Książka podzielona jest na pięć części, ale całość czyta się na jednym oddechu. Fakty się przenikają, więc po ukończeniu jednego podrozdziału przechodzi się automatycznie do drugiego. Zabieg ten sprawia, że lekturę trudno przerwać, bo ciągle coś się z czymś łączy. I to nie tylko moje osobiste spostrzeżenie, ale fakt, że wszystkie światowe wątki zombie, niezależnie od lokalizacji geograficznej, są do siebie bardzo podobne. Przypadek?

W przytaczanej bibliografii autor podaje tylko część prac, na których się opierał. Ale jest tego naprawdę sporo. Przede wszystkim historyczne źródła i zapisy na temat kultów voodoo, vodu (wodu) – nie mylić tych pojęć (!), następnie historie o europejskiej wersji zombie – strzydze, która występuje w wielu wariantach i, co wyraźnie widać, z biegiem czasu ewoluuje, a bardzo mocno wierzono w jej istnienie jeszcze za młodości Karola Wojtyły. Wiele materiału do książki pochodzi ze starych europejskich kronik, ale nowoczesnych źródeł jest najwięcej – przede wszystkim Internet, filmy (już od początku XX wieku), seriale (zwłaszcza taki jeden megapopularny), komiksy, ale i książki, zaczynając od publikowanych w XVIII wieku. Jednym zdaniem – sporo tego, jak na taki niby łatwy temat.

Co mną jednak najbardziej wstrząsnęło, to porównanie przez Węgłowskiego zombie z dzisiejszym społeczeństwem. Wiemy przecież dobrze, że żywe trupy istnieją tylko w popkulturze – no dobra, niektórzy zbudowali już bunkry i czekają na ich przybycie – ale dzisiejszy sposób życia sprawił, że sami poniekąd staliśmy się jak one. Rzesze ludzi podążających za liderem nazywa się pieszczotliwie lemingami, ale sens jest taki sam. Co się z nami dzieje, że zupełnie nieświadomie przekształcamy się w potwory, którymi lubimy się straszyć?


[Tekst pochodzi z mojego bloga]