Zapytałem Mansura, skąd u Czeczenów wzięła się ta miłość do wilków.
– Wilk? – zaskoczyłem go najwyraźniej, nigdy wcześniej na pewno się nad tym nie zastanawiał. – A bo ja wiem? Może dlatego, że wilk jest odważny, dumny, wolny. Powiadają, że umiera w milczeniu.
Potem dopiero opowiedział mi czeczeńską legendę o wilku, a właściwie wilczycy, która ocaliła świat. Kiedy Bóg kończył trudne dzieło stwarzania świata zorientował się, że sprawy idą nie tak, że wszystko wymyka mu się spod kontroli. Najgorsi byli ludzie, których tak sobie umiłował. Zamiast być wdzięczni i żyć jak zalecił, na każdym kroku naruszali jego nakazy i zakazy, pławili się w grzechu. W końcu Stwórca rozzłościł się nie na żarty i postanowił zniszczyć wszystko, co stworzył. Zesłał na ziemię straszliwy huragan, który wyrywał drzewa z korzeniami i obalał domostwa. Ludzie i zwierzęta w trwodze porzucali swoje siedziby i uciekali na oślep przed żywiołem, pędzili przed siebie, tratując tych, co padli ze zmęczenia. Ginęli, bo nie było ucieczki, nie było schronienia, znikąd nie było ratunku przed huraganem, nic nie mogło ich ocalić. Tylko szara wilczyca nie uciekała. Stanęła zwrócona pyskiem do wiatru, by swoim ciałem osłonić wilczęta. Gdy Stwórca dojrzał, że ktoś mu się sprzeciwia, kazał huraganowi wiać jeszcze silniej. Wilk jednak jeszcze mocniej zapierał się łapami i stał dalej. Gonił resztkami sił, umierał, ale się nie poddawał. Widząc to, także ludzie i inne zwierzęta przestali uciekać. Zaczęli zbierać się za plecami wilczycy, która powstrzymywała wicher. Gdy to zobaczył Bóg, pojął, że bez względu na to jak straszne żywioły ześle na ziemię, nie uda mu się jej zniszczyć, póki żyć na niej będzie choć jeden wilk, stworzenie dumne i niezawisłe, z tak ogromną wolą życia, z takim uporem i taką godnością chroniące swoje dzieci. Bóg uradował się więc: "To stworzenie warte jest ocalenia i szacunku". Po czym uciszył huragan.
– U nas wszyscy znają tę legendę – powiedział Mansur*.

---
* Wojciech Jagielski, "Wieże z kamienia", wyd. Terra Incognita, 2008, s. 129-130.