"Droga do szczęścia" wpadła mi w ręce całkiem przypadkiem, a i nawet nie miałem pojęcia o istnieniu filmu zrealizowanego na podstawie tejże. Kiedy znalazłem się ją w księgarni, pochlebne zdanie Kurta Vonneguta na obwolucie przekonało mnie ostatecznie. I słusznie.

Muszę na początek rozprawić się z tytułem: dramat. Kompletne nieporozumienie i również ja nie rozumiem, skąd ten wybór. Próbowałem sobie na własną rękę z tym tytułem poradzić i mam swój typ, ale "Drogi do szczęścia" naprawdę szkoda, tłumacz niestety poległ z kretesem.

Nie chcę psuć komukolwiek lektury, ale kilka superlatyw muszę napisać: mimo klasycznej formy ("Droga do szczęścia" zdecydowanie nie kwalifikuje się na półkę z awangardą literatury) jednak potrafi formą urzec. Ujęły mnie zręcznie i w odpowiednich momentach wplecione retrospekcje, piękne, długie zdania; rzekłbym, że to powieść "skończona" i zamknięta. Na pewno przemyślana.

Choć nie jest to pierwsze skojarzenie, które przyszłoby komukolwiek do głowy, "Droga do szczęścia" jest jednak miejscami bardzo zabawną powieścią, rzadko się zdarza, by autor tak sarkastycznie obchodził się ze swoimi bohaterami.

Naprawdę polecam. Celowo nie zdradzam historii, warto przeczytać nawet dla samej przyjemności obcowania z więcej niż przyzwoitą literaturą.