Schowek

Użytkownik: awiola

O schowku

Kolekcja

Książki zaklasyfikowane do:

Język oryginału:

Kategorie:

Sortuj według:

W biblioteczce

Tytuł

Autor

Nota

Komentarz

Anna Karenina

Tołstoj Lew

"Wolność? Po co ta wolność? Szczęście polega właśn... pokaż

"Wolność? Po co ta wolność? Szczęście polega właśnie na tym, by kochać i pragnąć, by podążać myślą za jej życzeniami, jej myślami, czyli – nie posiadać żadnej swobody. To właśnie jest szczęście!"

Z klasyką literatury światowej mam zawsze pewien problem, a mianowicie w temacie każdej takiej powieści powiedziano już chyba wszystko co możliwe. Recenzje, rozprawy, doktoraty, habilitacje itd. do maksimum wyznaczyły, opisały i zinterpretowały każde słowo w "Annie Kareninie". Dlatego też długo zastanawiałam się czy sięgnąć po tę powieść, bo cóż ja mogłabym tutaj dodać, wszystko przecież i tak będzie wtórne. Jednakże do przeczytania zmobilizowała mnie najnowsza adaptacja filmowa przedstawiona pod koniec 2012 roku. Odnalazłam więc na półce moje tomy powieści z 1984 r. w przekładzie Kazimiery Iłłakowiczówny i zagłębiłam się w ich lekturę.

Lew Tołstoj to rosyjski powieściopisarz, krytyk literacki, myśliciel i dramaturg żyjący na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Tołstoj uznawany jest za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w europejskiej literaturze. Jego śmierć spowodowana była zapaleniem płuc, którego nabawił się w pociągu. Powieść "Anna Karenina" powstawała w latach 1873-1877. To chyba oprócz "Wojny i pokoju" jego najsławniejsze dzieło.

"Leżałem na kanapie i paliłem. Czy zamyśliłem się bardzo, czy też opierałem senności, nie wiem, wtem nagle mignął mi obnażony niewieści łokieć wytwornej arystokratycznej ręki. Mimo woli zacząłem przypatrywać się widziadłu. Pokazało się ramię, szyja i wreszcie cały obraz pięknej kobiety w stroju balowym, jak gdyby prosząco wpatrzonej we mnie smutnymi oczyma. Przywidzenie znikło, ale nie mogłem już uwolnić się od tego wrażenia, prześladowało mnie we dnie i w nocy i żeby uwolnić się od niego, musiałem dlań szukać wcielenia. Oto początek".

Tytułowa Anna Karenina to żona Aleksieja Karenina, starszego od niej o dwadzieścia lat, urzędnika wysokiego szczebla w Sankt Petersburgu. Bohaterka mimo braku uczucia pomiędzy nią, a małżonkiem jest również szczęśliwą matką ośmioletniego Serioży. Pewnego dnia Anna zostaje poproszona o pomoc przez swojego brata Stiepana Obłońskiego, który zdradziwszy swoją żonę Dolly z guwernantką, pragnie otrzymać przebaczenie małżonki. Bohaterka podczas podróży poznaje adoratora siostry bratowej Kitty Szczerbackiej – hrabiego Aleksego Wrońskiego, znanego w towarzystwie rosyjskich elit fircyka. Anna czując przypływ nieznanych do tej pory sobie uczuć i namiętności, nawiązuję romans z młodszym od siebie hrabią. Romans ten zmienia diametralnie jej życie, prowadząc do nieuchronnej klęski. Miłość ta bowiem okaże się zgubna w skutkach.

Tak połowicznie można by było streścić fabułę podzielonych na osiem części dwóch tomów "Anny Kareniny". Połowicznie, gdyż w powieści występuję duża ilość bohaterów z ich idealnie dopracowanymi portretami psychologicznymi, reprezentującymi tak różne postawy życiowe. Na pierwszy plan wysuwa się właściciel ziemski Konstanty Lewin, którego rozważanie filozoficzne dotyczące poddaństwa, feudalizmu i praw społecznych zajmują sporą część książki. Duża część literaturoznawców przyjmuje, że pierwowzorem Lewina był sam Tołstoj, co można odczuć w niektórych fragmentach tekstu. Jego żona Kitty, również reprezentuje pewien obraz ówczesnej arystokracji rosyjskiej, podobnie jak biedna Dolly, zdradzana notorycznie przez męża, nie potrafiąca przeciwstawić się panującym zasadom i konwenansom. Cała kanwa fabularna obraca się wokół życia rodzinnego, które dla autora miało najwyższą wartość.

Powieść Tołstoja jest wielowymiarowa i wielowątkowa. Wydawałoby się, że nie akceptowalna miłość pomiędzy Anną i Wrońskim to motyw przewodni tej epickiej historii. Jednakże wydaje mi się, że jest równocześnie jednym z wielu, jakie chciał czytelnikom przedstawić autor. Uczucie pomiędzy mężatką i młodym hrabią to doskonałe tło do ukazania ówczesnego ustroju społecznego epoki, bowiem "Anna Karenina" to swoista panorama życia arystokracji rosyjskiej w XIX wieku. Bohaterka staje się ofiarą panujących wówczas zasad i przekroczenia wyznaczonych granic, wykluczona z towarzystwa, ukazuje hipokryzję elit i rosnący problem emancypacji kobiet. Sam Tołstoj był przeciwnikiem zrównania praw kobiet i mężczyzn, w swojej książce chciał więc prawdopodobnie ukazać do czego nurt ten może doprowadzić. Paradoksalnie, historia Anny, która stała się bohaterką fatalną, wzbudza w czytelniku zaprzeczenie idei tradycjonalizmu. Studium psychologiczne Anny Kareniny ukazujące przekrój od wzniesienia się na wyżyny do kompletnego upadku jednoznacznie dowodzi, że konwenanse mogą być przyczyną tragedii i zguby. Tołstoj w mistrzowski sposób wczuł się w psychikę kobiety, dowodząc w ten sposób swojemu niezaprzeczalnemu kunsztowi literackiemu.

Drugie, dosyć obszernie wyeksponowane tło to krytyka ustroju feudalnego ukazana poprzez przemyślenia Lewina i jego wewnętrzną przemianę. W tym aspekcie muszę przyznać, że niektóre fragmenty były dla mnie dość nużące, w szczególności te dotyczące zagadnień natury gospodarczej i politycznej. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że wynurzenia Lewina to pewien manifest autora. Nie dla każdego czytelnika jednak takie przemyślenie będą interesujące. Zastanawiam się nawet, czy sprawy społeczne i religijne nie przeważyły nad historią niemożliwej do spełnienia miłości.

