Jedną z najprzedziwniejszych rzeczy związanych z kłamstwem jest to, jak często świadomie oszukujemy samych siebie, czyli kogoś, komu najłatwiej rozeznać się w naszych łgarstwach. Myśląc to wszystko, nie muszę ci chyba tego mówić, Dick, najzwyczajniej w świecie okłamywałem siebie i nie wierzyłem w ani jedno słowo tego nieszczęsnego łgarza. A jednak tak jak i inni, nie poddawałem się i miałem nadzieję, że wzorem szarlatanów i oszustów, którzy powtarzają kłamstwo tak długo, aż skłonią ludzi do wiary, uda mi się przekonać samego siebie do wygodnego sceptycyzmu względem tej zjawy*.


I jestem przekonany, że komisja powołana w celu zbadania liczebności, zwyczajów i siedzib nadprzyrodzonych stworzeń przebywających w Irlandii i przedstawienia na ten temat raportu byłaby o wiele ciekawsza i mniej szkodliwa niż połowa tych komisji obecnie utrzymywanych przez państwo i co najmniej równie użyteczna jak one. Mówię to bardziej z poczucia obowiązku i żeby zrzucić z siebie ciężar tej przykrej prawdy, niż w nadziei na to, że mój pomysł zostanie wprowadzony w życie. Ale jestem pewien, że moi czytelnicy tak jak ja ubolewają nad tym, że nigdy jeszcze nie wykorzystano do poruszonej przeze mnie kwestii niezmiernej siły wiary i niemal niewyczerpanego zasobu wolnego czasu komisji parlamentarnych i że trud zbierania tego typu informacji spoczywa na pracujących sporadycznie i nieodpłatnie jednostkach, które, podobnie jak ja, mają też inne obowiązki. Ale przejdźmy do rzeczy**.

---
* Joseph Sheridan Le Fanu, "Niezwykłe zajścia przy Aungier Street", w: tegoż, "Duch pani Crowl", przeł. Marcin Dżdża, wyd. C&T, 2013, s. 101.
** Joseph Sheridan Le Fanu, "Opowieści o duchach z Chapelizod", tamże, s. 110-111.