Piękna, wzruszająca, pozostająca na długo w pamięci.

Istnieją książki, które zakorzeniają się głęboko w duszy i tam już pozostają wywierając na nas, nawet wbrew naszej woli, większy lub mniejszy wpływ. "Poczwarka" niewątpliwie jest jedną z nich. Powieść ukazująca życie z chorym dzieckiem, przybliżająca nam problem "inności" ludzi z zespołem Downa. Realia bezwzględnego świata przeplatane są obrazami cudownego, magicznego, tajemniczego świata chorej dziewczynki. Myśli małej Ewy są przedstawione w taki sposób, że czytelnik może uwierzyć w ich rzeczywiste istnienie, w naszą niemożność porozumienia się z człowiekiem, który tak samo jak my myśli, czuje, kocha i bynajmniej nie jest nieszczęśliwą pomyłką Boga.

Jestem pełna podziwu, jak można tak wczuć się w rolę małej, chorej dziewczynki i wyobrazić sobie, co tkwi w jej duszy. Bardzo trudno dorównać Pani Terakowskiej wyobraźnią, empatią i... umiejętnością wzbudzania wiary w ludziach?

Przyznaję, popłakałam się ze wzruszenia podczas czytania.

"Poczwarka" jest pierwszą powieścią Doroty Terakowskiej, jaką czytałam. Nie poprzestałam na jednej książce tej znakomitej autorki.

Gorąco polecam. Wszystkim.

Szczególnie tym, którzy czują potrzebę rozbudzenia w sobie uśpionych uczuć. Polecam również tym z Was, którzy uważają, że zasłużyli na coś więcej od losu, mają żal do niego (losu, Boga?) o brak szczęścia.

Przeczytajcie, wiele w swoim życiu docenicie, na pewno.