Schowek

"Jesteśmy tylko aktorami na wielkiej scenie, mari... pokaż

"Jesteśmy tylko aktorami na wielkiej scenie, marionetkami w sztuce, którą napisał ktoś inny. Możemy grać dobrze bądź źle, ale samego scenariusza nie zmienimy".


Wielka bitwa, w której ścierają się odwieczni wrogowie czyli dobro i zło, to niemalże punkt obowiązkowy dla pisarza tworzącego w nurcie fantasy. Przy tworzeniu efektownej bitwy, stanowiącej niejako punkt kulminacyjny powieści osadzonej w tym gatunku, należy pamiętać o wielu szczegółach składających się na cały obraz fabuły. Autor mało znanego dzieła, o którym dzisiaj wam opowiem, z pewnością wie jak zaplanować i przenieść na papier własne myśli, by zaspokoić wygórowaną wyobraźnię czytelnika.

Adrian Atamańczuk, zwany również "Lancanem" to urodzony w Krakowie, a mieszkający obecnie w Wiedniu miłośnik przyrody. Uwielbia wędkowanie, akwarystykę i ogrodnictwo, nazywa siebie włóczykijem i przebiegaczem lasów i torfowisk, zafascynowany podróżami i obcymi kulturami, marzyciel. Autor obraca się w nurcie fantasy, jednakowoż napisał także opowiadanie sensacyjne oraz tworzył felietony z podróży.

"Arlin" to książka na którą składają się dwa opowiadania: "Książę Cienia" oraz "Płomień i mrok". "Książę Cienia" opowiada o odważnej, tytułowej bohaterce o imieniu Arlin. Dziewczynka nie mogąc znieść zniewolenia tajemniczej czarodziejki nazywanej przez ludzi wiedźmą, uwalnia ją. Piękna Szeramis w podzięce za wolność obdarza bohaterkę magicznym pierścieniem Dallili. Pierścieniem, który w przyszłości na zawsze odmieni życie Arlin. "Płomień i mrok" to natomiast późniejsze losy bohaterki. Armia ciemności opanowuje świat, niszcząc wszystko co dobre na Ziemi. Arlin i jej przyjaciele muszą stawić czoła demonowi, którego moc wydaje się nie do pokonania.

Adrian Atamańczuk stworzył dwa opowiadania, które można niewątpliwie traktować jako jedną całość. Warto podkreślić, iż "Książę Cienia" można zakwalifikować jako powieść, gdyż jest dość obszerną historią. Opowieść o Arlin to klasyczne fantasy, w którym świat przedstawiony w wielu punktach przypominał będzie czytelnikowi epokę średniowiecza. Autor zadbał o szeroko wyeksponowane motywy magiczne, stające się pierwszorzędnym składnikiem fabuły, miejsca akcji i czasu. W temacie tym na uwagę zasługują przede wszystkim barwne opisy fauny i flory, które z pewnością rozbudzają wyobraźnię czytelnika. Ważnym jest również fakt, iż autor przedstawia fantastyczny świat widziany oczami kobiety, co niewątpliwie nie jest łatwą rzeczą. Adrian Atamańczuk w moim przekonaniu sprostał temu zadaniu.

W "Arlin" nie spodziewajcie się rozbudowanego wątku miłosnego, gdyż jest on jedynie tłem do przedstawienia odwiecznej walki dobra ze złem. Walki, która piórem autora przeistacza się w dobrze zaplanowaną bitwę, którą cechuje dbałość o szczegóły i dynamika. Miłośnicy spektakularnych bitew osadzonych w nurcie fantasy na pewno nie odczują rozczarowania w tym aspekcie. W bitewnych i wyczerpujących opisach bowiem znajdziecie rozmach, a morze szczegółów na pewno was nie przytłoczy. Adrian Atamańczuk zadbał również o przedstawienie różnych punktów widzenia w scenach batalistycznych, dzięki czemu czytelnik ma szansę ujrzeć cały obraz, z wielu różnych perspektyw. Biorąc to wszystko pod uwagę, mogę stwierdzić, że epicki rozmach nie jest autorowi obcy. Dobrym zabiegiem w tego typu literaturze są załączone na końcu książki mapki oraz symbole krain i plemion. Dodatkowo dwa opowiadania oddzielają ciekawe szkice.

Książkę Adriana Atamańczuka poleciłabym głównie miłośnikom powieści fantasy, którzy kochają wszelakie bitwy i pojedynki w świecie, w którym wszystko jest możliwe. Czytelnikom, dla których wątek miłosny nie jest priorytetem w tego typu lekturze. Dbałość o szczegóły, żywe dialogi i język pozwalają zatopić się w historii Arlin na kilka ładnych godzin. Polecam. ukryj

"Ludzie dobrowolnie wierzą w pewne rzeczy, poniew... pokaż

"Ludzie dobrowolnie wierzą w pewne rzeczy, ponieważ w przeciwieństwie do prawdy są one pochlebne, wygodne i popularne. Nie wierzą w inne, gdyż są niepochlebne, niewygodne i niepopularne. Ale nie ma to żadnego związku z prawdą."




Jednym z patronatów medialnych tej książki jest czasopismo Focus, z tego też względu przypuszczałam, że nie będzie to powieść utrzymana w tonie jednego gatunku. Nie spodziewałam się jednak, że oprócz warstwy typowo sensacyjnej, otrzymam również głęboko rozbudowaną głębię metafizyczną, która poruszy podstawy niektórych moich poglądów.

Randy Alcorn to amerykański pisarz, autor osiemnastu książek (których łączny nakład wynosi ponad milion egzemplarzy), artykułów dla wielu czasopism, jak również wydawca własnego magazynu "Eternal Perspectives". Alcorn przez czternaście lat był proboszczem, posiada stopnie naukowe z teologii oraz studiów biblijnych. Prywatnie ojciec dwóch córek oraz dziadek, często zapraszany do programów telewizyjnych i radiowych.

Jake Wodds, liberalny felietonista pracujący w gazecie "Tribune", spędza wesołe popołudnie z dwoma starymi przyjaciółmi – Dociem i Finneyem. Doc to lekarz, zatwardziały zwolennik aborcji, nie wierzący w Boga i całą wizję boskiego zbawienia duszy. Finney za to jest aktywnie działającym członkiem ruchu na rzecz obrony życia, religijny i rodzinny, nakłania swoich przyjaciół do spojrzenia z innej strony na pewne sprawy. Popołudnie jakich wiele, przynosi ze sobą wielką tragedię. Podczas jazdy samochodem, trójka przyjaciół na skutek awarii samochodu, powoduje wypadek samochodowy w wyniku którego Doc i Finney umierają. Jak się okazuje, awaria samochodu nie była przypadkowa. Jake jako jedyny ocalony próbuje rozwikłać zagadkę śmierci swoich przyjaciół. Droga, którą przejdzie aby uzyskać odpowiedź na dręczące go pytania, na zawsze zmieni jego przekonania i poglądy dotyczące sensu życia.

"Deadline" jest książką, której fabuła jest dwuwarstwowa. Na pierwszy plan wysuwa się śledztwo związane z morderstwem przyjaciół głównego bohatera. Druga warstwa fabularna oscyluje na pograniczu metafizyki, religii i ewolucji ludzkiej duszy. Dlatego też podtytuł powieści nosi nazwę "Po drugiej stronie życia". Wraz z odkrywaniem przez Jake epilogu związanego z celowym uszkodzeniem samochodu, czytelnik wraz ze zmarłym Finney’em odkrywa jak wygląda obiecane przez Boga niebo. Wątek ten jest dość szeroko rozbudowany, i chociaż niebiańska wizja autora nie do końca może być zgodna z naszymi wyobrażeniami, nie da się ukryć, że obrazy te zostają na dłużej w głowie. Wstrząsnąć może natomiast wizja piekła, jaką nakreślił nam autor, poprzez bytność w nim Doca. To chyba najgorszy obraz piekła w literaturze z jakim się dotychczas spotkałam. Nie znajdziecie w nim smoły, ognia czy wiecznych, fizycznych tortur. To coś znacznie gorszego…

"Po pierwsze, śmierć jest najpewniejszą rzeczą w naszym życiu. Statystyka nigdy się nie zmienia. Sto procent tych, którzy się rodzą, umiera."

Autor w swoim jakże obszernym dziele, powieść bowiem składa się z pięciuset stron, porusza wiele istotnych i kluczowych etycznych problemów, z jakimi radzić sobie musi obecnie ludzka cywilizacja. Mowa tutaj o kontrowersjach dotyczących aborcji, homoseksualizmu czy kwestii pobierania narządów od ludzi, którym umarł mózg. Randy Alcorn również odnosi się do prawdy obiektywnej dotyczącej mediów oraz samej rzetelności dziennikarskiej i stronniczości dziennikarzy. Jego poglądy uwidocznione na łamach książki, mogą być uznane za skrajnie konserwatywne i prawicowe. Jednakże z wieloma zarzutami czy dowodami, jakie nam uwidacznia poprzez wykreowanych przez siebie bohaterów, trudno się nie zgodzić. Szokującym może być fakt zmiany definicji śmierci. Niewielu z nas zdaje sobie sprawę, że obecnie to lekarze decydują o tym kto formalnie jest martwy, a kto jeszcze żywy, by pobrać jego narządy. Tym samym zdefiniowanie śmierci nie jest już tak oczywiste.

"Być może największe zagrożenie to nie łamanie reguł, ale ich zmiana. Kiedy ulegną zmianie, możesz stosować się do nowych w przekonaniu, że postępujesz słusznie, ale za każdym razem twoja nowa prawda to tylko stare kłamstwa."

