Schowek

"Dzisiaj, gdy wiemy, że w świecie istnieje tyle ś... pokaż

"Dzisiaj, gdy wiemy, że w świecie istnieje tyle światów, tyle kultur i religii, podejrzewanie, że Bóg ograniczył się tylko do uformowania życia na Ziemi, wydaje mi się aktem jakiejś niewiary - nie w stwórczą moc, ale w stwórczą miłość Boga."


Czy patrząc w gwiazdy zastanawiacie się nad możliwością istnienia obcej cywilizacji? Czy jesteście katolikami i wierzycie w dogmaty Kościoła? A może jesteście ateistami i religia chrześcijańska jest dla was mało wiarygodna? Jeśli na któreś, wyżej postawione pytanie odpowiedzieliście "tak", to książka "Aniołowie i kosmici. Kościół wobec cywilizacji pozaziemskich" jest dla was obowiązkową lekturą.

Tomasz Rowiński, historyk, redaktor kwartalnika "Christianitas", publikujący również swoje teksty w "Tygodniku Powszechnym" czy na portalu fronda.pl, podjął się dość oryginalnego zadania. Postanowił bowiem przeprowadzić siedem rozmów ze znanymi polskimi teologami, dotyczących stanowiska Kościoła wobec możliwości istnienia pozaziemskiej cywilizacji. Tak właśnie powstała nietuzinkowa praca zbiorowa o aniołach i kosmitach.

Pewnie zastanawiacie się z kim rozmawiał na ten trudny temat Tomasz Rowiński. Osobami, które zgodziły się odpowiadać na kontrowersyjne i z natury niełatwe pytania byli: profesor Zdzisław J. Kijas OFMConv - franciszkanin i wykładowca akademicki, ks. Andrzej Draguła – doktor habilitowany i publicysta, nieżyjący już arcybiskup Józef Życiński – metropolita lubelski, ks. Andrzej Zwoliński – wykładowca akademicki, ojciec profesor Jacek Sala – dominikanin i wykładowca, ks. Dariusz Kowalczyk SJ – jezuita i doktor teologii oraz ks. Jacek Bolewski SJ – jezuita, profesor teologii. Siedmioro duchownych wyszło naprzeciw tak budzącemu wiele oporów tematowi.

Biorąc do ręki tę pracę zbiorową, miałam obawy, że temat prawdopodobieństwa istnienia obcej cywilizacji gdzieś we Wszechświecie zostanie potraktowany z pobłażliwością i nienależytą powagą. Od pierwszego pytania i pierwszej odpowiedzi, moje wątpliwości zostały rozwiane z prędkością światła. Pytania zadawane duchownym przez Tomasza Rowińskiego były konkretne, rozbudowane i ciekawe. Niektóre z nich sama chciałabym zadać, gdybym miała taką możliwość. Pytania te odnosiły się stricte do nawiązań Biblii w kontekście pozaziemskich cywilizacji t.j.: definicji osoby rozumnej, grzechu pierworodnego czy przyjętych dogmatów. Nie zabrakło również pytań dotyczących UFO, bliskich spotkań trzeciego stopnia czy filozofii New Age.

Co ciekawe, odpowiedzi duchownych niejednokrotnie mnie zadziwiały, gdyż do tej pory uważałam, iż Kościół ma o wiele bardziej konserwatywny stosunek do nauki zwanej potocznie "ufologią". Mój zachwyt wzbudziły wątki dotyczące paleoastronautyki i Ericha Von Dänikena. Przypuszczałam, że temat ten nie zostanie w ogóle poruszony, bądź jedynie zaznaczony w paru zdaniach. Tymczasem otrzymałam obszerne stanowisko przedstawicieli katolicyzmu, dotyczące tej "nauki" i fakt ten autentycznie mnie zaskoczył.

W książce znajdziecie sporo ciekawych, ale i zarazem trudnych rozważań teologicznych, dyskusji dotyczących miejsca obcej cywilizacji w Kościele katolickim czy tez dotyczących współczesnej ufologii. Zajmująca może być hipoteza mówiąca o tym, jakoby ufologia była połączeniem ezoteryki, okultyzmu oraz mitów miejskich. Dowiedziałam się również o istnieniu nauki zwanej astrobiologią czy pojęcia zwanego religion fiction. Prawdziwą gratką była natomiast informacja o założonej w 1995 r. w Polsce sekcie "Antrovis".

