Ian Ballard na prośbę swojego dziadka obejmuje stanowisko dyrektora kopalni złota w miasteczku na nowozelandzkiej Wyspie Południowej. Czyni to niechętnie, gdyż kilka lat wcześniej uciekł z tego miasteczka, oskarżany o śmierć jednego ze szkolnych kolegów. Po przybyciu na wyspę i objęciu stanowiska nabiera przekonania, że kopalni i miastu grozi lawina, a jego przyjaciel, ceniony w świecie glacjolog, tylko go w tym przekonaniu utwierdza.

Desmond Bagley pisząc „Lawinę” wykorzystał pomysły, których użył w dwóch wcześniejszych powieściach – z „Huraganu” zaczerpnął motyw siejącego spustoszenie kataklizmu, a z „Osuwiska” wziął kwestię wykorzystania tego kataklizmu do prywatnej rozgrywki. Niestety, kopiowane pomysły są zwykle gorsze od oryginałów i tak jest również tym razem. Powieść ma formę dość ciekawą i intrygującą – główny temat stanowi przesłuchiwanie świadków przez komisję dochodzeniową w sprawie katastrofy, która pociągnęła za sobą 54 ofiary śmiertelne; swoją drogą sceny przesłuchań wyglądają tak, jakby były zaczerpnięte z dramatów sądowych Johna Grishama. Wypowiedzi poszczególnych świadków przeplatane są scenami poprzedzającymi lawinę, opisem samej katastrofy i historią akcji ratunkowej; widzimy więc narastający konflikt między dyrektorem kopalni złota a rodziną mającą w mieście duże wpływy, czytamy opowiadane przez glacjologa historie powstawania lawin i staramy się sobie wyobrazić skalę zniszczenia miasta. „Lawina” to klasyczna historia katastroficzną, jakie w połowie lat siedemdziesiątych były popularne w filmach i literaturze – miały one na celu postraszenie, ale też ostrzeżenie przed konsekwencjami. Jest więc strasznie, jest groźnie, ale niestety jest też nudno i przewidywalnie. Autor dość szybko pokazuje nam, kogo w tej powieści należy uznać za pozytywną, a kogo za negatywną postać i ze strony na stronę tylko nas w tym przekonaniu utwierdza; jedyne pytanie, jakie nas dręczy, to jak czarnemu charakterowi zostanie udowodniona jego wina. Akcja idzie jak po sznurku, nie ma żadnych niespodzianek i wszystko powolutku zmierza ku przewidywalnemu zakończeniu, co u Bagleya oznacza rychły ślub dwojga bohaterów. Powieść przeznaczona jest więc przede wszystkim dla wielbicieli twórczości katastroficznej, bo innych czytelników może po prostu zmęczyć.