Schowek

"Świat baśni był prosty: dobro i zło, ciepło i zim... pokaż

"Świat baśni był prosty: dobro i zło, ciepło i zimno, lato i zima, czarny statek i białe żagle".



Po lekturze pierwszej książki Antoni Michaelis, jaką miałam okazję czytać, czyli sławetnego tytułu "Dopóki śpiewa słowik" – byłam pełna sprzecznych emocji, które pozwoliły mi zakwalifikować prozę autorki do nietuzinkowych, wywołujących skrajne odczucia. I muszę Wam powiedzieć, że po przeczytaniu kolejnej książki niemieckiej pisarki, mój stosunek do jej twórczości nie uległ zmianie. O ile konstrukcja fabularna "Baśniarza" była o wiele prostsza, o tyle jej klimat i przekaz wywołały we mnie mocno ambiwalentne uczucia. Nie powiem Wam więc, czy proza Michaelis mnie przekonuje. Powiem za to, że na pewno wywołuje sprzeczne emocje. I może o to właśnie autorce chodzi?

Antonia Michaelis to urodzona w 1979 r. niemiecka pisarka, która po zdaniu matury podróżowała po południowych Indiach, Nepalu i Peru. Po powrocie do kraju zaczęła studiować medycynę i jednocześnie pisać opowiadania dla dzieci i młodzieży. Jej pierwsza powieść dla młodzieży pt. "Baśniarz" została w 2012 r. nominowana do Niemieckiej Młodzieżowej Nagrody Literackiej. Autorka mieszka obecnie w okolicach wyspy Uznam.

Przygotowująca się do matury, pochodząca z tzw. dobrego domu osiemnastoletnia Anna pewnego dnia znajduje w szkole szmacianą lalkę. Lalkę, będącą jak się okazuje własnością szkolnego outsidera – Abla Tannateka. Chłopak nazywany przez uczniowską społeczność "polskim handlarzem pasmanterii" opiekuje się młodszą siostrą Michi i żyje na uboczu klasowego życia, parając się sprzedażą narkotyków. Anna, poznając niełatwe życie Abla, zakochuje się w chłopaku i jego talencie do opowiadania baśni. Gdy jednak ktoś odbiera życie ludziom, będących pierwowzorami uśmierconych bohaterów opowiadania Abla – Anna zaczyna mieć wątpliwości. Czy Baśniarz może być mordercą?

Przy pierwszych stronach tej książki, pomimo dość tajemniczego, ociekającego krwią prologu – wychwyciłam nieznaczny banał. Na wstępie bowiem otrzymujemy schematyczny scenariusz, który powtarza się w wielu powieściach dla młodzieży – czyli fascynacja grzecznej i dobrej dziewczyny - chłopakiem, który reprezentuje całkiem odmienny świat – świat przestępstw, patologii i okrucieństw. Pierwsze strony, to jak się jednak przekonałam jedynie wstęp do historii, która odkrywa niezbadane obszary ludzkiego umysłu i zdolność człowieka do dokonywania najokrutniejszych czynów w imię wyższych wartości. Muszę tutaj jasno podkreślić, iż tandem Anny i Abla miał wyłącznie jedną, wyróżniającą się postać, której kreacja przykuwa uwagę i nie daje się do końca zrozumieć – jest nią w mojej opinii Abel. Chłopak, mający wiele twarzy – czułego starszego brata, zabierającego siostrę na ulubione kakao, wspaniałego baśniarza, ale także bywalca nocnego życia, balansującego na granicy ryzyka. To bohater, którego wielu z Was z pewnością do końca nie rozgryzie, nie zrozumie jego skomplikowanej psychiki i motywów postępowania. To postać pierwszoplanowa, która w odróżnieniu od nijakiej i nudnej Anny, będącej jedynie jego tłem – wzbudza wiele skrajnych uczuć. Bohater, który na długo zostanie w moich myślach, powodując ciągłą analizę jego tajemniczej osobowości i filozofii życiowej.

Antonia Michaelis skonstruowała swoją powieść dwupłaszczyznowo – otóż czytelnik uczestniczy w dwóch światach – realnym, w którym giną ludzie związani z Ablem i jego siostrą, oraz fikcyjnym – światem baśni opowiadanym przez chłopaka. Historia Małej Królowej, która musiała uciekać z własnej wyspy przed złymi ludźmi, pragnącymi zdobyć jej diamentowe serce, przeplata się z prawdziwymi wydarzeniami, wprowadzając element niedopowiedzenia i tajemnicy. Krok po kroku, czytelnik odgaduje, czyim pierwowzorem są postacie z baśni. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jedna i ta sama historia została opisana w dwojaki sposób. I taki właśnie zabieg wywarł na mnie wrażenie, powodując przemożną chęć poznania zakończenia tej opowieści. Zakończenia, które jednocześnie zaskakuje i drażni - nie tego się bowiem spodziewałam, a niedosyt towarzyszący pewnym elementom fabuły pozostał do końca.

Cała powieść utrzymana jest w dość smutnym i jednocześnie mrocznym klimacie. Historia Anny i Abla to bowiem opowieść o bezgranicznym uczuciu, ale także o zderzeniu się dwóch światów – życia w swoistej bańce, w której wszystko jest podane na tacy i życia na krawędzi, w którym o wszystko trzeba walczyć. Autorka kierując swoje dzieło w głównej mierze do młodzieży, z pewnością chciała uczulić czytelników na niesprawiedliwość społeczną, jaką możemy dojrzeć na każdym kroku. Przekaz ten wychwyciłam bez żadnego problemu - więc sądzę, że młodsi czytelnicy również go zauważą.

"Baśniarz", wbrew mojemu przekonaniu, okazał się mniej męczącą lekturą niż pierwsza, czytana przeze mnie powieść autorki. Książka ta posiada swój specyficzny klimat, który z pewnością wielu nie przypadnie do gustu. Antonia Michaelis po raz drugi wzbudziła we mnie swoją prozą skrajne uczucia i zastanawiam się cały czas, czy to celowy zabieg. Jedno jest pewne – jej dzieła zostają na długo w pamięci czytelnika.
ukryj

"Liczy się ciekawy temat, plotka, intryga. Kto z ... pokaż

"Liczy się ciekawy temat, plotka, intryga. Kto z kim i dlaczego."


Plotki nie omijają nikogo. Ty, ja, każdy z nas narażony jest na przykre konsekwencje plotkarskich języków. Konsekwencje o wiele bardziej dotkliwsze, gdy dotyczą młodego człowieka dopiero wchodzącego w dorosłość.

Marta Fox znana pewnie większości z was powieściopisarka, poetka i felietonistka. W jej dorobku pisarskim można znaleźć ponad trzydzieści książek nawiązujących do problemów z jakimi boryka się młodzież. Autorka jest absolwentką filologii polskiej i zgodnie ze zdobytym wykształceniem przez jakiś czas pracowała jako nauczycielka języka polskiego, oraz bibliotekarka. Panią Martę Fox poznałam osobiście na Targach Salonu Ciekawej Książki w Łodzi. Nigdy nie zapomnę książki "Magda.doc", po której pisarka mogła mnie dopisać do rzeszy jej fanów, dlatego też do jej nowszej książki podeszłam z dużym sentymentem.

Bohaterami powieści Marty Fox są najczęściej młodzi ludzie czyli nastolatki. I również w "Cafe Plotka" główna bohaterka to prawie osiemnastoletnia Aleksandra, która po imprezie zaprasza swojego chłopaka Daniela do domu. Ola w ostatniej chwili rezygnuje z przeżycia swojego pierwszego doświadczenia seksualnego, stwierdzając niegotowość do tego rodzaju fizyczności. W ten oto sposób traci chłopaka i nie ma z kim pójść na swoją imprezę urodzinową zaplanowaną w katowickim teatrze Korez. Dzięki pomysłowi podsuniętemu przez mamę, Ola postanawia zarejestrować się na portalu randkowym, celem przeprowadzenia castingu na chłopaka, który będzie odgrywał rolę jej partnera. Tymczasem plotka zrodzona po niefortunnej nocy z Danielem zatacza coraz szersze kręgi…

Plotka to zjawisko stare jak świat. Jednakże autorka ukazuje mechanizm jej działania w czasach nam współczesnych, w erze globalnej wioski zwanej przez wszystkich internetem. W czasach, w których rozwój techniki poprzez super wydajne telefony komórkowe, komputery i serwisy społecznościowe spowodował, że plotka może obiec cały świat w ciągu paru godzin. Jeszcze dwadzieścia lat temu fabuła skonstruowana przez pisarkę nie miałaby racji bytu, dzisiaj już nikogo nie dziwi zamieszczanie kompromitujących filmików na serwisie you tube, czy wysyłanie obrażających smsów. Autorka mimo pewnej dozy humoru, przestrzega przed dzisiejszymi trendami czy ulepszaczami życia, które mogą nam nieoczekiwanie więcej zaszkodzić niż pomóc. A czasami nawet nieoczekiwanie zniszczyć życie.

Bohaterki kreowane przez Martę Fox zawsze przyciągają swoją oryginalnością. Aleksandra również wpisuje się w tę konwencję. Jej marzeniem jest dostać się do szkoły aktorskiej, nie ulega opiniom i modzie jaka panuje w szkole czy wśród jej znajomych. Nawet swoją imprezę urodzinową traktuje dość snobistycznie, bo przecież teatr i dzień uświetniający wejście w dorosłość to dwa pojęcia nie współgrające ze sobą wśród dzisiejszej młodzieży. Autorka zaskoczyła mnie przepisami, które zręcznie wplatała w fabułę. W szczególności przepis na proste ciasto robione w mikrofalówce na stronie pięćdziesiątej piątej, grzechem byłoby go nie wypróbować.

