Schowek

"Dawne komunistyczne układy, ludzie tamtego syste... pokaż

"Dawne komunistyczne układy, ludzie tamtego systemu i struktury, funkcjonują dalej, mając często przemożny wpływ na życie publiczne".


Czy zauważyliście w ostatnim czasie, w szczególności przy okazji świętowania 70 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, zwiększone zainteresowanie historią przez młodych ludzi? To znak, że kolejne pokolenia interesują się naszymi dziejowymi zawirowaniami, poznając zagmatwane losy przodków. Dla wszystkich, takich właśnie osób - głodnych historycznej wiedzy, mam publikację, którą po prostu warto znać. Warto bowiem wiedzieć, kim byli stalinowscy oprawcy, którzy przyczynili się do wymordowania prawdziwych, polskich patriotów w okresie PRL-u.

Autorem "Listy oprawców" jest Tadeusz M. Płużański, dziennikarz, historyk i publicysta, specjalizujący się w powojennej historii Polski. Płużański współpracuje ze Światowym Związkiem Żołnierzy Armii Krajowej, publikuje swoje teksty w kilku gazetach. W 2013 r. został prezesem fundacji "Łączka". Jego ojciec, prof. Tadeusz Płużański był naukowcem i więźniem stalinowskim.

"Lista oprawców" to publikacja zawierająca 118 krótszych i dłuższych biogramów osób, które w czasach komunizmu oskarżało, torturowało i wydawało wyroki śmierci na żołnierzy wyklętych i innych, prawdziwych patriotów. W książce znajdziecie takie postacie jak Stefan Michnik, Józef Cyrankiewicz, Helena Wolińska, Czesław Kiszczak, Adam Humer i wiele, wiele innych, mało znanych "bohaterów" tamtych lat. Oprócz trzynastu osób, do wszystkich pozostałych dołączono fotografię, przedstawiające oblicze oprawców.

Publikacja Tadeusza Płużańskiego nie była łatwą lekturą, gdyż takiej, dużej ilości przedstawionych w niej informacji nie dało się przyswoić za jednym razem. Dlatego też, książkę dozowałam sobie, czytając kilka biogramów dziennie, by z pełną uwagą śledzić sylwetki poszczególnych osób. Ludzi, którzy często na swoich fotografiach wyglądali niepozornie i zwyczajnie, a którzy kiedyś stali na straży totalitarnego porządku, bezwzględnie dopuszczając się zbrodni na polskim narodzie. "Lista oprawców" jest dziełem bardzo obszernym (prawie pięćset stron) w nie tylko w mało znane fakty, ale przede wszystkim w nieograniczony wymiar bestialstwa i niesprawiedliwości, jaką doświadczyli ludzie, marzący o życiu w wolnej ojczyźnie. Oprawcy, których przedstawił autor to funkcjonariusze bezpieki, przedstawiciele sądów, żołnierze, adwokaci, czy kaci wykonujący własnoręcznie wyroki śmierci. O niektórych nazwiskach wielu z nas słyszało, jednak o większości pewnie przeczytacie po raz pierwszy, gdyż do tej pory postacie te były znane wąskiemu gronu historyków, czy pracowników Instytutu Pamięci Narodowej. Biorąc to wszystko pod uwagę uważam, że "Lista oprawców" dla wielu przedstawicieli mojego pokolenia, winna stać się źródłem wiedzy, jakiej z pewnością nie otrzymamy na lekcjach historii w szkole, czy na studiach. Wiele czynów tychże osób, jak chociażby okrutne znęcanie się psychiczne i fizyczne, zastraszanie i poniżanie, wzbudza wściekłość i szeroki wachlarz innych emocji. Wyroki śmierci, sposób ich wykonywania i bezduszne sposoby postępowania z ciałami zabitych to fakty, które przemawiają najbardziej do wyobraźni. Warto również wspomnieć, że oprócz suchych biogramów, autorowi udało się zawrzeć w treści wywiad, czy wplatać wspomnienia ojca, którego sądził jeden z oprawców przedstawionych w książce – Eugeniusz Chimczak.

