Keith Sebastian zatrudnia Lew Archera do znalezienia swojej siedemnastoletniej córki Sandy, która uciekła z domu z Davidem Spannerem, wcześniej kradnąc ojcu dubeltówkę. Detektyw szybko trafia na tych dwoje, ale oni mu uciekają i porywają Stephena Hacketta, pracodawcę Sebastiana. Matka Hacketta, Ruth Marburg, oferuje Archerowi sto tysięcy dolarów za odnalezienie syna; detektyw znajduje go pobitego przez Spannera – a przy okazji odkrywa powiązania łączące wszystkich i sięgające spraw ukrywanych przez ostatnie piętnaście lat.

„Obserwując pająka w rogu sufitu, poczułem zawiść, iż moja sprawa nie jest tak przejrzysta jak jego sieć”[1] – ten cytat najlepiej oddaje treść. Ross Macdonald w sumie niczym nie zaskakuje, powieść nie jest ani lepsza, ani gorsza od pozostałych pozycji z serii o Lew Archerze, ot, po prostu solidne, porządne rzemiosło. Detektyw prowadzi śledztwo w typowy dla siebie sposób, czyli wypytuje kogo trzeba, by dotrzeć do rodzinnych tajemnic („Jeśli się kopie głęboko niemal zawsze można znaleźć jakieś rozwidlające się korzenie”[2]), okazując sympatię i współczucie tym, którzy przez wszystkich uznawani są za winnych. Archer tradycyjnie całkowicie angażuje się w sprawę, nie dojada, śpi albo w motelach, albo na tylnym siedzeniu samochodu – i tylko depresja go nie dręczy. Jest tu więc wszystko, czego należało oczekiwać i z czym mieliśmy do czynienia w pozostałych powieściach cyklu; nie zabrakło też, rzecz jasna, ciętych dialogów, świetnych opisów i lekkiego sarkazmu detektywa („Jest pani bardzo atrakcyjna – powiedziałem mijając się nieco z prawdą”[3]). To typowy czarny kryminał, który ani nie zaskakuje, ani nie rozczarowuje – można go przeczytać bez poczucia, że zmarnowało się czas.


---
[1] Ross Macdonald, "Śmiertelny wróg", przeł. Zygmunt Halka, wyd. Albatros, 2004, str. 209.
[2] Tamże, str. 90.
[3] Tamże, str. 189.