Schowek

„Początkowo myślała o nim jak o przedmiocie – duże... pokaż

„Początkowo myślała o nim jak o przedmiocie – dużej, interaktywnej lalce, której kaprys nadał rysy pięknego mężczyzny. Jednak z biegiem czasu coraz lepiej rozumiała, że jest to istota. Myśląca samodzielnie i po swojemu czująca istota”

Luiza Dobrzyńska, z zawodu technik medyczny. Autorka pisze od dwunastego roku życia. Jest fanatyczną miłośniczka kotów i popularnego "Star Treka". Niektórzy z was mogą je znać dzięki popularnemu blogowi „Stara panna i morze”, który prowadzi od dłuższego czasu. Za książkę „Dusza” otrzymała I miejsce w konkursie na Literacki Debiut Roku.

Wyobraźcie sobie bliżej nieokreśloną przyszłość na Ziemi. Nasza planeta po wielkiej katastrofie ekologicznej próbuje na nowo odzyskać równowagę. Etta, nauczycielka historii jest w obecnym społeczeństwie zerówką. Cóż to oznacza? Bohaterka nie może mieć swoich dzieci, gdyż stwierdzono u niej dużą możliwość wystąpienia wady genetycznej u potencjalnego potomka. Wyrok ten jest jednoznaczny z samotnością, gdyż żaden mężczyzna nie będzie chciał takiej kobiety pojąć za żonę. Etta może jedynie spełniać funkcję kochanki. Dlatego też, aby zaradzić samotności takich ludzi, stworzono sztuczną inteligencję. Są nimi androidy, które mogą przybierać postać kobiety bądź mężczyzny. Takiego androida posiada również Etta. Raul jest jej wiernym towarzyszem, a nawet kochankiem. Dzięki niemu nie odczuwa tak swojej inności wśród ludzi.

Etta i Raul paradoksalnie dzięki temu, że bohaterska jest zerówką, dostają szansę wyruszenia w podróż, która uratuje ludzkość przed zagładą. Ale najpierw muszą zmierzyć się z ludzką nienawiścią i uprzedzeniami. Etta, obserwując swojego androida, coraz bardziej upewnia się, że nie jest on robotem oraz, że posiada duszę jak żywy człowiek.

Autorka bardzo ciekawie przedstawiła czytelnikom koncepcję przyszłości naszej planety. Oczywiście nie chciałabym urodzić się w czasach, gdy od urodzenia człowieka przypinałoby się do określonej kategorii społecznej, a wiele zachowań, dzisiaj zupełnie normalnych, byłoby zakazanych pod groźbą surowej kary.

W książce znajdziemy sporo filozoficznych dysput, które skłaniają potencjalnego odbiorcę do myślenia. Czy sztuczna inteligencja może mieć duszę? Co rozumiemy pod samym pojęciem duszy? Czy to co rozumiemy pod pojęciem duszy to tylko kwestia definicji? Uwierzcie mi, że po przeczytaniu książki Luizy Dobrzyńskiej takich pytań nasuwa się o wiele więcej. Język użyty przez autorkę jest plastyczny, nie nudzi czytelnika. A sama książka jest cieniutka, wystarczy na jeden wieczór.

Debiut Luizy Dobrzyńskiej bardzo zapadł mi w pamięć. Wiem od autorki, że kolejna część jest już w przygotowaniu. Oczekuje więc na nią, gdyż autorka zostawiła mnie z uczuciem niedosytu. Jestem głodna dalszych dziejów Etty i Raula.

Tak na marginesie okładka jest genialna. Minimalizm i prostota. Polecam.

ukryj

„Kogo traci ten, kto umiera? Siebie? Nie, bo umarł... pokaż

„Kogo traci ten, kto umiera? Siebie? Nie, bo umarły to nieistniejący, a ten, kto nie istnieje, nie może niczego utracić. Śmierć jest sprawą żywych – jest utratą kogoś bliskiego”

Stanisław Lem, któż nie słyszał tego imienia i nazwiska. Pisarz, a także futurolog i filozof, znany głównie z utworów utrzymanych w konwencji fantastyki naukowej. Jego dorobek literacki to nie tylko fantastyka ale również wiersze, powieści detektywistyczne, eseje, felietony czy scenariusze słuchowisk radiowych. Autor jest najczęściej tłumaczonym polskim pisarzem na świecie. Ciekawostką jest to, że Lem swoje utwory do końca pisał wyłącznie na maszynie do pisania, a jego imieniem nazwano planetoidę jak również pierwszego ojczystego satelitę naukowego. Uwielbiał marcepan i chałwę.

Stanisław Lem odegrał znaczącą rolę w światowej literaturze. Pisarza przyrównuje się do H. G. Wellsa oraz Olafa Stapledona - czołowych pionierów światowej fantastyki. Znalazłam ciekawą informację dotyczącą Philipa K. Dicka znanego mi dobrze autora (amerykański pisarz fantastyki). Dick uważał, że Stanisław Lem to nic innego tylko prowokacja ówczesnej władzy komunistycznej. Pod tym nazwiskiem miała się kryć grupa pisarzy, którzy tworzyli teksty na zlecenie komunistów w celu kontrolowania społeczeństwa. Dick twierdził, iż za jego teorią przemawia różnorodność stylów pisarskich Lema, a także ogromna tematyka jaką porusza. Wyobraźcie sobie, że tak wierzył w swoją hipotezę, że nawet napisał donos do FBI. Na jego zachowanie z pewnością miało wpływ załamanie nerwowe jakie go wówczas dopadło. Paradoks polega na tym, że Dick był jednym z niewielu pisarzy amerykańskich, o którym Lem miał pozytywną opinię.

Muszę przyznać, że Lem do tej pory był mi znany jedynie ze szkoły. Chodzi mi o fragmenty „Przygód pilota Pirxa” oraz „Bajek robotów”. Przerabianie tych tekstów na długi czas skutecznie zniechęciło mnie do pisarza. Natomiast kilka lat temu przeczytałam również „Solaris”. Wtedy właśnie moja opinia o twórczości Lema zaczęła ulegać zmianie.