"Annę Kareninę" można odczytywać na wiele różnych sposobów, według wielu interpretacji i analiz. Podobno, im ich więcej, tym większą wartość zawiera książka. Niezaprzeczalnie sama Anna Karenina jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych kobiet występujących w literaturze światowej. Autor poprzez jej historię, ukazał ponadczasowość ostracyzmu społecznego oraz uniwersalną wymowę pewnych zagadnień społecznych. Szeroka gama kontrastów obyczajowych, plastyczne opisy i zagadnienia natury filozoficznej z pewnością dowodzą, że książka nie jest sztampą, czyli zwykłym, pustym romansem. Powieść ta bowiem jest bardzo niejednoznaczna i dzięki temu od tak wielu, wielu lat budzi wielkie zainteresowanie. Jeśli więc szukacie jedynie epickiej historii o miłości to nie jest to książka dla was, gdyż "Anna Karenina" ma wiele warstw, a jedynie jedną z nich jest wątek miłości Anny i Wrońskiego. Klasyka w pełnym tego słowa znaczeniu. ukryj

Autostop(y): Dziesięć opowiadań o wolności

antologia; Chudzio Joanna, Koton-Czarnecka Magda, Ambroziak K. B. i inni

Awaria małżeńska

Socha Natasza, Witkiewicz Magdalena

Carte blanche

Lusiński Jacek

Cieślakowie

Gutowska-Adamczyk Małgorzata

"Małżeństwo nie ma nic wspólnego miłością. To kont... pokaż

"Małżeństwo nie ma nic wspólnego miłością. To kontrakt. Miłość ma prawo skończyć się po tygodniu, z kontraktu należy się wywiązać."

Witam was ponownie w świecie niezapomnianego Gutowa. W świecie przepysznych jagodzianek z cukierni "Pod Amorem" oraz barwnych, wielopokoleniowych bohaterów.

Druga część tej bestselerowej sagi ukazuje kolejne lata z jakimi przyszło zmierzyć się rodzinie Zajezierskich. Okres jaki obejmuje powieść to lata I Wojny Światowej oraz dwudziestolecia międzywojennego. W Zajerzycach żona hrabiego Tomasza rodzi syna Pawła, w tym samym czasie, uwiedziona przez niego Marianna wyjeżdża do Ameryki i tam również rodzi potomka hrabiego – Paula Connora. Trzecią postacią, która wysuwa się na pierwszy plan w tej części jest córka Kingi Toroszyn - Grażyna. Bohaterka będąc dorosłą przyjmuje pseudonim artystyczny Gina Weylen i zaczyna odnosić sukcesy na deskach polskiego kabaretu, teatru i piosenki. Jak wskazuje nazwa drugiego tomu, do fabuły powieści zostaje wplątana rodzina drobnych złodziejaszków z Powiśla - Cieślaków, która w pewnym momencie nieodwracalnie wkracza w historię i losy rodu Zajezierskich. Oprócz przeszłości, autorka dyskretnie wplątuje współczesność, w której Iga nadal próbuje rozwiązać zagadkę rodzinnego pierścienia oraz zmierzyć się z romansem ukochanego ojca.

Forma tej części jest identyczna jak części pierwszej. Autorka umiejętnie posługuje się dwiema osiami czasowymi, co czytelnikowi nie powinno sprawiać problemów, jeśli ma już za sobą część dotyczącą Zajezierskich. Bardzo ciekawym jest okres w jakim toczą się dalsze losy postaci wykreowanych przez Małgorzatę Gutowską-Adamczyk. A był to okres bardzo burzliwy, okres w którym następowała coraz szybsza przemiana obyczajowa i światopoglądowa poszczególnych warstw społeczeństwa. Emigracja za chlebem do Ameryki, wojna po której nasz kraj uzyskał od lat wyczekiwaną niepodległość czy obyczaje międzywojennej Warszawy to wszystko połączone z losami znanym nam bohaterów, daje prawdziwą ucztę czytelniczą. W mojej opinii autorka mimo o wiele ważniejszych roli innych postaci w całej tej historii, na pierwszy plan wysunęła Ginę Weylen. I nie ukrywam, że z zapartym tchem śledziłam rozwój jej kariery, pierwsze kroki na deskach teatru i ambicję osiągnięcia sukcesu. To postać, która wyróżnia się na tle innych swoją niezależnością i sprecyzowanymi celami życiowymi. Mistrzowska kreacja tej bohaterki w pewnym momencie skłoniła mnie do sprawdzenia czy to rzeczywiście postać jedynie fikcyjna.

Autorka w bardzo realistyczny i szczegółowy sposób wplotła w fabułę tło historyczne naszego kraju. Na szczególne uznanie zasługuje przedstawienie powojennej Warszawy w kontekście artystycznym oraz ukazanie wielu detali dnia codziennego naszych przodków takich jak sposoby dbania o codzienną toaletę pań czy codzienny jadłospis. Nie będę pewnie oryginalna ze stwierdzeniem, iż moje jedyne rozczarowanie dotyczyło mniejszej ilości odniesień do współczesności. Spodziewałam się, że w tej części autorka więcej miejsca poświęci Idze i jej rodzinnej tajemnicy, a tymczasem wydarzenia z przeszłości przesłoniły prawie całą fabułę. Mój apetyt czytelniczy nie został zatem nasycony w tym temacie.

Porównując obydwa tomy, mogę stwierdzić, że ich styl i zarys historyczny są przedstawione na takim samym poziomie. Jednakże bliższa jest mi druga część, gdyż dwudziestolecie międzywojenne to czasy, które od zawsze mnie interesowały swoją skrajnością i rozkwitem. Przede mną część trzecia, która rozstrzygnie rodzinną tajemnicę i ukaże dalsze losy znanych mi bohaterów. A was zapraszam do sięgnięcia po pierwszy tom i zagłębienie się w historię, która mogłaby być udziałem każdego z nas. ukryj

Coś niebieskiego

Giffin Emily

Coś pożyczonego

Giffin Emily

Czas pokaże

Ficner-Ogonowska Anna

Cząstka ciebie

Harper Ella

Czerwień obłędu

Waszak Dawid

Cześć, co słychać?

Witkiewicz Magdalena

Dom na jeziorze

Jio Sarah

Dom na skraju

Bulicz-Kasprzak Kasia

Droga do Ukojenia

Łochowska Katarzyna

Dziecioodporna

Giffin Emily

„Jeśli największą zaletą wczesnego rodzenia dzieci... pokaż

„Jeśli największą zaletą wczesnego rodzenia dzieci jest to, że szybciej masz je z głowy, a największą zaletą późnego rodzenia dzieci jest odwleczenie tej mordęgi, to czyż zupełna rezygnacja z dzieci nie stanowi najlepszego rozwiązania?”

Całkiem niedawno o tej książce było dosyć głośno na blogach książkowych. W końcu i mnie udało się ją przeczytać. A czy był to czas stracony? Zapraszam do lektury.