Niestety w "Cafe Plotka" nie dowiecie się jaki będzie finał puszczenia w eter nieprawdziwej wiadomości. Nie dowiecie się, gdyż czeka na was druga część historii Oli pt. "Plotkarski SMS". Książkę polecam nie tylko młodzieży, chociaż jest to priorytetowa grupa odbiorców tej powieści. Myślę, że i starsi czytelnicy również znajdą w niej kawałek swojego świata i nie tylko tego z młodzieńczych lat. Uważam, że warto zajrzeć do całego cyklu o nastolatkach i ich problemach, który został zapoczątkowany przez książkę Marty Fox pt. "Paulina w orbicie kotów". Reasumując powieść Marty Fox trzyma poziom i to z pewnością nie jest plotka.
ukryj

„Niektóre rzeczy zaczynają się zupełnie zwyczajnie... pokaż

„Niektóre rzeczy zaczynają się zupełnie zwyczajnie, a kończą tak, że coś okropnego. Nikt by nawet nie przypuszczał, bo jakby przypuszczał, toby zupełnie inaczej zrobił”

Hanna Ożogowska należy do najpopularniejszych pisarek książek dla dzieci i młodzieży. Z pewnością starszym czytelnikom jest znana z takich powieści jak ”Za minutę pierwsza miłość" czy "Dziewczyna i chłopak, czyli heca na czternaście fajerek". Ja doskonale pamiętam te książki, są symbolem mojego dzieciństwa. Pamiętam jak z wypiekami na twarzy śledziłam losy tych wszystkich literackich bohaterów. To był właśnie mój smak dorastania. Ale wracając do meritum bo trochę odbiegłam od tematu.

Tytułowy „Chłopak na opak” to dziewięcioletni Jacek Czarnecki, który uważa się za osobę mającą dużego pecha. Bohater urodził się czternastego, a to przecież blisko trzynastego, co oznacza naprawdę wielkie nieszczęścia. Pecha, który nie odstępuje Jacka w szkole, w domu, na podwórku czy nawet na koloniach. Dziewięciolatek ma głowę zawsze pełną pomysłów, które niekoniecznie się sprawdzają w praktyce. Chociażby odcedzanie rakietą tenisową makaronu czy liczenie igieł u jeża.

Jacek to bardzo zabawna postać. To prawdziwy chłopak na opak, impulsywny, nie przemyślający swoich pomysłów i skutków z nimi związanych, które przekraczają wszelkie granice wyobraźni.

Książka napisana jest w zabawnym stylu, wszyscy bohaterowie wzbudzają sympatię od rodziców po panią wychowawczynię. Zauważyć można realia życia w PRL-owskiej Polsce ale to w żaden sposób nie umniejsza jej wartości edukacyjnej.
Przez większość czasu spędzonego z Jackiem, miałam uśmiech na twarzy, a wielu momentach wręcz uśmiałam się po pachy. Jego niektóre pomysły były po prostu genialne, a ich skutki bardzo nieprzewidywalne i zabawne.

Mimo, że jest to książka przeznaczona w głównej mierze dla dzieci i młodzieży, to polecam ją wszystkim, dorosłym czytelnikom również. Ja sięgnęłam do niej głównie z sentymentu. I nie zawiodłam się, gdyż jest to książka ponadczasowa. Polecam.


ukryj

"Zrobił raz, zrobi i drugi, oszust oszustem pozos... pokaż

"Zrobił raz, zrobi i drugi, oszust oszustem pozostaje."




W życiu to często siła wyższa decyduje o tym, jak potoczą się nasze dalsze losy. Jedni powiedzą, że to przypadek, drudzy określą to mianem przeznaczenia. W rezultacie to jaką drogę życia obierzemy, zależy wyłącznie od naszych decyzji podejmowanych na pewnych etapach życia. Decyzji przypadkowych bądź z góry ustalonych przez siłę wyższą. Pamiętajcie, każdy dzień niesie obietnicę zmiany waszego życia.

Agnieszka Niezgoda pochodzi ze Słupska, jednakże od dłuższego czasu mieszka w Warszawie. Jej zainteresowania skupiają się na aromaterapii, medycynie naturalnej oraz oczywiście pisaniu. Skończyła studia w Szkole Głównej Handlowej oraz kursy w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. W internecie możecie znaleźć stronę książki, która póki co posiada status w budowie.

Julka, studentka jakich wiele w naszym kraju nie ma łatwego życia. Studia dzienne i praca w kawiarni by opłacić wynajmowanie mieszkania to jej codzienność. W życiu bohaterki pojawia się również problem z byłym chłopakiem, który nie zamierza oddać Julce pożyczonych pieniędzy oraz fakt, że zostaje zmuszona zrobić projekt na zaliczenie przedmiotu z obecną dziewczyną swojego byłego. Pewnego dnia, wcześnie rano Julka postanawia wybrać się na przejażdżkę rowerową do lasu by odetchnąć od trosk dnia codziennego. Niespodziewane zderzenie z biegającym tam Jarkiem, zapoczątkowuje burzliwą znajomość. Znajomość, która ma szansę przerodzić się w coś o wiele głębszego niż zwykła przyjaźń.

Historia Julki kreśli dobre tło obyczajowe życia dzisiejszych, młodych ludzi w naszym kraju. Pogodzenie dziennych studiów z przmusem podjęcia pracy zarobkowej ze względu na sytuację finansową, jest dla wielu chlebem powszednim. Bohaterka będąc w trudnej sytuacji, rezygnuje z dziennej magisterki na rzecz studiów zaocznych. Dwie prace, szkoła w weekendy, zero życia towarzyskiego, to coraz powszechniejszy obraz życia polskich studentów. Nie mówiąc już o zerowych perspektywach znalezienia pod studiach pracy. Historia Julki bez koloryzowania pokazuje dość brutalną, polską rzeczywistość.

Postać głównej bohaterki jaką stworzyła Agnieszka Niezgoda była w mojej opinii dość irytująca w odbiorze. Uparta do granic możliwości, nieugięta w swoich osądach, a do tego nie potrafiąca zawalczyć o swoje dobro w poszczególnych miejscach pracy i w szkole. Gdyby nie oddana przyjaciółka Patrycja i kolega Filip, Julka nie potrafiłaby poradzić sobie w wielu nieprzyjemnych sytuacjach. A było takich sytuacji wiele, w moim przekonaniu autorka nałożyła zbyt dużą ilość nieprzyjemnych epizodów na jedną osobę. Dobrze, że w pewnym momencie bohaterka zaczyna zmieniać swój stosunek do pewnych aspektów życia, dzięki czemu tylko na tym zyskuje.

W tle perypetii sercowych Julki, mocno zaakcentowanym jest temat mobbingu w pracy. Jeśli będą tę książkę czytać młodzi ludzie, którzy dopiero myślą o rozpoczęciu pracy zawodowej, garść informacji przekazana przez autorkę, może okazać się przydatna.

Agnieszka Niezgoda w swojej obyczajowej powieści zaprezentowała styl, który nie do końca przypadł mi do gustu. Zabrakło płynnego przechodzenia do kolejnych wątków w fabule. Irytowały mnie "kalendarzowe" opisy poszczególnych czynności typu: wstałam, ubrałam się, zjadłam itd. Niestety widać, że warsztat pisarski autorki wymaga jeszcze większego dopracowania.

Po lekturze debiutanckiej powieści Agnieszki Niezgody mam nieodparte wrażenie, iż gdyby autorka popracowała nad lepszym stylem, jej książka stałaby się naprawdę świetnym debiutem. Duży plus z mojej strony za ciekawie przedstawione tło obyczajowe, bez lukrowania i niepotrzebnych zapychaczy. A nad stylem zawsze można popracować, by druga powieść była lepsza w tym aspekcie. "Chwilę nieuwagi" polecam młodym, studiującym osobom. Na pewno znajdziecie w niej fragmenty z własnego życia. ukryj

"Pewnego dnia wszystko będzie wspomnieniem". ... pokaż

"Pewnego dnia wszystko będzie wspomnieniem".


Styl życia mieszkańców Włoch kojarzy mi się przede wszystkim z jednym – z bardzo beztroskim podejściem do wielu spraw, wyrażającym się w celebrowaniu różnych codziennych czynności i bezstresowym przyjmowaniem trudów życia. Gdy więc nadarzyła się okazja przeczytania włoskiej powieści, napisanej przez poczytnego, znanego na całym świecie pisarza, do tego z wplecionym w fabułę polskim wątkiem, nie mogłam nie skorzystać z takiej okazji. Czy książka zapewniła mi chwile szczęścia? Owszem, takie chwile pojawiły się.

Federico Moccia to urodzony w 1963 r. w Rzymie, włoski reżyser filmowy i scenarzysta. Jako pisarz zadebiutował w 1992 roku powieścią pt. "Trzy metry nad niebem", którą wydał własnym kosztem, w niewielkim nakładzie. Dwanaście lat później, jego debiut literacki zostaje ponownie wydany, osiągając miano bestselleru i książki kultowej, na podstawie której nakręcono nawet film. Nazwisko Moccia znane jest w wielu krajach, w Polsce sprzedaż jego tytułów sięga już 200 tysięcy egzemplarzy.

Dwudziestoletni Włoch Nicco postanawia w końcu wyznać miłość swojej ukochanej dziewczynie Alessi. Urodziny jego wybranki serca stają się doskonałą okazją do wręczenia prezentu i wyznania płynących z serca słów. Niespodziewanie jednak, Alessia ze słowami "przykro mi" zostawia zrozpaczonego chłopaka. Bohater, lecząc złamane serce z pomocą swojego przyjaciela Grubego, poznaje dwie piękne turystki z Polski – Anię i Paulinę. Młodzi ludzie pośród malowniczej scenerii Włoch poznają uroki młodości i niekontrolowanych porywów uczuć.