„Dzienniki gwiazdowe” to zbiór opowiastek filozoficznych, w których głównym bohaterem jest gwiezdny podróżnik Ijon Tichy. Bohater to bardzo specyficzna postać. Z pewnością jest eurydytą, nastawionym na odkrywanie nowych planet. Tichy to inteligentny obieżyświat, który potrafi zawsze wybrnąć z niebezpiecznych sytuacji.

Książka podzielona jest na dwie części. Część pierwsza „Z dzienników gwiazdowych Ijona Tichego” to opis jego nieprawdopodobnych kosmicznych przygód. Bohater poznaje nowe planety i zamieszkujące tam istoty. Tak różne od ludzi z ojczystej Ziemi. Niejednokrotnie istoty te podobne są do ludzi pod względem kulturowym, natomiast różnią się znacznie pod względem biologicznym np.: kolonia Kalkulatora czy Pintyjczycy – ludzie ryby.

Druga część nosząca nazwę „Ze wspomnień Ijona Tichego” to opowieści o spotkaniach Tichego na Ziemi z surrealistycznymi wynalazcami. Znajdziemy tam nietuzinkowych, szalonych wynalazców takich jak doktor Diagoras czy profesor Zazul.

Wydaje mi się, że to właśnie „Dzienniki gwiazdowe” powinny być przerabiane w szkole, jako wstęp do twórczości pisarza. Wtedy na pewno, młodzież inaczej odebrałaby jego książki. Powiastki te napisane są lekkim językiem, pełnym humoru sytuacyjnego i filozoficznych wtrąceń. Pojawia się absurd i groteska ale przekazane w przystępnej formie. Fascynująca jest ogromna wyobraźnie Lema, pewne wątki są tak nieprawdopodobne, że aż dech zapiera w piersi. Połączenie tego wszystkiego daje świetną prozę nadającą się dla czytelnika w każdym wieku. Młodszy czytelnik znajdzie w książce niewyobrażalne światy rozpalające wyobraźnię, starszy natomiast nawiązanie do ówczesnego ustroju socjalistycznego i jego krytykę.

Moją uwagę zwróciło niespotykane słowotwórstwo, posunięte wręcz do absurdu. Dla przykładu: mierzawce, den drogi, autumalne, asmanity, kurdle, ośmiały skowytne. Uwierzcie mi, że niektórych wyrazów nie byłam w stanie przeczytać na głos.

„Dzienniki gwiazdowe” powstawały przez trzydzieści lat. Na przełomie tych lat, wraz z kolejnymi wydaniami, dodawano koleje powiastki. Gdybym miała opisać całą historię wydawniczą dzienników, obawiam się, że zajęłoby mi to bardzo dużo czasu. Warto tylko wspomnieć, że pierwsze przygody Tichego, zostały opublikowane w latach pięćdziesiątych, a ostatnie opowiadanie – „Ostatnia podróż Ijona Tichego” w 1999 r. Natomiast kontynuacją „Dzienników…” są „Wizja lokalna” (1982 r.) oraz „Pokój na Ziemi „ (1987 r.). W przyszłości zamierzam przeczytać wszystkie opowiadania, których nie było w moim egzemplarzu z 1966 r.

Podróże Tichego zafascynowały mnie do tego stopnia, że obejrzałam stary, krótkometrażowy film z 1965 r., trwający 22 minuty pt.: „Profesor Zazul” nakręcony na podstawie opowiadania „Ze wspomnień Ijona Tichego”. Film pokazuje niezwykłe przeżycie Tichego. Podróżnik przeżywa straszny sen. Podczas deszczowej pogody, znajdując schronienie w domu profesora Zazula, przekonuje się, że to jego klon. Natomiast sam Zazul, a raczej jego ciało pływa zakonserwowane w słoju. Niesamowity klimat czarno białego filmu. Polecam.

W 2007 r. powstał natomiast miniserial produkcji niemieckiej pt.: „Ijon Tichy - gwiezdny podróżnik”. Pierwszy sezon składa się z sześciu odcinków, które udało mi się obejrzeć. Istnieje wersja polska ze świetnym dubbingiem Macieja Stuhra w roli Tichego. Serial jest dosyć specyficzny. Występują w nim rekwizyty, najczęściej sprzętu domowego z lat 60 i 70 XX wieku, czyli wtedy, gdy „Dzienniki gwiazdowe” powstały. Tichy podróżuje w rakiecie kosmicznej, która przypomina mieszkanie, a towarzyszy mu własnoręcznie wynaleziony hologram-kobieta. Poza tym występuje duża dawka humoru i dowcipu. Naprawdę bardzo oryginalny serial. Szkoda, że nie udało mi się obejrzeć drugiego sezonu.

W 1999 r. Teatr Telewizji wyemitował spektakl wyreżyserowany przez Lecha Raczka pt.: „Przypadek Ijona Tichego”. Nie udało mi się niestety go odnaleźć i obejrzeć.

Myślę, że postać Ijona Tichego stworzona przez Stanisława Lema jeszcze nie raz zainspiruje twórców do stworzenia czegoś oryginalnego. Polecam.
ukryj

"Nawet jeśli wszyscy faceci zapragną wyemigrować n... pokaż

"Nawet jeśli wszyscy faceci zapragną wyemigrować na Marsa 2.0 kobiety nie będą po nich płakać (...)".



Zbiory opowiadań cechuje zazwyczaj spora różnorodność, a często także zabawa konwencją i słowem. Gdy do tego wszystkiego dochodzi jeszcze jeden, bardzo istotny element w postaci ukazania przeróżnych wizji przyszłości – proza taka winna zaciekawiać i tym samym rozbudzać wyobraźnię czytelnika. Dokładnie takim przypadkiem jest najnowsza książka autora "Homoseksokracji". Wiedziałam, że Matt Mayevsky mnie zaskoczy. Nie sądziłam jednak, że aż tak pozytywnie.

Matt Mayevsky to autor książek z gatunku non-fiction: "Cyfrowa przestrzeń biznesowa" i "Ekonomia Chmur". W swojej twórczości posiada również opowiadania, powieści science-fiction i cyber romans. Autor jest absolwentem politologii oraz studiów doktoranckich Szkoły Głównej Handlowej. Zajmuje się prognostyką strategiczną, publikuje artykuły o rynkach przyszłości.