Autor nie spoczywa jednak na laurach, przedstawiając opisy zbrodniczych czynów, jakich dopuścili się stalinowscy oprawcy. Idzie dalej, bowiem w jego śledztwie możemy zobaczyć dalsze losy wielu osób. Osób, które od 1989 r. żyło lub nadal żyją w wolnej Polsce, pobierając wysokie emerytury i odbierając państwowe odznaczenia od najwyższych władz kraju. To zatrważające, że ludzie ci nazywani często zasłużonymi, żyją sobie w chwale, podczas, gdy ich ofiary nie miały nawet godnego pogrzebu. Tadeusz Płużański pokazał w swojej książce wielką skalę nierozliczenia się z poprzednim ustrojem, a co za tym idzie wielką niesprawiedliwość dziejową. W głowie mi się nie mieści, że obok mnie może mieszkać komunistyczny kat, który żyje sobie wygodnie, unikając jakiejkolwiek odpowiedzialności ze względu na swój podeszły wiek. Książka autora pokazała mi smutną rzeczywistość, czyli pozostałości poprzedniego ustroju, które nadal mają wpływ na obecne życie. Pokolenie tych zbrodniarzy spokojnie sobie dożywa sędziwych lat w chwale i zabezpieczeniu finansowym, podczas gdy reszta ich pokolenia pobiera głodowe emerytury. Ostrzegam, ogrom bestialstwa, jakie ukazał autor w połączeniu z oburzającymi faktami dotyczącymi dnia dzisiejszego – wywołują wiele emocji, aż chce się krzyczeć!

W publikacji zabrakło mi dwóch zasadniczych elementów, które mam nadzieję wydawnictwo uzupełni w kolejnych wydaniach. Książka nie zawiera bowiem spisu treści, co jest niewybaczalne. Przy 118 sylwetkach, taki spis jest niezbędny, by móc szybko otworzyć stronę na konkretnej osobie. Książka nie zawiera również spisu materiałów źródłowych, z których korzystał autor i przypisów w treści dzieła. To ważne, aby czytelnicy zobaczyli na czym bazował autor. Na uwagę natomiast zasługuje niewątpliwie samo wydanie książki w twardej oprawie, z minimalistyczną okładką, która moim zdaniem idealnie wpisuje się w smutną tematykę publikacji.

Trudno nad "Listą oprawców" przejść obojętnie. Jak bowiem zrozumieć przypadki osób, które brały udział w kampanii wrześniowej, a następnie stały się oprawcami prawdziwych patriotów? Jak zrozumieć, niesprawiedliwość w postaci chowania w wolnej Polsce stalinowskich katów na cmentarzu w Powązkach, do tego w Alei Zasłużonych? Jak zrozumieć, powiązania dzisiejszych elit, zwanych "resortowymi dziećmi" z oprawcami poprzedniego ustroju? Na te pytania Wam nie odpowiem. Po prostu przeczytajcie tę książkę. ukryj

"Literaci do piór, studenci do nauki, pasta do zę... pokaż

"Literaci do piór, studenci do nauki, pasta do zębów!"


PRL to okres w dziejach naszego kraju, którego blaski i cienie do dzisiaj dzielą większość Polaków na dwa obozy. Niektórzy wspominają z rozrzewnieniem codzienne życie w ustroju komunistycznym, które pełne absurdów, potrafiło jednak często cieszyć. Autor niniejszej publikacji zaprosił czytelników w podróż w przeszłość, do dziwnych lat Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej.

Wiesław Kot to publicysta, doktor nauk humanistycznych literatury współczesnej, wykładowca na wyższych uczelniach. Od 2007 r. pełni funkcję redaktora naczelnego tygodnika "Wprost", jako publicysta działa w dziedzinie szeroko pojętej kultury. Autor stworzył również audycję radiową oraz program telewizyjny.

"PRL. Jak cudnie się żyło!" to publikacja ukazująca codzienne życie naszych rodaków w komunistycznej Polsce. Książka podzielona jest na siedem, tematycznie ułożonych rozdziałów, każdy z nich podzielony jest na odrębne, mniejsze bo dwustronicowe podrozdziały. Autor w bardzo skróconej formie opisuje wiele tematów, dotyczących życia zwykłego, szarego obywatela PRL-u. Przekrój ten dotyczy ówczesnych gwiazd popkultury i estrady, rynku socjalistycznego czy litery prawa. Teksty autora uzupełniają czarno-białe zdjęcia, fragmenty artykułów z gazet oraz teksty piosenek.