Najciekawszym wywiadem, który przykuł moją uwagę była rozmowa z księdzem Andrzejem Zwolińskim, który w swoich wypowiedziach szeroko nawiązywał do fenomenu UFO, teorii Dänikena czy nurtu New Age. Tematy te są mi bardzo bliskie, a odpowiedzi duchownego były jasne i konkretne, takie jakich właśnie oczekiwałam. Zaskoczył mnie również jego liberalizm w wielu sprawach.

W moim mniemaniu publikacja Tomasza Rowińskiego nie ma na celu wpojenia nam pewnych przekonań czy "nawracania" niewiernych słowem pisanym. Wręcz przeciwnie, rozmowy jakie były jego udziałem, otwierają umysł odbiorcy na wiele aspektów, o których nie myśli w codziennej rutynie życia. I nieważne czy jesteśmy praktykującymi katolikami, zagorzałymi ateistami czy wyznawcami innej religii. Temat istnienia pozaziemskiej cywilizacji dotyka bowiem każdego z nas w takim samym stopniu.

Mój sceptycyzm odnośnie tego typu publikacji prysł jak bańka mydlana. Gratuluję autorowi pytań ich merytorycznego przygotowania, a przedstawicielom Kościoła za szczere odpowiedzi i odwagę poruszania tematów tabu. A wydawnictwu M za podsunięcie pomysłu Tomaszowi Rowińskiemu. Uważam, że to obowiązkowa lektura nie tylko dla pasjonatów UFO. ukryj

"Czasami można odnieść wrażenie, jak gdyby cała g... pokaż

"Czasami można odnieść wrażenie, jak gdyby cała gałąź przemysłu utrzymywała się z tworzenia alternatywnej historii chrześcijaństwa, mającej wprawdzie niewiele wspólnego z rzeczywistością, lecz za to znakomicie spełniającej swoją funkcję w codzienności".


Jak w dobie spadającego czytelnictwa wydać książkę, która będzie miała szansę stać się światowym bestsellerem? Odpowiedź jest bardzo prosta, oczywiście należy skonstruować fabułę w oparciu o teorię spiskową, która roznieci apetyty czytelnicze kolejnych pokoleń konsumentów. Najlepszym zaś sprzedającym się tematem jest Kościół i jego ukrywane od wieków tajemnice. Jeśli czytaliście "Kod Leonarda Da Vinci" Dana Browna lub pasjonujecie się wszelakimi niejasnościami jakie pojawiają się w historii religii katolickiej, musicie koniecznie przeczytać prezentowaną przeze mnie dzisiaj książkę na temat mitów, kłamstw i legend w jakie obrósł na przełomie wieków Kościół.

Michael Hesemann to urodzony w Düsseldorfie niemiecki historyk i publicysta. Absolwent historii, antropologii kulturowej, literaturoznawstwa i dziennikarstwa. Jest autorem ponad trzydziestu książek nawiązujących do historii Kościoła katolickiego. Autor oprócz tematyki związanej z Kościołem i jego historią zajmuje się również religijnym obliczem hitleryzmu.

"Ciemne postacie w historii Kościoła. Mity, kłamstwa, legendy" to publikacja popularnonaukowa, podzielona na dwadzieścia odrębnych tematów dotyczących najbardziej kontrowersyjnych i dyskusyjnych postaci i wydarzeń w historii Kościoła katolickiego. Autor podejmuje się swoistej weryfikacji teorii, które poprzez kulturę masową utrwaliły w społeczeństwie zniekształcony często obraz znanych legendarnych postaci czy wydarzeń. Celem opublikowania niniejszej książki było oddzielenie mitów od prawdy historycznej.