"Fantastyka jest kobietą" to antologia opowiadań składająca się z siedmiu utworów, dłuższych i krótszych, w których zawsze pojawia się kobieta. Kobieta, nie będąca jednak za każdym razem główną bohaterką ukazywanej historii. To opowiadania o miłości, zdradach, ale także o zemście, czy nawet zombie. To podróż zabierająca czytelnika na różne poziomy czasu i przestrzeni.

Matt Mayevsky to prawdziwy futurysta, co udowodnił wydaną niedawno dystopią "Homoseksokracja", a potwierdził najnowszym zbiorem opowiadań. Jego utwory to bowiem dobrze skrojone opowieści o świecie przyszłości, jaki może kiedyś stać się codziennością ludzi. Warto jednak podkreślić, iż historie pokazane w antologii nacechowane zostały widocznym komizmem sytuacyjnym, co wpływa niewątpliwie na wydźwięk całej książki. To, co warte jest również podkreślenia, to fakt, iż autor fabułę swoich opowiadań oparł na kanwie różnych gatunków literackich, takich jak horror, kryminał, dramat czy powieść science-fiction. Taka różnorodność, w połączeniu z futurystyczną wizją świata – niesamowicie wciągnie wszystkich miłośników takich właśnie, dość specyficznych klimatów. Wszechobecne poczucie humoru i zazwyczaj zaskakujące zakończenie z widoczną puentą – wywołają na Waszych twarzach uśmiech, ale także chwilę zadumy i refleksji. Czy śmiałe futurystyczne scenariusze, jakie zaprezentował Matt Mayevsky mają szansę się sprawdzić? Kto wie, nasza przyszłość jest przecież nieodgadniona.

"Fantastyka jest kobietą" to siedem zróżnicowanych opowiadań. Z całego, dość wyrównanego zbioru pod względem warsztatowym, trzy zwróciły moją szczególną uwagę, zapadając głęboko w pamięć. "Człowiek z transparentną głową" ukazujący historię Davida, który cierpi na niespotykaną przypadłość. Otóż każdy, może z odległości dwóch metrów odczytywać jego myśli. Pomysł na kreację głównego bohatera oraz sama wizja transparentności, jako anty-daru niewątpliwie zaciekawia. ”Usta krwią splamione” to z kolei opowiadanie grozy, w którym główna bohaterka, za pomocą armii zombie, odbudowuje zniszczony teatr. Utwór z genialną puentą, nadawałby się idealnie na kolejny odcinek emitowanego w latach 90. XX wieku mini-serialu pt. "Opowieści z Krypty". "Moja żona jest androidem" ukazuje z kolei historię Davida, który podejrzewa swoją żonę o bycie maszyną. Utwór ma swój specyficzny klimat, a zakończenie dosłownie wbija w fotel.

Muszę wspomnieć również o samym wydaniu antologii. Kolorowa okładka dość dobrze wpisuje się w całą konwencję książki. Dobrej jakości papier z pewnością podnosi wartość estetyczną dzieła. Czytelników nie przyzwyczajonych do prozy autora, mogą natomiast irytować dziwne oznaczenia dialogów, a w zasadzie ich brak. Dla mnie, po lekturze "Homoseksokracji" nie było to jednak nowością.

Czy fantastyka może być kobietą? Stwierdzenie zawarte przez autora w tytule jego najnowszej książki, staje się kwestią godną rozważenia. Lekko zaakcentowane, jednak wyczuwalne w opowiadaniach, nawiązania do rosnącego na całym świecie ruchu feministycznego, skłaniają do refleksji. Jeśli lubicie krótką formę i interesują Was ciekawe wizje przyszłości, zachęcam do lektury tej antologii.

ukryj

"Zazdrość, zdrady, pożądanie, namiętności skute k... pokaż

"Zazdrość, zdrady, pożądanie, namiętności skute kajdanami sztucznych norm obyczajowych, to tylko niepotrzebne, archaiczne hamulce blokujące naturalny rozwój uczuć".



W ostatnich latach do głosu dochodzą wszelkie mniejszości seksualne, które coraz intensywniej domagają się swoich praw do godnego życia, ze wszelkimi uprawnieniami przyznanymi dla osób heteroseksualnych. Co jednak byście powiedzieli, gdyby sytuacja była całkowicie odwrócona? Gdyby to właśnie heteroseksualni obywatele tworzyli mniejszość, zamieszkując getto, a świat byłby rządzony przez homoseksualistów? W taki właśnie dystopijny świat zabiera nas Matt Mayevsky. Świat, w którym heteroseksualny człowiek postrzegany jest jako produkt uboczny postępującej ewolucji płci. Zapraszam w świat Homoseksokracji.

Matt Mayevsky to autor wydanych już książek z gatunku non-fiction: "Cyfrowa przestrzeń biznesowa" i "Ekonomia Chmur". W swojej twórczości posiada również opowiadania, powieści science-fiction i cyber romans. Autor jest absolwentem politologii oraz studiów doktoranckich Szkoły Głównej Handlowej. Zajmuje się prognostyką strategiczną, w wyniku której publikuje artykuły o rynkach przyszłości.

Bliżej nieokreślona przyszłość, świat to Homoseksokracja. A Homoseksokracja to dominacja homoseksualnych, w której heteroseksualni ludzie mieszkają w odizolowanym magnetycznym murem getcie. Trwa kampania wyborcza, w której rządząca dotychczas partia ZPF (Zjednoczona Partia Femen) przy pomocy prezydent Charlize Harper próbuje zachować swoją pozycję na arenie politycznej. Tymczasem w wyniku spisku, heteroseksualni pracownicy ośrodka homonaturalizacji przeprowadzają sabotaż na wielką skalę. Sabotaż, będący ogniwem zapalanym do pogłębiającego się konfliktu pomiędzy przedstawicielami hetero i homo społeczeństwa. A tam, gdzie dwóch się bije, trzeci korzysta najczęściej.

