Dzięki biblionetkowiczom znalazłam sympatyczną książkę dla dzieci - Sierioża: Parę zdarzeń z życia malutkiego chłopczyka (Panowa Wiera) - gdzie można znaleźć taki oto fragment okołoksiążkowy:

"(...) wszyscy mówią, że Sierioża jest bardzo rozwinięty. Umie na pamięć całą furę książek. Wystarczy przeczytać mu książkę dwa, trzy razy i już ją umie na pamięć. Litery zna również, ale za długo by trwało, gdyby sam chciał czytać. Książki są gruntownie zasmarowane różnobarwnymi ołówkami, bo Sierioża lubi kolorować obrazki. Nawet jeżeli obrazki są kolorowe, przemalowuje je według własnego gustu. Książki nie są długo nowe, bardzo szybko rozsypują się w kawałki. Ciocia Pasza doprowadza je do porządku, zszywa i podkleja rozdarte na brzegach kartki,
Jeśli jakaś kartka zginie, Sierioża szuka jej i uspokaja się dopiero gdy znajdzie. Jest przywiązany do swoich książek, chociaż w głębi duszy nie traktuje na serio tych wszystkich historii. Zwierzęta naprawdę nie rozmawiają, a dywan latający nie może latać, każdy głuptas wie, że samolot nie poleci bez silnika.
W ogóle czy można coś traktować poważnie, jeżeli czytają ci o czarownicach i od razu zapowiadają: >>Pamiętaj, Sieriożeńka, że czarownic nie ma na świecie<<.
Lecz mimo wszystko Sierioża nie może słuchać tej historii o drwalu i jego żonie, którzy podstępem wyprowadzili swoje dzieci do lasu, żeby tam zabłądziły i już nigdy nie wróciły do domu. Niepodobna słuchać o takich rzeczach, chociaż Tomcio Paluszek ich wszystkich uratował. Sierioża nie pozwala, żeby mu czytano tę książkę".

[Wiera Panowa, "Sierioża. Parę zdarzeń z życia malutkiego chłopczyka", przeł. Janina Dziarnowska, wyd. "Czytelnik", 1964, s. 7-8]