ją w bibliotece i nie było wyjścia, musiałam po nią sięgnąć. Pierwsze kilka stron niezbyt mnie zafascynowało, ale im bardziej wciągałam się w lekturę, tym trudniej było mi się od niej oderwać. Zarwałam dla powieści Antoinette van Heughten całą noc, załapałam po niej książkowego kaca, ale warto było przeczytać o tej więzi może niedostrzegalnej, lecz jednak łączącej matkę i syna, o tej walce, łzach, ryzyku, jakie matka może ponieść dla własnego dziecka.

Polecam.