Emily Giffin, to pisarka dotychczas mi nieznana. Czytając jej biografię, możemy się dowiedzieć, iż dla pisarstwa porzuciła obiecującą karierę prawniczą. Autorka obecnie mieszka z mężem i trójką dzieci w Atlancie. Jej poprzednie książki były bestsellerami. „Dziecioodporna” to trzecia jej powieść w karierze.

Tytułowa dziecioodporna to trzydziestopięcioletnia Claudia. Bohaterka mieszka w Nowym Jorku i ma bardzo satysfakcjonującą pracę, jest bowiem redaktorem w popularnym wydawnictwie. Poznając Bena stwierdza, iż znalazła mężczyznę swojego życia. Ben bowiem, podobnie jak Claudia nie chce mieć dzieci. Bohaterowie zawierają więc niepisaną umowę przed ślubem – żadnych dzieci w przyszłości.

Ben i Claudia chcą być wolni, chcą korzystać z życia pełnymi garściami, a dziecko tylko komplikuje idealnie zaplanowane życie. Niestety dla Claudii, jakiś czas po ślubie Ben zmienia zdanie. Pod wpływem małego bobasa przyjaciół, bohater zaczyna namawiać swoją żonę do zmiany decyzji. Chce mieć dziecko, niezależnie od życiowych planów i ograniczenia wolności. Claudia musi więc wybrać, co jest dla niej ważniejsze. Własna wolność czy ukochany mężczyzna.

Na wstępie zaznaczę, że nie polubiłam postaci głównej bohaterki. I to nie dlatego, że nie chciała mieć dzieci. Określiłbym ją jako próżną i zadufaną w sobie osobę. Z pewnymi jej poglądami dotyczącymi macierzyństwa i posiadania dzieci trudno było mi się nie zgodzić, jednak dziecioodporna Claudia mnie po prostu irytowała. Spodziewałam się, że książka będzie zawierać mnóstwo akcentów dotyczących dzieci i odbioru społecznego kobiet, które dzieci nie chcą. Owszem, w powieści można znaleźć kilka odniesień do tych sytuacji, ale jest ich jednakowoż za mało. Wydaje mi się, że problem dziecioodpornych kobiet był tylko tłem do ukazania wątku rozpadu małżeństwa. A nie tego oczekiwałam. Na plus na pewno oddziaływają akcenty dotyczące kilku kobiet z otoczenia Claudii – sióstr i przyjaciółek. Każda z nich reprezentowała inną postawę życiową. Można było dzięki temu zobaczyć kontrast pomiędzy nimi.

Styl pisania Emily Giffin jest bardzo lekki. Książkę czyta się szybko i sprawnie dzięki narracji w pierwszej osobie. Niestety koniec był dla mnie bardzo przewidywalny, dlatego „Dziecioodporną” mogę przyrównać jedynie do powieści z serii „Literatura na obcasach”. Łatwo, lekko i przyjemnie.

Polecam osobom, które nie będą spodziewać się po tej powieści wzniosłych przemyśleń i kontrowersyjnych poglądów. To zwykłe, babskie czytadło i tyle. Co nie oznacza, że jest złe. Dla relaksu przy kawce jak najbardziej polecam.

A na koniec cytat, który bardzo mi się spodobał”

"Nie chcę przez to powiedzieć, że wszystkie byłe mole książkowe są nieatrakcyjne. Wręcz przeciwnie, myślę, że tworzymy wspaniały gatunek - jesteśmy ekscentryczni, bystrzy i o wiele bardziej interesujący niż typowa cheerleaderka albo były sportowiec”
ukryj

Dziewczyna, którą nigdy nie byłam

Moran Caitlin

Dziwne losy Jane Eyre

Brontë Charlotte (Brontë Karolina; pseud. Bell Currer)

"Gdyby ludzie byli zawsze dobrzy i posłuszni wzglę... pokaż

Galeria uczuć

Białowąs Alina

"W małżeństwie bardzo wiele zależy od mądrości ko... pokaż

"W małżeństwie bardzo wiele zależy od mądrości kobiety (…)"

Powieści z tak zwanego gatunku literatury kobiecej, coraz częściej mnie zaskakują. Okazuje się bowiem, iż pod płaszczem humoru, zabawnych scen i trochę nierozgarniętych bohaterów, można ukryć głębsze treści, zasługujące na chwilę refleksji i zadumy. Przy lekturze takich książek można odczuć całą gamę, a nawet galerię uczuć.

Alina Białowąs to rodowita Wrocławianka, nie wyobrażająca sobie życie bez książek, której marzeniem było wykonywać zawód dziennikarki. Swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła od prowadzenia pamiętników w szkole podstawowej. Obecnie, autorka od kilku lat wydaje swoje opowiadania w różnego rodzaju czasopismach skierowanych głównie do płci pięknej. "Galeria uczuć" jest jej debiutem literackim.

Trzydziestoletnia Ola, od dziesięciu lat wiedzie życie ustabilizowanej mężatki. Matka dwóch chłopców – Tomka i Michała, żona cudownego mężczyzny jakim jest Paweł. Mimo podjęcia pracy zawodowej w sklepie z bibelotami nazwanej tytułową galerią, bohaterka uważa, że jej powołaniem jest wychowanie synów oraz tworzenie ciepła ogniska domowego dla swojej rodziny. Wszystko się zmienia, gdy pewnego dnia, niespodziewanie mąż oświadcza jej, iż wyprowadza się na jakiś czas z domu, by przemyśleć swoje sprawy. Okazuje się, że nagła wyprowadzka Pawła związana jest z jej najlepszą przyjaciółką – Edytą. Olka od tej chwili, przy pomocy swojej szefowej – Pani Fredzi, zaczyna zmieniać siebie i swoje nastawienie do wielu spraw. A wyniknie z tego wiele przezabawnych sytuacji.

Powieść "Galeria uczuć" to napisana z wielkim dystansem i humorem historia skomplikowanych relacji damsko-męskich i nie tylko. Poprzez główną bohaterkę, autorka kreuje obraz współczesnej, młodej matki, miotającej się pomiędzy dwiema drogami. Być idealną matką i żoną, zajętą wyłącznie pracami domowymi czy spełniać swoje marzenia, realizować się w ukochanej sobie dziedzinie. Używając słownictwa powieści, Ola początkowo jest "kurą salonową", która zapomniała o swoich pasjach i marzeniach. Dopiero szok związany z zachowaniem męża, uświadamia jej, co po drodze do swojego szczęścia zagubiła.

Nie ukrywam, że postać głównej bohaterki mnie irytowała. Nie wierząca w siebie i wiecznie widząca winę w innych, do tego niekonsekwentna i pobłażliwa. Domyślam się jednak, że jej kreacja specjalnie została stworzona w taki sposób, by ukazać pewne zachowania kobiet w krzywym zwierciadle życia. Najbardziej zabawną i tym samym pozytywną bohaterką była szefowa Oli, Pani Fredzia. Jej życiowe podejście do pewnych problemów, nie raz wywoła na twarzy czytelnika uśmiech i niedowierzanie. To postać, która nadała kolorytu całej powieści.