Słoneczna okładka książki Federica Mocci zapowiada iście nastrojową i pozytywną historię, okraszoną niezastąpionym włoskim klimatem. I tak, jak Włochy pełne są różnorodności kulturowej i krajobrazowej, tak i powieść autora przestawia różnorodne oblicza włoskiego życia. W zasadzie historia rozpadu dobrze rokującego na przyszłość związku głównego bohatera, posłużyła autorowi do przedstawienia niezwykle klimatycznych zakątków Włoch, bowiem wraz z czwórką bohaterów czytelnik zwiedza ciekawe miejsca, odwiedza niezwykle klimatyczne restauracje i kafejki, pije aromatyczną kawę i objada się pysznościami prosto z włoskiej kuchni. Powieść pod tym względem jest niezwykle atrakcyjna, bowiem zostajemy niejako niewidzialnymi towarzyszami wycieczek Nicco i jego pozostałych znajomych. Muszę przyznać, że dzięki sugestywnym i niezwykle plastycznym opisom autora, co chwila czułam niemal aromat pysznego espresso, czy którejś z regionalnych potraw, jakie można dostać wyłącznie w Rzymie. Dla wielbicieli włoskiego klimatu, pragnących odkrywać ten słoneczny zakątek na naszym globie, lektura "Chwili szczęścia" będzie niezwykle trafionym pomysłem.

Oprócz wymiaru iście kulturowego, związanego z kuchnią i wszelakimi zabytkami historycznymi, który niewątpliwie zachwyca, Moccia oparł fabułę swojej powieści również na ukazaniu różnorodnych postaw życiowych młodych ludzi. W warstwie tej nie wszystko do siebie pasuje, a pewne elementy wręcz przeczą sobie nawzajem. Mowa tutaj o kreacji czwórki głównych bohaterów, którym można wiele zarzucić. Postacią, która może nie spodobać się żeńskiej części czytelników jest Gruby, przyjaciel Nicco, mający kilka dziewczyn jednocześnie. To podręcznikowy przykład "lovelasa", który nie odpuści żadnej, ładnej kobiecie. Jego wyczyny miłosne i stosunek do życia mogą odstręczać, a cała kreacja tego bohatera niezmiernie irytować. Trudno również zrozumieć postawę Nicco, który pomimo często podkreślanej miłości do swojej dziewczyny Alessi, potrafił bardzo szybko pójść do łóżka z nieznaną Polką. Na sam temat kreacji naszych rodaczek, napiszę tylko tyle, że wydały mi się mocno zidiociałe i swobodne obyczajowo, inaczej tego nazwać nie umiem. Reasumując, portrety czwórki głównych bohaterów, jakie przestawia czytelnikom Federico Moccia są niedopracowane i pełne sprzeczności. Dobrze więc, że to wyłącznie jeden z elementów fabularnych tej książki.

Pomimo wyżej wymienionego mankamentu, autorowi udało się w poważny sposób ukazać wpływ odejścia kogoś ważnego na życie młodego człowieka. W powieści bowiem, pomiędzy opisami szalonych wiraży Włochów i Polek, natkniecie się na wplątane w fabułę refleksyjne myśli dotyczące śmierci i ulotności życia. Refleksje te skłaniają do przemyśleń i zdania sobie sprawy z wartości każdej chwili naszego życia. Zresztą nie bez przyczyny Moccia nadał tak dość trafiony tytuł swojej książce. Chwile szczęścia warto bowiem doceniać.

Udana pierwszoosobowa narracja głównego bohatera, liczne dialogi oraz niezwykłe opisy Włoch to elementy charakteryzujące warsztat pisarski autora. Poza tym powieść jest bardzo dynamiczna, praktycznie cały czas coś się w niej dzieje, co nie pozwala czytelnikowi nawet na chwilę oddechu.

Cieszę się, że w końcu mogłam poznać pióro znanego na całym świcie autora. Zafascynowałam się jego zdolnością do przedstawienia klimatu Włoch, która dosłownie przeniosła mnie do tego kraju. Tym bardziej więc jestem ciekawa, jak autor poradzi sobie z drugą częścią historii Nicco, która w odróżnieniu od pierwszej, będzie działa się w Polsce. Trzeba przyznać, że przed pisarzem dość trudne zadanie. Póki co zachęcam do przeczytania "Chwili szczęścia", to ciekawa odskocznia od rzeczywistości.
ukryj

„Coraz częściej łapie się na tym, że czas mija, a ... pokaż

„Coraz częściej łapie się na tym, że czas mija, a ja wielu rzeczy nie zrobiłam. Odkładałam. Myślałam, zawsze, że zdążę, że jeszcze tyle przede mną, aż tu nagle bach! Za późno”

Poszłam za ciosem i stwierdziłam, że co jakiś czas będę powracać do moich starych pisarzy z okresu dojrzewania. Udało mi się odnaleźć drugą książkę Siesickiej jaką posiadam, co biorąc pod uwagę moją przeprowadzkę i mnóstwo pudeł, jest nie lada wyczynem.

„Chwileczkę, Walerio…” to pozycja nietypowa, nie dająca się objąć w żadne ramy czy schematy. Narratorem jest sama autorka, która przyjeżdża w góry aby napisać książkę. Niespodziewanie pojawia się postać Walerii. Postać wymyślona do książki ale równocześnie jakby prawdziwa. Waleria towarzyszy pisarce, jednocześnie wplatając swoją historię. Historię, która nie jest wesoła, a dotyczy brata Aleksandra - narkomana, który uciekł z domu. W tle pojawia się również pierwsza miłość.

To co na pewno zwraca uwagę, to kartki Walerii, znajdujące się na końcu każdego z rozdziałów. Znajdują się w nich jej ulubione wiersze, wypowiedzi ale również kartka przeznaczona dla czytelnika, w której postawione są pytanie i wolne miejsce na odpowiedź. To z pewnością bardzo oryginalny pomysł.

Tak do końca sama nie wiem, czy Waleria była tylko wytworem wyobraźni czy istniała naprawdę. Skłaniam się jednak ku pierwszej możliwości. W 1993 r. pozycja ta otrzymała nagrodę IBBY za książkę roku. Ciekawią mnie dalsze losy bohaterki, które można przeczytać w powieści "Wróć, Aleksandrze". Na pewno przeczytam w przyszłości. ukryj

"Wszystko zawsze zaczyna się od początku. Z miłoś... pokaż

"Wszystko zawsze zaczyna się od początku. Z miłości nic nie zostaje".

Słowik do tej pory kojarzył mi się z donośnym, pięknym śpiewem, jaki wydobywa się z tego małego, niepowtarzalnego ptaka. Po lekturze książki Antoni Michaelis, słowik już nie będzie dla mnie wyłącznie symbolem delikatności i piękna, ale również niepokoju, tajemnicy i intrygującej gry. "Dopóki śpiewa słowik" to bowiem książka-gra, gra rozgrywana pomiędzy przebiegłą autorką i niczego nieświadomymi czytelnikami. Uff, dawno nie czytałam tak zagmatwanej fabularnie książki. Książki, która wywołała we mnie tak wiele sprzecznych emocji.

Antonia Michaelis to urodzona w 1979 r. niemiecka pisarka, która po zdaniu matury podróżowała po południowych Indiach, Nepalu i Peru. Po powrocie do kraju zaczęła studiować medycynę i jednocześnie pisać opowiadania dla dzieci i młodzieży. Jej pierwsza powieść dla młodzieży pt. "Baśniarz" została w 2012 r. nominowana do Niemieckiej Młodzieżowej Nagrody Literackiej. Autorka mieszka obecnie w okolicach wyspy Uznam.

Jari Cizek to osiemnastolatek, który zdał egzamin czeladniczy na stolarza. Przed wejściem w dorosłe życie, bohater wyjeżdża z domu, by przez trzy tygodnie podróżować po górach - na granicy Niemiec, Czech i Polski. W wiosce, będącej początkiem jego przygody, poznaje tajemniczą i okropnie brzydką dziewczynę – Jaschę, która podczas wspólnej wędrówki zaprasza go do swojego domu, ukrytego głęboko w lesie. Zapuszczenie się w ciemny las, zmieni życie osiemnastolatka na zawsze, Jascha bowiem okaże się piękną dziewczyną, która zabierze bohatera w świat nieprawdopodobnych doznań - pełnych magii i erotyzmu.

Antonia Michaelis stworzyła dzieło, które można wyłącznie pokochać albo znienawidzić, uczucie ambiwalencji bowiem nie wchodzi tutaj w rachubę. Nie dziwią mnie więc pełne zachwytu recenzje, jak i te mieszające książkę z przysłowiowym błotem. Skąd więc taka dwutorowość w jej odbiorze? Otóż "Dopóki śpiewa słowik" to powieść, której po prostu nie da się sklasyfikować i wrzucić w żadne ramy. To bowiem mroczna historia, w której trudno odróżnić fikcję od ułudy, do końca nie wiadomo co jest prawdą, a co snem - w której występuje ciągła gra pozorów. Autorka od pierwszej strony swojej książki prowadzi wyrafinowaną grę z potencjalnym czytelnikiem, wprawiając go niejednokrotnie w konsternację i zdumienie. Od momentu pojawienia się młodego chłopaka w klimatycznym domu Jaschy, zaczynają zacierać się granice pomiędzy rzeczywistością, a snem - z każdym kolejnym dniem, fabuła staje się coraz bardziej skomplikowana, wprowadzając niepokój i pewną dozę przerażenia – jest po prostu coraz gorzej. Przyznam, że powieść ta była dla mnie zagadką do ostatniej strony, bowiem wszelakie tajemnice i niedopowiedzenia jakimi uraczyła mnie autorka - wizje, sny i zdarzenia jakich doświadczał Jari, ten istny teatr zmysłów – działały niewyobrażalnie na moje emocje i wyobraźnię. Bohater został bowiem wplątany w psychologiczną grę, podszytą erotyką, w której aż kipi od seksu i śmierci. Musicie przyznać, że to wybuchowe połączenie, które nie każdemu przypadnie do gustu - do tego podane w takiej formie.