Publikacja Hesemanna z pewnością zainteresuje wszelkich zwolenników, jak i przeciwników różnorakich teorii spiskowych dotyczących sfery stricte kościelnej. Pierwszych ze względu na skonfrontowanie swoich własnych przekonań i wiedzy, drugich celem potwierdzenia bezsensu tychże tez. Michael Hesemann podjął się naprawdę trudnego zadania, gdyż przekrój tematów jakie porusza jest naprawdę imponujący. W książce znajdziecie bowiem analizę takich postaci jak Maria Magdalena, papieżyca Joanna, Giordano Bruno czy Leonardo Da Vinci. Do tego autor odnosi się również do wielu historycznych wydarzeń takich jak inkwizycja, wyprawy krzyżowe czy polowania na czarownice. Nie zabraknie również dość współczesnych tematów jak odnalezienie zwojów z Qumran czy pontyfikat papieża Jana Pawła I. Jak widać przekrój przez kolejne epoki chrześcijaństwa jest dość rozwlekły, a co za tym idzie każdy znajdzie w książce coś dla siebie.

Autor bardzo często w swojej analizie odwołuje się do wielu powieści i filmów, które w ostatnich latach zawładnęły masową kulturą, sprzyjając tworzeniu się różnorakich teorii. Dość krytycznie podchodzi do tego typu tworów, ukazując brak przygotowania merytorycznego ich twórców. Oczywiście najbardziej obrywa się autorowi powieści "Kodu Leonarda Da Vinci", na którą Hesemann najchętniej się powołuje, odsłaniając jej przekłamania i półprawdy. Nie powiedziałabym jednak, że jest to weryfikacja całkowicie obiektywna. W niektórych fragmentach książki można bowiem odczuć lekki subiektywizm, przechylający rację na stronę Kościoła. Pomijając jednak ten fakt, nie można zaprzeczyć, że książka zawiera bogate tło historyczne oparte na wielu źródłach i co więcej, analiza konkretnych tematów autora oparta jest w głównej mierze na całościowym kontekście epoki. Przykładowo trudno bowiem oceniać z naszej, współczesnej perspektywy wierzenia o złych mocach kobiet, które jako czarownice były palone na stosach ówczesnej Europy. W niektórych fragmentach książki przedstawiona wiedza historyczna może przytłaczać, dlatego radziłabym dozować sobie ilość czytanych rozdziałów.

"Ciemne postacie w historii Kościoła. Mity, kłamstwa, legendy" to publikacja dla szerokiego grona odbiorców, która skłania do dyskusji i licznych dysput. Pewne tematy poruszane na łamach książki mogą również zmotywować czytelnika do ich głębszej analizy. Cieszyć może fakt, że takie opracowania powstają, gdyż pozwalają ujrzeć dany temat z dwóch stron. Do was należy jednak w co uwierzycie, a do czego nie dacie się przekonać. Zachęcam do lektury.

"Teorie spiskowe są o wiele bardziej fascynujące niż niekiedy banalna, rozczarowująca prawda". ukryj

"Mało kto zdaje sobie sprawę, że spór o to, kim b... pokaż

"Mało kto zdaje sobie sprawę, że spór o to, kim byli sprawcy śmierci Jezusa z Nazaretu, wciąż trwa, a nawet, można powiedzieć, nigdy nie był tak żywy jak obecnie."






Jezus Chrystus to postać świata chrześcijańskiego, która nieodmiennie od dwóch tysięcy lat intryguje badaczy, teologów oraz wyznawców wiary. Jego życie i śmierć nadal stanowi pole do wielu gorących dysput i pytań. I nie ma znaczenia czy wyznajemy wiarę Chrystusową czy nie, bowiem temat jego śmierci jest jedną z największych tajemnic ludzkości, obecną zarówno w literaturze, filmie czy sztuce.

Autor książki "Kto zabił Jezusa?" Paweł Lisicki to obecny redaktor naczelny tygodnika "Do Rzeczy", publicysta, tłumacz oraz pisarz książek filozoficzno-teologicznych. W latach 2006-2011 Lisicki pełnił funkcję redaktora naczelnego "Rzeczpospolitej", a w latach 2011-2012 tygodnika "Uważam Rze". Jest również autorem dwóch dramatów oraz jednej powieści. Autor zbierał materiały do tej książki przez kilka lat.