"Homoseksokracja" to obszerna powieść (prawie pięćset stron) z gatunku literatury fantastyczno-naukowej, przedstawiająca czytelnikowi całkowicie dystopijny świat przyszłości, którego wizja wynika z obserwacji autora na temat obecnej sytuacji społecznej i politycznej na świecie. Matt Mayevsky mocnym ciosem wprowadza czytelnika w wykreowany przez siebie świat. Tytułem "Wczoraj" pokazuje bowiem zestawienie najważniejszych wydarzeń dotyczących sytuacji mniejszości seksualnych na świecie, jakie miały miejsce w latach 2006-2013. Pozostała część utworu pt. "Jutro" to pesymistyczny osąd przyszłości. Koncepcja przyjęta przez autora w samym podziale książki i tych dwóch tytułów, doskonale wpisuje się w całą myśl przewodnią "Homoseksokracji".

Wizja przyszłości jaką serwuje nam Matt Mayevsky zatrważa i jednocześnie budzi podziw dopracowaniem fabularnym i wieloma analogiami do obecnej kondycji społecznej na świecie. "Homoseksokracja" to bowiem całkowicie odwrócony porządek świata, w którym żyjemy obecnie, a którego ewolucja zmierza w nieznanym nam kierunku. W powieści Mayevsky’ego świat przybrał całkowicie odmienny charakter, stał się Homoseksokracją (HS), w której kwitnie handel hetero dziećmi poddawanymi homonaturalizacji, obecne są surogatki pragnące władzy, heteroseksualizm poza obrębem getta jest przestępstwem, jak również na porządku dziennym przeprowadza się aukcje dziewictwa, które nikogo nie dziwią. Świat HS to również takie zjawiska jak mizoandria, poliamoria czy feminonazizm. Wizja świata przestawionego przez autora została dopracowana w każdym szczególe, jest niezwykle spójna i nad wymiar rzeczywista. To jedna z najbardziej fantastycznych i z drugiej strony prawdopodobnych wizji przyszłości, jaką miałam okazję zgłębiać. Porusza i skłania do wielu refleksji dotyczących kierunku obecnej rewolucji seksualnej i jej skutków dla potomnych. Wizja państwa, w którym polityka steruje życiem obywateli, państwa będącego w swojej istocie totalitarnym porządkiem, wzbudza również wiele obaw i przeraża swoją realnością. Wszystko te wątki to ponadczasowe i uniwersalne tematy poruszane wielokrotnie przez pisarzy, nad którymi pochyla się również Matt Mayevsky w swojej dystopii.

W pierwszym kontakcie z "Homoseksokracją" czytelnikowi pewną trudność może sprawić użycie specyficznego nazewnictwa dla wielu bohaterów książki oraz dla nazw własnych. Otóż do wielu zjawisk i nazw znanych nam z obecnej rzeczywistości, autor dodaje przedrostek "homo", w wyniku czego otrzymujemy: homobus, homotwarze czy homo-eugenikę. Spotkacie się również z przedrostkiem "holo" np. holo-chronometr czy holo-tabloid. Autor do nazwania niektórych bohaterów dodaje również słowo definiujące płeć, typu "-ona" lub "-on". Przykładowo: "Lena-ona Mora czy "Simone-on Cannon". Praktyka ta początkowo jest dość męcząca, gdyż wprowadza pewne zamieszanie w odbiorze i skupieniu się na lekturze, jednakowoż przy takiej objętości stron po pewnym czasie czytelnik przyzwyczaja się do tak specyficznego i oryginalnego nazewnictwa. Poza tym, biorąc pod uwagę fabułę powieści, autor przyjął trafiony sposób na zaakcentowanie wymowy swojego utworu.

Zakończenie książki Matta Mayevsky’ego i wszystkie wydarzenia poprzedzające jej finał, czyli walka o władzę, manipulacja społeczeństwem, spiski i wielka polityka, przekazują znaną nam nie od dzisiaj prawdę. Równowaga na wielu płaszczyznach naszego życia musi zostać zachowana, by świat mógł dalej istnieć i rozwijać się. Samo zakończenie, mało przewidywalne w mojej opinii, winno stać się punktem wyjścia do wielu dyskusji pomiędzy czytelnikami, mającymi lekturę książki już za sobą. Widać w tej płaszczyźnie, że autor miał dobrze przemyślaną koncepcję na swoje dzieło i za to należy mu się wielkie uznanie ze strony czytelnika.

Nie myślcie, że "Homoseksokracja" jest książką homofobiczną. To dzieło wielowątkowe, ukazujące dystopijną wizję naszego świata na wielu płaszczyznach. Jako oficjalny patronat medialny książki, polecam niepowtarzalne dzieło Matta Mayevsky’ego czytelnikom nie bojącym się poruszać dość kontrowersyjnych tematów. Warto zagłębić się w świat "Homoseksokracji".

"Tolerancja dla inności stworzyła społeczeństwo bardzo liberalne w kwestiach światopoglądowych i obyczajowych. Liberalne, dochodzące w swoich skrajnych odmianach do libertynizmu".
ukryj

„(...)nie wolno udostępniać wiedzy wszystkim. Wied... pokaż

„(...)nie wolno udostępniać wiedzy wszystkim. Wiedza wzbudza niepokój, niepokój z kolei rodzi wrogość i poczucie niezaspokojenia (...) Wiele się dowiedziałeś, ale twoja głowa nie była na to przygotowana. Wyobraziłeś sobie, że jesteś wszechwiedzący”

Będąc u mojego chrzestnego (zapaleńca fantastyki), zauważyłam na półce ten znanie brzmiący tytuł. Pamiętam, że dawno temu już wpadła mi w rękę ta powieść. Postanowiłam więc odświeżyć nieco pamięć o niej.

Kirył Bułyczow (Igor Wsiewołodowicz Możejko) to rosyjski historyk i pisarz fantastyki naukowej, szerzej znany raczej starszemu pokoleniu czytelników. Myślę, że warto napisać parę zdań na temat pisarza i jego twórczości, gdyż jest klasykiem w swojej dziedzinie. Pseudonim autora pochodzi od imienia żony – Kira oraz od nazwiska panieńskiego matki – Bułyczow. Jest on najsławniejszym rosyjskim autorem fantastyki.