Słowik w tytule okazał się totalnym zaprzeczeniem fabuły powieści, która z delikatnością i pięknem ma niewiele wspólnego. Antonia Michaelis bazuje bowiem na wielkim napięciu i tajemnicy – która dzięki trafnemu zabiegowi retrospekcji, przybliża czytelnika krok po kroku do rozwiązania przeraźliwej i nieprzewidywalnej tajemnicy ukrywanej przez Jaschę. Warto podkreślić również, że autorka w mistrzowski sposób potrafiła połączyć ze sobą dwa światy – współczesny, w którym Jari korzysta z telefonu komórkowego i baśniowy – panujący w całym lesie i domu Jaschy. Z jednej strony więc współczesność, z drugiej klimat rodem z baśni braci Grimm – istne poplątanie z pomieszaniem sprawiające, że dzieło Michaelis generuje tak skrajne uczucia.

Muszę również wspomnieć o pięknym i estetycznym wydaniu książki. Wpadająca w oko okładka z piękną dziewczyną, twarda oprawa i dobrej jakości papier – sprawiają, że książka z pewnością będzie doskonale prezentować się na półce w domowej biblioteczce.

Jeśli lubicie wyzwania, to książka dla Was. Jeśli nie boicie się połączenia erotyki, przemocy i tajemnicy, okraszonych sporo objętościowo treścią (ponad czterysta stron), to książka dla Was. W mojej prywatnej biblioteczce "Dopóki śpiewa słowik" zajmuje od dzisiaj miejsce na półce z nietuzinkowymi lekturami - takimi, po których bardzo długo pozostaje swoisty posmak niedopowiedzenia.
ukryj

„Na tym świecie jest tylko jedna rzecz okropniejsz... pokaż

„Na tym świecie jest tylko jedna rzecz okropniejsza niż umieranie na raka w wieku szesnastu lat, a jest nią posiadanie dziecka, które na tego raka umiera.”



Pamiętacie ostatni film Zanussiego pt. "Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową"? Film ten ukazał problematykę śmierci w sposób bezsprzecznie nie moralizatorski. Tytuł natomiast utkwił w pamięci mas, wszedł nawet do mowy potocznej i jest często używany będąc swoistą, szyderczą polemiką ze śmiercią. Będąc zdrowym bowiem nie zdajemy sobie sprawy jak cenny jest każdy dzień bez świadomości rychłej śmierci. Powieść, którą dzisiaj chciałabym wam zaprezentować odsłania wstrętną twarz kostuchy, która przyjdzie kiedyś po każdego z nas. Dzieło Johna Greena doskonale koreluje z powiedzeniem, że życie jest śmiertelną chorobą przenoszoną drogą płciową.

John Green to kultowy już amerykański pisarz, który jest twórcą bestsellerów dla młodzieży. Jego książki otrzymały wiele nagród literackich m. in. Printz Medal czy Edgar Award. Książka "Gwiazd naszych wina" w roku 2012 uzyskała status najważniejszej książki młodzieżowej roku wg "New York Timesa". Pisarz mieszka obecnie z żoną i synem w Indianapolis.

Co może robić piękna, szesnastoletnia dziewczyna? Odpowiecie: korzystać z uroków młodości, umawiać się z chłopakami, imprezować. Hazel niestety nie ma tego szczęścia, gdyż choruje na raka tarczycy z przerzutami do płuc. Jej stałym, dwudziestoczterogodzinnym towarzyszem jest aparat tlenowy, dzięki któremu może oddychać. Hazel świadoma swojej inności, zamyka się w czterech ścianach czytając po raz setny ukochaną powieść "An Imperial Affliction", której bohaterka jest bardzo podobna do Hazel, również choruje na raka. Książka ta niestety urywa się w połowie, a wysyłanie do jej autora listów z prośbą o opowiedzenie zakończenia, jest bezskuteczne. W życiu Hazel wszystko się zmienia, gdy na spotkaniu grupy wsparcia poznaje przystojnego Augustusa, którego choroba pozbawiła jednej nogi. Mimo trudnej sytuacji obydwojga pojawia się miłość, przyjaźń, poświęcenie oraz świadomość nieuniknionego losu, będącego udziałem zakochanych.

"Gwiazd naszych wina" nie jest książką bazującą wyłącznie na uczuciach czytelnika. Nie znajdziecie w niej sentymentalnych głupot, których celem jest wzruszenie odbiorcy. Mimo tematu śmierci młodych ludzi, którzy dopiero wchodzą w życie, autor bardzo konstruktywnie i ze stu procentową realnością ukazuje niedoskonałości ludzi chorych i osób, które się nimi opiekują. Największym atutem powieści są bezsprzecznie bohaterowie. Hazel, Augustus czy niewidomy Izaak, przyjaciel ich obojga to postacie tak realne, jak realne jest to, że piszę ten tekst. Autor świadomie wykreował ich w taki sposób, aby każdy miał coś do przekazania czytelnikowi. Bohaterowie mają wady i zalety, daleko im do doskonałości i to właśnie czyni ich bardzo "życiowymi" postaciami, nie tylko tymi literackimi.

Dobrym zabiegiem użytym przez Johna Greena jest pierwszoosobowa narracja Hazel. Na ogół ludzie cierpiący na nieuleczalną chorobę wzbudzają we mnie litość. W tym przypadku tak nie było, bohaterka ma świadomość nieuchronności swojego losu, dlatego też nieplanowana miłość jest dla niej wielkim skarbem. W książce można znaleźć sporą dozę dość makabrycznych dowcipów nawiązujących do istoty umierania. W ten sposób bohaterowie choć na chwilę pragną odsunąć od siebie widmo śmierci. Precyzyjnie skonstruowana fabuła i wątek pisarza Peter Van Houtena oraz jego niedokończonej książki to również niezaprzeczalne atuty powieści. Po jej przeczytaniu zrozumiecie również wymowę dość dziwnego tytułu.

Książka "Gwiazd naszych wina" nie odpowie wam na pytania czym jest śmierć, czy warto walczyć i czy życie ma jakikolwiek sens. Nie odpowie, gdyż w przypadku każdego z nas odpowiedź będzie inna, tak jak w przypadku bohaterów książki Johna Greena. Brak trywialności i moralizatorstwa, co jest bardzo rzadkie w przypadku książek nawiązujących do istoty umierania, wzbudzi w was sprzeczne i niespodziewane odczucia. Nie dziwię się, że książka stała się bestsellerem, jest po prostu niezaprzeczalnie oryginalna. Polecam. ukryj

„Jezioro Osobliwości… Bo wszystko nad nim i w nim ... pokaż

„Jezioro Osobliwości… Bo wszystko nad nim i w nim jest bardzo dziwne. Jakiś krajobraz wręcz bajkowy dokoła, a na dnie cała masa osobliwych rzeczy”

Krystyna Siesicka, pisarka książek dla młodzieży, na których wychowało się kilka pokoleń nastolatków w Polsce. Autorka w drugiej połowie lat 60, wydała „Zapałkę na zakręcie” i dzięki tej powieści, stała się popularna. Jej książki w PRL-u biły rekordy popularności, do dzisiaj są klasyką polskiej literatury młodzieżowej. Pamiętam jak sama zaczytywałam się w jej książkach. Przez długi okres czasu nie zdawałam sobie sprawy, że Siesicka według IPN w okresie 1974-1989 współpracowała z SB pod pseudonimem „Krysta”. Analogiczna sytuacja przedstawia się ze Zbigniewem Nienackim, moim kolejnym pisarskim idolem z okresu dojrzewania. Nie wiem jak u was, ale jeśli chodzi o mnie, to nie ma to większego znaczenia, że pisarka była agentem SB. Zresztą raporty, które składała były bardzo ogólnikowe, więc to przemawia na jej korzyść w pewnym stopniu. Mam tak wielki sentyment do jej twórczości, że nawet taka informacja nie jest w stanie mnie zniechęcić do jej książek. A co wy sądzicie na ten temat? Jestem ciekawa waszych opinii.

„Jezioro osobliwości” powstało w 1966 r. Jest to książka ponadczasowa, ukazująca dwa przenikające się światy – młodych, wchodzących w dorosłość ludzi ze światem rodziców. Marta, mieszkająca w ciasnym mieszkaniu w bloku z matką Anną, dowiaduje się o jej nowym partnerze i przyszłym mężu - Wiktorze. Michał, syn Wiktora, poznaje Martę, zanim ta dowiaduje się o planowanych zmianach w jej życiu. Między bohaterami zaczyna się rodzić pierwsza, młodzieńcza miłość. Na jej drodze staje kolega Michała – zamożny Patryk oraz problemy związane z nową sytuacją w domu. I to właśnie nad Jeziorem Osobliwości, wydarza się tragedia, która jest skutkiem wszystkich negatywnych emocji drzemiących w bohaterach. Zakończenie tak naprawdę każdy czytelnik może sobie dopisać sam.