Autor bardzo ciekawie i realistycznie naszkicował czytelnikowi ewolucję Jake, od liberalnego, poszukującego sensu życia dziennikarza, który krytykuje w swoich felietonach wszelkie przejawy ruchów antyaborcyjnych i pro-life do człowieka, który zaczyna pojmować karykaturę własnych zachowań, stając się religijnym i wierzącym w rodzinę ojcem i mężem. Ewolucja głównego bohatera może skłonić czytelnika do rewizji własnych, niekiedy nie popartych faktami, poglądów i wyobrażeń, dotyczących wielu etycznych kwestii naszych czasów.

Warsztatowo książka jest bardzo dobra. Pierwszoosobowa i trzecioosobowa narracja zastosowane w odpowiednich momentach, potęgują specyficzny klimat powieści. Wydanie jest również godne zaznaczenia: twarda okładka, duży format, odpowiednia czcionka. Jedynie rozszerzeniu powinna ulec krótka, w mojej opinii za krótka notka o książce na tylnej stronie.

"Deadline" czyli "Termin" tłumacząc ten tytuł na polski, jest powieścią wielowymiarową. Wątek sensacyjno-kryminalny posłużył jedynie autorowi do zaprezentowania swoich poglądów na wiele kwestii dotyczących etyki i religii. Posłużył również do skłonienia czytelnika do wewnętrznej dyskusji dotyczącej własnych wyobrażeń. Nie obawiajcie się, Randy Alcorn nie próbuje was na siłę przekonać do jego wizji świata. Wręcz przeciwnie, prowokuje i intryguje do własnych refleksji. To książka zarówno dla ludzi wierzących i niewierzących, dla ludzi, którzy nie boją się otworzyć umysłu.

"Czy życie naprawdę było aż tak przypadkowe, czy każdy rzut monetą kontrolowała jakaś dłoń? Czy ktoś w ogóle był w stanie wpłynąć na wynik rzutu i zmienić bieg swojego życia?" ukryj

„W końcu musi nadejść taki moment, kiedy ktoś wska... pokaż

„W końcu musi nadejść taki moment, kiedy ktoś wskaże ci światło”


Nieznana mi dotychczas Joanna Skórka to autorka dość tajemnicza. Po długich poszukiwaniach udało mi się odnaleźć jej stronę internetową. Autorka książki „Dwie dusze” jak się okazało to osoba nietuzinkowa. Od kilkunastu lat zajmuje się tarotem. Ponadto doradza duchowo, zajmuje się również naturoterapią oraz terapią kolorem, muzyką i zapachem. Nie straszne jej uroki i zaklęcia. A wróżby to dla niej oczywista oczywistość. Potrzebne wam zaklęcie na przywołanie miłości? Nic trudnego, zapraszam na stronę Joanny Skórki Goodspiritual. Nie dziwi mnie więc tematyka książki, którą napisała autorka.

Poznajcie Wiktorię, świeżo upieczoną panią psycholog, racjonalistkę do bólu, która szuka pracy. Po niezadowalającym pierwszym podejściu w rozmowie kwalifikacyjnej bohaterka wyjeżdża na parę dni do domu rodzinnego. Tam dzięki protekcji ojca, dostaje pracę przy produkcji folii u wujka. Wraca więc na swoją stancję by zacząć nową pracę. Niespodziewanie w mało atrakcyjnym miejscu czyli na hali produkcyjnej poznaje tajemniczego Artura. Mężczyznę o niebiańskich oczach, kuszącego nieziemskim zapachem. Celowo użyłam tutaj tych przymiotników.

Artur bowiem nie jest zwykłym człowiekiem. Bohater żyje na pograniczu dwóch światów, zajadle ze sobą walczących. Te dwa światy to anioły i demony. Artur jest osobistym aniołem Weroniki. Czy anioła i człowieka może połączyć miłość? I czy taka miłość nie będzie skutkowała złamaniem zasad, które panują od wieków? Tego wam nie zdradzę. Zapraszam do książki.

Opis na okładce sugeruje porównanie do sagi Stephanie Meyer. Ja porównałabym tę książkę raczej do romansu paranormalnego jakim jest „Scarlett” Barbary Baraldi. Książka „Dwie dusze” na pewno utrzymana jest w konwencji romansu paranormalnego, czyli w gatunku tak obecnie popularnego, jednakże jest w tej książce pewna nowatorskość.

Samo osadzenie akcji w realiach naszego kraju, jest co najmniej „inne”. Szara rzeczywistość polskiego miasta, a tutaj prawdziwy anioł. Przejście ze świata ludzi do świata istot niebiańskich jest bardzo płynne. Wiktoria jest bardzo realistyczną postacią wykreowaną przez autorkę. Nie jest idealna, ma chwile słabości i chwile zwątpienia. I co ważne Joanna Skórka bardzo obrazowo przedstawiła czytelnikowi drugi świat, ten nierzeczywisty. Plastyczne opisy pobudzają wyobraźnię czytelnika.

Nie jest to typowy romans paranormalny. Mam wrażenie, że miłość głównych bohaterów jest tylko tłem do ukazania świata tak odległego od naszych wyobrażeń. Świata walki dobra ze złem, aniołów z demonami, ale także wewnętrznych konfliktów między samymi aniołami. Warto wiedzieć, że wątki nadnaturalne, które poruszyła autorka, nie są wymysłem na potrzeby książki. Pewne istoty, które pisarka wplotła do fabuły, zgodnie z nauką o aniołach naprawdę istnieją :)

Polecam powieść sympatykom tego gatunku, ale także osobo spragnionym wiedzy dotyczącej świata niebiańskiego, świata aniołów i demonów. Wiem od autorki, że w przygotowaniu kolejna powieść. Czekam więc z niecierpliwością. Polecam.


ukryj

"Grzechy przeszłości nie zawsze da się naprawić, a... pokaż

"Grzechy przeszłości nie zawsze da się naprawić, ale przyszłość jest wciąż przed nami, wciąż niezapisana. Dlaczego więc nie zapełnić jej dobrymi uczynkami?"



Przyjęło się twierdzić, iż "mowa jest srebrem, a milczenie złotem". Każdy z nas od czasu do czasu milczy z wielu różnych powodów. Czasami prozaicznych, a czasami bardzo istotnych. Czy jednak milczenie może stać się swoistym spoiwem łączącym egzystencje różnych, nie powiązanych ze sobą osób? Okazuje się, że w literaturze wszystko jest możliwe.

Joanna Skalska to z wykształcenia informatyk i teatrolog. Autorka znana głównie z opowiadań publikowanych w "Opowieściach", "Magazynie Fantastycznym", antologii "Polowanie na lwa" oraz "Nowe idzie", "Nowa Fantastyka" i "Fahrenheit". Pisarka przez kilka lat mieszkała w Wielkiej Brytanii i właśnie doświadczenia emigracyjne stały się inspiracją do napisania "Eremanty". Obecnie mieszka wraz z mężem w Polsce, zajmuje się tłumaczeniami oraz redagowaniem tekstów.

Magda, planująca podjąć w przyszłości studia na iberystyce przyjmuje pracę w postaci opieki nad domem w Londynie, którego mieszkańcy – państwo Sławińscy wyjeżdżają w dwumiesięczną podróż. Podczas pobytu wielkim domu, bohaterka tłumaczy znalezioną w madryckim antykwariacie tajemniczą książkę o tytule "Eremanta". Książka ukazuje życie przeklętej, górskiej wioski, w której wiecznie bladzi mieszkańcy milczą, a mężczyźni znikają poświęcając swoje życie bezcelowej wojnie. Magda czytając również listy matki Sławińskiej, odkrywa historię pewnego Duńczyka powiązanego ze strajkami robotniczymi w Polsce w grudniu 1970 r. Bohaterka nie spodziewa się, że tłumaczenie książki wpłynie na jej dotychczasowe postrzeganie własnego życia.

Powieść Joanny Skalskiej to trzy odrębne historie, które autorka powiązała w całość nieodgadnionymi do końca spoiwami. Historia Magdy, niezdecydowanej przyszłej studentki toczy się równolegle do dziejów tajemniczej wioski i trudnej przeszłości rodziny Sławińskich. Wątki te wymieszane ze sobą, pod kątem fabularnym zostały przez autorkę rozłożone równomiernie. Równocześnie trzeba zaznaczyć, iż są one bardzo nierówne pod względem wydźwięku i symboliki. Najsłabiej na tym tle wypada płaszczyzna listów, które ukazują długoletni konflikt pomiędzy matką a córką, na polu którego czytelnik poczuje się nieco zdezorientowany. W pozostałych dwóch płaszczyznach widać dostrzegalną nić, która łączy Eremantę i życie doczesne zagubionej Magdy. Jednakże to właśnie wątek milczących mieszkańców wioski staje się przewodnim, pozostałe to jedynie wątki poboczne. Taka konstrukcja przywodzi na myśl powieść szkatułkową, jednak nie do końca taki model ma tutaj zastosowanie. Dlaczego taki wniosek? Poszczególne części składowe nie dają bowiem pełnego obrazu książki.

Fabuła powieści skonstruowana jest dwutorowo, gdzie teraźniejszość Magdy łączy się z życiem Eremanty i jej głównego bohatera – Pedra. Eremanta to bowiem emanująca tajemniczym nastrojem wioska, która nie zostaje umiejscowiona ani w określonym miejscu ani czasie. To wioska, w której mieszkańcy zajmują się typowymi czynnościami jak uprawa winorośli i hodowla kóz i jednocześnie żyją w pewnej tajemnicy, otoczonej szczyptą magii. Widać tutaj ewidentnie elementy realizmu magicznego, aczkolwiek delikatnie zaakcentowane.