Powieść „Miasto na górze” paradoksalnie została po raz pierwszy opublikowana nie w Rosji, lecz właśnie w Polsce w 1983 r., ze względu na to, iż w ZSRR książka została umieszczona na indeksie ksiąg zakazanych. Pisarz nie mógł opublikować jej w swojej własnej ojczyźnie. Powód oczywiście jest jeden, a mianowicie kontekst polityczny. Zarówno ta powieść jak i inne jego utwory nawiązywały do sytuacji politycznej w ówczesnym Związku Radzieckim.

„Miasto na górze” opowiada o cywilizacji, która w wyniku wielkiej wojny zeszła pod ziemię, aby tam przetrwać. Z każdym pokoleniem zaciera się pamięć o życiu na górze, aby w końcu miasto na górze stało się mitem i legendą. W społeczeństwie tym władzę sprawuje bezwzględny dyktator oraz Rada Dyrektorów. Ludzie podzieleni są na czystych i brudnych. Większość mieszka w jaskiniach, w których panuje mrok i wszechobecna wilgoć. Przedstawicielem najniższej grupy społecznej jest rurarz Kroni, który należy do kasty brudnych. Kroni śni o mitycznym mieście na górze, o lepszym życiu. Wyrusza na poszukiwanie dowodów świadczących o istnieniu życia na powierzchni. Nie spodziewa się, że w wyniku jego ciekawości wybuchnie rewolucja, która odmieni życie ówczesnej podziemnej cywilizacji.

Wydaje mi się, że „Miasto na górze” jest trochę zapomnianą książką. A przecież dorównuje moim zdaniem takiemu kanonowi literatury światowej jak „Rok 1984” Orwella. Czytając powieść zauważyłam mnóstwo analogii to systemu komunistycznego, i nie wiedziałam wtedy, że autor rzeczywiście nawiązywał w swoich dziełach do rządów totalitarnych. Dopiero później czytając jego biografię, zdałam sobie sprawę, że to nie tylko moje wyobrażenia.

Abstrahując od politycznych przesłanek, „Miasto na górze” to bardzo dobra literatura fantastyczna. Świetnym i nowatorskim pomysłem było zasiedlenie ludzi pod ziemią. Cały aspekt społeczny i obyczajowy jest w niej świetnie wyeksponowany. Bohaterowie są wyraziści, akcja jest dynamiczna. Czyta się tą książkę z czystą przyjemnością. Ja dzięki tej powieści będę częściej odwiedzać wujka i wybierać książki z jego półki z literaturą fantastyczną.

Książkę możecie znaleźć w wielu aukcjach internetowych czy w antykwariatach po bardzo niskiej cenie, także polecam ją przeczytać. Nie chciałabym żeby ta książka została zapomniana przez czytelników. ukryj

"Ale czy kiedykolwiek dotychczas myślałem lub marz... pokaż

"Ale czy kiedykolwiek dotychczas myślałem lub marzyłem o prawdziwym porcie? Niektórzy nazywają tak dom, rodzinę lub pracę, w której osiągają satysfakcję. U dawnych poetów słowo "port" bywało synonimem szczęścia. Czyż jednak prawdziwym portem dla prawdziwych ludzi nie są po prostu wszystkie owe nieuchwytne oczarowania, wynikające z faktu, że istnieją drogi?"



Starsi czytelnicy, wychowani w latach PRL-u zapewne pamiętają Bohdana Peteckiego, pisarza znanego głównie z książek z gatunku science-fiction. Mało osób natomiast wie, że Petecki był również autorem powieści młodzieżowych, a z zawodu dziennikarzem. W swojej twórczości stworzył kilkanaście słuchowisk oraz trzy powieści sensacyjne pod pseudonimem Jan Artur Bernard. Autor niestety zmarł po ciężkiej chorobie całkiem niedawno, bo w listopadzie 2011 r. To z pewnością wielka strata dla całego świata literackiego. Starsi entuzjaści science fiction pamiętają, że w latach 70-tych Petecki znajdował się w czołówce najpopularniejszych polskich pisarzy tego gatunku. Nazywany był nawet Karolem Mayem polskiej fantastyki. Niestety nadal nie ma w sieci jego zdjęcia, nad czym ubolewam.

Bliżej nieokreślona przyszłość na Ziemi. Astronauci po sześciomiesięcznym stażu w próżni, przybywają na ojczystą planetę celem dwutygodniowego ziemskiego urlopu. Po tym czasie czeka ich bowiem dziejowa misja, a mianowicie pionierska wyprawa po obrzeżu Galaktyki w celu znalezienia i nawiązania kontaktu z pozaziemską cywilizacją. Wśród wybrańców znajduje się Lindsay Hagert, który swój wolny czas postanawia spędzić nad oceanem, w kurorcie opłaconym przez Instytut Galaktyczny. Lin wie, że to najprawdopodobniej jego ostatnie odwiedziny na Ziemi, gdyż cała wyprawa ma potrwać trzydzieści lat. Podczas pobytu w jego wynajętym domku, nieoczekiwanie nawiedza go niespodziewany gość przedstawiający się jako Robert Stanza. Człowiek ten przedstawia Linowi propozycję, której spełnienie na zawsze odmieni życie we Wszechświecie. Wyprawa, którą proponuje mu Stanza wpłynie na przeszłość, teraźniejszość i przyszłość wszystkiego. A sam Stanza nie będzie tym za kogo się w rzeczywistości podaje.

Książka Peteckiego porusza bardzo wiele aspektów, z którymi nasza cywilizacja będzie zmuszona się w przyszłości zmierzyć. Jest to książka wielowymiarowa, składająca się z wielu płaszczyzn. Po pierwsze kontakt z obcą cywilizacją i termin "hodowli". Temat ten jest mi szczególnie bliski, biorąc pod uwagę paleoastronautykę, którą się interesuje. Dysputy Lina i jego profesora Amosjana są bardziej bliższe filozofii niż typowej fantastyce, jednakowoż sięgają głęboko w zagadnienia ewolucji nauki, techniki, rozwoju ludzkości czy genetyki i biofizyki. Sama koncepcja zaprezentowana przez autora, dotycząca prastarej materii i ingerencji w nią jest niewiarygodnie ciekawa i skłania do refleksji. Czy można zmienić bieg ewolucji praenergii, materii nieożywionej i tej żywej? Jakie skutki będzie to za sobą pociągało?