Tak jak pisałam wyżej, książka porusza ponadczasowe problemy. Może dotyczyć zarówno dzisiejszych nastolatków jak i tych sprzed czterdziestu lat. W życiu zawsze ważna będzie pierwsza miłość i uczucia z nią związane. Często porównuje Krystynę Siesicką z Małgorzatą Musierowicz, dwiema moim zdaniem najlepszymi pisarkami literatury dla młodzieży. I mogę powiedzieć jedno, ich książki czyta się bez względu na wiek. Uważam, że nie ma tutaj żadnych ograniczeń. Zawsze będą zawierały jakąś prawdę dla nas.

Znalazłam ciekawy cytat autorki dotyczący tej książki: "...kiedy pisałam »Jezioro Osobliwości«, nie przypuszczałam, że ta książka stanie się aż tak popularna. A już na pewno kończąc ją, nie sądziłam, że Marta i Michał będą do mnie wracać. Przeciwnie, byłam pewna, że po ostatniej kropce rozstanę się z nimi na zawsze. A jednak do dziś myślę o moich bohaterach z zadumą, zwłaszcza kiedy odpowiadam na Wasze - jakże często! - zadawane mi pytania: - I co się z nimi później stało...?"

W 1972 r. w reżyserii Jana Batorego, powstał 97 minutowy film „Jezioro Osobliwości”. Martę zagrała myślę, że mało znana obecnie aktorka – Maria Kowalik, natomiast Michała Soroko - Mirosław Konarowski. Z przyjemnością obejrzałam adaptację powieści Siesickiej, wraz z mamą, która pamięta te czasy, gdy film miał swoją premierę. Nie jest to do końca wierna adaptacja książki. Pewne wątki różnią się, niektóre w ogóle pominięto. Najbardziej zaskoczyło mnie pominięcie w filmie finalnego wątku nad Jeziorem Osobliwości. Zmieniło to trochę mój odbiór ale mimo wszystko film jest godny polecenia. Teraz to już klasyka. ukryj

"Są ścieżki, które trzeba wydeptywać własnymi stop... pokaż

"Są ścieżki, które trzeba wydeptywać własnymi stopami".



Bardzo bliska jest mi pewna myśl George'a Bernarda Shawa, który stwierdził, że im bardziej poznaje ludzi, tym bardziej kocha zwierzęta. Myśl, która zawiera w sobie bardzo silny przekaz, a przede wszystkim prawdę o nas – o ludziach. Zwierzęta na naszej planecie nie mają bowiem łatwego życia, a książka "Miasteczko Ostatnich Westchnień" pokazuje pełnię ludzkiego okrucieństwa, będącego niestety naszą drugą naturą.

Grzegorz Gortat to anglista, tłumacz i pisarz. Jest z urodzenia Łodzianinem, a z wyboru Warszawiakiem. Autor w swojej twórczości może pochwalić się różnorodnymi tematycznie utworami – fantasty, kryminał, powieści obyczajowe i powieści dla dzieci. Jest laureatem wielu nagród literackich. Jego powieść pt. "Szczury i wilki" została przetłumaczona na język czeski. "Miasteczko Ostatnich Westchnień" to trzecia część w serii "Lepiej w to uwierz!".

Tytułowe Miasteczko Ostatnich Westchnień to kraina do jakiej przybywają zwierzęta po swojej śmierci. Pewnego dnia, dwa szczury – Remus i Romulus znajdują nad rzeką ludzkie niemowlę, które nie powinno trafić do tego miejsca. Po długich dyskusjach, pitbull Raben postanawia, że zwierzęta zaopiekują się chłopcem, pomimo wielu cierpień, jakich doświadczyli z ręki człowieka. Kiedy chłopiec ma sześć lat, wyrusza wraz z Rabenem do świata ludzi, by poznać tajemnicę swojego pochodzenia. Świat za rzeką okazuje się niestety pełen okrucieństwa.

Czytając przed rozpoczęciem tej lektury opis na okładce, i biorąc pod uwagę całą szatę graficzną książki – byłam przekonana, że to literatura stricte dziecięca, którą będę mogła czytać swojemu przyszłemu dziecku i polecać innym rodzicom. Z każdym, kolejnym rozdziałem utworu, moje wątpliwości jednak rosły, gdyż treści, jakie zawiera fabuła są często drastyczne i w mojej opinii, pierwszą grupą wiekową, do jakiej mogłabym skierować dzieło Grzegorza Gortata byłaby dopiero młodzież. Wątki dotyczące znęcania się nad zwierzętami różnej maści, wymiary okrucieństw do jakich zdolny jest człowiek i widoczna przemoc – to cechy charakteryzujące tę książkę. Atmosfera grozy, swoista brutalność oraz zapadająca w pamięć kreacja człowieka - potwora, jakim był niewątpliwie Teuffel – nie pozwalają skierować tego dzieła do małego dziecka. Do tej prozy trzeba po prostu trochę dorosnąć.

"Miasteczko Ostatnich Westchnień" to także wymowna w swoim przekazie uniwersalna historia odwiecznej walki dobra ze złem. Ukazana z perspektywy zwierząt, wyzwala swoją treścią wielkie pokłady empatii i zrozumienia dla wszelkich, żyjących istot. Jestem pewna, że każdego czytelnika, będącego równocześnie miłośnikiem zwierząt – zbulwersują, zszokują i wielce zasmucą przykłady ludzkiego okrucieństwa. Nie jest to jednak nic o czym byśmy już wcześniej nie słyszeli, bowiem wszystko to codziennie oglądamy w telewizyjnych wiadomościach, jak również czytamy o tym w internecie. Niestety, życie potrafi pisać o wiele gorsze scenariusze, niż wykreowana przez autora fabuła.

Koncepcja istnienia krainy, do której udają się zwierzęta po swojej śmierci, może niektórych zbulwersować. W szczególności ludzi wierzących, którzy twierdzą, że tylko człowiek posiada duszę. Mnie pomysł ten przypadł do gustu i pocieszam się tym, że być może rzeczywiście, gdzieś tam istnieje takie miejsce, w którym każdy z naszych pupili odnajdzie upragniony spokój. Wątek reinkarnacji, czyli zamiany zwierząt w ludzi również zdobył moja aprobatę.

Warto napisać także kilka zdań o samym wydaniu książki. Okładka ze skrzydełkami i dobrej jakości papier niewątpliwie umilają jej lekturę. Pomiędzy poszczególnymi rozdziałami znajdziecie także zabarwione szarością obrazki, które dopełniają przygnębiającego klimatu całej historii. Kolorowe rysunki, zdecydowanie nie pasowałyby do przekazu tego utworu.

Jestem pewna, że wydając "Miasteczko Ostatnich Westchnień", autorowi udało się dokonać najważniejszego – wywołać w czytelniku szereg przemyśleń dotyczących naszej, często brutalnej natury i bezsilności zwierząt, które skazane na nasze humory – cierpią niewyobrażalne męki. Myślę, że ze względów światopoglądowych nie każdemu tytuł ten przypadnie do gustu, jednak warto zaryzykować i po prostu sprawdzić, czy "Miasteczko Ostatnich Westchnień" przypadnie Wam do gustu.
ukryj

"(…) czasem chciałbym, żeby czekolada smakowała j... pokaż

"(…) czasem chciałbym, żeby czekolada smakowała jak przypalony grysik, albo kawa zmieszana z piaskiem… A kotlety, żeby smakowały jak sałata w sosie winegret, a sałata jak kotlety. Ludzie byliby wtedy szczęśliwsi…"




Chwała osobie, która wymyśliła kiedyś niebiański afrodyzjak jakim jest czekolada. Czasami jedna kostka z całej tabliczki pozwala się nam oderwać od szarej rzeczywistości dnia codziennego. Trudno się więc dziwić, że w celu zachowania jej tradycyjnego smaku, wielu z nas zrobiłoby naprawdę wiele.

Anna Gras od dłuższego czasu pisała do szuflady. W 2008 r. zadebiutowała powieścią dla dzieci pt. "Misiek i fałszerze czekolady". Była to trzecia książka jaką napisała w swoim dorobku. Książka, która okazała się sukcesem bowiem jej fragmenty trafiły do wypisów dla klasy piątej szkoły podstawowej. Następna część przygód Miśka nosi tytuł "Misiek i świąteczne obżarstwo". Autorka planuje również w najbliższym czasie wydać kolejną pt. "Misiek i perfumowana Kiełbassa".

Michał, nazywany przez większość Miśkiem, to jedenastoletni, dojrzały i oczytany uczeń szkoły podstawowej. Bohater pomimo lekkiej nadwagi nie potrafi zrezygnować z największej przyjemności w swoim życiu – jedzenia. Misiek jest bowiem smakoszem, kocha jeść słodycze, kocha poznawać nowe smaki. Pewnego dnia zostaje powiadomiony przez dyrektora o fakcie stania się reprezentantem szkoły w międzyszkolnym konkursie. Jego rola będzie polegać na odgadywaniu różnych smaków. Bohaterowi na turnieju idzie bardzo dobrze do czasu ostatniej rozgrywki, gdy okazuje się, że czekolada, której smak miał odgadnąć została sfałszowana. Misiek postanawia ratować swój honor i przy pomocy koleżanki z klasy – Elwiry, rozpoczyna prywatne śledztwo, mające odkryć niebezpiecznych fałszerzy czekolady.

Anna Gras swoją powieścią stworzyła nietuzinkową fabułę opartą na głównym wątku, jakim jest miłość do afrodyzjaka wszech czasów czyli czekolady. Historia Miśka pierwotnie skierowana była do dzieci i młodzieży, jednakże po jej lekturze z całą odpowiedzialnością mogę powiedzieć, iż powieść potrafi wciągnąć również osoby dorosłe. Kto, jak nie dzieci najbardziej kocha słodycze w tym oczywiście czekoladę? Kto, jak nie dzieci będzie najbardziej oburzony i zaciekawiony wątkiem fałszowania jej smaku? Co ciekawe, reakcja dorosłego czytelnika, nie potrafiącego odmówić sobie przyjemności kakaowego smaku będzie identyczna. Historia fałszerzy czekolady sama w sobie jest oryginalna, gratuluję autorce tego pomysłu. Trafia w gusta dzieci i dorosłych. Czekoladę bowiem kochają wszyscy, niezależnie od wieku.