Mniemam, że autorka swoją opowieścią chciała nakreślić problemy jakie mogą pojawić się w każdym małżeństwie. Zdrada, brak zaufania, brak poszanowania celów i pragnień drugiej strony oraz co ważne, stosunek do teściów. W szczególności dość dobrze został uwypuklony wątek relacji żona-teściowa. Jak się okazuje, nie zawsze jest tak, jak z pozoru się nam wydaje.

Styl pisania Aliny Białowąs jest bardzo lekki i przystępny. Cała powieść naładowana jest wręcz humorem i optymizmem, o czym świadczy niezapomniana dla mnie scena z pouczaniem synowej jak ubija się schaby na obiad. W książce znajdziecie pełno takich komicznych i często ironicznych dygresji. Widać, że autorka umie zaobserwowane w życiu sytuacje bardzo trafnie przenieść na karty powieści.

Czytelnicy mogą zarzucić autorce, zbyt liczne nagromadzenie nieprawdopodobnych sytuacji i sztampowe zakończenie. Owszem, w pewnych momentach, fabuła była dość przewidywalna, jednakże nie pozbawiło mnie to wielu salw śmiechu podczas obserwowania perypetii sercowych i zawodowych głównej bohaterki.

"Galeria uczuć" w mojej opinii jest dobrym debiutem. Warsztatowo dobrze przygotowana, idealnie wpisuje się w nurt kobiecej literatury. Co ważne jest to powieść z morałem, okraszona widokiem pewnych zachowań w krzywym zwierciadle. Powieść, w głównej mierze naładowana pozytywnymi emocjami, jakich brakuje nam w codziennym życiu. Jeśli macie ochotę na lekką i przyjemną lekturę, nie czekajcie. Barwna okładka książki, to jedynie przedsmak galerii uczuć jakich doświadczycie podczas jej lektury.
ukryj

Gdy zakwitną poziomki

Walczak-Chojecka Agnieszka

"Wszystko się zmieni, gdy zakwitną poziomki". ... pokaż

"Wszystko się zmieni, gdy zakwitną poziomki".

Od dawna, mądrzy ludzie twierdzą, że współczesne kobiety sukcesu - wykształcone i realizujące swoje pasje - nie mają ochoty ani chęci na podjęcie życiowego wyzwania, jakim niewątpliwie jest macierzyństwo. Najnowsza książka Agnieszki Walczak-Chojeckiej zupełnie przeczy tej tezie, pokazując do czego może być zdolna kobieta pragnąca zostać matką.

Agnieszka Walczak-Chojecka posiada bardzo bogaty życiorys. Swoją przygodę z literaturą rozpoczęła już w wieku pięciu lat, publikowała swoje wiersze w "Poezji" i "Nowym wyrazie", pisała również słowa piosenek m. in. dla Piotra Rubika. Autorka zagrała jedną z głównych ról w filmie "Grzechy dzieciństwa". Zajmowała się również tłumaczeniami, przekładami słuchowisk, współpracą z radiem czy działalnością biznesową. W 2012 roku porzuciła pracę w korporacji, dzięki czemu powstała jej debiutancka powieść pt. "Dziewczyna z Ajutthai. Niezbyt grzeczna historia". Autorka kocha podróże, jest szczęśliwą żona i matką.

Trzydziestoośmioletnia Karolina, pracuje jako graficzka i od dłuższego czasu, wraz ze swoim chłopakiem Filipem – stara się o dziecko. Kiedy wszystkie, naturalne sposoby niestety zawodzą, zrozpaczona bohaterka postanawia spróbować innych metod pod postacią inseminacji oraz in vitro. W międzyczasie w życiu Karoliny pojawia się dawna sympatia – czarnooki Milan, który budzi w niej nieoczekiwane pragnienia. Na jaw wychodzi także skrywany, rodzinny sekret, który burzy dotychczas znany jej świat. Karolina owładnięta pragnieniem macierzyństwa, musi zmierzyć się z nowymi uczuciami i przede wszystkim z samą sobą.

Najnowsza książka Agnieszki Walczak-Chojeckiej o apetycznym tytule "Gdy zakwitną poziomki", od samego początku uwiodła mnie przepiękną i klimatyczną okładką, oraz działającym na moje zmysły tytułem. I muszę Wam powiedzieć, że powieść dosłownie "połknęłam" jednym tchem, zatracając się zupełnie w jej fabule. To bowiem książka o kobiecie, skierowana w głównej mierze do kobiet. Poruszająca tematy, tak ważne dla każdej z nas – instynkt macierzyński, potrzeba miłości i akceptacji, realizacja własnych pasji i przede wszystkim wielkie poświęcenie, na które gotowa jest każda kobieta. Jestem pewna, że książka ta zaszufladkowana do gatunku powieści kobiecej – będzie godnie reprezentować ten rodzaj literatury.

Tytuł powieści zupełnie nie zdradza tego, iż tematem przewodnim historii Karoliny będzie odwieczne pragnienie posiadania dziecka. Autorka z wielką dbałością o wszelkie detale, pokazała skalę poświęcenia, jakie każda kobieta jest w stanie znieść, by urodzić dziecko. Zmagania Karoliny pokazujące codzienną walkę o zajście w ciążę wielokrotnie wywoływały we mnie sporo przeróżnych uczuć. Zamiana seksu w mechaniczną kopulację, w której ludzie gubią spontaniczność i radość ze współżycia. Poniżające wizyty u różnych lekarzy, ich widoczna obojętność, bolesne zabiegi i wieczna nadzieja – która odradza się pomimo wielokrotnych porażek w postaci comiesięcznych plam krwi. Cały ten proces, ukazany przez Agnieszkę Walczak-Chojecką w wymowny sposób, niewątpliwie uzmysławia, jakim cudem jest każda ciąża, która pojawia się w naturalny sposób. Autorce udało się z wielką dozą wyczucia przekazać wiele emocji, jakie targają kobietami pragnącymi poznać uroki macierzyństwa. Emocji, które poprzez interakcję – przelewają się na czytelniczkę, co mogę potwierdzić, gdyż moja osoba odczuwała wszelki ból i widoczną determinację Karoliny w osiągnięciu wytyczonego celu.

W książce pojawiają się także wątki poboczne, w postaci wyjawienia rodzinnej tajemnicy oraz pojawienia się dawnej miłości, które oczywiście urozmaicają fabułę. Muszę tutaj jednak przyznać, że o ile sekret rodziców Karoliny mnie zainteresował, o tyle wątek dylematu bohaterki dotyczącego wyboru między Filipem a Milanem – już nieco mniej. Pół Serb, pół Chorwat pojawia się i znika, siejąc spustoszenie w umyśle głównej bohaterki, co wielokrotnie rozpraszało mnie od tematu przewodniego powieści. Warto jednak tutaj wspomnieć, iż wątek ten ratują malownicze opisy miejsc w jakich dzieje się akcja – tereny Serbii i Chorwacji. Barwne opisy stanowią bowiem ciekawe tło książki.

