Miałem dosyć Włbrzycha już w połowie tej powieści (Ciemno, prawie noc (Bator Joanna)). Mam dosyć Polski brudnej, szarej, bez zębów, z fobiami skrywanymi gdzieś głęboko i szczerzącej niespodziewanie boleśnie kąsające pieńki.
Piszę jak Bator. Od razu przypomina mi się Erenburg ze swoim Lejzorkiem Rojtszwańcem. Naśladowanie przychodzi mi zbyt łatwo.
Autorka opanowała znakomicie grę nastrojem.
Do trzydziestego odcinka podobało mi się (słucham książki na głosy). A teraz? Już nie wiem. Za dużo ciemności, lepkości i niewiadomych. Za dużo podszycia wojną, przywiązaniem do kotów i ich uświęceniem. Księżna Daisy też pięknie skarykaturyzowana. Mało słowieńskich mitów, za to dużo miejskich.
Bohaterka kogoś mi przypomina, którąś ze znanych reportażystek. Szejnert? Krall? Czyta bowiem między słowami i robi to profesjonalnie.
Niby to ciekawe i robi wrażenie, ale czuję nadmiar. Dosłucham jednak do końca.
Dosłuchałem. I... jest lepiej niż wydawało mi się po lekturze dwóch trzecich książki. Niezwykła konsekwencja w stylistyce, ale taże w bardzo dotkliwie dawkowanej traumie bohaterów. Ich losy są przerażające, ale jednocześnie jak gdyby oswojone. A może to sposób pisania i wprowadzanie czytelnika w stan, w który powinien wchodzić powoli; najpierw z przerazeniem i odrazją, a potem - już "oswojony", powinien przyjmować go w siebie jako nowy, ale też znany świat ludzkich doświadczeń. Niby ciągle o tym samym, o Złu, a jednak inaczej. Talent, albo "iskra boża".
Ciekawe, że ani razu nie miałem snów o tej powieści.