Na szczególne podkreślenie zasługuje kreacja głównych bohaterów. Autorka w bardzo humorystyczny sposób ukazała postać Miśka, Elwiry i pozostałych postaci. Głównego bohatera nie da się nie lubić, pozytywnie zakręcony, przyjazny, a przy tym jest sympatycznym łasuchem próbującym okiełznać swoje żądze jedzenia ulubionej czekolady - "Mleczne siódme niebo". To postać, która z pewnością przypadnie do gustu młodszym czytelnikom.

Autorka sprawnie pokierowała również fabułą, dzięki czemu czytelnik otrzymał wartką akcję okraszoną wielką dawką dowcipu. Oprócz walorów czysto rozrywkowych, powieść zawiera w sobie również głębię edukacyjną. Jednocześnie uczy i bawi młodsze pokolenia, co jest godne pochwały.

Książka Anny Gras zachwyciła mnie początkowo samym wątkiem czekolady. W trakcie lektury "Miśka i fałszerzy czekolady", pod wpływem opisowego języka autorki, dopadła i mnie przemożna chęć skosztowania mojego ulubionego afrodyzjaku. Cieszyć może fakt, iż powstają właśnie takie polskie utwory, skierowane głównie do dzieci, które niosą ze sobą rozrywkę i zarazem edukują. To odpowiedni tytuł dla rodziców próbujących zachęcić swoje pociechy do czytania. Polecam.
ukryj

"(…) marzenia czasem lubią się spełniać (…)" ... pokaż

"(…) marzenia czasem lubią się spełniać (…)"



Współczesna literatura dla dzieci, bombardowanych ze wszystkich stron wszelakimi nowinkami technicznymi, musi być konkurencyjna by zachować swoją funkcję wychowawczą i edukacyjną. A nie jest to łatwe zadanie. Na szczęście, znam jedną pisarkę, która potrafi połączyć dobry humor i zabawę z treścią edukacyjną, które to trafiają do wyobraźni nie tylko dorastającego człowieka.

Anna Gras, absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, od dłuższego czasu pisała do szuflady. W 2008 r. zadebiutowała powieścią dla dzieci pt. "Misiek i fałszerze czekolady", która okazała się sukcesem bowiem jej fragmenty trafiły do wypisów dla klasy piątej szkoły podstawowej. Autorka woli pozostawać w cieniu swoich utworów, przekonując, iż "treść książki powinna być ważniejsza od autokreacji autora". Następna część przygód Miśka nosi tytuł "Misiek i świąteczne obżarstwo" i to właśnie o niej dzisiaj wam opowiem. Autorka planuje również w najbliższym czasie wydać kolejną pt. "Misiek i perfumowana Kiełbassa”.

Jedenastoletni Michał, nazywany przez wszystkich Miśkiem tym razem musi wraz ze swoją mamą pojechać na kolację wigilijną do wujka Milka. Wujostwo mieszka na obrzeżach miasta wraz z dwójką dzieci. Misiek, któremu mama nie pozostawiła wyboru, nie jest zadowolony ze spędzania świątecznego czasu z rodziną. Na miejscu okazuje się, że bohater zostaje niesłusznie oskarżony o kradzież słodyczy z choinki bożonarodzeniowej, poznaje pewną samotną dziewczynkę, którą rodzice zostawili samą na święta oraz czającego się na niego kota wujostwa. Jak by tego było mało, świąteczne obżarstwo to w wykonaniu ciotki polędwiczka w sosie azjatyckim. Jednakże wszystkie dzieci wiedzą, że bożonarodzeniowy czas to czas spełniania marzeń…

Tytułowy bohater po raz kolejny rozśmiesza i bawi do łez. Kreacja Miśka stworzona przez autorkę to nagromadzenie wielu cech, pożądanych przez ówczesne dzieci. Misiek jest sprytny, inteligentny, bystry, zabawny ale również pełen wyobraźni i chętny do pomocy innym. Młodemu czytelnikowi z pewnością przypadną do gustu niezwykle zabawne i cięte riposty dotyczące świątecznych potraw przygotowanych przez ciotkę Miśka. Postać głównego bohatera jest wykreowana w taki sposób, iż buduje w czytelniku jego obraz – przesympatycznego chłopaka z lekką nadwagą.

Młodego odbiorcę książki Anny Gras przekonają z pewnością relacje rodzinne ukazane w fabule powieści - pozbawione sztuczności, żywe i barwne. Ciekawe małżeństwo wujka Milka z ciotką, rozbawi niejedno dziecko. Uśmiech na twarzy wywoła również rozmowa Elwiry i Miśka dotycząca milczenia karpi. Wiele zabawnych sytuacji spotykających głównego bohatera pozwoli oderwać się od szarej rzeczywistości. Styl pisania Anny Gras charakteryzuje się lekkością i odpowiednim dla młodych czytelników słownictwem.

Lektura książki "Misiek i świąteczne obżarstwo" może stać się lekturą familijną, czytaną wraz z dzieckiem. To główny atut prozy Anny Gras. Druga część przygód sympatycznego Miśka nie rozczarowała mnie. Wprost przeciwnie – zaostrzyła apetyt na więcej. Polecam.
ukryj

„Normy nie przewidywały zawodów miłosnych. Normy m... pokaż

„Normy nie przewidywały zawodów miłosnych. Normy mówiły o małżeństwie, albo jeszcze lepiej – o podstawowej komórce rodzinnej, ale nie o miłości. Miłość była słowem zabronionym”

Książka wydana w 1986 r. Przeszukałam Internet i nie znalazłam księgarni, która oferowałaby obecnie jej sprzedaż, jedynie antykwariaty internetowe mają ją w swojej ofercie ale też bardzo rzadko.


Jest to opowiadanie dla młodzieży ale myślę, że istnieją ciekawsze lektury, które nasza młodzież może czytać. Książka opowiada historię dwójki przyjaciół – Tomasza i Grzegorza, którzy przeżywają swoje pierwsze uczucie miłości. Bohaterowie wraz z siostrą Tomasza zostają wysłani w góry przez rodziców, którzy muszą rozwiązać swoje problemy w małżeństwie. Tam spotykają swoich rówieśników, Justynę i Lolka, którzy przedstawiają całkowicie odmienne postawy życiowe. Obiektem uczuć dwójki kolegów staje się Justyna.

Jest to opowieść o trudnych wyborach młodych ludzi wchodzących w dorosłość oraz pragnieniu przeżycia swojej pierwszej inicjacji seksualnej. Mnie ta opowieść nie zachwyciła, nie było w niej nic co skłoniłby mnie do nawet chwilowej refleksji. Bohaterowie byli dla mnie w pewnych momentach nudni i sztuczni, bez iskry życia, tak istotnej w młodym wieku.

Poszperałam w internecie i znalazłam informację o spektaklu, który powstał w 1995r. na podstawie tej książki, o tym samym tytule „Sezon na dziewczęta”. Do tego w tle spektaklu można odnaleźć muzykę zespołu T Love z albumu „Prymityw”. Jestem wielką entuzjastką spektakli telewizyjnych więc cierpliwie szukałam źródła, z którego mogłabym go obejrzeć. Niestety nie udało mi się i ubolewam nad tym, może zmieniłabym trochę zdanie o samej książce, bo do mnie jako czytelnika nie dotarła. Nie zachwyciła mnie formą a sam przekaz jest banalny i prosty. Jak dla mnie zmarnowany pomysł. Nie polecam, szkoda czasu ukryj

"W dawnych czasach wiele ważnych w dziejach zdarz... pokaż

"W dawnych czasach wiele ważnych w dziejach zdarzeń dokonywało się pod drzewami. Drzewo było zawsze symbolem siły, mądrości, trwania. Czym jest żywot człowieka wobec życia drzewa?"

Każdy człowiek, w niezapomnianych latach swojego dzieciństwa przeżywał okres związany z poszukiwaniem zaginionych skarbów, motywem często wykorzystywanym przez autorów powieści dla dzieci i młodzieży. W erze szybkiego rozwoju technologicznego, terenowe poszukiwania skarbów zostały zastąpione przez komputerowe gry, dające jednak wyłącznie namiastkę prawdziwej przygody. Jak udowadnia autorka "Skarbów drzewa" można jednak połączyć nowoczesną technikę z tradycją, by rozwijać młody, chłonny umysł.

Małgorzata Lutowska to urodzona w Cieplicach przewodniczka sudecka. Absolwentka Akademii Rolniczej we Wrocławiu i Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu, pracowała również jako nauczycielka niemieckiego. Autorka obecnie mieszka w Gerlic. "Skarby drzewa" to powieść stanowiąca element projektu "Moja Mała Ojczyzna", organizowanego przez uczniów szkół ponadgimnazjalnych w Jeleniej Górze oraz Książnicy Karkonoskiej.

Rodzeństwo Daria i Marcel, oraz ich kuzyn Kuba, który przyjechał z Opola, czekając na obiecane przez rodziców górskie wędrówki, umilają sobie wolny czas graniem w gry komputerowe. Pewnego dnia, Daria po zakończeniu przez chłopaków gry wciska przypadkową sekwencję klawiszy, która powoduje włączenie się jej nieznanego etapu. Gry, która co dwadzieścia cztery godziny wymusza na gimnazjalistach poszukiwanie odpowiednich haseł na terenie Jeleniej Góry. Bohaterowie pragną bowiem zdobyć upragnioną nagrodę, czyli zaginioną na przełomie wieków Książęcą Szkatułę.