To co niewątpliwie łączy Magdę, mieszkańców Eremanty i wyłaniający się z listów konflikt pomiędzy matką i córką to wszechobecne milczenie. Milczą mieszkańcy wioski, milczy Magda i milczy córka, nie odpisując na listy matki. Eremanta jest swoistym symbolem samotności i tudzież miejsca, które każde z nas nosi w swojej duszy. Autorka nie wyjaśnia jednak do końca tajemnicy tytułowej Eremanty. Zostawia tutaj pole do wyobraźni i wszelakich domysłów czytelnikom, pozostawiając otwarte zakończenie swojej powieści.

W prozie Joanny Skalskiej urzekła mnie widoczna plastyczność języka, jakim posługuje się autorka. Obrazowość i lekkość pióra rzutują na pozytywny odbiór książki. Jedynie mało widoczne powiązanie poszczególnych płaszczyzn, na których opiera się fabuła "Eremanty" wpływa na pojawienie się pewnej dozy konsternacji. Zabrakło tutaj bowiem dopracowania pewnych wątków.

Polecam wam książkę Joanny Skalskiej nie tylko z tego powodu, że stworzona przez autorkę tajemnicza wioska przyciąga uwagę i wywołuje wiele przedziwnych myśli i odczuć. Polecam ją głównie dlatego, że to powieść, którą można interpretować na wiele sposobów. I każda interpretacja stworzona przez czytelnika według mnie będzie prawdziwa. ukryj

„Ludziom wydaje się, że mają na coś wpływ, a prawd... pokaż

„Ludziom wydaje się, że mają na coś wpływ, a prawda jest taka, że wszystko przychodzi do nas w postaci w wielkiej niewiadomej, jak śmierć”


Całkiem niedawno otrzymałam wiadomość z propozycją zrecenzowania książki debiutującej pisarki Karoliny Wojdy pt. „Feniks-Początek”. Pani Magdalena Lewtak czyli osoba reprezentująca autorkę przesłała mi ebooka. Generalnie nie czytuje książek w formie elektronicznej, gdyż nie mam czytnika. Stwierdziłam więc, że przeczytam na komputerze kilka pierwszych rozdziałów i wtedy dopiero postanowię, czy opłaca mi się drukować resztę, celem dalszego przeczytania. Wersję drukowaną mam już od strony 25. Nie musiałam długo męczyć oczu przed monitorem komputera.

Karolina Wojda to początkująca pisarka, która urzeczywistniła swoje marzenie jakim było napisanie i wydanie powieści. Autorka jest studentką Nauki o Rodzinie, interesuje się psychologią. „Feniks–Początek” powstał w cztery miesiące, Karolina Wojda potraktowała pisanie tej książki jako ucieczkę w inny świat, bowiem była wówczas świeżo po udarze mózgu po którym nastąpił paraliż i częściowa utrata pamięci. Jak sama powiedziała „Dzięki niemu narodziłam się na nowo”. Autorka jest również blogerką. Swojego bloga założyła, gdy skończyła pisać książkę - Feniks. W sieci znajdziecie również oficjalną stronę powieści.

Z czym kojarzy wam się postać Feniksa? Na pewno pierwsze wasze skojarzenie to odrodzenie. Tak, Feniks jest symbolem odradzającego się życia. W powieści Karoliny Wojdy znajdziecie mnóstwo nawiązań do tego symbolu, zarówno ukrytych jak i podanych na tacy.

Główną bohaterką i zarówno jedną z narratorek „Feniksa” jest siedemnastoletnia Anastacia. Bohaterkę poznajemy, gdy będąc w parku na rolkach traci na zawsze swojego ukochanego brata Petera, który zostaje przypadkowo zamordowany. Mijają trzy lata w czasie których nastolatka nie potrafi odnaleźć się w życiu bez brata. Nawiedzają ją tajemnicze sny, w których występuję postać kobiety o imieniu Charlotte. Do tego Anastacia nie potrafi pogodzić się z tym, iż to właśnie jej udało się przeżyć cudem postrzał w serce, a jej brat zginął.

Bohaterka od czasu tragicznego zdarzenia posiada bliznę w kształcie skrzydeł anioła. Wie również, że tajemnicze sny związane są z medalikiem, który dostała od swojej babci. Anastacia jest osobą zamkniętą w sobie, ale zawsze może liczyć na swoich przyjaciół. Przyjaciół, którzy jak się później okaże nie są tymi, za których się podają, a bohaterka wraz z nimi będzie musiała rozwiązać zagadkę śmierci nieszczęśliwej Charlotte z 1840 r. Śmierci, która jest bezpośrednio związana z Anastacią. Wiele tajemnic i niedopowiedzeń trzeba będzie odkryć, by uchronić ludzkość przed pogłębieniem się w ciemności duszy.

Powieść naładowana jest postaciami i elementami fantasy takimi jak duchy, anioły, czary, magia, klątwa i inne wymiary. Z pewnością jest to książka przede wszystkim dla młodzieży. Moje pierwsze skojarzenie po przeczytaniu kilku rozdziałów „Feniksa-Początku” z innymi tytułami o podobnej tematyce to „Pamiętniki wampirów” autorstwa L. J. Smith oraz „Scarlett” Barbary Baraldi. Są nastolatki, jest magia i są czary. Szkoda tylko, że Karolina Wojda nie umieściła akcji w Polsce, tylko w Ameryce. Mimo tego śmiem twierdzić, że jej debiut jest lepszy od światowego bestselleru jakim są „Pamiętniki wampirów” przy których lekturze strasznie się umęczyłam.

Nagromadzenie bohaterów, a było ich naprawdę nie mało, czasami powodowało, że gubiłam się w fabule. Niektórzy, tacy jak Becky i Sophia byli postaciami bardzo podobnymi do siebie, trudno było mi je jako czytelnikowi odróżnić. Myślę, że autorka powinna bardziej zróżnicować poszczególnych bohaterów, tak by każdy z nich czymś się wyróżniał. Tego mi właśnie zabrakło. Carmen była tutaj jedynym, chlubnym wyjątkiem jeśli chodzi o przyjaciół Anastaci.

Oprócz książki typowo z gatunku fantasy, czytelnik ma szansę również odnaleźć w niej głębsze znaczenie, utrata ukochanej osoby, przyjaźń czy niezrozumienie rodziców. Jedynie próby samobójcze były dla mnie mało wiarygodne. Na plus dla autorki przemawia bardzo dynamiczna akcja, niektórzy mogą się uczyć od Pani Karoliny jak ukształtować jej przebieg, aby książka była ciekawa i wciągająca. Podczas czytania nie znalazłam chyba fragmentów przy których bym się nudziła. Za to brawo dla autorki.

W emailu ostrzegano mnie, że ebook nie jest doskonały i cały tekst czeka na kolejną korektę. Rzeczywiście troszkę tych błędów było, ale nie irytowały mnie one tak bardzo jak nieskładne zdania w tekście. Ale to naprawdę mały procent z prawie czterystu stron powieści, więc praktycznie tego nie odczułam.

Podoba mi się tytuł książki i jego wiele znaczeń, jakie możemy odnaleźć w historii Anastaci i Charlotte. Książka przesycona jest wielowymiarowością i symboliką. Myślę, że uważny czytelnik zauważy piękne złote myśli i ukryte symbole, a nie tylko zwykłą opowiastkę dla młodzieży o czarodziejach. Poza tym jestem ciekawa, czy tytuł „Feniks-Początek” oznacza, że będzie kontynuacja tej książki? Myślę, że jest to prawdopodobne, gdyż zakończenie jest dość niespodziewane i troszkę chyba niedopracowane. Czekam więc na kolejną część.

A wam mogę z pełną odpowiedzialnością polecić ten debiut. Uważam, że jak na początkującą pisarkę Karolina Wojda pokazała, że ma talent. Teraz wystarczy tylko ćwiczyć swój warsztat pisarski i iść do przodu. Polecam.


ukryj

"Miłość, chyba polega na tym, ile prawdy potrafim... pokaż

"Miłość, chyba polega na tym, ile prawdy potrafimy znieść (…) Jak bardzo tolerujemy odległość oryginału od doskonałości".


Według starożytnych legend Aryman to bóg zniszczenia, ciemności i wszelakiego zła. Jego przeciwieństwem jest Ormuzd, czyli uosobienie dobra, prawości i mądrości. Odwieczna walka dobra ze złem toczy się od stuleci. Motyw Arymana (znany mi z powieści Philipa K. Dicka pt. "Kosmiczne marionetki") został tym razem zaadoptowany przez naszego rodzimego pisarza. Ciekawi efektu?

Tomasz Szulżycki to niepoprawny purysta, nieprzeciętny wielbiciel literatury oraz rockowej muzyki. Na okładce książki określono go jako "oksymoroniczne połączenie humanisty z informatykiem". "Insygnia nocy" to jego debiut.

Rok 1999, trzy dni przed Bożym Narodzeniem, fikcyjne miasto Caladon. Quincy to młody, bezdomny chłopak, który od dłuższego czasu obserwuje każdego dnia swoją ukochaną podczas jej pracy w oknie wystawowym sklepu. Pewnego dnia los uśmiecha się do bohatera. Quincy niespodziewanie otrzymuje od swojego wieloletniego przyjaciela pokaźną sumę pieniędzy, a do tego udaje mu się zaprzyjaźnić ze swoją wybranką serca, delikatną Jane. Bohater nie spodziewa się, że zakup na miejscowym bazarze srebrnego wisiorka dla ukochanej, zapoczątkuje szereg niebezpiecznych zdarzeń, które łączą się z tajemniczymi morderstwami dokonanymi w ostatnim czasie i osobą człowieka, który oficjalnie nie żyje.

