W drewnianym domku pod lasem mieszkają kobieta i mężczyzna. Nie mają dzieci, choć bardzo by chcieli. Pewnego dnia u ich drzwi staje Diabełek. Okazuje się, że wierzba, w której mieszkał, spróchniała i się rozsypała, i teraz nie ma on domu :(. Małżonkowie proponują, by mieszkał u nich tak długo, jak zechce. Diabełek bardzo się stara, by nie być uciążliwym i by ludzie go polubili. Zmywa naczynia, szykuje śniadanie, pomaga jak umie... Nie zawsze jest jednak tak słodko. Diabełek nie cierpi, kiedy się go dotyka. Gdy w odwiedziny przychodzi sąsiadka i zachwycona jego słodkim wyglądem próbuje go pogłaskać, on pluje ogniem! Przerażona kobieta ucieka i zapowiada, że rozpowie w całym miasteczku, jakiego to Diabła przygarnęli w domku pod lasem! Poza tym Diabełek lubi kraść, bo... nie wie, że to coś złego :(. Mężczyzna i kobieta muszą mu wiele wytłumaczyć. Czasem trudno go lubić...

Pewnego dnia Diabełek stwierdza, że bardzo chciałby stać się człowiekiem, czyli dzieckiem. Jest mu do tego potrzebna jedna rzecz: musi znaleźć ludzi, którzy go polubią... Ale tak naprawdę, z głębi serca, a nie byle jak! Mężczyzna i kobieta deklarują, że są gotowi mu pomóc. Czy im się uda?

Przepiękna, rewelacyjna, momentami wyciskająca łzy z oczu, choć nie sentymentalna opowieść o adopcji, o wzajemnym poznawaniu się i budzących się uczuciach. Tak skonstruowana, że niby wszystko wiadomo, jednak jest to pięknie zawoalowane. A ileż prawdziwych zachowań i sytuacji z początków tworzenia się adopcyjnej rodziny zawiera! Idealna nie tylko dla dzieci (i rodziców) adopcyjnych, ale dla wszystkich, którzy chcą ten temat oswoić.

Dodatkowo uroku książeczce dodają piękne ilustracje autorstwa Agnieszki Żelewskiej (Wydawnictwo Bajka, 2010). Tekst jest całkiem długi, podzielony na rozdziały, dzięki czemu można przerwać czytanie w dogodnym momencie i wrócić po przerwie.

Bardzo, bardzo polecam!!!


[Recenzja pojawiła się również na moim blogu]