I znów przenosimy się o parę lat do przodu. Już na początku poznajemy Irję, dziewczynkę z Eikeby, jednego z gospodarstw należących do Grastensholm (majątku Meidenów). Jest ona w tym samym wieku co Tarald - syn Daga i Liv - i Sunniva, córka Sol. Tuż w rok po nich urodziła się Cecylia (drugie dziecko Daga i Liv) - lustrzane odbicie Sol, jej drugie, lepsze wcielenie. Cecylia bowiem nie odziedziczyła po niej żółtych oczu, zwiastujących złe dziedzictwo, ani jej osobliwego chłodu uczuciowego czy głębokiego tragizmu.

Irja od małego bawiła się z trójką rodzeństwa, dorastali razem. Od początku też była zakochana w Taraldzie, ale on nie widział świata poza Sunnivą, swoją kuzynką. Ale związek między nimi groził poważnymi następstwami z powodu ciążącego na rodzinie dziedzictwa.

Rodzina powoli rozsypuje się. Niektórzy wyjeżdżają, innych dosięga śmierć. Wiele smutku przewija się na stronach tej części, a niewiele radości. Jest to chyba najsmutniejsza część cyklu, niewiele w niej optymizmu i wiary w szczęśliwą przyszłość. Dopiero przy tym tomie widać, że jest to część pewnej całości. Pierwsze 3 tomy można było czytać oddzielnie, tu już trzeba mieć wiadomości z poprzednich tomów cyklu i mieć nadzieję na przeczytanie dalszego ciągu.

Akcja jest tu mocno skumulowana, mimo niewielkich rozmiarów książki wydarzenia następują po sobie błyskawicznie i do samego końca wiele się dzieje.