Obszerna rozprawa dotycząca prawd i interpretacji dotyczących śmierci Zbawiciela, rozpoczyna się wstępem księdza Waldemara Chrostowskiego, który bardzo pozytywnie odbiera ukazania się książki. Lisicki w swoim dziele bazuje na głównym źródle jakim są ewangelie czterech apostołów: Marka, Mateusza, Jana i Łukasza. Lecz nie tylko, bowiem w książce znajdziecie również odniesienia do innych, mniej znanych przekazów. Główne pytanie, które stanowi tytuł książki, zostaje w treści rozszerzone i brzmi następująco: ”Kto zabił Jezusa? Żydzi, Rzymianie czy Arystokracja świątynna”. Czy byli nimi saduceusze, faryzeusze, a może wyłącznie prosty lud?"

Dzieło Pawła Lisickiego jest bardzo obszerną lekturą. Prawie czterysta stron w większym formacie, wymaga nie lada skupienia i wnikliwości. Przed lekturą książki, pozwoliłam sobie przypomnieć najważniejsze motywy z życia Jezusa i jego drogi krzyżowej, aż po zmartwychwstanie. Bez tej wiedzy, bowiem czytanie rozprawy autora staje się bezcelowe. Zapytacie dlaczego? Wynika to z faktu, iż książka naładowana jest wieloma szczegółami przy których nawet ogólna wiedza na temat śmierci Jezusa może nie być wystarczająca. Autor ukazuje różne fakty i ich interpretacje, jakie od wieków są udziałem teologów czy badaczy. Bibliografia z jakiej korzystał Lisicki może troszkę przerażać. Jednakże dość trafnie wplecione w poszczególne rozdziały cytaty, pozwalają czytelnikowi poznać różne punkty widzenia. Okazuje się bowiem, że im bardziej odbiorca zagłębia się w temat winnych śmierci Jezusa, tym więcej powstaje pytań bez odpowiedzi. Co więcej, zawodowi teologowie nie są zgodni w tej kwestii, interpretując zapisy starych ksiąg według własnych przekonań czy kontekstu historycznego.

Interesującą częścią tej publikacji może być rozdział o zdaniu "Krew Jego na nas i na dzieci nasze". Zdaniu, które być może odegrało w religii i historii wielką rolę, niestety tę negatywną, prowadząc do prześladowań Żydów na całym świecie. Autor odnosi się tutaj do znanego filmu "Pasja" Mela Gibsona.

W mojej opinii na tytułowe pytanie, nigdy nie znajdziemy jednoznacznej odpowiedzi. Zbyt mało jest materiałów źródłowych, zbyt mało wiemy o tamtych czasach, a zbyt wielu ludzi chciałoby nagiąć swoją interpretację do aktualnej rzeczywistości i własnych celów. Jednakże widzę potrzebę powstawania takich książek, dzięki którym czytelnik dostaje możliwość zweryfikowania własnej wiedzy, często wybiórczej o komercyjnym charakterze.

Książkę Pawła Lisickiego polecam osobom, które nie boją się obszernej lektury, którą należy dozować sobie w umiarkowanych dawkach. Przesycenie interpretacji, faktów i opinii może mocno bowiem zamieszać w głowie. Myślę, że dla wierzących chrześcijan, którzy znają dość dobrze historię śmierci Jezusa, lektura może okazać się ciekawą przygodą duchową. A dla niedowiarków ciekawą lekcją historii i teologii.


ukryj

”Każdy, niezależnie czy zmarły czy żywy, ma jakieś... pokaż

”Każdy, niezależnie czy zmarły czy żywy, ma jakieś niedokończone sprawy. Dlaczego tak się dzieje?”


Ja, ty, każdy z nas zastanawia się w pewnych momentach swojego życia czym jest śmierć i czy po niej jest jakiś ciąg dalszy. Ale czy zastanawialiście się kiedyś, czego śmierć może was nauczyć o życiu? Widzicie jakiś paradoks w tym zdaniu? Owszem. Jeśli chcecie zrozumieć jego znaczenie, zapraszam do lektury.

Dla niektórych, w szczególności sympatyków ezoteryki postać Jamesa Van Praagha nie jest obca. Mnie również autor książki nie jest całkiem nieznany, gdyż kilka lat temu czytałam na jego temat w internecie. James Van Praagh bowiem to postać nietuzinkowa. Żeby napisać cokolwiek na temat jego książki, konieczna jest wiedza kim jest, albo dla niektórych, za kogo się podaje. Autor jest znanym na całym świecie amerykańskim medium, który potrafi kontaktować się z duchami zmarłych osób. Do tego całkiem nieźle radzi sobie w show-biznesie, jest bowiem również producentem telewizyjnym serialu „Zaklinacz dusz”. Van Praagh na całym świecie wsławił się swoimi seansami, w których to potrafi nawiązać kontakt ze zmarłymi. Jest postacią wielce kontrowersyjną, sceptycy uważają go za oszusta i hohsztaplera. Jaka jest prawda? Tego nikt nie wie. James Van Praagh ma bowiem na swoim koncie kilka spektakularnych sukcesów ale również porażek.

