LIPIEC
S@motność w Sieci (Wiśniewski Janusz Leon) (Pol-2001); ocena: 4
Całkiem zgrabna narracja, choć temat mało ciekawy. Romans przez internet i to w czasach gdy internet był jeszcze mało dostęny. A więc te wirtualne rozmowy, drobiazgowa analiza uczuć, wydarzeń i cała erotyczna otoczka odbywały się za pośrednictwem biurowego komputera w godzinach pracy. Wkradanie się do biura w środku nocy, po to by wysłać maila, bo właśnie coś bardzo ważnego przyszło jej lub jemu do głowy, o czym musieli sobie natychmiast napisać. To scenario od razu nastawiło mnie negatywnie do powieści. A do tego nadmiar różnorakich historii z życia bohaterów pierwszo- i drugoplanowych na siłę wciśniętych do opowieści, historii czasem ckliwych, czasem egzaltowanych, a zawsze opowiedzianych z dużą dozą przesady. Wiśniewski pisze w sposób ciekawy i gdyby chciał zagłębić się w psychologię postaci, mogłaby z tego wyjść ciekawa powieść. A tak, było nieźle, ale bardzo powierzchownie. Zbyt wiele wątków i skakania z tematu na temat, co daje autorowi szansę na pochwalenie się wiedzą, lecz rozprasza i nie sprzyja relacji czytelnik – bohater. Pozytywnie zaskoczyło mnie zakończenie, które jest ciekawym dylematem moralnym. I ostrzeżeniem dla tych, których życie jeszcze nie nauczyło, że igranie z ogniem może być tragiczne w skutkach. Za to zakończenie podnoszę ocenę na 4.

Jake’s Women – Neil Simon (US-NY-1992); ocena: 4
Tym razem bohaterem sztuki Neil Simona jest pisarz-dramaturg, który ma problem z odzieleniem fikcji od rzeczywistości. Jake próbuje kontrolować kobiety swego życia, tak jak robi to z bohaterkami fikcyjnymi. Wkłada im więc w usta słowa i opinie, które chciałby usłyszeć, jednocześnie ignorując to, co one rzeczywiście mają do powiedzenia. Ponieważ książka dedykowana jest jego córce, podejrzewam, że tym razem autor śmieje się z samego siebie. Sztuka raczej przeciętna jak na możliwości Simona, ale oceniam ją tylko na podstawie tekstu. Jestem przekonana, że na scenie, przy dobrej grze aktorskiej, odbiór byłby dużo lepszy, a ocena wyższa.

SIERPIEŃ
Skandale minionego życia (Gorczyńska Renata (pseud. Czarnecka Ewa)) (Pol-2001); ocena: 5
Renata Gorczyńska ma fascynujące hobby. Za każdym razem, gdy zmienia miejsce zamieszkania, stara się podążać tropem sąsiadów z przeszłości. Jej paryski adres, rue de Seine, był nie lada wyzwaniem i zmusił do odwiedzenia nie jednej biblioteki. W efekcie otrzymaliśmy ciekawą retrospekcję małego wycinka Paryża i galerię barwnych postaci. Wśród mieszkańców nie brakło słynnych nazwisk, w tym osób z rodzin królewskich, różnej maści ekscentryków i ludzi utalentowanych. W ich życiu triumfy mieszały się z porażkami i skandalami, a kapryśna historia raz była im przychylna, a innym znów razem spychała ich w otchłań wojennej zawieruchy.
„Skandale” to jedna z tych pozycji, którą dobrze byłoby mieć na półce i podczytywać od czasu do czasu, zwłaszcza równolegle z innymi książkami opisującymi historię Francji, czy biografię któregoś z licznych mieszkańców rue de Seine. Napisana tak ciekawie, że żal opuszczać paryskie klimaty.

Lucy Maud Montgomery Short Stories, 1902-1903 – Montgomery Lucy Maud (Can-PEI-2008), ocena: 4
Treść tych opowiadań szybko ucieka z pamięci, pozostaje jednak przyjemność obcowania z prozą L.M.Montgomery, żartobliwą, ironiczną, którą autorka w sposób mistrzowski opisuje życie mieszkańców Wyspy Księcia Edwarda, z ich przywarami, marzeniami i bolączkami życia codziennego. Lubię Montgomery za ten lekki styl, za ironię pozbawioną złośliwości i za jej humor, taki „z przymrużeniem oka”, w portretowaniu bohaterów.

