Kiedy czytam biografie, mam wrażenie przeciekania danych przez pamięć, a zwłaszcza tam, gdzie koligacje rodzinne rozgałęziają się wielokrotnie, nie dając szans na ich trwałe umiejscowienie w głowie. Czytając Dziewczyna z Kamienia (Cywińska Izabella) spotykam się z tym samym zjawiskiem, ale jak gdyby trochę inaczej. Cywińska patrzy na swoje życie okiem wytrawnego reżysera. Pokazuje, jak można postrzegać fragmenty życia, które nie bardzo się pamięta. Robi "przebitki", pokazując przetworzone wersje doznań z najmłodszych lat w jej pózniejszych utworach (może trochę zbyt często odwołuje się do "Bożej podszewki".

Bardzo mnie poruszyła opowieść o spotkaniu z Jackiem Kuroniem. Jest ciepła, ale oszczędna w słowach. On - wielki strażak - czyli człowiek od gaszenia pożarów. Ona - śmieszka - bo Kuroń na scenie w kwiatach i girlandach to nieporozumienie. Dowiemy się o nim niewiele, ale na tyle dużo, żeby mieć wrażenie, że był to człowiek bardzo wrażliwy. I to prawda, chociaż mógł się też wydawać szorstki.

Cywińska jest racjonalistyczna i pragmatyczna do bólu. Okazuje się, że szła pod prąd tendencjom "jastrzębi" z Solidarności, którzy najchętniej ciągnęliby bez końca bojkot telewizji i teatrów. W jej relacjach czuje się, jak artysta nie może żyć bez sztuki, jak jest od niej uzależniony i jak często jest ona jego przekleństwem.

Cywińska ma wizję teatru popartą długoletnią pracą na tak zwanej prowincji. Jej idee fixe to wspólnota. Niewdzięczna to idea, przez całe życie sprawiała jej kłopoty.