Poza tym Petecki zmusza czytelnika do zastanowienia się nad podejściem człowieka do spraw eksploracji kosmosu. Dlaczego to my, ludzie mamy odkrywać inne cywilizacje? Dlaczego zawsze, nawet w kontekście podróży międzygwiezdnych, widzimy wszystko wyłącznie przez pryzmat człowieka? Inspirującym i pobudzającym wyobraźnię wątkiem są podróże w czasoprzestrzeni. Dla fanatyków science-fiction to temat rzeka.

W powieści nie znajdziecie szerokiej warstwy fabularnej, wątku kryminalnego czy nieprawdopodobnych przygód podróżników międzyplanetarnych. Wręcz przeciwnie, okrojona ilość bohaterów celowo nie pozwala takich wątków wprowadzić. Autor bowiem miał na celu wzbudzić w czytelniku wątpliwości dotyczące pozycji człowieka we wszechświecie oraz celowości zmian, które narzuca rozwijająca się nauka i technika. Dysputy na pograniczu filozofii i nauki, pozwalają spojrzeć na pewne zagadnienia z różnych stron. Co nas czeka? Zagłada cywilizacji czy narodziny tzw. cywilizacji kosmicznej? Czytelnik w pewnym momencie może się pogubić, co jest teraźniejszością, a co dopiero się wydarzy. Zabawa czasem niekoniecznie wszystkim przypadnie do gustu. Mnie intrygowała.

Koniec bajki o pierwszym ziemianinie nie daje odpowiedzi na zasadnicze pytanie, jakie autor zawarł w swoim dziele. Nie daje, bo takowej odpowiedzi po prostu nie ma. Po lekturze tej książki, długo jeszcze będziecie mieć w głowie różne przemyślenia i założenia. Powieść Bohdana Peteckiego należy do gatunku fantastyki, ale do tej z podgatunku "hard". Książkę polecam osobom, które miały już do czynienia z literaturą science-fiction, wówczas nagromadzenie pytań natury filozoficznej nie zniechęci was do lektury. ukryj

"Demokracja konsumencka" jest oficjalną nazwą, kt... pokaż

"Demokracja konsumencka" jest oficjalną nazwą, która nic nie znaczy. Rząd sprawuje władzę jedynie w imieniu producentów, nikogo więcej. Jeśli się lepiej przyjrzeć, konsumpcjonizm to nowy totalitaryzm".


Wyobraźcie sobie pełną konsolidację wszystkich państw na świecie, tworzących jeden, wielonarodowy kraj. Kraj z jednym rządem, w którym pojęcie "obywatela" zostało zastąpione "konsumentem". Kraj, w którym prezydent i pozostali rządzący są celebrytami, a całym światem rządzi wyłącznie pieniądz. Czy to taka odległa wizja przyszłości? Po lekturze książki o której dzisiaj wam opowiem, nie jestem już tego taka pewna.

Pod pseudonimem artystycznym Martina Abrama, ukrywa się nasz rodzimy autor - Marcin Więcław, rocznik 1962. Absolwent filmoznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego, twórca sporej ilości programów telewizyjnych i filmów dokumentalnych. Autor od ponad dwudziestu lat mieszka w stolicy, prowadzi własny biznes w postaci konsultingu scenariuszowego. Pierwsze wydanie książki "Quo Vadis trzecie tysiąclecie” miało miejsce w 2002 r. nakładem wydawnictwa Fronda.

Niezbyt daleka przyszłość, rok 2112 to świat, w którym istnieje jeden kraj – Stany Zjednoczone Świata z urzędującą stolicą w Nowym Jorku. Dowódca armii - Szymon poznaje piękną wyznawczynię religii chrześcijańskiej - Angel. Młodzi pomimo dzielących ich różnic światopoglądowych, zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Prezydentem globalnego państwa jest John Garison III, który w porozumieniu z Radą Dwunastu, czyli najbogatszymi ludźmi całego świata postanawia zapisać się w historii poprzez sprowokowanie globalnej wojny. Wojny, której ofiarą mają być ukrywający się ze swoją wiarą chrześcijanie.

Jak łatwo zauważyć, powieść Martina Abrama to zmodyfikowana wersja znanej, klasycznej już książki Henryka Sienkiewicza pt. "Quo vadis". To bardzo alternatywna i mocno futurystyczna historia, wzorowana na dziele Sienkiewicza. Muszę przyznać, że sam pomysł bazowania na szkielecie znanej wszystkim powieści, jest dość ryzykownym zabiegiem, wzbudzającym wiele wątpliwości. Autor do fabuły swojej książki wprowadził bohaterów, których pierwowzory można spotkać na kartach "Quo vadis", i tak Szymon i Angel to oczywiście Winicjusz i Ligia, prezydent świata to odpowiednik Nerona, a Petroniusz pozostaje sobą, czyli Petroniuszem. Podobieństwa te są niezwykle widoczne. Bohaterowie książki Abrama są uwspółcześnionymi bohaterami książki Sienkiewicza i taka kreacja znajdzie uznanie u niejednego czytelnika. Warto podkreślić, że to tylko jedna ze wspólnych płaszczyzn, jakie łączą powieść Abrama z oryginalną powieścią Sienkiewicza.

Ukazana przez autora koncepcja świata przedstawionego w książce, została w niemalże mistrzowski sposób wykreowana, szokując swoim realizmem i skłaniając do szeroko pojętej refleksji nad kondycją obecnego świata, w którym żyjemy. XXII wiek to w końcu nie tak odległa przyszłość, a niektóre realia ukazane w powieści, łatwo przenieść na współczesny grunt. W świecie Szymona i Angel panuje demokracja konsumencka. Zapytacie cóż to za twór? Zastanówcie się chwilę. Obecnie, praktycznie wszelkimi wymiarami naszego życia rządzi pieniądz, materializm wypycha wyższe wartości, a globalna gospodarka podporządkowuje się ekonomicznym wskaźnikom. Czy taki stan rzeczy nie wpasowuje się idealnie w pojęcie demokracji konsumenckiej? Autor wprowadza do fabuły wątek kryzysu gospodarczego, skądś to chyba znamy?

