Wstrząsająca i poruszająca wizja portugalskiego pisarza. Czytelnikowi mimowolnie nasuwa się myśl: oby tak nie wyglądał koniec świata!

Wydaje się, że Saramago chciał skierować naszą uwagę na relacje międzyludzkie, zwłaszcza kiedy postawimy jednostkę w sytuacji absolutnie ekstremalnej. I znowu smutna konkluzja - nigdy nie zabraknie na ziemi ludzi podłych, sępów żerujących na cudzym nieszczęściu, cwaniaków potrafiących "ustawić się" w każdym położeniu, choćby było ono jak najlichsze.

W pamięci na długo zostaje okropny obraz ludzi poddanych kwarantannie, zamkniętych w miejscu przywodzącym na myśl raczej nazistowski obóz koncentracyjny niż szpital.

Ciekawy pomysł, książka dobrze napisana, choć wstrząsająca. Pozostawia odczucie, że w gruncie rzeczy w każdym z nas jest coś ze ślepca. Bo czyż nie błądzimy czasami po życiu jak te sieroty we mgle? Czy zawsze dostrzegamy wszystko wokół siebie? Widzimy wyraźnie?