Na przestrzeni wielu lat swojego życia, każdy z nas pozostawia niedokończone sprawy. Mogą być nimi kłótnie, nienawiść, żal czy poczucie winy. Sprawy te wydawałoby się po śmierci już nieistotne. A gdyby tak niedoprowadzenie pewnych rzeczy do końca za życia, uniemożliwiałoby nam spokojne przejście na drugą stronę. I na odwrót. To właśnie chce nam uzmysłowić autor. Poprzez swoją opowieść, chce wskazać czytelnikowi właściwą drogę postępowania tutaj, w naszym obecnym życiu.

W książce przeplatają się ze sobą fragmenty odnoszące się stricte do ludzkiej psychiki z przykładami seansów, w których Van Praagh uczestniczył rozmawiając z duchami zmarłych osób. Autor jako medium ma ponad dwudziestopięcioletnie doświadczenie w tej materii. Na całym świecie, na jego spotkania jak sam twierdzi przychodzą anonimowi ludzie, których najbliżsi zmarli chcą się z nimi skontaktować. I to właśnie duchy wskazują ludziom jak dalej żyć, by korzystać z tego cudownego daru jakim jest nasze życie na Ziemi. W książce znajdziecie odniesienia do wybaczania, obwiniania się, strachu, ale również zagadnienia karmiczne czy transcendencję.

Słysząc słowo medium, nieodłącznie kojarzy mi się z tym pojęciem obrazek zaciemnionego pomieszczenia, gdzie stół podnosi się do góry, latają różne rzeczy pomijające prawo grawitacji, a wszystko to wielki spektakl, zrobiony w celu zarobienia pieniądzy na nieszczęściu innych. Dlatego też zdziwił mnie opis kontaktów z duszami zmarłych jakie autor opisuje w swojej książce. Jeśli rzeczywiście osoby obecne na jego seansach to ludzie anonimowi, to wszelcy sceptycy mogą sobie mówić co chcą. Wiedza, jaką medium otrzymuje od duchów jest tak szczegółowa, że trudno uwierzyć by było to świetnie wyreżyserowane oszustwo.

Nawet Ci czytelnicy, którzy słysząc o medium i kontaktach z duchami, czują tylko niedowierzanie znajdą w książce wiele przydatnych informacji i porad życiowych. Pewne myśli autora mają wydźwięk uniwersalny, nawet dla sceptyków widzących w jego postaci wyłącznie kontrowersję. Po przeczytaniu tak wielu opisów rozmów ze zmarłymi, człowiek zaczyna zadawać sobie pytanie czy rzeczywiście jest to prawda. A jeśli tak, to nasze życie nie kończy się po śmierci, to dopiero początek naszej wspaniałej drogi. Czy warto w to wierzyć? Myślę, że tak.

Polecam książkę nie tylko sympatykom psychologii ezoterycznej, ale również sceptykom. Może warto czasami porzucić swoje przekonania i choć przez chwilę zacząć wierzyć w życie pozagrobowe. Może to właśnie będzie pierwsza dokończona sprawa w waszym życiu.

Na koniec ciekawostka. W 2002 r. powstał film fabularny pt. „Rozmowy z zaświatami”, którego fabuła ukazuje autentyczną opowieść o postaci medium jakim jest James Van Praagh. Warto obejrzeć, gdyż film naprawdę wciąga.

„Każdy z nas jest amalgamatem uczuć, myśli, emocji, przekonań, historii oraz doświadczeń. To są właśnie rzeczy, które nas określają" ukryj

"Istnieje taki świat, który zaczyna się po naszym... pokaż

"Istnieje taki świat, który zaczyna się po naszym odejściu z tego świata, a na jego określenie być może powinny być używane tylko dwa przymiotniki: "cudowny" i "fantastyczny".