Dwa lata z życia Karoliny, jakie w swojej najnowszej powieści przedstawiła nam Agnieszka Walczak-Chojecka to dowód na to, iż pragnienie posiadania dziecka jest nadrzędną potrzebą każdej kobiety. A każda kobieta jest w stanie zrobić wszystko, by tulić swoje nowo narodzone dziecko w ramionach. Jeśli chcecie wiedzieć co stanie się, gdy zakwitną poziomki, oraz poznać wnikliwe studium kobiecej psychiki – zachęcam do lektury.
ukryj

Horyzonty uczuć

Schrammek Dorota

Hryciowie

Gutowska-Adamczyk Małgorzata

"Każdy musi szukać szczęścia w sobie, inni ludzie... pokaż

"Każdy musi szukać szczęścia w sobie, inni ludzie, choćby nie wiem, jak się starali, nie są w stanie nam go dać."

Jak mówi stare porzekadło, wszystko co dobre kiedyś się kończy. I oto właśnie dobiegła końca moja przygoda z bohaterami wielopokoleniowej sagi "Cukiernia pod Amorem". W trzeciej części liczyłam na rozwiązanie zagadki i dokończenie losów znanych mi bohaterów.

Druga część dotycząca Cieślaków, kończyła się przed wybuchem najgorszej wojny światowej w naszych dziejach. I tak trzeci i zarazem ostatni tom zabiera nas do okresu od II wojny światowej do roku 1995 roku, w którym czytelnik dzięki dwóm płaszczyznom czasowym w poprzednich częściach miał okazję już być. Poznacie więc dalsze losy artystki Giny Weylen oraz bohaterki, która przewijała się przez całą fabułę powieści, a mianowicie Celiny Hryć, właścicielki tytułowej cukierni. Celina, córka Pawła Connora czyli syna hrabiego Zajezierskiego, w przeddzień wybuchu wojny zakochuje się w Adamie Toroszynie, synu Grażyny. Odwzajemnione uczucie przerywa atak Niemców na Polskę i lata okupacji, które na trwałe rozdzielają ukochanych. Autorka poświęciła również wiele miejsca Ginie, która musiała walczyć o honor i dobre imię, mimo wielu przeszkód jakie podrzucał jej los. Okupacja, mordowanie Żydów, Powstanie Warszawskie, wyzwolenie i lata mrocznego PRL-u to tylko zarys tego co was czeka w trzeciej części. Jednocześnie, w roku 1995 Iga nadal próbuje rozwikłać tajemnicę pierścienia oraz dowiedzieć się od babci Celiny, kim była jej wielka miłość, która nie miała się nigdy spełnić.

Autorka nadal w mistrzowskim wykonaniu kreśli dzieje mazowieckiego rodu na tle znanych nam z naszej historii tragicznych wydarzeń. Dbałość o detale, niebanalny pomysł, obraz zrywów powstańczych czy odbudowa Polski po wojnie pod radziecką ręką to elementy, które dają żywy obraz naszego kraju. Całe tło społeczno-obyczajowe jak i również polityczne wykreowane jest z dużą dawką realizmu. Do ostatniej kartki powieści nie wiedziałam czy ród Zajezierskich naprawdę istniał, czy Gutowo ma swoje miejsce na współczesnej mapie Polski i czy chociaż część z opisanych wydarzeń ma swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Trudno uwierzyć, że to wszystko fikcja literacka, Gutowa bowiem nie ma na mapie, a bohaterowie niestety nigdy nie istnieli. Moje rozczarowanie najdobitniej świadczy o wysokim kunszcie literackim autorki.

W trzecim tomie doczekałam się smaku i zapachu cukierni pod Amorem, która od teraz jest moim ulubionym miejscem z literatury, jaki chciałabym odwiedzić. Poza tym autorka dużo więcej miejsca poświęciła współczesności, na co również czekałam. I do lat współczesnych mam właśnie zastrzeżenie. Małgorzata Gutowska-Adamczyk bowiem w jednym z rozdziałów (rok 1995) skupia się na ocenie kondycji szkolnictwa wyższego i nawiązuje do trójstopniowego podziału studiów, w tym uzyskania tytułu licencjata. Tymczasem podział ten został wprowadzony dopiero w 2005 r. w naszym kraju i dopiero od tej daty można było taki tytuł zawodowy uzyskać. To jedyny zgrzyt w chronologii jaki zauważyłam.

Cała saga "Cukierni pod Amorem" porwała mnie od pierwszych stron swoim niebanalnym pomysłem. Małgorzata Gutowska-Adamczyk przedstawiła czytelnikowi ciekawą, tak różną od tych szkolnych, lekcję historii naszego kraju. Gdyby tytułowa cukiernia pod Amorem istniała, na pewno nie omieszkałabym jej odwiedzić, jej magnetyzm bowiem przyciągnął mnie od pierwszej strony. Nie dziwię się już teraz, dlaczego historia rozkwitu i upadku rodu Zajezierskich stała się takim bestsellerem na naszym rynku. I chciałabym więcej, nie wszystkie wątki bowiem zostały wyjaśnione, i nie wszystkie losy zakończone. Zapraszam was w wędrówkę w której przeszłość związana jest z teraźniejszością, w której namiętności walczą z zasadami, w której w końcu poczujecie aromat pysznych ciastek i kawy serwowanych w cukierni, która była świadkiem tego wszystkiego.

"Wydaje nam się, ze mamy wpływ na nasze życie, że możemy je kształtować, zakładać sobie jakieś cele, dokądś dążyć, coś osiągać, a to przecież tylko próby, bo wynik rzadko zależy od nas samych. To, kim dziś jesteśmy, przesądziło się dawno temu i nierzadko bez naszego udziału." ukryj

Ja, Oni i Dżej

Nasiłowska Jolanta

Jak u siebie

Frączyk Izabella

"Wszystko w życiu dzieje się po coś". Po pr... pokaż

"Wszystko w życiu dzieje się po coś".

Po przeczytaniu ostatniej strony najnowszej powieści Izabelli Frączyk, w Waszych umysłach może zakorzenić się pewna przestroga, w postaci pamiętania o dochowaniu należytej ostrożności, w przypadku stanięcia przed decyzją dotyczącą przyjęcia jakiegokolwiek spadku. Spadek bowiem, kojarzący się najczęściej ze zwiększeniem naszych aktywów materialnych, może także czasami przysporzyć wielu problemów. Może także, jak pokazuje autorka, przewrócić poukładane życie do góry nogami.