Panująca moda na celebrytów wszelkiej maści to już nasza codzienność. Marcin Więcław w jednym z wywiadów przyznaje, że inspiracją do napisania książki było "milenijne szaleństwo" z 1999 r. Pierwsze wydanie powieści miało miejsce w 2002 roku i autor nie spodziewał się chyba, że wiele jego wizji tak szybko sprawdzi się i stanie po prostu naszą rzeczywistością. Czytając kolejne rozdziały powieści, będziecie zachwyceni wyobraźnią autora i jego pomysłami. Teraz tylko pozostaje nam czekać, aż do powszechnego użytku wprowadzi się pomnażarki pieniędzy inwestującą nasze oszczędności, czy nastanie moda na świeży nurt w sztuce, zbliżony do powieściowego narcyzmu wyzwolonego. Aż strach pomyśleć.

Oprócz całkowicie futurystycznego wydźwięku powieści, czytelnik otrzymuje również misternie wykreowany wątek miłości, pomiędzy dwójką głównych bohaterów. Konflikt ideologiczny, ewolucja religijna Szymona i całkiem zaskakujące zakończenie miłości bohaterów, tak różne od oryginalnej wersji – tego możecie się spodziewać w tej płaszczyźnie. Wielka miłość na tle kryzysu chrześcijaństwa i zepsucia moralnego społeczeństwa to trafnie osadzony motyw. Trzeba przyznać, że w niektórych fragmentach autor przesadził z obszernością wywodów teologicznych, jednak nie umniejsza to przyjemności z czytania książki.

"Quo Vadis trzecie tysiąclecie" czyta się niezwykle szybko dzięki wartkiej akcji, dobrze zarysowanym postaciom, utrzymującym się napięciu i w głównej mierze tak świetnie wykreowanym świecie niedalekiej przyszłości. Cała powieść jest dość obszerna, liczy bowiem sześćset pięćdziesiąt stron, jednak zapewniam was, że podczas lektury nie odczujecie tego faktu.

Nie przesadzę, jeśli napiszę, że sam pomysł na powieść jest według mnie fenomenalny, a wykonanie bardzo dobre warsztatowo. Życzyłabym sobie, aby na podstawie tej książki powstała dobra adaptacja filmowa. Panie Marcinie, tym razem jeszcze nie przystąpię do wymyślonej przez Pana Ligii Rzeczy Niereklamowanych i będę wszem wobec i wszystkim innym reklamować tę powieść. Tak więc quo vadis czytelnicy? Do księgarni, po książkę Martina Abrama. ukryj

„Samotność i cisza to otwarte na oścież drzwi, prz... pokaż

„Samotność i cisza to otwarte na oścież drzwi, przez które może wejść wszystko. To nie konkretne zjawiska, a brak konkretów. To pustka czekająca na treść”

Bohdan Petecki, znany bardziej starszemu gronu czytelników polski pisarz gatunku science fiction ale również autor powieści młodzieżowych, a z zawodu dziennikarz. Stworzył kilkanaście słuchowisk, a trzy jego powieści sensacyjne zostały opublikowane pod pseudonimem Jan Artur Bernard. Pierwszą powieścią z gatunku fantastyki była wydana w 1971 r. książka „W połowie drogi”. Autor niestety zmarł po ciężkiej chorobie całkiem niedawno bo w listopadzie 2011 r. To z pewnością wielka strata dla całego świata literackiego. Starsi entuzjaści science fiction pamiętają, że w latach 70-tych Petecki znajdował się w czołówce najpopularniejszych polskich pisarzy tego gatunku. Nazywany był nawet Karolem Mayem polskiej fantastyki. Niestety nie udało mi się znaleźć jego zdjęcia.

Książka „Tylko cisza” została wydana po raz pierwszy w 1974 r. przez znane wówczas wydawnictwo Iskry. Parę lat temu „spotkałam się” po raz pierwszy z Peteckim, czytając „Operację wieczność”. Mam zamiar całkiem niedługo odświeżyć sobie tę książką. Ta pozycja wywarła na mnie wielkie wrażenie dlatego też, gdy nadarzyła się okazja przeczytania kolejnej powieści, nie miałam żadnych wątpliwości żeby wziąć ją do ręki.

Akcja powieści dzieje się w dalekiej przyszłości. Ludzie osiągnęli już taki postęp cywilizacyjny, że wysyłają swoich przedstawicieli w kosmos w celu odnalezienia istot pozaziemskich. I właśnie po takiej misji trwającej dziesięć lat, wraca na Ziemię Ornak wraz ze swoim przyjacielem. Od początku zauważa pewne niepokojące sygnały dotyczące zmian na jego ojczystej planecie. Powitanie nie jest takie jakiego się spodziewał, ludzie nie są tacy jacy powinni być. Bohater krok po kroku zostaje wprowadzany w wielki plan, który ma stworzyć ludziom lepsze warunki do życia w przyszłości.

Okazuje się, że podczas dziesięciu lat nieobecności Ornaka, ludzie wymyślili coś w rodzaju generatora pola siłowego, który może zastępować ściany budynków ale też praktycznie każdy materiał. Ta nowa wiedza będzie potrzebna aby chronić wszystkich mieszkańców Ziemi, podczas ich osiemdziesięcioletniego snu. Snu, dzięki któremu matka Ziemie się zregeneruje i przyroda dojdzie do stanu równowagi. Na całej planecie zaś ulokowani będą strażnicy, którzy budząc się co dwadzieścia lat, będą pilnować aby pozostałym ludziom nie zakłócono snu. Pracownicy Centrali natomiast zostali wysłani w Wszechświat w poszukiwaniu obcych form życia. Wrócą, gdy dobiegnie czas snu mieszkańców Ziemi. Bohater w przeddzień tak wielkiego wydarzenia, dowiaduje się również, że sam będzie jednym ze strażników pilnujących planetę. Budzi się więc po dwudziestu latach, zmieniając poprzednika ale okazuje się, że nie wszyscy na Ziemi smacznie śpią pod ochroną niewidzialnych ścian. Ornak przekonuje się też, co oznacza słowo cisza na uśpionej planecie. I jak nieznośna może ona być.