"Skarby drzewa" to bezsprzecznie powieść skierowana w głównej mierze do dzieci i młodzieży, jednakże dorosły czytelnik zostanie również wciągnięty w zabawę, jaką zafundowała odbiorcom swojej książki Małgorzata Lutowska. Trójka bohaterów w celu przejścia kolejnego etapu gry, musi opuścić wirtualną rzeczywistość i wyruszyć w nieznane im do tej pory zakątki Jeleniej Góry. Historia poszukiwania skarbu stała się dla autorki świetnym pretekstem do przybliżenia czytelnikom historii tego miasta. Na uwagę zasługują tutaj liczne opisy ciekawych miejsc Jeleniej Góry i swoista precyzja w odtworzeniu szczegółów życia z zamierzchłej przeszłości. Z uwagi na fakt, że grupą docelową powieści są młodsi czytelnicy, opisy zabytków czy fakty historyczne nie przytłaczają, proporcje te w moim mniemaniu zostały odpowiednio wyważone. Na pewno książki "Skarby drzewa" nie można byłoby nazwać podręcznikiem ani przewodnikiem.

Trzeba przyznać, że konstrukcja fabularna w postaci połączenia tak zgubnego w ostatnich czasach oddziaływania komputerów na tryb życia dzieci, oraz gry terenowej to trafiony pomysł. Myślę, że większość z nas z chęcią zagrałaby w taką oryginalną grę, łączącą przyjemne z pożytecznym. Druga płaszczyzną jaką z pewnością wyczuje starszy i młodszy czytelnik, to swoista zachęta do poznawania historii miejsca, w którym każdy z nas mieszka. Małgorzata Lutowska poprzez kreację głównych bohaterów swojej książki, przedstawia niewiedzę ludzi w temacie historii własnego miasta czy regionu. A jak ukazuje historia Darii, Marcela i Kuby naprawdę jest co odkrywać, tylko nie zdajemy sobie z tego zwyczajnie sprawy.

Niezwykle trafionym pomysłem było dołączenie do książki płyty CD, na której uczniowie jeleniogórskich szkół biorących udział w projekcie, czytają wyróżnione w tekście książki inną czcionką i obramowaniem fragmenty powieści. Książka zawiera również czarno-białe zdjęcia przedstawionych w powieści miejsc. Wiadomym jest, że zdjęcia i dźwięk jeszcze bardziej działają na wyobraźnię niż tylko zwykły, pisany tekst.

Autorka posługuje się prostym językiem, skupiając się bardziej na motywach historycznych niż rozbudowanej kreacji głównych bohaterów, co wydaje się być dość zrozumiałe, biorąc pod uwagę walor edukacyjny utworu. Myślę, że fabuła powieści nie straciłaby na wartości, gdyby Małgorzata Lutowska pominęła wątek dwóch przeciwników bohaterów nazywanych przez nich gangsterem i hipisem, który w moim przekonaniu nie wniósł niczego konstruktywnego do całej historii. Patrząc jednak z drugiej strony, w szczególności z perspektywy młodszego czytelnika, element rywalizacji może być bardzo atrakcyjny.

"Skarby drzewa" przeczytałam w jeden wieczór. Wieczór, który odmłodził mnie o kilkanaście lat i przeniósł do Jeleniej Góry, w której wraz z nastoletnimi bohaterami poszukiwałam tajemniczej Książęcej Szkatuły. Mogę tylko pogratulować autorce pomysłu na tak wspaniały kolaż i życzyć wszystkim czytelnikom, by więcej właśnie takich utworów powstawało na naszym rynku wydawniczym. Może wtedy właśnie dzieci i młodzież zwiększą wskaźnik czytelnictwa w naszym kraju.

"Widać można, coś oglądać tysiąc razy, a dopiero za tysiąc pierwszym ujrzeć to naprawdę (...)" ukryj

"Nikomu nie jest łatwo, ale najprościej nałożyć m... pokaż

"Nikomu nie jest łatwo, ale najprościej nałożyć maskę i wmawiać wszystkim, że jest się szczęśliwym".

Ile bólu i rozczarowań może znieść młoda osoba, dopiero wchodząca w dorosłe życie? Czas młodości, który powinien charakteryzować się beztroską i wolnością, zamieniony na ciągłą walkę i pokonywanie własnych słabości i strachu, to czas niepewności. Nie każdy jednak taki czas jest w stanie przetrwać.

Patrycja Flejszer to osiemnastoletnia mieszkanka Zabrza. Jej przygoda z pisaniem zaczęła się w 2007 r., w sieci autorka znana jest pod pseudonimem Snooki. Patrycja lubi dobry film i muzykę oraz oczywiście książki. Jest miłośniczką koreańskiego kpop'u, uwielbia czytać powieści Kevina Brooksa. Inspirację do pisania czerpie z własnych doświadczeń oraz życia wokół siebie. "Szlak niepewności" to jej debiut literacki wydany w formie e-booka.

Szesnastoletnia Jamie Swan mieszka wraz z ojcem alkoholikiem w Brencev, miasteczku w stanie Kalifornia. Bohaterka nie ma łatwego życia, po śmierci matki, ucieczce siostry oraz porzuceniu swojej pasji skakania wzwyż, stara się ułożyć swój świat na nowo. Nie pomaga jej w tym ojciec, który popadając w coraz większy nałóg alkoholowy zamienia życie córki w piekło. Nie pomaga jej również szkoła, w której rówieśnicy na czele z Salvadorem – kapitanem drużyny koszykarskiej, utrudniają jej życie na każdym kroku. Pewnego dnia jednak przyjmujący dotąd bierną postawę przyjaciel Salvadora - Caleb, przeciwstawia się udręczaniu Jamie. Czasami jednak jest już za późno by zaczynać wszystko od nowa.

"Szlak niepewności" to mini-powieść (nowela) dla młodzieży. Autorka bowiem skupia się na tych kwestiach, które w życiu dorastającego człowieka stanowią istotną rolę. Jamie to postać, której życie doświadcza bardzo srogo. Śmierć matki, obojętność siostry, alkoholizm ojca i do tego brak akceptacji ze strony swoich rówieśników – to wiele jak na jedną osobę. To ciężar, który przytłacza i o którym trudno zapomnieć. Główny oprawca bohaterki to wbrew pozorom postać wywołująca sprzeczne emocje. Z jednej strony bezlitosny, nie potrafiący wykrzesać z siebie ani krzty współczucia. Z drugiej zaś, samotny i niezrozumiany przez rodzinę i przyjaciół, przyjmujący maskę twardego sportowca. Zarówno Jamie jak i Salvador, pomimo, że stoją po przeciwnych stronach barykady, są ofiarami tego samego – dorosłych, którzy zamiast dbać o swoje dzieci, uciekają w różne strony – nałóg czy inne kobiety. To z pewnością historia o wielkiej samotności i niezrozumieniu, przy czym pojęcia te nie dotyczą jedynie Jamie, chociaż to właśnie ona jest główną bohaterką książki Patrycji Flejszer.

Podczas czytania moją konsternację wzbudzała postać Caleba, który do końca nie potrafił wybrnąć z własnych, zaszufladkowanych przekonań i obawy przed tym co powiedzą inni. W momencie, gdy już jego zachowanie zmierzało w dobrym kierunku, niespodziewanie zadał Jamie cios prosto w serce, po którym dziewczyna nie była w stanie się podnieść. To bohater, który pomimo szczerych intencji, nie był do końca zdecydowany. Dobrym pomysłem było umiejscowienie akcji powieści w USA, dzięki temu przekaz historii staje się bardziej uniwersalny. Język Patrycji Flejszer to proste słownictwo, ukierunkowane na młodych czytelników. Bazujące na emocjach, mocno obrazowe.

Utwór młodej debiutantki to jedynie sto jeden stron. Stron przepełnionych wylegającym z każdej strony smutkiem i nieszczęściem. Problemy, o których pisze autorka, a którymi obarczyła wykreowane postacie swojej książki, to problemy z którymi boryka się duża część młodzieży. Czy więc historia Jamie może być swoistą przestrogą dla czytelników? W mojej opinii jak najbardziej, gdyż prawie w każdej szkole znajdzie się osoba podobna do bohaterki, nietolerowana i wyszydzana na każdym kroku. Dlatego też polecałabym debiut Patrycji Flejszer młodym czytelnikom, którzy nie szukają wyłącznie we współczesnej literaturze wampirów i erotyki. To bowiem książka o wszechobecnej samotności, której skutki mogą być naprawdę opłakane.

Po przeczytaniu debiutu młodej autorki, nasunęło mi się taka oto refleksja: całe nasze życie to tytułowy szlak niepewności. I tylko od nas zależy czy szlak ten będziemy pokonywać każdego dnia czy w pewnym momencie po prostu się zatrzymamy. Jeśli jesteście ciekawi jaką drogę obrała Jamie, zapraszam do lektury.
ukryj

„Do kłótni potrzeba dwojga (…). Do zawarcia pokoju... pokaż

„Do kłótni potrzeba dwojga (…). Do zawarcia pokoju też trzeba dwojga”

Wydawałoby się, że to książka dla młodzieży ale po przeczytaniu stwierdziłam, że to właśnie rodzice czyli dorośli mogą tam najwięcej dla siebie znaleźć.