W przypadku tej książki w żadnym wypadku nie radziłabym wam sugerować się okładką, która kompletnie nietrafiona, z pewnością może skojarzyć się czytelnikom z motywem wampirów. W "Insygniach nocy" żadnych wampirów nie ma, nie wiadomo więc skąd akurat taki pomysł na właśnie taką grafikę. Z pewnością na linii treść-okładka nie widać żadnej wspólnej płaszczyzny (może z wyjątkiem naszyjnika, ale to też dyskusyjne). Powieść Tomasza Szulżyckiego to niewątpliwie thriller połączony z kryminałem, w którym występuję dość szeroko zaakcentowany wątek romansowy głównych bohaterów. Autor dość nierówno potraktował oba te motywy. O ile wątek kryminalny opiera się na dobrze zbudowanej percepcji rzeczywistości, o tyle historia miłości Quincy'ego i Jane jest aż nazbyt nieprawdopodobna, by czytelnik był w stanie w nią uwierzyć. Aby zrozumieć tę widoczną nieścisłość, należy przywołać część fabuły. Otóż Quincy zbierając się na odwagę wchodzi do sklepu z zabawkami, a tam zostaje zaproszony na kawę przez Jane. Już samo to jest dość dziwaczne, gdyż która młoda dziewczyna zaprosiłaby bezdomnego na zaplecze miejsca w którym pracuje. Idąc dalej, Jane ledwo poznanego chłopaka, jak gdyby nigdy nic zaprasza do siebie do domu na noc. Rozumiem ludzkie miłosierdzie, jednakże stworzony przez autora scenariusz znajomości głównych bohaterów jest aż nazbyt rażący swoim brakiem realizmu. Cały wątek uczucia pomiędzy bezdomnym i sprzedawczynią jest zbyt obficie polany lukrem, a może to niestety prowadzić do niekontrolowanych mdłości. Na szczęście pomijając to niedopracowanie, dalej jest już tylko lepiej.

Tomasz Szulżycki oparł wątek sensacyjny na wplątaniu w fabułę ciekawych starożytnych, a dokładniej staroperskich legend o Arymanie i Ormuzdzie. I to właśnie z nimi związana jest tajemnica tytułu powieści. Trzeba tutaj zaznaczyć, iż autorowi udało się utrzymać w tym temacie napięcie do końca książki. Finał i w konsekwencji rozwiązanie zagadki jest dość nieprzewidywalne, a poprzedzone dość wartką akcją z pewnością zaciekawi miłośników wszelakich tajemnic. Uważam, że w tej kwestii autor wykazał się niemałym wyczuciem, a starożytne legendy związane z biżuterią to udany strzał w dziesiątkę. To wszystko osadzone w amerykańskich realiach daje niezły efekt.

Warsztat pisarski Tomasza Szulżyckiego niewątpliwie wymaga pewnego doszlifowania w kwestii nadmiernych słownych powtórzeń oraz zostawiania niedokończonych wątków. Biorąc jednak pod uwagę, że to debiut można przymknąć oko na te niedopracowania, mając nadzieję, że autor będzie się nadal rozwijał.

"Insygnia nocy" (pomimo wskazanych wyżej mankamentów) to wciągająca historia o niezbadanych obszarach naszego umysłu, którymi łatwo manipulować. To również opowieść o sile miłości, która jest w stanie pokonać wszelkie przeciwności. A wszystko to okraszone przerażającymi legendami, które do dzisiaj znajdują swoich zwolenników i wyznawców. Powieść dająca kilka godzin naprawdę niezłej rozrywki.
ukryj

"Wiele razy miał ochotę udowodnić, że największymi... pokaż

"Wiele razy miał ochotę udowodnić, że największymi szatanami byli księża. Gdyby piekło rzeczywiście istniało, byłoby wybrukowane ich głowami. Tłuści, chciwi, nie wierzący, rozpustni, nieprzestrzegający żadnego z przykazań i siedmiu grzechów głównych."



Z czym kojarzy się wam postać Lycyfera? Pewnie podobnie jak mnie, z okropnym diabłem posiadającym akcesoria typu: widły, kubeł smoły i długi ogon. Taki bowiem obraz tej religijnej, legendarnej i mitycznej postaci został zakorzeniony w ludziach na przestrzeni wieków. A gdyby prawda była zgoła inna? Gdyby Lucyfer miał całkowicie inną twarz i historię? Jesteście na to gotowi?

Opisania nieznanej historii Lucyfera podjęła się debiutująca pisarka Victoria Gische, rodowita Ślązaczka, z wykształcenia historyk, pasjonatka archeologii. Autorka mieszka obecnie z mężem w małej miejscowości pod Pyrzowicami, otoczona zwierzakami pod postacią psa i kilku kotów. Pomysł na książkę pojawił się po zasłyszeniu mało znanej legendy o Lucyferze, która przedstawiała tę postać jako syna stworzyciela, który zakochał się w ludzkiej kobiecie i został za to ukarany po wieczne czasy. Autorka postanowiła więc stworzyć trylogię, nawiązującą do tej opowieści, wplatając w nią duży kontekst historyczny. "Lucyfer. Moja historia" to pierwszy tom, wydany w formie e-booka. Druga część kilka dni temu została już ukończona. W internecie możecie również znaleźć blog autorki.

Marek, wolny strzelec w zawodzie dziennikarza, pojawia się wraz ze swoją dziewczyną Anną na bankiecie lekarzy. Na imprezie nieoczekiwanie spotyka od dawna niewidzianego kolegę ze szkoły średniej – Roberta. Robert opowiada mu o niecodziennym przypadku z jakim się w ostatnim czasie spotkał, podczas swojej pracy w szpitalu. Na jego oddział został przywieziony mężczyzna po wypadku w ciężkim stanie, którego wyniki badań zatrwożyły cały zespół lekarski. Wynika z nich bowiem, że człowiek ten jest tak stary, że nawet trudno określić jego wiek, mimo swojego młodego wyglądu. Marek za namową kolegi, oraz wiedziony ciekawością postanawia odwiedzić tajemniczą postać. Nie spodziewa się, że spotka samego Lucyfera, który opowie mu swoją prawdziwą historię, różniącą się diametralnie od tej, którą wszyscy znamy z różnych działów kultury.

Pomysł na kanwę fabuły jest wielce oryginalny. Nie spotkałam się jeszcze w literaturze z takim podejściem do postaci diabła, dlatego też powieść ta ogromnie mnie zaintrygowała. Akcja dzieje się w dwóch planach czasowych, liczne retrospekcje oprowadzają czytelnika po różnych epokach historycznych, ukazując na nowo te bardziej i te mniej znane wydarzenia dziejowe. Widać tutaj solidne przygotowanie autorki w kwestiach faktów historycznych, co mnie nie dziwi biorąc pod uwagę jej wykształcenie i pasję. Razem z Lucyferem przeniesiecie się bowiem do Starożytnego Egiptu, poznacie na nowo historię Nefretete, spotkacie panującą na Czachticach straszną Elżbietę Batory czy Gillesa de Rais. Ciekawym wątkiem w ramach polemiki dotyczącej religii i jej podstaw wyznaniowych jest wątek Jezusa i wprowadzenia celibatu. Dla mnie była to wielka gratka, gdyż temat ten potraktowany w nowatorski sposób przez autorkę, skłonił mnie do kolejnych przemyśleń w tym obszarze. I cieszę się, że Victoria Gische fabułę swojej książki skupiła głównie na przeszłości, gdyż ten aspekt mnie najbardziej intrygował. Teraźniejszość bowiem była tylko tłem do prezentacji części dziejów Lucyfera. Przyznaję, że w pewnych momentach uzmysłowiłam sobie, że mogłabym uwierzyć w fikcję, jaką autorka zręcznie wplatała we wszystkie, znane nam wydarzenia historyczne.

"Lucyfer. Moja historia" zawiera w sobie elementy paru gatunków literackich takich jak powieść historyczna, po trosze fantasy i romansu. Jednakże w pierwszej części, to właśnie historia wysuwa się na pierwszy plan, dając czytelnikowi rozsmakować się w tej nieprawdopodobnej uczcie. Mam nadzieję, że w kolejnych dwóch częściach taka proporcja pozostanie, i powieść ta nie przerodzi się w popularny obecnie romans paranormalny, gdyż niuanse historyczne jakie stworzyła autorka są bardzo inspirujące i to na nich powinna nadal się skupiać, tworząc fabułę.

Irytować w odbiorze może pobieżna korekta tekstu, która pozostawia wiele do życzenia. Mnóstwo błędów natury ortograficznej i interpunkcyjnej, doprowadzał mnie do szewskiej pasji. Początkowo zaznaczałam je sobie, żeby pokazać autorce, gdzie należy nanieść poprawki. Jednak w końcu skapitulowałam i wolałam skupić się na treści merytorycznej, niż językowej.

Pierwszy tom powieści Victorii Gische otworzył przede mną całkiem inna historię Lucyfera, anioła, który wbrew naszym wierzeniom nie jest przedstawicielem zła i okrucieństwa. Ciekawi mnie co to za legenda, która zainspirowała autorkę do stworzenia powieści, gdyż załapałam przysłowiowego "bakcyla" w tym temacie. Nie omieszkam również zajrzeć do działu nauki zwanej antropozofią, o której we wstępie wspomina Victoria Gische. Tymczasem czekam na kolejne części i liczę na równie dobrze skonstruowaną fabułę, gdyż nie będzie to z pewnością proste. Jeśli poczuliście się zainteresowani to zajrzyjcie do tej niecodziennej historii. Ta powieść to trafiony pomysł.