Izabella Frączyk to urodzona w Krakowie, absolwentka Akademii Ekonomicznej oraz Wyższej Szkoły Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie. Autorka posiada szerokie doświadczenie w pracy korporacyjnej, a pisaniem zajmuje się od 2009 r. Jest szczęśliwą żoną, matką dwójki dzieci, oraz właścicielką kota i psa. Jej debiutem literackim była powieść pt. "Pokręcone losy Klary". "Jak u siebie" jest piątą książką w dorobku pisarskim autorki.

Eliza prowadzi bardzo poukładane życie. Posiada chłopaka, wykonuje swoją wymarzona pracę – jest pielęgniarką w dość ekskluzywnym domu seniora na Marcowym Wzgórzu, oraz uwielbia swoje małe mieszkanko na warszawskiej Starówce. Pewnego dnia, w sędziwym już wieku umiera jedna z jej ulubionych podopiecznych, która pozostawia dla Elizy spadek w postaci nieruchomości. Bohaterka, w wyniku swojego niedopatrzenia w ulicznej numeracji, przyjmuje ostatnią wolę zmarłej. Okazuje się, że zamiast klimatycznej posiadłości, otrzymuje zapuszczony hotel. Przywrócenie go do dawnej świetności, zmienia diametralnie jej życie.

Czy zdajecie sobie sprawę, jak od przysłowiowej "kuchni" wygląda praca w hotelu? Wyobraźcie więc sobie, że nagle, praktycznie z dnia na dzień, musicie zacząć zarządzać takim miejscem. W takiej sytuacji właśnie została postawiona główna bohaterka książki Izabelli Frączyk. Jej przezabawne perypetie dotyczące pracy od podstaw w branży hotelarskiej, wielokrotnie wzbudzały na mojej twarzy uśmiech. Powieść ta jest prawdziwą skarbnicą wiedzy dotyczącej prowadzenia hotelu i hotelowej restauracji. Przypuszczam, że autorce zajęło naprawdę dużo czasu zagłębienie się w specyfikę takiej pracy, bowiem wierność w oddaniu wielu detali, o których zwykły zjadacz chleba nie ma pojęcia – jest bardzo widoczna. Jeśli zastanawialiście się kiedyś, od czego zaczyna się remonty w takich miejscach, jak dobiera się sztućce, albo z jakimi klientami można mieć do czynienia, to z historii Elizy i jej niechcianego spadku – z pewnością się tego dowiecie. Muszę przyznać, że zgłębianie wraz z bohaterką tajemnic branży hotelarskiej i gastronomicznej – było dla mnie bardzo ciekawą przygodą, bowiem dowiedziałam się wielu interesujących rzeczy. Brawo dla autorki, za tak dobre przygotowanie merytoryczne w tym temacie.

Izabella Frączyk, na przykładzie Elizy – dziewczyny, która początkowo żyje w bezpiecznym dla siebie świecie – pokazała, że to właśnie wyzwania rozwijają osobowość człowieka i skłaniają do czynów, które normalnie nie miałyby miejsca. Ze zdrowym zaciekawieniem obserwowałam metamorfozę głównej bohaterki, która dzięki nieocenionej pomocy przyjaciółki Igi i pozostałych pracowników hotelu "Zacisze", wypływała na szerokie wody branży hotelarskiej. Przeróżne wpadki i porażki, początkowo zmniejszały entuzjazm Elizy, by za chwilę dopingować ją do jeszcze większej aktywności na tym polu. To była fascynująca i bardzo optymistyczna wędrówka po ludzkiej psychice, zabarwiona dużą dawką humoru.

"Jak u siebie" to ciepła powieść obyczajowa z nieodłącznym dowcipem, która nie odbiega od znanych nam schematów, często powielanych w tym właśnie gatunku. Wątek pojawienia się przystojnego gościa hotelowego – Karola, oraz rodzące się uczucie pomiędzy nim a Elizą – to przewidywalny scenariusz. Podobnie jak szczęśliwe zakończenie. Przewidywalność ta nie umniejszała jednak mojej przyjemności z tej lektury, gdyż wybierając taką właśnie powieść, liczę na dobre zakończenie, które poprawi mój nastrój. Myślę, że targetem książki winny stać się głównie kobiety, chociaż i mężczyzna z pewnością odnajdzie się w jej klimatach.

Jeśli jakiegoś, melancholijnego dnia, będziecie mieli ochotę na urzekającą powieść obyczajową z fascynującym wątkiem dotyczącym sekretów branży hotelarskiej, lektura powieści "Jak u siebie" sprawdzi się z pewnością znakomicie. Hotel "Zacisze" zdobył moje serce, a ja chętnie spędziłabym w nim kilka miłych chwil w otoczeniu tylu, wspaniałych i nieprzeciętnych ludzi. ukryj

Karuzela

Lis Agnieszka

Kawalerka

Popczyk Marta

Kiedy cię poznałam

Ahern Cecelia

Marzenia szyte na miarę

Wilczyńska Karolina (ur. 1973)

Morski trakt

Le Guin Ursula K. (Le Guin Ursula Kroeber)

"Dany czyn nie jest ćwiczeniem czegoś, co będzie ... pokaż

"Dany czyn nie jest ćwiczeniem czegoś, co będzie się zdarzać raz po raz, lecz zdarza się i staje faktem dokonanym. Człowiek nie ma okazji nabrać wprawy."

Zwyczajni ludzie często niosą ze sobą pozornie zwyczajne historie. Bagaż ich życiowych doświadczeń może okazać się nieocenionym skarbem, ukazującym zawiłe relacje damsko-męskie i stosunki międzyludzkie. Takim właśnie skarbem jest zbiór historii różnych ludzi, opisany w książce "Morski trakt".

Ursula Kroeber Le Guin to amerykańska pisarka, tworząca w obrębie gatunku science-fiction i fantasy, której wiele książek weszło na stałe do klasyki światowej. Córka znanego antropologa i pisarki, została wyróżniona przez Stanisława Lema oraz widnieje na liście najważniejszych autorów fantasy stworzonej przez Sapkowskiego. Autorka obecnie mieszka w Portland, posiada troje dzieci i czworo wnucząt. "Morski trakt" został w 1991 r. nominowany do Nagrody Pulitzera.

W nadmorskim miasteczku Klatsand w stanie Oregon znajdują się trzy ośrodki wypoczynkowe. Ściany hoteli przeniknięte są wspomnieniami ludzi, kobiet i mężczyzn, których historie odkrywa przed nami autorka. Mieszkańcy miasteczka i przyjezdni, trzymają w sobie sekrety i tłumione uczucia. Poznacie bibliotekarkę Frances, której miłość do książek pozwoliła zaznać chwilowej namiętności czy Rosemarie, właścicielkę hotelu Bocianie Gniazdo oraz wiele innych postaci.

