W poniedziałek odbyło się kolejne spotkanie mojego Dyskusyjnego Klubu Książki. Omawiałyśmy "Elegancję jeża" Muriel Barbery. Lektura wywołała sporą dyskusję, a wszystko przez to, że urodziło się po niej sporo sprzecznych refleksji. Ale dlaczego o tym właściwie piszę? Poniedziałkowe spotkanie było wyjątkowe: ja przyniosłam ciasto (bo miałam urodziny), a Ela przyniosła herbatę jaśminową. "Elegancja jeża" to książka o wyobcowaniu i strachu. Problem ten dotyka pięknej bohaterki. Pięknej bynajmniej nie zewnętrznie. Bohaterką i narratorką "Elegancji jeża" jest m.in. pięćdziesięcioletnia kobieta. Dozorczyni w kamienicy bogaczy. Jej historia jest cudowna. To nie jest prawdziwa dozorczyni, ale robi wszystko, żeby nikt jej nie zdemaskował. Szura kapciami. Mówi prostym językiem. Ubiera się jak na dozorczynię przystało. Kiedy ktoś puka do drzwi, włącza lub podgłaśnia telewizor, żeby udowodnić, że pochłaniają ją czynności typowe dla przedstawicielek jej zawodu.

Ale kiedy nikt nie widzi czyta Husserla. Znacie dozorczynie czytające Husserla? Poza tym pija z przyjaciółką HERBATĘ JAŚMINOWĄ, zna się na holenderskim malarstwie. Jej kot ma na imię Lew, na cześć Lwa Tołstoja (jej pierwszy kot miał na imię Karenin). Kiedy bogata lokatorka kamienicy zostawia jej list, w którym jest bardzo podstawowy błąd interpunkcyjny, długo rozważa tę kwestię i narzeka na ciemnotę bogaczy. Dochodzi do wniosku, że Lew nie powinien być Lwem. Powinien mieć na imię Gramatyka.

Chcę mieć kota. Już wiecie jak go nazwę?