"Dlaczego niczego nie analizujecie? Dlaczego nie dociekacie? Dlaczego nie szukacie odpowiedzi, tylko pierwsze lepsze kłamstwo przyjmujecie za prawdę i dajecie mu wiarę, zwłaszcza kiedy, pada z ust kogoś, kto waszym zdaniem jest wzorem cnót, a w rzeczywistości co dzień, co chwila plami swoje sumienie wszystkimi siedmioma grzechami głównymi, które zresztą sam wymyślił?" ukryj

"Tak nazwali wieśniacy ten czas, „mroki”. Strach ... pokaż

"Tak nazwali wieśniacy ten czas, „mroki”. Strach przed kolejnym dniem czy nocą sprawia, że kryją się jak szczury w swych izbach, błagając o spokojny sen."


Gatunek fantasy to ten obszar literatury, w którym pisarz ma nieograniczone pole do wyobraźni. Ważne jednak, by kreacja świata przedstawionego nie przesłoniła czegoś równie ważnego – braku przewidywalności. Cóż bowiem z tego, że czytelnik otrzyma nowe, nieznane światy i postacie, gdy cała fabuła będzie mocno przewidywalna. W przypadku książki, o której dzisiaj wam opowiem, nie musicie się na szczęście tego obawiać.

Katarzyna Szewioła-Nagel to urodzona w Świętochłowicach terapeutka zajęciowa. Autorka już w dzieciństwie podejmowała pierwsze próby literackie, pisała opowiadania i fragmenty książek, których inspiracją byli Jack London oraz Karol May. W Internecie możecie znaleźć bloga pisarki, która pod pseudonimem Stagerlee, opisuje siebie jako "Matkę, marudę i pisarkę amatora". "Mroki" wydane w 2012 r. to jej debiut literacki, który jest pierwszą częścią zaplanowanej trylogii.

Tajemniczy elf Leto, sławny bezimienny Skrytobójca, podczas swojej wędrówki, trafia do osady w której spotyka życzliwych sobie obcych ludzi. Chata myśliwego Ulfrika i jego żony Meran, staje się dla niego oazą spokoju. Leto w zamian za dobre słowo, posłanie i ciepłą strawę, zgadza się pomóc mieszkańcom wioski z coraz bezczelniejszą watahą wilków nawiedzających osadę. Wraz z odważną, dwudziestopięcioletnią wojowniczką – Norą i pozostałymi przyjaciółmi, elf wkracza w świat dzikich magów, którzy nie cofną się przed niczym, aby dopiąć swojego celu.

Katarzyna Szewioła-Nagel bardzo prostym i jednocześnie opisowym językiem, stworzyła fikcyjny świat w którym wszyscy ludzie obdarzeni nadnaturalną mocą, muszą ukończyć szkołę magii. Zarówno osada jak i poszczególne składniki świata przedstawionego w powieści, są do siebie dopasowane i nie powodują żadnych zgrzytów fabularnych i narracyjnych. Trafionym pomysłem było umieszczenie na początku książki Prologu dotyczącego władcy Aarona i jego żony Eleonor, który pozornie nie ma odniesienia od dalszej treści. Skoro ma to być trylogia, to z pewnością czytelnicy zorientują się, że dalsze dwie części ułożą układankę w całość. Niedopowiedzenie i swoista gra z czytelnikiem - taki zabieg zawsze daje wymierne rezultaty.

Wartym podkreślenia jest kreacja głównego bohatera, dość nieszablonowego. Leto to bowiem trudna do zdefiniowania postać, która posiada różne oblicza. Postać, której zabijanie sprawiało przyjemność, z czasem ewoluuje, nabierając pozytywnych cech. Czytelnikowi może spodobać się właśnie taka kreacja, gdyż jest ona trudna do przewidzenia. Nie wiemy bowiem tak naprawdę, jaki pomysł na główną postać ma sama autorka. Elf miota się we własnych pragnieniach i żądzach, z jednej strony chciałby wieść życie u boku Nory, a z drugiej nie czuje do końca, że stabilizacja to kres jego drogi. Jestem ciekawa jak dalej potoczą się losy Leta, gdyż to postać niedookreślona, a takie zawsze wzbudzają wiele przeróżnych emocji.

"Mroki" to niewątpliwie mnóstwo wartkiej akcji, co z pewnością zadowoli miłośników gatunku fantasy. W powieści cały czas coś się dzieje, giną bohaterowie, których śmierć zaskakuje. W tej książce trudno cokolwiek przewidzieć i to na pewno główna, pozytywna cecha prozy Katarzyny Szewioły-Nagel. Do tego zakończenie, które niczego nie wyjaśnia i stanowi swoisty wstęp do dalszych tomów, wzbudza ciekawość i chęć poznania dalszych losów Leto i Nory. Niedosyt i pragnienie poznania dalszej fabuły przez czytelnika to zabieg, który zastosowała debiutująca pisarka.

Język jakim posługuje się autorka nie wykracza poza ramy gatunkowe fantasy. Jednakże w książce znajdziecie wiele sformułowań zaczerpniętych z potocznego języka, które niestety nie wkomponowują się w fabułę. Biorąc pod uwagę, że jest to debiut, należy przymknąć na to oczy, gdyż z pewnością warsztat pisarski autorki będzie ewoluował w dobrą stronę.

Po lekturze pierwszego tomu trylogii w kanonie fantasy w wykonaniu Katarzyny Szewioły-Nagel, po raz kolejny przekonuje się, że mamy na naszym rynku coraz więcej obiecujących debiutów w obszarze tego gatunku. Widać, że autorka ma pomysł, który konsekwentnie realizuje. Główną zaletą, która powinna przyciągać czytelnika do prozy autorki jest brak przewidywalności. Czy muszę was więcej zachęcać? "Mroki" czekają bowiem wyłącznie na odważnych…

"Jedynymi marzeniami jakie posiadam to mieć siły, by znosić krytykę, czarować czytelników światem, w którym sama chciałabym żyć."
ukryj

"Takie uczucia jak miłość rządzą się nieprzewidyw... pokaż

"Takie uczucia jak miłość rządzą się nieprzewidywalnymi prawami. Często nie mają przyczyny, są irracjonalne i nieoczekiwane. Ważne, że są (…)"



Ludowe przysłowie wskazuje, iż od nienawiści do miłości dzieli tylko jeden krok. Trudno odpowiedzieć na pytanie, czy połączenie dwóch tak skrajnych uczuć może przerodzić się coś stałego i pięknego. Jeśli wielu z was nie potrafi rozstrzygnąć tego dylematu, nie łudźcie się. Po lekturze książki, o której dzisiaj wam opowiem, będziecie jeszcze bardziej zdezorientowani.

Pod pseudonimem Anna Maria Chaudière kryje się pochodząca ze Skierniewic, dwudziestopięcioletnia mieszkanka Rzeszowa. Autorka jest z wykształcenia architektem krajobrazu, pracuje w szkole w Rzeszowie, obserwując ludzkie zachowania. Inspiruje się twórczością Trudi Canavan i Laini Taylor. "Niewolnica" jest jej debiutem literackim.

Przenieśmy się teraz do roku 2052, świat po wielkiej katastrofie, podzielony jest na strefy wpływów. Dwudziestojednoletnia Arina jest zniewolonym do ośmiu lat magiem. Jej pan i władca – Azarel to silny mag Aszarte, okrutny i mściwy mężczyzna. Arina przez wiele lat stara się przetrwać upodlenie i fizyczne tortury, jakie zapewnia jej każdego dnia Azarel. Z biegiem czasu jednak, wbrew wszelkiemu rozumowi i logice, między niewolnicą i jej władcą rodzi się zakazane uczucie. Uczucie, które trudno zdefiniować i które wyzwala w okrutnym magu iście zwierzęce instynkty. Arina unikając cudem śmierci z ręki swojego wybranka, zostaje umieszczona w Akademii Morza Deszczów, pod czujną opieką gwardzisty Severia. Dwaj skrajnie różni mężczyźni, jedna kobieta i niedookreślona miłość – to historia wywołująca wiele różnorodnych emocji.

Książka Anny Marii Chaudière z pewnością wpisuje się w nurt literatury fantasy, w której z jednej strony przedstawiony przez autorkę świat posiada swoiste cechy realistyczne, a z drugiej znacząco się od niego różni. Jest to świat pełen baśniowych i mitologicznych postaci: magów, czarownic, oraz wampirów. Warto jednak zaznaczyć, iż dostrzegłam jedną gatunkową różnicę. W powieści nie ma klarownego podziału na dobro i zło. Autorka nie wprowadziła do fabuły bohatera, którego rolą byłaby odwieczna walka dobra ze złem. Początkowo czytelnikowi może się zdawać, że Azarel to postać jednoznacznie zła, pozbawiona jakichkolwiek, ludzkich uczuć. Jak się okazuje jednak to tylko pozory, autorka bowiem skonstruowała tego bohatera w bardzo niejednoznaczny sposób, tworząc z maga postać kontrowersyjną, która do ostatniej strony może wzbudzać skrajne emocje.

W czasie wielkiej popularności wszelkiego rodzajów romansów paranormalnych przypuszczałam, że "Niewolnica" okaże się utworem o zbliżonej tematyce, trochę sztamponową powieścią. Tymczasem autorka bezsprzecznie odrzuciła mechanizm powielenia szablonu nastolatki zakochującej się w nadnaturalnej postaci jaką jest wampir czy anioł. Na czym więc polega oryginalność fabuły tej książki? Wątkiem przewodnim historii Ariny jest niewolnictwo, czyli zniewolenie fizyczne i psychiczne. Bohaterka jest nie tylko seksualną niewolnicą swojego pana, jej umysł również wykazuje objawy chorego przywiązania. Autorka pokusiła się o przedstawienie mechanizmu zniewolenia, wplatając wątek miłosny, co było bardzo odważne. Początkowo trudno było mi zaakceptować fakt, iż osoba torturowana seksualnie i psychicznie, może pokochać swojego oprawcę. Czy taka miłość jest w ogóle możliwa? To dość oryginalne i przeczące rozumowi stwierdzenie, nadające całej fabule potrzebnej pikanterii.