Wszystkich bohaterów łączy miejscowość w jakiej żyją, bądź w jakiej chwilowo tworzyli własną historię. Niektóre losy wykreowanych postaci łączą się ze sobą w pewnych, kluczowym momentach życia bądź rozdzielają na zawsze. Autorka zręcznie wprowadza czytelnika w fabułę, w której dominującą cechą jest wielowątkowość. Wielowątkowość na szerokiej płaszczyźnie: macierzyństwo, rodzicielstwo, pierwsza miłość, rodzina, ambicja i kariera, zdrada czy przyjaźń. Takie zestawienie tworzy świetnie ukształtowaną powieść obyczajową, w której znajdziecie kilku narratorów.

Uniwersalna wymowa opowieści z życia bohaterów, doprawiona nutką nostalgii, skłania czytelnika do refleksji nad kondycją ludzkiego życia, ludzkich wartości i wyznawanych zasad. W moim mniemaniu to właśnie uniwersalność oddziałuje na nasze zmysły, każąc zastanowić się nad wyborami i decyzjami jakie podejmowali bohaterowie. Bowiem bohaterem jednej z przedstawionych opowieści mógłby być każdy z nas, i ja i Ty.

Większość historii bazuje na życiu kobiet. Kobiet, które na przestrzeni wielu lat i zmieniających się obyczajów, wielokrotnie musiały walczyć o swoje miejsce i własne uczucia. Widać tutaj lekki powiew feminizmu. Mężczyźni również zostali zaakcentowani przez autorkę, jednakże to historie kobiet stanowią punkt centralny. Taką historią, która zapadła mi w pamięci jest historia wcześniej przywoływanej już Frances, ta postać była mi najbardziej bliska.

Ursula K. Le Guin udowodniła swoją książką, że nasze zwykłe, codzienne życie poprzez odpowiednie zastosowanie stylu i poetyckości, możne nabrać wyjątkowego wyrazu. I w tym wypadku cieszę się, że subtelna, wpisująca się w klimat mojej osoby okładka była pierwszym szczegółem, jaki rzucił się mojej osobie na stronie Wydawnictwa Książnica. Dzięki temu poznałam wysoki kunszt literacki i zwykłe - niezwykłe historie ludzi. Polecam.

"Nie mamy słów na określenie tego, co robimy. Żona, mąż, kochanek, były, drugi, to wszystko resztki. Skrawki innej cywilizacji, które nie mają do nas zastosowania. Nic nie ma znaczenia oprócz prawdziwych imion."
ukryj

Na karuzeli

Rudzka Teresa Monika

Na morfinie

Zacharzewska Anna

Nakarmię cię miłością

Dąbrowska Anna

Narodziny gniewu

Jax Joanna (właśc. Jakubczak Joanna)

Nie czas na miłość

Walczak-Chojecka Agnieszka

Nie czas na zapomnienie

Walczak-Chojecka Agnieszka

Nie dla mięczaków: Historia krótkiej wolności Piotra V.

Szwaja Monika

„To, że mężczyzna jest łagodnego serca, nie znaczy... pokaż

Nie omijaj szczęścia

Podsiadły-Natorska Ewa

Niech ci się spełnią marzenia

O'Neal Barbara (pseud. Samuel Barbara)

Niedomówienia

Sakowicz Anna

Nienasycenie

Bukowska Natalia

Odgrodzeni

Matuszak Michał

Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety

Helprin Mark

"Kawa to diabelski nektar. Jest wstrętna, niezdrow... pokaż

"Kawa to diabelski nektar. Jest wstrętna, niezdrowa i zniewala pół świata".

Czy ktoś z Was wie, czym jest mrówkoszczelna kaseta? Jeśli tak, to może nawet wiecie, gdzie takie cudo nabyć? Dajcie znać – chętnie kupię w celach typowo wspomnieniowych. I wbrew, temu do czego próbował namówić mnie Mark Helprin w swojej książce – dorzucę do kasety szczyptę swojej ulubionej kawy, bowiem podczas lektury jego dzieła, co chwilę nachodziła mnie ochota na ten boski według mnie nektar.

Mark Helprin to urodzony w Nowym Jorku, absolwent stosunków bliskowschodnich na Harvardzie oraz studiów podyplomowych renomowanych uczelni: Uniwersytetu Princeton i Uniwersytetu Columbia. Autor przez wiele lat był wykładowcą uniwersyteckim, a także poczytnym i zarazem kontrowersyjnym publicystą w tygodniku "The New Yorker" i "New York Times". Angażował się także w działalność polityczną – pisząc przemówienia dla polityków. Całkiem niedawno zasłynął z opowiadania się za wprowadzeniem całkowitego prawa autorskiego.

Bohaterem książki Helprina jest Oscar Progresso, ekscentryczny Amerykanin, mieszkający w Brazylii, który codziennie na szczycie góry z niezawodnym waltherem P88 spisuje swoje wspomnienia, wkładając je do mrówkoszczelnej kasety. Jego pamięć sięga takich wydarzeń, jak pobyt w szpitalu psychiatrycznym, miłość do miliarderki, sprytne obrabowanie banku, poznanie papieża, bombardowanie niemieckich samolotów, czy zabójstwo wynikające z obrony własnej. Jednak największy wpływ na życie Oscara miała... kawa – znienawidzony napój, w którym bohater upatruje wielkie przekleństwo ludzkości.

Po "Zimowej opowieści" tego autora, pełnej realizmu magicznego i elementów przeczących logice, spodziewałam się utworu utrzymanego w podobnej konwencji. Tymczasem, pisarz zafundował mi swoisty przekrój dziejowy całego XX wieku, w iście satyrycznym, ironicznym i kpiarskim wykonaniu. W powieści tej bowiem nie znajdziecie wątków fantastycznych, a wręcz przeciwnie – czysty realizm. Poprzez - co trzeba podkreślić - zupełnie nie chronologiczne przedstawienie dziejów Oscara – autor piętnuje, obnaża i poddaje krytyce wiele charakterystycznych zjawisk dla minionego wieku, w tym między innymi rosnącą na potęgę elitę finansową, duchowieństwo, ogłupiającą moc reklamy, czy skutki prowadzenia wojen. To, co ważne i warte podkreślenia to fakt, iż książka została po raz pierwszy wydana w 1995 r., a prawdy zawarte pod płaszczykiem historii życia ekscentrycznego mężczyzny – są nadal jak najbardziej aktualne. Nawet w XXI wieku, pełnym nowoczesnej technologii.