Publikacja Wiesława Kota od pierwszej strony bardzo zgrabnie wprowadza czytelnika w specyficzny klimat lat sowieckiej dyktatury. Trzeba zaznaczyć, iż autor opisując ówczesną rzeczywistość, praktycznie pominął kontekst polityczny, skupiając się wyłącznie na zabawnej i często absurdalnej, szarej codzienności. Nie jest to więc książka dla osób, które spodziewają się negatywnej oceny historii czy własnych opinii autora. W książce znajdziecie mnóstwo anegdot, które dzisiaj mogą zadziwiać i wzbudzać odbiorcę w konsternację. Często, można wyczuć przebijającą z tekstów lekką ironię. Dla miłośników literatury, obowiązkowym rozdziałem będzie rozdział dotyczący herosów popkultury. Znajdziecie w nim ciekawostki dotyczące kultowych już pisarzy socjalizmu, takich jak: Joe Alex, Alfred Szklarski, Joanna Chmielewska, Michalina Wisłocka czy Zbigniew Nienacki. Rozdziały te wywołały we mnie rumieńce na twarzy, w szczególności podrozdział dotyczący Zbigniewa Nienackiego – byłego ormowca.

Skutecznym zabiegiem, bez którego nie wyobrażam sobie tego typy publikacji, są liczne zdjęcia, które oprócz funkcji urozmaicającej czytanie kolejnych akapitów tekstu, pełnią również funkcje edukacyjną. Wiele zdjęć to egzemplarze z pewnością archiwalne, i skomasowanie ich w jednym miejscu, spełniło swoją rolę w sposób wzorowy. Ważne jest również to, iż konstrukcja książki pozwala wracać do niej wiele razy, nie zachowując kolejności stron. Każdy temat bowiem można czytać oddzielnie. Na uwagę zasługuje również dobre wydanie książki na kredowym papierze.

"PRL. Jak cudnie się żyło!" to w mojej opinii skarbnica wiedzy o tamtym okresie w swoistej pigułce. Książka ta może wzbudzić zainteresowanie czytelnika konkretną dziedziną, stając się doskonałym początkiem przygody z PRL-owską rzeczywistością. Dla pokolenia wychowanego w tamtej epoce, publikacja z pewnością przywoła dawno zakurzone wspomnienia. Dla mnie była to cudowna wędrówka w przeszłość naszego kraju, wywołująca wiele skrajnych emocji. Dla miłośników PRL-u to lektura obowiązkowa. ukryj

"Po przeczytaniu tego tomu nikt już nie powinien ... pokaż

"Po przeczytaniu tego tomu nikt już nie powinien się dziwić, dlaczego media głównego nurtu mówią jedynym głosem w sprawach lustracji i dekomunizacji, lub też dlaczego zajmują dość jednolite stanowisko w konflikcie – sprawa polska a integracja europejska".



Książka, o której w ostatnich dniach głośno na wielu polach prawicowych i lewicowych mediów. Książka, która zajęła pierwsze miejsce na liście sprzedaży w największych księgarniach Empik i Merlin, jeszcze przed jej wejściem do pełnej dystrybucji. Książka okrzyknięta kontrowersyjną. Czy jednak w przypadku udokumentowanego życiorysu można mówić o pojęciu kontrowersyjności?

Autorami pierwszej publikacji z planowanej pięciotomowej serii są autorzy prawicowych mediów: Dorota Kania, Jerzy Targalski i Maciej Marosz. Dorota Kania to absolwentka filozofii Wydziału Filozofii Akademii Teologii Katolickiej, dziennikarka śledcza "Gazety Polskiej", zastępca redaktora naczelnego portalu Niezalezna.pl. Dziennikarka w swojej pracy skupia się głównie na temacie przeszłości i lustracji osób, które pełnią funkcje publiczne. Jerzy Targalski to historyk, politolog, orientalista i działacz opozycyjny. Wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Maciej Marosz zaczynał swoją karierę w "Młodym Techniku", obecnie zaś publikuje swoje artykuły m. in. w "Gazecie Polskiej Codziennie".

"Resortowe dzieci. Media" to publikacja składająca się z ośmiu rozdziałów. Autorzy opierając się na dokumentach Instytutu Pamięci Narodowej, mówiąc kolokwialnie "grzebią" w życiorysach znanych ludzi związanych ze współczesnymi mediami. Resortowe dzieci to według nich Tomasz Lis, Monika Olejnik, Piotr Kraśko, Alicja Resich-Modlińska, Jerzy Owsiak, Monika Richardson, Marek Niedźwiecki oraz wielu, wielu innych. Dzieci wychowane w środowisku nomenklatury PRL-u, których rodzice byli beneficjentami dawnego ustroju komunistycznego.