Książka jest moim zdaniem genialna. Przedstawia ludzkość w tak niewyobrażalnej koncepcji futurystycznej, że aż strach o tym myśleć. Autor doskonale nakreślił psychikę człowieka, będącego w kompletnej ciszy. Człowieka, który pozostaje w swojej samotni wiedząc, że w każdej chwili może ten stan przerwać. Człowieka, który popada w obłęd słysząc tylko ciszę. Oprócz tego świetny pomysł, który de facto może w dalekiej przyszłości się zrodzić. Czy ludzkość będzie w stanie poświęcić się dla dobra planety? Myślę, że jest to dobre pytanie.

Istnieje też drugie dno. Pisarz pokazuje nam, że nasze wyobrażenia (marzenia) skonfrontowane z rzeczywistością, spełnione, nie zawsze są dla nas zadawalające. Uważam też, że książka jest idealnym materiałem na film. Nie kojarzę by stworzono jakiś, który zawierałby tak genialną wizję przyszłości naszej planety.

Myślę, że dla fanów gatunku science fiction to lektura obowiązkowa. Nie można nie znać tej pozycji. Polecam.

ukryj

„A jedyną wykładnią prawdziwej rzeczywistości była... pokaż

„A jedyną wykładnią prawdziwej rzeczywistości była wersja oficjalna”


Obawiałam się, że znowu nie znajdę żadnej wzmianki na temat debiutującego autora, a tutaj miła niespodzianka. Jarek Tomszak to nasz rodak, który od ponad trzydziestu lat zamieszkuje Stany Zjednoczone. Jest absolwentem reżyserii na Columbia College w Chicago, w pracy zawodowej zajmuje się jednak programowaniem multimedialnym systemów e-Learning. Autor prozy, ale również poeta, tworzy wiersze i opowiadania od blisko trzydziestu lat. Na swoim koncie posiada już dwa wydane tomiki poezji. W internecie możecie znaleźć stronę autora pod adresem: www.jarektomszak.com

Debiut prozatorski Tomszaka to zbiór jedenastu opowiadań z pogranicza science-fiction i groteski. Zbiór ten otwiera tytułowe opowiadanie „Wersja oficjalna”, które przedstawia wykreowaną przez autora wizję przyszłości naszego świata. Ludzie zamieszkujący naszą planetę żyją w tzw. virach czyli wirtualnych rzeczywistościach. Te tysiące sztucznie wykreowanych światów ma swój termin użytkowania, po którym człowiek zobowiązany jest wrócić do jedynej i niezaprzeczalnej tytułowej wersji oficjalnej czyli rządowej wersji rzeczywistości. Jednym ze stwarzających viry jest Autor. Odkrywa on spisek dotyczący kontrolowania wersji oficjalnej, którego ogłoszenie może zrujnować tak świetnie funkcjonujący system.

Nie dziwię się, że akurat to opowiadanie otwiera cały zbiór, czytelnik dzięki niemu nabiera ochoty na więcej. Sam pomysł dotyczący wirtualnych rzeczywistości nieodłącznie kojarzy mi się z filmem „Matrix”. Kto wie, czy nie żyjemy w wersji oficjalnej zatwierdzonej przez rządzących? :) Czasami chciałabym mieć możliwość przeniesienia się do jakiegoś innego, specjalnie ukształtowanego dla mnie świata na jakiś czas. Cóż, wszystko jeszcze przed nami.

Pozostałe opowiadania, dłuższe i krótsze, również odnoszą się do alternatywnych wizji naszego świata w przyszłości. Najczęściej występują w nich anonimowi bohaterzy – Autor, Użytkownik, Obywatel, Mieszkaniec czy X. Ten zabieg miał zapewne na celu umożliwienie identyfikacji każdego czytelnika z daną postacią. W stworzonych wizjach autora, ludzie nie mają prawa być indywidualistami, niezależność to dawno wymarłe słowo, które nie ma prawa bytu. Wszystkie opowiadania nawiązują nie tylko do obecnych problemów z jakimi boryka się ludzkość, ale również do zagrożeń czekających na nas w przyszłości i to moim zdaniem całkiem niedalekiej.

Jedno utwór uwiódł mnie zupełnie i dzięki niemu jestem zachwycona faktem, że taki zbiór opowiadań powstał. „Misjonarz” to krótkie opowiadanie, które ukazuje postać Atora. Bohater jest aktorem, którego praca polega na odwiedzaniu innych cywilizacji i niesieniu „źródła życia stworzonego”. Na jednej z planet musi odegrać rolę - misję w postaci śmierci poprzez przybicie na krzyżu. Panie Jarku, czy Pan jest zwolennikiem teorii głoszonych przez historyka-amatora jakim jest Erich von Daniken? Bardzo mnie to ciekawi.

Opowiadania Jarka Tomszaka trzeba sobie dozować. Niektóre są naprawdę krótkie, ale zawierają w sobie wiele przemyśleń i aluzji do kondycji współczesnego świata. Ich krótka forma wcale mi nie przeszkadza, choć dwa opowiadania mogłyby być odrobinę dłuższe. Język i styl nie jest wyszukany. Myślę, że z pewnością każdy się w nim odnajdzie. Będąc dzieckiem czytałam mnóstwo opowiadań tematycznie związanych z science-fiction, dlatego też mam słabość do takiej formy literackiej. Jak na debiut, „Wersję oficjalną” oceniam na cztery z plusem. Jarek Tomszak miał naprawdę ciekawe pomysły i wizje.

Jeśli spodoba wam się zbiór opowiadań autora, a zachęcam do jego przeczytania, to na stronie autorskiej pisarza możecie znaleźć o wiele więcej jego utworów, dotąd nie publikowanych. Ja zaczekam, aż zostaną wydane w formie papierowej. Polecam.
ukryj