Po wprowadzeniu do świata powieści w poprzednim tomie, autor rzuca nas w wir akcji już od pierwszej strony. I tym razem jest to akcja niemal nieprzerwana, rozbudowana, wielowątkowa, a przede wszystkim – wciągająca. Rewelacyjne opisy sytuacji, walk i działań wojskowych sprawiają, że czyta się jednym tchem. Tym razem jeszcze lepiej poznajemy bohaterów – nie tylko głównych, ale również tych drugoplanowych, członków załogi "Cumberlanda". To głównie na statku Robichaux rozgrywają się ważniejsze sceny, zapadają kluczowe często decyzje dotyczące prowadzonych działań wojennych. Ten mały statek staje się centrum dowodzenia trochę na przekór panującym w podobnych historiach zwyczajom. Ale jest to defekt, który akceptuję i przyjmuję z dobrodziejstwem inwentarza.

Na uwagę zasługuje przedstawienie punktu widzenia wroga, czyli szczurowatej rasy Krag, której jedynym pragnieniem jest zniszczenie ludzi. Ich fanatyczną wolę walki motywuje religijny dogmat i to w zasadzie przeraża mnie najbardziej. Ich pewność siebie została ciekawie przedstawiona. Uważam teraz, że zabieg mający na celu zbudowanie otoczki tajemnicy wokół tej rasy w poprzednim tomie był bardzo potrzebny i tu procentuje, zwłaszcza że ujawniły się sieci spisków Krag – potęga ich wojennej machiny, jak się okazuje, przerasta możliwości pojmowania floty. To dobrze świadczy o planowaniu historii przez Honsingera. Nie da się tej opowieści zamknąć jednym oszałamiającym zwycięstwem, co też autor – pomimo oddania w ręce ludzi sporej przewagi – kilkakrotnie podkreśla.

Zaskoczeniem było dla mnie poszerzenie wiedzy o wszechświecie. Honsinger starannie nam ją wydziela. Stworzony przez niego świat nie jest zamknięty granicami, dlatego pisarz może śmiało wybiegać poza Drogę Mleczną i podsycać naszą ciekawość odnośnie do kilku mocnych graczy, którzy być może kiedyś odegrają znaczną rolę w jego opowieści. Dzięki temu poza wątkiem wojny mamy również inną, większą układankę do złożenia.


[Tekst opublikowany na moim blogu i lubimyczytac.pl]