"Dziewczyna z pociągu" jest przykładem tego, jak bardzo nadmierna, przesadzona reklama i klasyfikacja do nieodpowiedniego gatunku potrafią książce zaszkodzić. Bo z pewnością nie jest to ani kryminał, ani sensacja, może odrobinę thriller. Najbezpieczniej byłoby używać określenia "powieść obyczajowa z wątkiem kryminalnym". Bo właśnie studium psychologiczne i rozterki wewnętrzne bohaterów (bohaterek) stanowią 90% tej powieści.

A jest to kawał dobrej literatury. Bardzo dobry pomysł, całkiem dobry styl, umiarkowanie wartka akcja i bardzo dobrze wykreowani pod względem psychologicznym bohaterowie. Oraz umiejętność "wyprowadzania w pole" czytelnika, ponieważ moje podejrzenia odnośnie do sprawcy zmieniały się niemal z każdym rozdziałem. A i tak nie zgadłam.

Można Anny, Rachel i Megan nie polubić, bo też nie są to postaci, które wzbudzają sympatię i ciepłe uczucia, ale nie można im odmówić wiarygodności i autentyczności. I odrobiny współczucia... A pewnie niejedna czytelniczka odnajdzie w obrazie wspomnianych kobiet okruch samej siebie...

Przez niemal ćwierć wieku mieszkałam tuż przy stacji kolejowej, dlatego łatwo było mi wniknąć, wczuć się w atmosferę i środowisko. I cieszy mnie fakt, że to jedyna rzecz, która łączy mnie z tą powieścią.

Radzę przeczytać bez negatywnego nastawienia =), wyraźnie wzrasta wtedy prawdopodobieństwo, że powieść się spodoba ;).


[Opinię opublikowałam wcześniej na lubimyczytac.pl]