Waddington rozmyślał przez chwilę.
- Wie pani, mnie się zdaje, że właściwie to wszystko jedno. Cóż to może mieć za znaczenie, czy wiara i nadzieja ich okażą się złudzeniem? Życie ich samo w sobie jest tak piękne. Myślę nieraz, że jedyną rzeczą zdolną pogodzić człowieka z tym światem jest piękno, które od czasu do czasu udaje się zeń wykrzesać ludziom wybranym: obrazy, muzyka, książki, samo życie tych ludzi. Ale najbogatsze w piękno jest życie pięknie przeżyte. Ono jest największym arcydziełem sztuki.
Kitty westchnęła. Nie zadowoliły jej słowa Waddingtona. Szukała czegoś więcej.
- Czy była pani kiedyś na koncercie symfonicznym? - zapytał.
- O tak - odpowiedziała z uśmiechem. - Niewiele się znam na muzyce, ale bardzo ją lubię.
- Każdy członek orkiestry gra na swoim małym instrumencie. Czy sądzi pani, że zna wszystkie skomplikowane frazy i wariacje, rozwijające główny temat? Bynajmniej. Obchodzi go tylko jego własna mała cząsteczka. Ale wie, że symfonia jest piękna i choćby nikt jej nie słuchał, piękno jej pozostanie. Zadowala się więc odegraniem w niej swojej drobnej części.


---
* Maugham William Somerset, "Malowany welon", tłum. Franciszka Arnsztajnowa, Wydawnictwo Zwierciadło, 2009, s. 229.