Sunny – zakompleksiona piętnastolatka, żyje w cieniu starszej siostry - Coral, która uciekła z domu, nie mogąc znieść ciągłej kontroli rodziców. Coral mimo obietnicy nie odzywa się do bohaterki od dłuższego czasu. Rodzice Sunny to ciekawe portrety psychologiczne, dające wiele do myślenia. Matka – myśli wyłącznie o starszej córce, która uciekła z domu. Szuka pomocy u jasnowidzki, nie zauważając, że Sunny czuje się zaniedbana i niekochana. Ojciec - typowy despota, nie uznający kompromisów, starający się surowo wychować młodszą córkę aby i jej nie stracić. Obydwoje nie zauważają, że Sunny coraz bardziej oddala się od nich, krocząc ścieżką starszej siostry.

Niezdrowe relacje w rodzinie pogłębiają się z każdą chwilą. Jak to w młodzieżowych powieściach bywa, nie zabraknie fałszywych przyjaciółek jak i pierwszego zauroczenia chłopakiem. Sunny będzie musiała zdecydować jak postąpić. Czy zostanie uciekinierką czy jednak stanie twarzą w twarz z problemami? Tego oczywiście nie zdradzę. Polecam przeczytać.

Lektura na jeden wieczór, dość wciągająca ale przede wszystkim dająca do myślenia z perspektywy rodzica. Nie zawsze to co wydaje się nam, że jest dobre dla naszego dziecka, jest w rzeczywistości dobre dla niego. Poza tym książka ukazująca jak łatwo jest nie słuchać innych, co powoduje szereg poważnych komplikacji w naszym życiu.

Powieść nie kończąca się happy-endem ale za to dająca nadzieję. ukryj

"Trzeba nauczyć się trzymać życie na dystans. Nie... pokaż

"Trzeba nauczyć się trzymać życie na dystans. Nie pozwolić mu się zbliżyć, bo jak dobierze się już człowiekowi do skóry, to wszystko stracone. Marzenia idą wprost na dno jeziora z kamieniem uwiązanym na szyi."




Marzenia są nieodzowną częścią naszego życia. To dzięki nim mamy cele, do których nieustannie dążymy. Książka, o której dzisiaj wam opowiem dotyka głęboko istoty naszych marzeń. Teza jaką autor zawarł w swoim utworze, jest bowiem dyskusyjna i zmusza do chwilowej refleksji.

Mieszkaniec Śląska, Wojciech Szlęzak jak pisze na swoim blogu, jest autorem kilku powieści, które nie zagościły jeszcze w księgarniach. "Wietrzne marzenia" to jego debiut. Autor interesuje się historią, literaturą, filmem oraz sportem, uwielbia podróże autostopem.

Bohaterem debiutanckiej książki młodego pisarza jest dwudziestoletni Przemek Sikora, zamieszkujący wraz z trójką przyjaciół wynajmowane mieszkanie w kamienicy. Przemek nie poszedł na studia, ma bowiem jeden cel w życiu, chce latać na szybowcach. Aby to marzenie się spełniło, bohater podejmuje się różnych zajęć zarobkowych, celem uzbierania niezbędnej kwoty na kurs latania. Przyjaciel z pokoju - Marcin, co chwilę wpada na coraz nowsze pomysły udanego biznesu, co powoduje w konsekwencji wiele nieprzewidzianych zdarzeń. Przemek żadnej pracy się nie boi, jednego dnia paraduje po ulicy w stroju Gucia tańcząc na deszczu i rozdając gadżety reklamowe, a następnego wciela się w rolę inkasenta. Jak się domyślacie w życiu bohatera nie zabraknie wrażeń z niecodziennych przygód.

Proza obyczajowa jaką niewątpliwie jest powieść Wojciecha Szlęzaka wywołuje szereg różnych uczuć. Bawi, trochę smuci, trochę uczy. Autor w dość zabawny sposób, ukazując perypetie młodego człowieka, zadaje pytanie o naturę człowieka. Chodzi tutaj oczywiście o nasze marzenia. Wydźwięk powieści wskazuje na jedną, główną refleksję: W drodze do spełniania naszych marzeń nie jest najważniejszym osiągnięcie upragnionego celu, lecz droga jaką ku niemu przemierzamy. To właśnie ta droga staje się celem samym w sobie. Można oczywiście polemizować z taką tezą, nie zgadzać się z nią, jednak przy głębszym zastanowieniu znajdzie się w tym stwierdzeniu ziarnko prawdy. W mojej opinii autor zgrabnie zaplanował fabułę, by w końcowej fazie dojść do głównego przesłania historii Przemka.

"Wietrzne marzenia" to powieść lekka i przyjemna. W przypadku niektórych przygód bohatera jak chociażby wyprawa do Stalowej Woli czy nieudany biznes z wieczorkiem zapoznawczym dla samotnych osób, przymrużyłam oko na pewne niedociągnięcia. Niektóre wydarzenia były po prostu mało wiarygodne, chociaż zdawałam sobie sprawę, że debiutujący pisarz chciał zawrzeć w swojej powieści elementy humorystyczne. Zabrakło mi również szerszego sportretowania postaci Przemka. W zasadzie oprócz jego marzenia o lataniu, czytelnik nic o nim nie wie. Czy ma rodziców? Dlaczego mieszka w wynajmowanym mieszkaniu? Postać ta w mojej opinii nie do końca została dopracowana.

Jak na debiut uważam, że Wojciech Szlęzak wykonał kawał dobrej roboty. Pomimo pewnych niedociągnięć, jego powieść czytało się bardzo szybko i płynnie. Wielokrotnie podczas lektury na mojej twarzy pojawiał się uśmiech, co przemawia za jej poleceniem. To utwór wielopokoleniowy, zarówno dla osób starszych i młodszych. W końcu marzenia posiada każdy z nas, niezależnie od posiadanego wieku w dowodzie osobistym.

"Dopiero błądząc, człowiek odkrywa siebie. A im dłużej nie odnajduje wyjścia, tym większa nadzieja, że odnajdzie siebie."
ukryj

„Są jeszcze na świecie dziewczęta, które staną jak... pokaż

„Są jeszcze na świecie dziewczęta, które staną jak wryte przed nie istniejącą zapałką, trzeba tylko znaleźć zakręt i zawołać magiczne zdanko!”

Chyba zauważyliście, że ostatnio powracam do starych książek. I tak jak pisałam we wcześniejszym poście, znalazłam „Zapałkę na zakręcie”, pierwszą książkę Siesickiej, dzięki której rozpoczęła się moja przygoda z autorką. Książka powstała w 1966 r., a więc miało ją w rękach niejedno pokolenie polskich czytelników. Wiele dziewcząt wychowało się na tej powieści. Kiedyś była lekturą w szkole podstawowej. Czy jest nią nadal, wzruszając i bawiąc kolejne pokolenie nastolatków? Tego nie wiem. Nie jestem na czasie.

Głównych bohaterów książki poznajemy w turystycznej miejscowości Osada. Mada z siostrą Alką i swoją matką przyjeżdżają tam, jak co roku na wakacje. Tutaj właśnie bohaterka poznaje Marcina, który przyjechał również z matką na letni odpoczynek. Marcin jest nieufnym i skrytym chłopakiem, otacza go aura tajemnicy z przeszłości. Mada wie jedynie tyle, że nie został dopuszczony do matury i będzie powtarzał rok. Młodzi zakochują się w sobie, mimo braku zaufania. Po powrocie z wakacji, bohaterowie spotykają się w Warszawie, tam ich miłość odżywa na nowo. Jedynie tajemnica Marcina jest w stanie wprowadzić rysę na idealnym uczuciu jakie ich łączy.

„Zapałka na zakręcie” jak większość książek autorki, opowiada historię pierwszej miłości ludzi dopiero co wchodzących w dorosłość. Świetnie wykreowani bohaterowie oddają klimat całej powieści. Książka jest idealnym prezentem dla młodzieży, gdyż wymusza przemyślenie pewnych spraw i wartości jakimi kierujemy się w życiu. Nie oznacza to, że osoba dorosła nie powinna do niej zaglądać. Wręcz przeciwnie. Ja, za każdym razem czytając tę książkę, odkrywam w niej coś nowego, jakąś nową myśl. I to jest właśnie jej magia i czar.

Mało osób wiem, że kontynuacją „Zapałki….” są książki „Pejzaż sentymentalny” (1999 r.) oraz „Zatrzymaj echo” (2009 r.) Nie czytałam ich ale z pewnością do nich zajrzę. Jestem bardzo ciekawa jak potoczyły się dalsze losy bohaterów.

W 1985 r. powstał dwuodcinkowy serial na podstawie książki Siesickiej pt. „Żuraw i czapla”. Serial, bo tak został nazwany trwa 1 h i 46 minut i podzielony jest na dwie części. Rolę Kasi (odwzorowanie Mady z książki) zagrała Katarzyna Chrzanowska, znana obecnie z roli Ewy w telenoweli „Adam i Ewa”, emitowanej ponad dziesięć lat temu. Rola Kasi to był jej debiut na małym ekranie. Marcina zagrał natomiast Dariusz Domarecki. Fabuła serialu jest praktycznie odwzorowaniem książki, pomijając kilka szczegółów. Musze zaznaczyć, że ścieżka dźwiękowa jest rewelacyjna. Znajdziemy w filmie utwory Stanisława Sojki, Urszuli Sipińskiej jak również w początkowej scenie Piotra Fronczewskiego recytującego wiersz „Żuraw i czapla” Jana Brzechwy. Klimat lat 80’ w serialu jest idealnie wyeksponowany. Niecałe dwie godziny filmu ogląda się z przyjemnością. Bardzo, bardzo gorąco polecam.

„Czy to w ogóle była miłość? Chyba tak. Chyba w żadnym innym uczuciu ludzie nie mijają się tak często jak w tym. W gęstwinie słów, gestów, spojrzeń najtrudniej odnaleźć te, które są potrzebne”


ukryj