Autor: Camilla Lackberg
Tytuł: Latarnik
Wydawnictwo: Czarna owca
Liczba stron: 496
Przeczytana przeze mnie: grudzień 2014
Oceniona przeze mnie na: 5.
Latarnik (Läckberg Camilla (właśc. Läckberg Jean Edith))
Do przeczytania skłoniła mnie trochę recenzja, trochę praca licencjacka, a trochę ciekawość, co będzie dalej (ta ostatnia jednak najmniej), bo od jakiegoś czasu powieści Lackberg mnie męczą. Czemu tak mówię, skoro oceniłam wysoko? Ocena jest spowodowana głównie zakończeniem, ale od początku.

W jasną, letnią noc pewna kobieta bierze synka i ucieka. Ma na rękach krew. Trafia na wyspę swojego dzieciństwa, nazywaną „Wyspą duchów”. W tym samym czasie ginie mężczyzna, powszechnie lubiany i szanowany, starający się o poważne stanowisko w gminie związane z finansami.
Czy te sprawy są ze sobą powiązane? Czy ktoś dowie się o tym, przed czym uciekała kobieta? Czy pozwoli komukolwiek zobaczyć swojego synka?

Główny zarzut, jaki mam do Lackberg to to, że jest w niej za dużo obyczajówki w kryminale. Zdecydowanie za dużo… Bo co mnie obchodzi, jak Erika grzebie w swojej przeszłości? Albo jak zajmuje się dziećmi? Owszem, można to opisać, ale czy trzeba aż w tylu szczegółach? Moim zdaniem nie.
Ale gdyby pominąć całą, tak zwaną prywatę, to sprawa kryminalna mnie zajęła, do tego stopnia, że bardzo głośno wciągnęłam powietrze, gdy okazało się to, co się okazało na końcu. Nie wiem, jak autorka pisząc takie rzeczy może spać spokojnie. Zwłaszcza, że ja sama piszę (wiadomo, bestsellery to to nie są ;D) i wiem, jak mocno przeżywam, gdy muszę stworzyć coś wstrząsającego.
Dlatego piątka się należała, ale gdyby nie końcówka, to zjechałabym o ocenę w dół, nawet nie o połówkę.
Z Lackberg niestety jest tak, że im dalej, tym gorzej, oczywiście w moim odczuciu.