Publikacja już przy pierwszym spotkaniu przykuwa uwagę nietuzinkową okładką przedstawiającą postacie znane z mainstreamu mediów. To świetny chwyt marketingowy, pozwalający przykuć uwagę czytelnika i w konsekwencji spowodować, by o książce "się mówiło" w szerokich kręgach. Każdy chyba słyszał o złotej zasadzie, że nie ważne co mówią, ważne by mówili. Na szczęście w przypadku "Resortowych dzieci" okładka to tylko zapowiedź - przystawka tego, co przygotowali dla czytelników autorzy książki.

Kania, Targalski i Marosz przedstawiają fakty dotyczące komunistycznych karier rodziców osób, które obecnie wpływają na światopogląd milionów Polaków dzięki telewizji, radiu i prasie. Osoby, na których skupili się autorzy to często postacie wybitne i znane, niezwykle cenione w kraju. Z pewnością wielu z was nasuwa się teraz pytanie: jaki sens ma odkrywanie kart przeszłości rodziców znanych dziennikarzy? Przecież dzieci nie odpowiadają za przewinienia i światopogląd swoich rodziców. Oczywiście stwierdzenie to nie podlega jakiejkolwiek dyskusji. Z drugiej jednak strony, zawód dziennikarza czy idąc dalej - osoby pracującej w szeroko pojętej definicji mediów to zawód niejako zaufania publicznego. I my, jako odbiorcy treści przekazywanych przez tychże ludzi mamy prawo wiedzieć w jakim środowisku się wychowywali i jakie wartości wynieśli z rodzinnego domu. Czy więc ujawnienie szerszemu gronu odbiorców takich właśnie faktów jest kontrowersyjne i nieetyczne, w mojej opinii nie. Czy bowiem w faktach może być coś kontrowersyjnego? Z prawdą się nie dyskutuje, jakakolwiek by ona nie była.

"Resortowe dzieci. Media" to publikacja naładowana wielością informacji, która może nieco przytłoczyć nieobeznanego z tym tematem czytelnika. Radziłabym więc dozować sobie lekturę, najlepiej podzielić ją według rozdziałów, by nie pogubić się w nadmiarze nazwisk, faktów i wydarzeń. W niektórych fragmentach książki należy się zatrzymać, by poukładać sobie świeżo przyswojone informacje. Czytelnik nie powinien oczekiwać po tej książce analizy psychologicznej prezentowanych osób. Zamiarem autorów było bowiem ukazanie suchych faktów przedstawiających niejako proces wyrobienia wielu autorytetów medialnych dzięki koneksji rodziców i tzw. "pleców". To czego zatem możecie się spodziewać po lekturze to powiązania rodzinne dziennikarzy, które mogą was w wielu przypadkach zaskoczyć (a czego nie przeczytacie z pewnością na Pudelku), układy towarzyskie czy wzajemne zależności. Informacje, jakimi niemalże zasypują nas autorzy spokojnie pozwoliłyby na wydanie kilku książek. Szkoda tylko, że niektóre fakty nie są usystematyzowane, co czasami wprowadza pewien chaos w odbiorze publikacji.

Dobrym zabiegiem bez którego nie wyobrażam sobie tego typu tytułu jest włączenie w treść poszczególnych rozdziałów zdjęć dokumentów IPN, na które powołują się autorzy. Przypuszczam, że większa ilość tego typu "dowodów" wpłynęłaby na jeszcze większe podniesienie wartości poznawczej książki.

Media to IV władza w kraju, a ludzie zasilający jej szeregi pełnią funkcję opiniotwórczą. Nie powinien więc dziwić fakt, że jeszcze przed oficjalna premierą "Resortowych dzieci" wydawnictwo zapowiedziało wydanie rozszerzone książki. Publikacja ukazuje w pełnej krasie genezę powstania współczesnych autorytetów medialnych. Czy mamy prawo wiedzieć jaka jest przeszłość tych ludzi i dlaczego niektórzy dziennikarze wyzbyci są obiektywizmu? Jeśli odpowiedzieliście na to pytanie twierdząco, zachęcam do lektury. Pewne rzeczy po prostu warto wiedzieć.

ukryj