Kolejnym zaskoczeniem po lekturze "Niewolnicy" jest zakończenie, które otwiera drzwi do drugiej części. Zakończenie, którego pod wpływem niespodziewanych wydarzeń, nie da się przewidzieć. Anna Maria Chaudière wykazała się nie lada sprytem, budując napięcie i wyzwalając niekończącą się ciekawość co do dalszych losów Ariny. Przesłanie jakie towarzyszy książce, dość łato odczytać. Nie można się poddawać i po każdym upadku, należy wstać z podniesioną głową. Ciekawe przemyślenia zawarte zostały również w Epilogu, do którego odsyłam przyszłych czytelników.

Debiut młodej pisarki, początkowo zaskoczył mnie swoją obszernością. Książka bowiem liczy niecałe sześćset stron, podzielonych na cztery rozdziały dotyczące poszczególnych etapów życia tytułowej niewolnicy. Język jakim posługuje się autorka, jest prosty, niewymagający głębszych przemyśleń, dopasowany do gatunku fantasy. Zauważyć można również świetne przygotowanie koncepcjonalne fabuły. Mowa tutaj o szczegółowym przedstawieniu Nowego Świata, z podziałami terytorialnymi i wszelakim, oryginalnym nazewnictwem. Dobrym zabiegiem było dołączenie do książki trzech mapek oraz słownika.

"Niewolnica" to napisana ze znawstwem gatunkowym i w dobrym literackim stylu, historia łącząca w sobie elementy miłości, erotyki, magii, zdrady oraz nienawiści. Autorka stosując dobrze znany i efektywny środek literacki, pozostawia czytelnika z wielką dozą niepewności i ciekawości, z pytaniem jak potoczą się dalsze losy bohaterów. Wiem, że pierwsze pięćdziesiąt stron drugiej części już powstało, więc czekam na obiecany ciąg dalszy z niecierpliwością. Dla fanów wszelakich powieści fantasy, debiut ten z pewnością okaże się strzałem w dziesiątkę. Polecam.

"Wiara (…) to nic innego jak przekonanie, iż istnieje coś poza tobą, jak… (…) nadzieja, czy miłość… Jeśli wierzysz, że coś takiego istnieje, masz nadzieję, to masz także siłę, by z wiary uczynić coś niemal namacalnego…"


ukryj

"Właśnie to pragnę im tutaj zapewnić. Morze i pol... pokaż

"Właśnie to pragnę im tutaj zapewnić. Morze i pola wykarmią wszystkich, lasy zapewnią materiał na domy. Musimy jedynie zapracować na szczęście (…)"


Epoka przedwikińska i bogactwo skandynawskiej mitologii to niewyczerpane źródło inspiracji do tworzenia wielu dzieł literackich. Nie ma więc się czemu dziwić, że starodawne opowieści przedstawiające dzieje ludzi Północy do dzisiaj inspirują młodych ludzi.

Kamil Gołębowski to redaktor portalu efantasyka.pl., interesujący się mitologią i kulturą wczesnośredniowiecznych ludów skandynawskich. Młody autor ma już na swoim koncie liczne opowiadania, bajki, artykuły, felietony oraz recenzje. Jest również laureatem konkursów: "Opowiadanie ze smokiem" i "Opowiadanie fantasy", oraz założycielem Dębogórskiego Związku Słowian i Wikingów. Marzy o studiowaniu archeologii i prowadzeniu badań w Skandynawii. "Powstanie Harsfjordshoff" to pierwszy tom zaplanowanego tryptyku.

Ulfhedinn – człowiek potrafiący zamieniać się wilka, zwany wojownikiem-wilkiem, przybywa wraz ze swoją żoną – Rudowłosą i pozostałym ludem na niezdobyte dotąd ziemie, celem założenia osady. Wilczy wojownik kocha swoją małżonkę i pragnie całemu swojemu ludowi zapewnić spokojny i godziwy byt. Jednak dziki świat Skandynawii z epoki wikingów daje o sobie znać w postaci brutalnego władcy Jorvaskra, próbującego napaść na nowo powstałą wioskę. Ulfhedinn wraz z Rudowłosą zrobią wszystko, by chronić zdobyty kawałek ziemi przed najeźdźcami.

"Powstanie Harsfjordshoff" przedstawia obraz Skandynawii w epoce przedwikińskiej. Miłośnicy literatury opisującej ten właśnie okres, doskonale wiedzą, że była to epoka brutalna i pełna regionalnych konfliktów. Kamil Gołębowski na przykładzie wycinka ówczesnego świata w postaci małej wioski, ukazuje z jakimi przeszkodami musieli się mierzyć ówcześni ludzie, by móc godnie żyć. Na uwagę zasługuje niewątpliwie dość szczegółowe przedstawienie hierarchii społecznej jaka wówczas miała miejsce.

Autor w słowie wstępnym nie ukrywa, że celem napisania pierwszej części tryptyku było w głównej mierze niejako odświeżenie konwencji sag, które często pisane trudnym językiem, stanowiły dla czytelnika niejaką trudność w odbiorze. Biorąc pod uwagę ten aspekt, można stwierdzić, iż autorowi udało się osiągnąć zamierzony cel. W tekście bowiem nie występuje przeładowanie ilością nieznanych nam słów czy pojęć. Owszem, takowe się znajdują, ale mieszczą się w granicach normy. Irytować mogą natomiast liczne przypisy, które często zajmują znaczną część strony. Wiem, że nie są one autorstwa Kamila Gołębowskiego, lecz wydawnictwa, jednakowoż nie zmienia to faktu, że są zbyt obszerne i nieczęsto rozpraszają uwagę czytelnika. Zabiegiem dość ciekawym, urozmaicającym czytanie książki są natomiast rysunki autora, które być może nie przykuwają uwagi profesjonalizmem, jednak mają w sobie coś z prostoty.

Na uwagę zasługuje kreacja bezimiennych do ostatniej strony głównych bohaterów pierwszego tomu, bowiem ulfhedinn i Rudowłosa to para nietypowa. Dlaczego? Otóż owiani złą sławą wojownicy-wilcy rzadko zdobywają uczucie pięknej kobiety, a lud nadal wierzy w legendę o pozbawionych jakichkolwiek uczuć ulfhedinów. Autorowi udało się wykreować tę parę na wiarygodnych towarzyszy życia. Naturalność ich relacji jest zauważalna, co niewątpliwie wpływa na lepszy odbiór całej książki.

To, czym ujęła mnie proza autora jest w szczególności barwny język oraz lekkość pióra. Obrazowość języka i wyczucie stylistyczne przemawiają za sięgnięciem po "Powstanie Harsfjordshoff". Na łamach książki nieomal czuć pasję autora do starodawnych sag, która zaowocowała opublikowaniem historii ulfhedina i jego ludu.

Odbiorcami, do których w głównej mierze kierowana jest pierwsza część tryptyku to niewątpliwie miłośnicy i pasjonaci skandynawskiej mitologii i starodawnych opowieści. Kamil Gołębowski przy pisaniu tej powieści postawił sobie za główny cel zapewnienie rozrywki czytelnikowi. I taką rolę historia ulfhedina i jego żony z pewnością spełnia. ukryj

"W pewnym momencie musisz sobie zadać pytanie: il... pokaż

"W pewnym momencie musisz sobie zadać pytanie: ile siebie jesteś w stanie poświęcić dla ukochanej osoby. Albo ile jesteś w stanie poświęcić dla swojego państwa. Zawsze przychodzi taki moment".


Zbiory opowiadań w wielu przypadkach stanowią wielką niewiadomą. Trudno bowiem stwierdzić jaki pomysł na zamieszczone utwory będzie miał ich autor oraz jakiej konwencji będzie się trzymał. W przypadku "Pułapki Tesli" nie da się tych elementów przewidzieć. Dawno bowiem nie czytałam tak zróżnicowanego zbioru opowiadań jakim jest ta książka.

Andrzej Ziemiański to piszący w nurcie science-fiction i fantasy absolwent architektury. Jest nałogowym gadżeciarzem, lubi fotografować puste miejsca i chwile. Autor oprócz tworzenia oryginalnych historii prowadzi również zajęcia z kreatywnego pisania dla studentów. Ziemiańskiego uhonorowano wieloma nagrodami, między innymi "Nagrodą Fandomu Polskiego im. Janusza A. Zajdla" czy "Nautilusa".

"Pułapka Tesli" to zbiór pięciu opowiadań, z których cztery były już wcześniej znane czytelnikom z różnych antologii. Utwory te różnią się motywem przewodnim i czasem, w którym dzieje się ich akcja. Istnieje jednak coś, co łączy wszystkie opowiadania, a mianowicie miasto Wrocław. Utwory zawarte w zbiorze to połączenie kilku gatunków: horroru, science-fiction czy kryminału. Zapraszam na wędrówkę po czasie i przestrzeni.

