Czytając kolejną część przygód komisarza Mortki miałam wrażenie, że układam 4000-elementowe puzzle przedstawiające niebo i morze. Mnóstwo wątków, cała masa informacji, które na pierwszy rzut oka (czyli mniej więcej do połowy książki) nie są ze sobą powiązane. Oczywiście okazało się, że wszystkie puzzle są ponumerowane od spodu i łatwo można ułożyć je w odpowiedniej kolejności. I wyłonił się piękny, klarowny i spójny obraz.

Tradycyjnie już – mała bomba na sam koniec.

Jednak obiektywnie rzecz ujmując, tę część uważam za najsłabszą, właśnie przez nadmiar wątków i pomieszanie z poplątaniem. Nie zmienia to faktu, że już tęsknię za bohaterami.

Warstwa obyczajowa w kryminałach Chmielarza jest genialna =), umieram z ciekawości, jak potoczą się losy Mortki, Kochana, Suchej i innych.


[Opinię opublikowałam wcześniej na lubimyczytac.pl]