Śmierć - czy wraz z nią kończy się nasze życie? To pytanie, które ludzie zadają sobie od samego początku istnienia naszej cywilizacji. Pytanie, na które najprawdopodobniej nigdy nie znajdziemy odpowiedzi. Czy warto więc zgłębiać ten temat i zastanawiać się nad istnieniem życia po życiu? Oczywiście, to bowiem największa tajemnica tego świata.

Michael Harold Brown to były amerykański dziennikarz śledczy, który w swoim dorobku może poszczycić się ponad dwudziestoma książkami. Pojawia się w licznych programach telewizyjnych, jak również w audycjach radiowych, pełniąc rolę eksperta. Jest założycielem katolickiego portalu "Spirit Daily". Obecnie autor mieszka w Palm Coast na Florydzie wraz z żoną i dziećmi.

"Po drugiej stronie" to publikacja zgłębiająca temat dowodów na życie po śmierci. Książka składa się z osiemnastu rozdziałów, w których autor na podstawie relacji licznych świadków opowiadających o przeżyciu własnej śmierci, snuje rozważania na temat drugiej strony. Rozważania dotyczące trzech potencjalnych miejsc, do jakich po swojej śmierci może trafić człowiek: niebo, piekło i czyściec.

Książka Michaela H. Browna składa się z dwóch płaszczyzn, które połączone w całość tworzą publikację idealną jedynie dla katolików. Pierwsza płaszczyzna to pewien swoisty uniwersalizm w przedstawianiu licznych historii ludzi, którzy zobaczyli wiele po swojej śmierci i wrócili do naszego świata. Warstwa ta z pewnością dotrze do każdego czytelnika, bez względu na wyznawaną wiarę czy jej brak, Brown bowiem przytacza relacje osób różnych wyznań, nawet ateistów. Trzeba jednak zaznaczyć, że pomimo swoistego uniwersalizmu, zauważyłam pewne zachwianie w proporcjach, gdyż historii katolików jest najwięcej. Pomimo tego mankamentu, płaszczyzna ta z pewnością zainteresuje wszystkich, gdyż przedstawiane w niej relacje są niezmiernie absorbujące. Warto również podkreślić, że dla czytelników, którym temat śmierci klinicznej i towarzyszącym jej doznaniom nie jest obcy, większość przytaczanych relacji nie będzie stanowiła żadnej nowości. Czytałam jedynie kilka publikacji na ten temat i muszę przyznać, że historie jakie przytacza Brown nie zaskoczyły mnie. Sądzę więc, że książka "Po drugiej stronie" winna stać się lekturą dla osób nie obytych z tym tematem, wówczas pewnie będzie spełniać swoją nadrzędną rolę, czyli swoistego przewodnika w odkrywaniu tajemnicy śmierci.

Druga płaszczyzna to liczne przemyślenia, refleksje i odniesienia do religii katolickiej, którymi autor niewątpliwie zasypuje czytelnika. W książce znajdziecie bowiem nawiązania do Pisma Świętego, czy przywoływane historie świętych. Podczas lektury można odnieść słuszne wrażenie o mocnej wierze katolickiej autora, bowiem jego zaangażowanie religijne widać na każdej stronie książki. Biorąc pod uwagę ten czynnik, lektura "Po drugiej stronie" może stać się dość problematyczna dla czytelników nie będących katolikami. Poza tym irytować mogą niektóre powtórzenia myśli autora, które wielokrotnie ukazywane, sprawiają poczucie chaosu i nieuporządkowania. Michael H. Brown używa bardzo prostego języka, dzięki czemu zrozumienie treści nie przysporzy nikomu trudności.

Czy książka "Po drugiej stronie" jest dowodem na życie po śmierci? Oczywiście, że nie. To publikacja będąca kolażem literatury dokumentalnej, popularnonaukowej i swoistego traktatu religijnego. Autor pod płaszczykiem historii o przeżyciu śmierci, przemyca własne refleksje i poucza katolików do życia w zgodzie z nauką Kościoła. Nie polecam tej książki osobom, które mają jakiekolwiek rozeznanie w tej problematyce, gdyż nie dowiecie się z niej niczego nowego. Polecam za to czytelnikom mocno wierzącym, którzy pragną umocnić swoją wiarę. ukryj