Holocaust, Shoah, Zagłada - a po niej... trzeba żyć. Ale jak? Wielu ocalonych Żydów z pewnością stało, a zapewne jeszcze dzisiaj stoi, przed tym dylematem. I chociaż zaraz po wojnie pomagały im wrócić do życia organizacje spoza strefy śmierci, jak gdyby chcąc naprawić swoją bierność i obojętność, to przeżycia czasu wielkiego mordu odcisnęły na nich niezatarte piętno.

Młody, wykształcony inżynier, Izaak Liebman, postanawia na dobre rozstać się ze swoją żydowską tożsamością, która jest dla niego kulą u nogi. Piętnowany i odrzucany przed wojną, znieczulony okrucieństwem obozu koncentracyjnego, podejmuje desperacki krok i zmienia nazwisko, zatrzaskując, jak mu się zdaje, bramę do cierpienia i poniżenia. Osiada we Wrocławiu, gdzie szybko awansuje dzięki swojej ugodowości i podporządkowaniu się zasadom nowego systemu. Niestety, okazuje się, że zupełnie nieświadomie wybrał sobie nazwisko i dokumenty warszawskiego szmalcownika, za co musi stanąć przed sądem. Wyrok w tego rodzaju sprawach był w owym czasie pewny: kara śmierci.

Autor jednak nie tylko wykorzystuje podobne wydarzenia, o których dowiedział się w czasie wojny podczas pobytu w Krakowie (patrz "Autoportret z blizną", Świat Książki, Warszawa 1996, str. 90-93), lecz również czerpie z doświadczeń zdobytych podczas swojej pracy dziennikarskiej na Dolnym Śląsku. Tłem dramatycznych losów inżyniera Rudolfa Nowaka jest system niezwykłych uwikłań i intryg w prowincjonalnym aparacie partyjnym, nad którymi "sprawuje pieczę" wszechwładny Urząd Bezpieczeństwa.

Bohaterowie powieści zarysowani są ostro, niekiedy brutalnie, są ludźmi walki o swoje, walki bez litości - nieczystej. Nawet główna dramatis persona popełnia zbrodnię, by zatrzeć ślady za swoją przeszłością. Liebnan-Nowak jest chyba postacią najmniej charakterystyczną, trochę bladą, niemniej praktyczną aż do przesady.

Nie brakuje na kartach "Utraconej tożsamości" scen zdrady, sprzeniewierzenia się ideałom, zemsty i technologii fałszerstwa. A wszystkie one znakomicie się zazębiają i wynikają jedna z drugiej. Niekiedy odnosi się wrażenie, że autor prowadzi nas przez świat zła, chociaż nie do końca jednoznacznego. Chciałoby się powiedzieć: dosyć tego, przecież świat nie może być tak uwikłany w plugastwo. Jednakże wiedza, której dostarczają nam historycy uwiarygodnia fikcję literacką tworzoną zręcznym piórem Romana Fristera.

Powieść napisana z przysłowiowym pazurem, prawie kryminał o wielowątkowej strukturze, którego finał jest również niejednoznaczny. W chwilach największej grozy, kiedy wydaje się, że koniec jest nieunikniony, warto zastanowić się, czy jest jakaś kotwica, która przytrzyma nas przy człowieczeństwie. Autor mówi, że jest.