Całe zamieszanie wynika z pewnego nowatorstwa tej pozycji, tyle że sam fakt, iż nikt wcześniej nie zrobił takiej powieści, nie oznacza, że jest ona dobra i na poziomie. Mam wrażenie, iż część współczesnej krytyki piałaby z zachwytu nad książką napisaną przez szympansa, który naciskał przypadkowe klawisze komputera albo stylizowaną na utwór Wietnamczyka, który zna raptem sto słów i kaleczy naszą mowę ojczystą niemiłosiernie, więc taka powieść byłaby jakże eksperymentalna, achy i ochy, przecież czegoś takiego wcześniej nie było.

Natomiast propozycja pani Masłowskiej to po prostu banalna rymowanka rodem z hiphopowych piosenek. Owszem, nikt do tej pory czegoś takiego nie napisał, ale nic z samego tego faktu nie wynika. No właśnie, wyobraźcie sobie, jak by to było, teksty przeciętnego rapera spisać na papierze i się tym zachwycać jako wielką literaturą godną najwyższych laurów – to właśnie dokładnie ten przypadek. Najsmutniejsze jest, że naprawdę inteligentni ludzie dają się nabrać na to coś. Przecież tyle osób nie może się mylić i musi w tym być geniusz, skoro nagradzają.

Tu dochodzimy do sedna, czyli tego, czym jest ta pozycja. Jest taką bajką Andersena, w której nikt nie zwraca uwagi, że król jest nagi, otóż w tym szkopuł, iż nasza królowa jest naga. Powieść ową można określić trzema słowami: dno, tandeta i bełkot. Tworzenie w polskiej literaturze prozy rymowanej ma długą tradycję, takie utwory powstawały już nieraz, na czele z napisanym trzynastozgłoskowcem „Panem Tadeuszem”. Chcąc faktycznie coś w tym rodzaju zrobić, należałoby wykazać się wielkim kunsztem, ciekawymi rymami itd. Oczywiście artyzm takiej powieści powinien współgrać z jej innymi aspektami. Forma jest tu równie ważna co treść, inaczej literatura piękna nie różniłaby się od zwykłego gadania. Niestety, prawdziwi pisarze, umiejący tworzyć mięsiste fabuły i intrygi, wielkie narracje, świetnie operujący napięciem, tworzący wielopłaszczyznową psychologię postaci, błyszczący erudycją nie będą tak cenieni, jak pseudoawangardowy bełkot. Takie czasy.