WRZESIEŃ
Dożywocie (Kisiel Marta) (Pol-2010), ocena: 2 (własna e-półka)
Zupełnie nie moja bajka. Miało być śmiesznie, uroczo, wyjątkowo. Nic z tych rzeczy. Z powieści wiało nudą, przesadą i wymuszonym humorem. Postacie dziwaczne i przerysowane. Całość to taka paplanina o niczym. Wytrzymałam do końca tylko dlatego, że czytałam ją w podróży, krótkimi odcinkami. Na dłuższą metę byłaby niestrawna. Wygląda na to, że Marta Kisiel zasili listę autorów, którym mówię dziękuję.

Zagadka Błękitnego Ekspresu (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary)) (UK-Ang-1928), ocena: 4.5
Z każdą następną książką przekonuję się coraz bardziej do Agathy Christie. Tym razem mamy skrzyżowanie kryminału z powieścią obyczajową, co dało całkiem niezły efekt. Mamy duże zróżnicowanie postaci, z których każda osadzona jest mocno w swoim środowisku, częste zmiany miejsca akcji i związanych z nią bohaterów. Jest oczywiście morderstwo i są klejnoty z historyczną przeszłością, co podnosi ich wartość i wzmaga żądzę posiadania wśród bogaczy i miłośników biżuterii. Bardzo sympatyczna główna bohaterka, Katherine Grey, bogate tło obyczajowe, zakulisowe rozgrywki o zdobycie klejnotów, wśród których znajduje się światowej sławy rubin, Serce Płomienia, to wszystko składa się na ciekawą powieść w równej mierze dedektywistyczną co i obyczajową.

City Dog – Alison Pace (USA-NY-2008), ocena: 4
Trzecie spotkanie z Alison Pace, którą zaliczam do moich ulubionych autorek. Tym razem jednak nie zaiskrzyło pomiędzy mną i główną bohaterką, Amy. Choć nie przeczę, że sympatyczna, typ introwertyczki - jak zresztą wszyskie bohaterki Pace, za co je lubię najbardziej – próbująca odnaleźć się po małżeńskim fiasko. Jej ambicją jest napisanie powieści – przez duże P – takiej która odbije się echem w kulturalnym światku Ameryki. Póki co, spod jej pióra wychodzą historyjki dla dzieci o przygodach psa Carlie, które choć cieszą się dużym powodzeniem, nie satysfakcjonują jej pisarskich ambicji. Akcja powieści kręci się wokół Amy, jej życiowych problemów i dewocji do jej ukochanej suczki Carlie, która w pewnym momencie zaczyna grać pierwsze skrzypce, zarówno w powieści, jak i w życiu Amy. Myślę, że powieść byłaby ciekawsza, gdyby autorka skoncentrowła się na postaci Amy i jej wewnętrznych rozterkach, zamiast oddawać głos w narracji suczce Carlie i Robertowi, fikcyjnemu bohaterowi z historyjek Amy. Książki Alison Pace czytam głównie dla stylu narracji - typ monologu wewnętrznego - który uwielbiam. Wprowadzenie dodatkowych osób rozbija spójność konstrukcji i koneksję czytelnika z główną bohaterką. Od Alison Pace oczekiwałam czegoś więcej.

Niezapomniane lato (Balogh Mary) (UK-Wales/Can-Sask-2002), ocena: 5
Romans historyczny z okresu Regency. Zaczyna się banalnie. Ona wyniosła i niedostępna; on hulaka i notoryczny skandalista, siejący popłoch i zgorszenie wśród londyńskiej arystokracji. Oboje przybrali maski na użytek publiczny, ukrywając pod nimi traumatyczne przeżycia, zranioną dumę i niepewność co dalej. Jednak autorce udało się uniknąć pułapki banalności. Jej bohaterowie są wielowymiarowi, ich emocjonalne przeżycia i dylematy wzbudzają sympatie i zrozumienie. A całość w klimacie powieści Jane Austen. Czy można wymagać czegoś więcej od romansu?