Niesamowita...

Bałam się po tę książkę sięgnąć przez cały rok. Odstraszała mnie recenzja na tylnej okładce. Bałam się potworności, cierpienia i wzruszeń, których mogłam się spodziewać po tej książce. Kiedy już odważyłam się przeczytać okazało się, że lepszej i bardziej trafnej okładkowej recenzji nikt nie mógł napisać.

Niewyobrażalne, niepojęte światy ludzkich dramatów i uczuć, kalejdoskop prowincjonalnej samodzielności miasteczka i społeczności, skomplikowana plecionka żywotów-plecionka, która nadaje się na wycieraczkę, która wywołuje gorzki uśmiech i przypomina powiedzenie, że w przyrodzie (również ludzkiej) nic nie ginie, w końcu - niezrozumiałe, a więc pewnie: niesprawiedliwe w naszym odczuciu - zakończenia poszczególnych historii; bez fajerwerków, bez sądów, mediów, pompy, gratulacji i odznaczeń.

W żaden sposób nie można się oderwać od ciągu dalszego, czyta się, oczekując na Wielka Rozprawę z Niesprawiedliwością i Uprzedzeniami, tymczasem nic takiego nie następuje. Jeden stan przechodzi w powieści w drugi, rozwiązania piszą się same, jakby odgórnie kierowane, ale, co najlepsze, nie czuje się niedosytu, niezaspokojenia, rozczarowania, że oto zostaliśmy wystrychnięci na dudka, że nasza potrzeba zadośćuczynienia prywatnej nienawiści, której zdążyliśmy się nałykać przy lekturze, nie znalazła ujścia, że nie została przekłuta jak balon. Czuje się tylko podziw, jak bardzo jesteśmy niepotrzebni w rozgrywkach świata, jak wiele spraw rozwiązuje się poza naszymi plecami, bez naszej podpowiedzi, złotej rady czy podjudzania. Wielkie gratulacje dla autora. Mistrz.