Schowek

"Chciałabym odejść. Lecz nie mogę, I obrać sobie... pokaż

"Chciałabym odejść.
Lecz nie mogę,
I obrać sobie nową drogę (…)"


Czytacie poezję? Pewnie większość z was odpowie, że nie ma w zwyczaju czytać wierszy, gdyż to literatura dla prawdziwych koneserów. Ja też nie mam tego w zwyczaju, jednakże podjęłam wyzwanie zrecenzowania tomiku współczesnej liryki. Zapytacie dlaczego? Odpowiem: z ciekawości, z obawy i z powodu szansy przekonania się do tej formy pisania. Dlaczego bowiem, jak śpiewa Muniek Staszczyk poeci mają umierać w samotności i bez miłości?

Katarzyna Markiewicz to osoba dość młoda. Autorka urodziła się na początku lat osiemdziesiątych w Hajnówce w której to dorastała. Kończąc szkołę średnią postanowiła wyjechać do Białegostoku, w którym zamieszkuje do dzisiaj. Wiersze zebrane w tomiku "Do granic bólu" powstały po wyjeździe poetki z rodzinnego miasta.

Tomik zawiera dwadzieścia sześć nieregularnych wierszy w których przeplatają się rozmaite uczucia. Uczucia, które w różnych etapach życia dotykają każdego z nas. Szczęście, miłość, zrozumienie ale i tęsknota, odejście czy śmierć bliskiej osoby. Większość utworów odnosi się do miłości pomiędzy dwojgiem osób, jednakże jeden wiersz dedykowany jest matce-rodzicielce.

Cały tomik to jak odniosłam wrażenie opis uczuć jakie towarzyszyły Katarzynie Markiewicz podczas rozstania z ukochanym, a idąc dalej być może nawet jego śmierci. Większość utworów jest smutna, naładowana emocjami i pięknymi wspomnieniami o cudownej miłości. Tytułowy wiersz "Do granic bólu…" jednoznacznie ukazuje odbiorcy cierpienie podmiotu lirycznego graniczące z bólem. To oczywiście cierpienie z miłości. Domyślać się jedynie można co było jego powodem, rozstanie czy może nieodwracalna śmierć. Utworem, który najbardziej przypadł mi do gustu był wiersz "Marzenie". Wizja, jaką autorka przedstawiła na kilku początkowych linijkach tego tekstu jest zgodna z moim wyobrażeniem idealnej miłości.

Wiersze napisane przez Katarzynę Markiewicz są bardzo niejednorodne. Trudno doszukać się w nich jakichkolwiek cech stałych takich jak rymy, długości wersów czy stały akcent. To typowe wiersze wolne, popularne we współczesnej poezji. Zabrakło mi uszeregowania ich w tomiku pod jakimś konkretnym kluczem, tak by czytelnik był w stanie odgadnąć dlaczego są one w takiej kolejności przedstawione. Jeśli poetka to zrobiła, to niestety trudno dojść do takiego wniosku osobie nie wprawionej w czytaniu poezji, takiej jak ja.

Wiersze autorki są prawdziwe. Mimo pewnych niedociągnięć, i pewnej powtarzalności po ich przeczytaniu można odczuć, że były pisane z głębi serca, z tych najczulszych terenów osobowości kobiety. Jednak brakuje w nich metafor, symboliki, która zapada długo w pamięć. Wszystko podane jest na tacy, wszelkie uczucia jak gniew i rozczarowanie opisane są w sposób prosty, nie wymagający większego wgłębienia się w odczucia podmiotu lirycznego. Myślę, że autorka musi popracować nad tym, by jej styl pisania nie odkrywał wszystkich kart. To co ukryte i niejednoznaczne jest bowiem najbardziej podniecające.