"Polski dom" to utwór otwierający cały zbiór. Nad małżeństwem z dwójką dzieci otwiera się niezbyt ciekawa perspektywa spędzenia nocy na przystanku autobusowym w nieznanej okolicy. Niespodziewanie bohaterowie dostają zaproszenie na nocleg od właściciela pobliskiego dworu. A nocą wszystko może się wydarzyć... Opowiadanie to najkrótsze z całego zbioru, zawiera mroczny klimat, charakterystyczny dla motywu ghost story. Szkoda, że autor nie pokusił się na rozwinięcie tego wątku. Myślę, że dłuższa historia nawiedzonego domu byłaby jeszcze bardziej przemawiająca do czytelnika aurą swojej tajemniczości.

W drugiej historii pod wiele mówiącym tytułem "Wypasacz" czytelnicy odnajdą elementy kryminalne. Młoda policjantka Anita staje się przynętą dla nieuchwytnego dotąd porywacza, za sprawą którego giną kobiety po tak zwanych przejściach. Porwanie policjantki odsłoni nieprawdopodobną tajemnicę. Muszę przyznać, że właśnie to opowiadanie zrobiło na mnie największe wrażenie. Zapytacie czym? Motywem chorej miłości, która jest zdolna dosłownie do wszystkiego. Autor stworzył tak niesamowitą historię, związaną z otyłością i opętańczym uczuciem, z jaką się jeszcze nie spotkałam w literaturze. Do tej pory nurtuje mnie myśl, czy taki scenariusz mógłby wydarzyć się naprawdę. Jest tak nieprawdopodobna, że aż prawdziwa.

Tytułowa "Pułapka Tesli" przedstawia historię genialnego serbskiego naukowca – Nikoli Tesli, który zafascynowany aurą człowieka pragnie prześcignąć czas. W dojściu do osiągnięcia celu próbują mu przeszkodzić dwaj znani badacze – Edison i Bell. Co ciekawe, akcja tego opowiadania umiejscowiona została w dwóch osiach czasowych, teraźniejszości i przeszłości. Pomysł Ziemiańskiego na osadzenie historycznych postaci naukowców w fabule swojego utworu to zabieg niezwykle ciekawy. Utwór obfituje w nieoczekiwane zwroty akcji i mnóstwo intrygujących teorii dotyczących pola elektromagnetycznego człowieka. Trzeba przyznać, że po przeczytaniu trzeciego opowiadania nabrałam chęci zgłębienia się w życiorys Tesli.

"Chłopaki, wszyscy idziecie do piekła" to bliżej nieokreślona przyszłość. Krzysztof Walicki, jako młody chłopak dowiaduje się o przydzielonej mu osobistej ochronie w postaci rodzeństwa komandosów. Okazuje się, że życie bohatera jest dla niektórych bardzo cenne. To w mojej opinii najsłabszy utwór z całego zbioru. Słabo zarysowane postacie głównych bohaterów i zbyt mała dynamika, wpłynęły na mało pozytywny odbiór tej historii.

Ostatni w zbiorze utwór pt. "A jeśli to ja jestem Bogiem?" to historia leczenia zaburzeń snu. Pracownik specjalistycznej kliniki, architekt Różycki jako ceniony specjalista w tej dziedzinie pomaga pacjentom w leczeniu ich problemów ze snem. Trzej nowi pacjenci stanowią nie lada wyzwanie dla bohatera. W utworze tym widać typowy motyw oniryzmu w postaci wymieszania jawy ze snem. Autor kreacjami stworzonych przez siebie bohaterów próbuje ukazać bardzo intrygującą koncepcję powstawania i oddziaływania snów na jawę. W historii tej można również zauważyć szczyptę ironii nawiązującą do działania współczesnej służby zdrowia nastawionej wyłącznie na zysk. Opowiadanie dość tajemnicze i mroczne, nieco zagmatwane.

Andrzej Ziemiański stworzył pięć historii wpływających na odbieraną przez czytelnika percepcję rzeczywistości. Zbiór mocno zróżnicowany pod względem przedstawianych motywów i odniesień. Zawszę twierdzę, że to właśnie przy okazji opowiadań można poznać pióro konkretnego autora i w przypadku Ziemiańskiego krótkie formy prozatorskie zachęcają do sięgnięcia po inne książki autora. Jeśli macie więc ochotę na wyzwanie literackie w postaci zdarzeń, które trudno racjonalnie wyjaśnić, zachęcam do przeczytania "Pułapki Tesli". ukryj

„Moje życie jest w moich rękach. Dziś, swoimi wybo... pokaż

„Moje życie jest w moich rękach. Dziś, swoimi wyborami, zapisuję swoją przyszłość”

Książka, którą wygrałam w konkursie na blogu Kasi J. od pierwszego wejrzenia zaintrygowała mnie okładką i skojarzeniem ze znaną powszechnie sagą „Zmierzch”.

Barbara Baraldi, pisząca również pod pseudonimem Luna Lanzoni, to znana włoska pisarka. W swojej ojczyźnie uważana jest za jedną z najważniejszych autorek gatunku powieści gotyckiej. Sama pisarka jest dość specyficzną osobowością. Oprócz pisania książek, kolekcjonuje gotyckie lalki oraz tworzy amulety pod konkretne fazy księżyca. „Scarlett” to pierwsza powieść Barbary Baraldi wydana w Polsce.

Tytułowa Scarlett to szesnastolatka, która wraz z rozpoczęciem nowego roku szkolnego, przeprowadza się do Sienny, zostawiając za sobą przyjaciół i raczkującą pierwszą miłość. Nie jest zadowolona ze zmian w swoim życiu, które nastały niezależnie od niej. Do tego coraz mniej rozumiejący się rodzice nie wpływają pozytywnie na jej stosunek do obecnej sytuacji. Bohaterka w nowej szkole poznaje przyjaciół – Umberta, Caterinę i wegetariankę Genzianę. Oprócz nich ukojenie znajduje w szkolnej bibliotece, którą zawiaduje nieprzeciętny bibliotekarz Edoardo. Bardzo szybko stają się sobie bliscy, głównie dzięki pasji do książek.

Scarlett, podczas koncertu znanego zespołu Dead Stones, którego członkami są uczniowie szkoły, poznaje tajemniczego i zarazem przystojnego basistę Mikaela. Tak zaczyna rodzić się uczucie pierwszej miłości między nimi. Ale żeby nie było tak słodko. Popełniona zostaje niezrozumiała zbrodnia. W tajemniczych okolicznościach zabity zostaje Edoardo. Scarlett poprzysięga znaleźć mordercę przyjaciela. Nie zdaje sobie jednak sprawy kim tak naprawdę jest Mikael i jaką wagę ma cała sprawa dla ludzkości.

Powieść ta jest typową z gatunku romans paranormalny, tak popularny w ostatnim czasie dzięki sadze Stephanie Meyer. Na pewno podobało mi się w niej przedstawienie klimatu włoskiego miasta oraz miłość głównej bohaterki do książek. I na szczęście nie występowały w niej wampiry, lecz postacie trochę z innego świata, dość oryginalne.

Jest to typowa powieść młodzieżowa i dla nastolatek lubiących sagę „Zmierzch”, będzie idealną lekturą, gdyż książki te mają ze sobą wiele wspólnego. Krótkie rozdziały i pierwszoosobowa narracja, to dosyć dobry zabieg warsztatowy. Samo wydanie książki jest na piątkę, przyciągająca uwagę okładka, idealna czcionka dla oczu oraz dobrej jakości papier.

„Scarlett” nie zaskoczyła mnie niczym nowym. Kontynuacji powieści pt.: "Scarlett. Pocałunek demona" raczej nie kupię, chyba, że trafi mi się na wyprzedaży. Polecam jedynie dla osób zaczytujących się w romansach paranormalnych. Pozostałym czytelnikom ta książka nic nowego nie wniesie.


ukryj

"... poznaj breję we własnej wsi, a poznasz całą ... pokaż

"... poznaj breję we własnej wsi, a poznasz całą Pigalonię..."



Surrealistyczna wizja świata to temat niewyczerpany w literaturze światowej. Coraz to nowsze pomysły autorów z pogranicza absurdu i groteski, potrafią zaskoczyć nawet najbardziej wybrednego czytelnika. Książka o której chciałabym wam opowiedzieć łączy ze sobą wiele wątków, których częścią wspólną są... świnie. Tak, dobrze przeczytaliście. Zapraszam do zgłębiania tajemnic Pigalonii.

J. J. Renert to znany pigaloński pisarz, który po ataku na swój kraj przez Stany Zjednoczone, opuścił go w tajemniczych okolicznościach. Do dzisiaj nie potwierdzono czy pisarz został porwany i czy był więziony w tajnych ośrodkach CIA w Polsce. Szczęśliwie, Jarek Krawczyk podczas urlopu nad jeziorem znalazł zapiski Renerta, napisane alfabetem staropigalońskim i udało mu się przetłumaczyć jego historię na język polski. Podczas pracy nad tekstem lekko zeświniował.

Pigalonia to kraina świń, umiejscowiona na wyspie w kształcie trójkąta. Państwo to stworzone przez Świniowida, oddzielone jest od świata ludzi polem siłowym. Prezydent Pigalonii, Stanley McPig w wyniku spisku swojej sekretarki i Wielkiego Kapłana Ni Czi, zostaje wrobiony w sex-aferę, która w konsekwencji pozbawia go stanowiska. W wyniku dalszego splotu wydarzeń, Wielka Zasłona oddzielająca Pigalonię od ludzi zostaje zniszczona i amerykańskie wojska niespodziewanie wpływają na obszar tajemniczego trójkąta. Stanley wraz ze swoim bratem Marvinem musi ratować swój kraj przed barbarzyńskimi najeźdźcami, zwanymi ludźmi.

