Pewnego dnia Clary poszła z Simonem do klubu. Zobaczyła tam bardzo przystojnego chłopaka, niestety, on z kolei zwrócił uwagę na nieziemsko piękną dziewczynę, a nie na Clary. W każdym razie ona za nimi poszła, bo zauważyła, że śledzą ich dwa podejrzane typy. Weszli do jakiegoś bocznego pomieszczenia i tam Clary była świadkiem, jak ci dwaj zabijają przystojniaka, który nagle... zniknął. Rozpłynął się w powietrzu. Gdy zaczęła krzyczeć, ci dwaj i piękność zdziwili się, że Clary ich widzi.

To pierwsza scena, a potem jest coraz lepiej. Pochłonęłam tę książkę w jeden dzień, bo jest niezwykła. Wcale nie jest podobna do "Zmierzchu", jak gdzieś słyszałam. Mnie już raczej klimatem przypomina "Harry'ego Pottera" - też są dwa światy, które się przenikają: nasz realistyczny, gdzie ludzie pracują, jeżdżą do pracy, troszczą się o dzieci, i drugi - pełen demonów, wilkołaków, wampirów i Nocnych Łowców. Ten fantastyczny korzysta z udogodnień realnego, a realny nie ma pojęciu, że wśród tzw. normalnych ludzi przemykają wampiry na motocyklach lub skrzaty kryją się w żywopłotach.

Kolejnym atutem jest to, co ja lubię najbardziej- tajemnice rodzinne. Nic nie jest tym, na co wygląda. Kto wie, może twoja zwyczajna, nudna matka jest Nocnym Łowcą? Odnajdywanie się rodziny i wyjaśnianie tajemnic przeszłości - świetne! Ale nie wyjaśniło się wszystko do końca - trzeba przeczytać drugi tom, żeby się dowiedzieć, co dalej z matką Clary.



[recenzje wcześniej opublikowałam na swoim blogu]