Jagielski buduje swoją opowieść – a właściwie opowieść cierpiącej Lary – na wielu poziomach. Udziela bohaterce głosu, ale dba o to, by czytelnik był w stanie zrozumieć wszystkie kulturowo-polityczno-społeczne zawiłości.

Z jednej strony to opowieść o życiu na pograniczu i budowaniu tam swojej tożsamości. Lara pochodzi bowiem z górskiej gruzińskiej doliny, w której osiedlali się Czeczeni – mieli blisko.
Z drugiej – o migracji. Lara wyjechała za mężem do Groznego, ale wojna niejako zmusiła ją do powrotu. Była więc trochę tu, trochę tam. Jeden z jej synów znał aż sześć języków.
Z trzeciej – o byciu matką. Lara podejmowała każdą decyzję z myślą o synach. Wyjechała z Groznego, żeby uchronić ich przed wojną. Wysłała ich z ojcem do Europy, żeby tam żyło im się lepiej. Umierała z tęsknoty.
Z czwartej – o Europie. Bo dla przybyszów okazała się rozczarowaniem.
Z piątej – o „dojrzewaniu do”. Rozczarowanie prowadzi do ekstremalnych zachowań.

I to wszystko w jednym gwarantuje nam Wojciech Jagielski.

Polecam.