"Tajemnice Pigalonii" to połączenie surrealistycznej powieści z pogranicza political fiction wraz elementami science-fiction. W utworze J. J. Renerta znajdziecie bowiem głęboko wyeksponowany motyw surrealizmu w postaci państwa, w którym rządzą inteligentne świnie. Świnie, których pierwowzorem dla autora byli ludzie uwikłani w obecne światowe rozgrywki polityczne. Historia Pigalonii jest pełna absurdu, czarnego humoru a czasami nawet nonsensu, co niewątpliwie dla entuzjastów tego gatunku czyni ją lekturą niemal obowiązkową. Na uwagę zasługuje w tym temacie również słownictwo i frazy użyte przez autora na potrzeby nazwania poszczególnych bohaterów czy zjawisk, takie jak: "Biały chlew", Pętogen", "Glempomyje" czy "stosunki ryjalne". W książce aż roi się od takich wyrażeń, które niewątpliwie zwracają uwagę czytelnika i powodują niekontrolowane wybuchy śmiechu.

Historia świń zamieszkujących Pigalonię, mających własną filozofię, religię, ustrój demokratyczny i wojsko, składa się z dwóch płaszczyzn. Po pierwsze, autor wplata w fabułę swojej powieści wiele wydarzeń i postaci, które znamy z naszego codziennego życia. Mowa tutaj o zagadce Trójkąta Bermudzkiego, seksaferach na najwyższych szczeblach władzy, tajnych archiwach czy fałszywym obrazie osób duchownych w kreacji postaci Wielkiego Kapłana. Uważny czytelnik znajdzie takich odniesień wiele podczas lektury książki. Druga płaszczyzna to przedstawienie niepopartej niczym ludzkiej wierze o wyższości gatunku ludzkiego nad innymi istotami zamieszkującymi naszą planetę. Świnie w książce Renerta to istoty równe człowiekowi, z własną technologią i o wiele większą inteligencją. Co więcej, autor w tworzeniu fabuły idzie dalej i wskazuje, że rozwój technologiczny ludzkiego świata (komputery czy podróże w kosmos) to wyłącznie zasługa świńskich naukowców, przetrzymywanych w niewoli w tajnych bazach przez armię USA. Tym samym, ludzka dominacja nad innymi gatunkami jawi się jako niczym nieuzasadniona samowola, a zabijanie trzody chlewnej to świniobójstwo na masową skalę. Trzeba tutaj przyznać, iż dwie wymienione przeze mnie płaszczyzny doskonale ze sobą kooperują, tworząc nietuzinkową fabułę.

Autor włożył dużo wysiłku i przede wszystkim niczym nieograniczonej wyobraźni by wykreować stworzone przez siebie postacie. I nie o same oryginalne słowa tu chodzi, lecz przede wszystkim o połączenie cech ludzkich i zwierzęcych, tak by ze sobą sprawnie funkcjonowały. Stanley McPig, Betty, Pigania czy Kapłan Ni Czi to bohaterowie będący swoistymi alegoriami ludzkich cech. Zastosowany zabieg personifikacji to świetny pomysł na powieść osadzoną w tym gatunku. Warto tutaj dodać, iż czarny humor nie opuszcza bohaterów do ostatniej strony.

Język jakim posługuje się J. J. Renert to wielość neologizmów, dzięki którym autor wzmacnia efekt artystyczny w swoim utworze. Neologizmy te powstały na potrzeby wzbogacenia fikcji literackiej w powieści. Trudność w odbiorze mogą natomiast stanowić dla czytelnika fragmenty mowy Wielkiego Kapłana Ni Czi. Jednakowoż jego dość specyficzny język celowo został w taki sposób opracowany, autor bowiem wzmacnia w ten sposób kreację tej postaci. Powieść wzbogacona jest również o ilustracje, które urozmaicają lekturę podczas czytania.

Jeśli chcielibyście się dowiedzieć dlaczego w okolicach tajemniczego Trójkąta Bermudzkiego znikają ludzie, co było prawdziwą genezą ataków na World Trade Center oraz dlaczego kryzys bankowy rozpoczęty w USA rozprzestrzenił się na cały świat, w powieści J. J. Renerta z pewnością znajdziecie odpowiedzi na te wszystkie pytania. Połączenie tak wielu elementów z pogranicza science-fiction, polityki i sensacji, daje nietuzinkową powieść, którą polecam. Kuloczaskowce, jeśli macie ochotę na coś niebywale oryginalnego, nie bądźcie świniami i zabierajcie się za "Tajemnicę Pigalonii". Jakość gwarantowana.
ukryj

"Towarzysząca postępowi cywilizacyjnemu arogancja... pokaż

"Towarzysząca postępowi cywilizacyjnemu arogancja doprowadziła was do przeświadczenia, że jesteście najważniejsi, a cały świat powstał wyłącznie dla was, byście mogli z niego korzystać."



Za każdym razem, gdy biorę do ręki powieść fantasy, nastawiam się na odkrywanie nowych, nieznanych światów, stworzonych w wyobraźni autora. To główna zaleta tego gatunku literackiego, która niewątpliwie przysparza mu wielu fanów na całym świecie. W przypadku książki Piotra Molendy zostałam jednak zaskoczona czymś więcej, pewnym motywem, którego nie spodziewałabym się znaleźć w tego typu książce.

Piotr Molenda to urodzony Wrocławianin, absolwent Politechniki Wrocławskiej. Powieść "Worn" jest jego debiutem literackim. Pomysł, by napisać książkę zaświtał autorowi już dwadzieścia lat temu, jednak realizacja tego projektu trochę się opóźniła z różnych przyczyn. Piotr Molenda określa siebie jako przeciętnego człowieka: średniego wzrostu, średniej urody i średniego wieku.

Worn, mieszkaniec osady Dlichsplat, nazywany przybłędą i odmieńcem, zostaje schwytany przez gnomy i doprowadzony przez oblicze tajemniczej istoty, zwanej władcą czasu, posiadającą ludzkie oblicze, który składa mu interesującą propozycję. Władca czasu wyszkoli Worna na idealnego wojownika w ciągu dziesięciu lat. W zamian za tę przysługę, Worn zobowiązany będzie wyruszyć w długą i niebezpieczną misję celem odnalezienia czarnego klucza – drkaka. Bohater po przejściu morderczego treningu, wyrusza w świat przebrany za włóczęgę aby spłacić swój dług. Podczas wędrówki spotyka go wiele często mrożących krew w żyłach przygód.

Powieść Piotra Molendy doskonale wpisuje się w nurt gatunkowy fantasy. Spójne miejsce akcji – na pozór realny świat, zostaje udekorowany wieloma motywami fantastycznymi, od magicznych przedmiotów do całkowicie odrealnionych postaci i stworów. Worn podróżujący przez wiele krain, ukazuje różnorodność fikcyjnego świata. Oprócz gatunku ludzkiego, występują również typowo baśniowe postacie jak wiedźmy czy trolle. Trzeba przyznać, iż autorowi można pozazdrościć wyobraźni, bowiem kreacja niektórych fantastycznych motywów zasługuje niewątpliwie na uznanie.

Warto zatrzymać się dłużej na kreacji głównego bohatera. Kreacji dość niejednoznacznej, gdyż Worn jest postacią wzbudzającą wiele skrajnych uczuć. Posiada zarówno cechy bohatera pozytywnego jak i negatywnego. W akcie zemsty potrafi wymordować całą wioskę, ale równocześnie opiekuje się małym kotkiem, skazanym przez ludzi na śmierć. Rzadko kiedy pisarz decyduje się na taką, dość niszową postać głównego bohatera. Paradoksalnie, to właśnie taka kreacja może wzbudzić większe zainteresowanie u czytelników, niż bohater z gruntu jedynie dobry lub zły.

"Worn" to jednak nie tylko opis przygód wojownika przemierzającego świat. Jego losy służą do przekazania czytelnikom głębszego przesłania. Piotr Molenda wielokrotnie ustami stworzonego przez siebie bohatera, poucza i ostrzega przed ekspansywną polityką człowieka w stosunku do całego świata natury. Człowiek, przypisujący sobie prawo do wszelkich praw władcy całej planety, swoim działaniem niszczy przyrodę. Na łamach książki, znajdziecie kontrowersyjne poglądy Worna dotyczące przekonania o mniejszej wartości ludzkiego życia niż życia zwierząt. Myślę, że to najbardziej wartościowe fragmenty powieści, obrazoburcze i zarazem skłaniające do zastanowienia się i głębszej refleksji.

Nie mogę nie wspomnieć o głównym wątku, jakim jest pochodzenie tajemniczego władcy czasu - Queryde, dla którego Worn przemierza nieznane krainy. Żeby nie zdradzić fabuły, powiem tylko, iż jego historia nawiązuje do teorii paleoastronautyki, która od wielu lat spędza niektórym ludziom (w tym mnie) sen z powiek. Motyw ten został doskonale wpleciony w całą historię. Ten zgrabny zabieg to niewątpliwie strzał w dziesiątkę.

Książka Piotra Molendy jest dość obszernym wydaniem e-bookowym. Prawie siedemset stron to niemałe wyzwanie dla czytelnika. Cechą charakterystyczną prozy autora jest wielka dbałość o szczegóły oraz rozbudowane opisy. Nie zaszkodziłoby w niektórych fragmentach ograniczyć zbytnią ich obszerność, gdyż nie zawsze więcej znaczy lepiej. Autor posługuje się dobrym stylem i wartką akcją. Książkę czyta się naprawdę szybko.

Dla miłośników fantastycznych krain, baśniowych postaci i opisowych walk, "Worn" z pewnością okaże się niezapomnianą lekturą. Godziny spędzone podczas czytania tej powieści, niewątpliwie nie będę stracone. Zachęcam więc do przemierzania nieznanych krain wraz z Wornem. ukryj