Debiut poetycki Katarzyny Markiewicz nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia, bowiem podczas wgłębiania się w odczucia poetki, wkradła się swego rodzaju przewidywalność formy. Nie oznacza to jednak, że wszystkie utwory są niedopracowane. Kilka świetnych wierszy autorki świadczy bowiem o tym, iż poeci wcale nie umierają. Co więcej trwają nadal. Myślę, że wraz z rozwojem natchnienia, które przychodzi nadzwyczaj niespodziewanie, Katarzyna Markiewicz pokaże nam jeszcze na co ją stać. A może i wy podejmiecie wyzwanie?
ukryj

„Rzeczy, które są na wymarciu Tekturowe bilety PK... pokaż

„Rzeczy, które są na wymarciu
Tekturowe bilety PKP.
Pocałunek w rękę.
Stare kina o nigdy niezapełnianych widowniach.”


Poezja jako specyficzny gatunek literacki dla wielu czytelników stanowi nie lada wyzwanie. Wydawałoby się więc, że połączenie refleksyjnego wydźwięku z prozą, może ułatwić jej dogłębne zrozumienie. Jak się okazuje, taki kolaż może znacznie utrudnić zadanie interpretacji utworu.

Tomasz Ososiński to urodzony 1975 r. nauczyciel akademicki – germanista, filolog klasyczny oraz tłumacz literatury niemieckiej i łacińskiej. Autor kieruje Zakładem Starych Druków Biblioteki Narodowej w Warszawie, zajmuje się również inkunabulistyką i historią literatury niemieckiej. Jego wiersze można znaleźć w tłumaczeniu na język angielski i niemiecki. "Pięć bajek" zostało nominowanych do nagrody "SILESIUSA 2013" w kategorii debiut roku.

"Pięć bajek" to zbiór czterdziestu jeden, krótkich i zwięzłych liryk. Każdy utwór to maksymalnie kilka, odpowiednio zatytułowanych zdań. Zdarzają się również utwory jednozdaniowe. Tytuły poszczególnych próz są bardzo zróżnicowane: "Zima", "Fortepian", "Cokół" czy "Nauka rzemiosła", i pozornie ukazują z pewną dozą podobieństwa, o czym będzie traktować konkretna liryka. Najdłuższym utworem jest tytułowe "Pięć bajek", usytuowane na końcu całego zbioru.

Debiut Tomasza Ososińskiego nie jest zwykłym zbiorem poetyckim. Jego utwory bowiem to skrzyżowanie poezji i szeroko rozumianej prozy poetyckiej. Utwory, które trudno sklasyfikować, nieco surrealistyczne. Cechą charakterystyczną całego zbioru jest wielka skrótowość tekstów autora. Z pewnością wiersze Ososińskiego można zaliczyć do nurtu poezji awangardowej, gdyż daleko im do poezji klasycznej. Nie znajdziecie w nich bowiem regularnej wersyfikacji, utwory te to raczej liryka opisowa.

W trakcie czytania wierszy ze zbioru, z każdym kolejnym utworem, uświadamiałam sobie, że autor docierał do głębokich podkładów mojej podświadomości, ukazując pewne zjawiska i rzeczy w zupełnie innym świetle. Niech przykładem będzie wiersz "Stare zdjęcia" ukazujący niemożność utrzymania przez osoby na nich utrwalone wiecznego życia, czy chociażby "Chorągwie" analizujący przydatność supermarketowych chorągwi w nocy. Te i wiele innych tekstów pozwala czytelnikowi na zdanie sobie sprawy z wielu nieodkrytych jeszcze myśli, umieszczonych wewnątrz naszej głowy.

Wiersze autora dotykają wielu kwestii naszego życia. Ich tematyka jest bardzo mocno zróżnicowana, nie dopatrzyłam się żadnego ukrytego klucza, który decydowałby o tym dlaczego akurat o takim zjawisku czy danej rzeczy napisał autor. Szczególnie jeden tekst wywarł na mnie wielkie wrażenie, utwór pt. "Książka". Pięciozdaniowa historia o poszukiwaniu najstarszych książek, wypełniona metaforami dotyczącymi życia.

Zbiór poetycki "Pięć bajek" z pewnością trafi w gusta czytelnicze członków elitarnego grona poezji awangardowej. Książka poetycka jaką jest niewątpliwie debiut Tomasza Ososińskiego, jest bowiem bardzo nietypowa. Dlatego też polecam ją wyłącznie czytelnikom z otwartym umysłem, lubiącym przekraczać utarte schematy myślowe.

ukryj