Trudno jest mi pisać o książkach, które robią na mnie aż tak wielkie wrażenie. Boję się wtedy, że napiszę zbyt wiele, odsłonię za dużo fabuły i odbiorę innym przyjemność czytania. Dlatego uważam, by starannie dobierać słowa, by nie napisać o to jedno zdanie za dużo.

Dzieciństwo Aiszy skończyło się, gdy miała sześć lat, to właśnie w tym wieku została zaręczona z mężczyzną, który z powodzeniem mógłby być jej ojcem, ba, nawet dziadkiem. Wtedy została zamknięta w domu, poddana pardzie, ukryta przed wzrokiem mężczyzn i od tego momentu nie było jej dane cieszyć się wolnością i beztroską charakterystyczną dla tego okresu życia. Gdy miała dziewięć lat, wyszła za Muhammada, proroka islamu i od tego momentu wciąż musiała zabiegać o jego miłość, walczyć o nią, a także o swoją pozycję w haremie, nie chciała bowiem podzielić losu swej matki, która była drugą żoną, zwaną durra, papuga.

Z pojawieniem się każdej kolejnej żony w ich domu Aisza musiała staczać wewnętrzną walkę z zazdrością, a nie było to zadanie łatwe. Jednak mimo wszystko to właśnie ona pozostała ukochaną żoną proroka, aż do jego śmierci, po której został pochowany właśnie w jej chatce.

Sherry Jones z wielką wnikliwością pokazuje nam przemianę Aiszy, ukazuje, jak z małej, rozkapryszonej dziewczynki, marzącej o tym, by jak prawdziwa beduinka przemierzać pustynie z wiatrem we włosach i ukochanym mężczyzną u boku, staje się ona dojrzałą kobietą, w pełni zasługującą na to, aby zostać hatun, pierwszą żoną proroka, kobietą odpowiedzialną za dom, wszystkie swe siostry, męża, a także ummę, całą muzułmańską wspólnotę. Pokazuje nam także kształtowanie się islamu od samego jego początku, mam wrażenie, że nie pomija przy tym żadnych konfliktów, żadnej z bitew.

Cudowna książka, wywołująca uśmiech i wzruszenie. Jeśli tylko pojawi się zapowiedziana kontynuacja, bardzo chętnie ją przeczytam. Bardzo chciałabym poznać dalsze losy Aiszy.