Muszę przyznać, że Helprinowi udało się w mistrzowskim stylu wykreować głównego bohatera, który stanowi trzon całej książki. Oscar to bowiem postać nie dająca się nigdzie sklasyfikować – postać, którą można równocześnie kochać i nienawidzić – nie rozumieć i być pełnym zrozumienia. Od dawna nie miałam do czynienia z tak pełną sprzeczności kreacją, która wyzwalała we mnie pełno różnorakich uczuć. Początkowo nic nie zapowiadało, że dość niepozorny, będący już w późnej jesieni swojego życia – wykładowca brazylijskiej akademii marynarki wojennej – miał tak barwne życie, którego opowiedziane epizody wystarczyłyby na życiorys dla kilu osób. Wyobraźcie sobie bowiem moje zdziwienie i konsternację wspomnieniami o ucieczce samolotem pełnym złota, które sam zrabował, a które ostatecznie zaginęło w czeluściach rzeki. Wspomnieniami o jego trzech kobietach życia, z których jedna miała obsesję na punkcie pasikoników. I w końcu o jego nienawiści do kawy, która popchnęła go do pierwszego morderstwa. Wydarzenia, do jakich bohater powraca w swojej opowieści są zarówno nostalgiczne jak i zabawne, pełne wzruszeń ale i ludzkich dramatów. Wszystkie one zostały zestawione bez zachowania chronologii, i dopiero pod koniec lektury układają się w jedną całość – dając jednolity obraz życia tak nietuzinkowego człowieka. Lektura tej książki to podróż, często trudna, zagmatwana, ale także pobudzająca szare komórki do myślenia. Przy tej powieści bowiem skupienie to klucz do sukcesu – do wychwycenia subtelnych nawiązań i różnych, z pewnością niebanalnych myśli.

Pisząc o "Pamiętniku z mrówkoszczelnej kasety" nie mogłabym nie wspomnieć o kawie. Kawa bowiem widoczna jest na okładce i stanowi najbardziej istotny element fabuły. Większość miłośników kawy, po spojrzeniu na okładkę powieści i przed otworzeniem jej pierwszej strony, z pewnością zaparzy sobie filiżankę tego uwielbianego napoju. I ja tak zrobiłam. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy okazało się, że bohater książki przez całą swoją opowieść próbował obrzydzić czytelnikowi ten, uwielbiany przez miliony na świecie smak. Jego śmiałe tezy, obwiniające ziarna kawy o wszelkie zło na świecie – doprowadzały mnie wielokrotnie do śmiechu i konsternacji. I wbrew pozorom, z każdym kolejnym fragmentem, obrzydzającym kawę – miałam ochotę na jej kolejną filiżankę. Jedno jest jednak pewne – w towarzystwie Oscara Progresso nie napilibyście się nawet łyka kawy.

Warto wspomnieć także kilka słów o samym wydaniu książki. Zestawienie w postaci klimatycznej okładki w twardej oprawie, i dobrej jakości, pachnącego papieru – powoduje, że powieść pięknie prezentuje się na półce. Jeśli macie w swoich zbiorach "Zimową opowieść", wydaną również przez wydawnictwo Otwarte, "Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety" może godnie stanąć obok niej.

Ostatnie mrówkoszczelne kasety można było kupić dawno temu. Kasety będące symbolem bezpieczeństwa i swoistej gwarancji. Czy to oznacza, że w obecnych czasach nigdy już nie poczujemy się bezpiecznie? Przeczytajcie książkę Marka Helprina i sami odpowiedzcie sobie na to pytanie. ukryj

Paniusia

Lech Lucy

Pewnego dnia

Giffin Emily

Pierwsza na liście

Witkiewicz Magdalena

Pierwsza przychodzi miłość

Giffin Emily

Plotka

Gutcheon Beth

Po nitce do szczęścia

Wilczyńska Karolina (ur. 1973)

Po prostu bądź

Witkiewicz Magdalena

Poczwarka

Terakowska Dorota

”Pan rozdaje swoje dary, nawet te nie chciane. Nic... pokaż

Podróż w stronę czerwieni

Zientek Sylwia

Pozorność

Nowak-Lewandowska Natalia

Promyczek

Holden Kim

Przeminęło z wiatrem

Mitchell Margaret

„Pomyślę o tym wszystkim jutro, w Tarze. Zniosę to... pokaż

Samulka

Facon Kinga

Serce z bibuły

Wilczyńska Karolina (ur. 1973)

Siedem lat później

Giffin Emily

Siedem spódnic Alicji

Jurgała-Jureczka Joanna

Sto dni po ślubie

Giffin Emily

Szczęścia też chodzą parami

Bialer Anna

Szukając szczęścia

Krasińska Aneta

Ścieżki życia

Kowalska Edyta

Światło, którego nie widać

Doerr Anthony

Świąteczna kafejka

Prowse Amanda

Ten jedyny

Giffin Emily

To się da!

Sakowicz Anna

Ukryty

Glass Cathy

Villette

Brontë Charlotte (Brontë Karolina; pseud. Bell Currer)

"Im dłużej żyjemy, tym więcej nabieramy życiowego... pokaż

"Im dłużej żyjemy, tym więcej nabieramy życiowego doświadczenia, tym mniej skłonni jesteśmy do surowego sądzenia naszych bliźnich, do podawania w wątpliwość opinii świata".

Po lekturze fascynującej książki Eryka Ostrowskiego pt. "Charlotte Brontë i jej siostry śpiące", do której i Was zachęcam, musiałam zajrzeć do ostatniej powieści, jaka wyszła spod ręki Charlotte. Powieści, zawierającej szereg wątków autobiograficznych, czyniących z niej dzieło niepowtarzalne, zarazem pod wpływem formy jak i treści. Nie można bowiem twierdzić, że zna się twórczość sióstr Brontë, nie znając "Villette".

Któż nie słyszał o Charlotte Brontë – angielskiej pisarce i poetce, najstarszej siostrze wśród trzech znanych pisarek Brontë. W 1847 r. pod pseudonimem Currer Bell autorka wydała pierwszą powieść pt. "Jane Eyre. Autobiografia", książkę zaliczaną do klasyki literatury na świecie. W 1850 roku, czyli rok po śmierci obydwu sióstr - Emily, Anne i brata Patricka, Charlotte zaczęła pisać "Villette". Pisarka zmarła niespodziewanie w 1855 roku, będąc w ciąży. Do dzisiaj biografia autorki i jej pozostałych sióstr osnuta jest nutką tajemnicy i niedomówień.

Młoda Angielka – Lucy Snowe, przytłoczona ciężką sytuacja materialną, postanawia wyjechać do Francji. Tam, w tytułowym Villette otrzymuje posadę guwernantki w zakładzie wychowawczym dla dziewcząt Madame Beck. Lucy, mając dwadzieścia trzy lata, jest osobą zamkniętą w sobie, posiadającą bogate życie wewnętrzne, poparte wnikliwą umiejętnością obserwacji ludzkich zachowań. Spokojne życie na pensji przerywa niespodziewane spotkanie znajomych osób sprzed lat, w tym atrakcyjnego doktora Johna. Iskierka jaka budzi się w sercu bohaterki, odsłania powoli nie dającą się ukryć kobiecą naturę.

"Villette" to obszerna powieść, licząca prawie siedemset stron, która pomimo wielu zbieżności z najsłynniejszą powieścią Charlotte, czyli "Jane Eyre. Autobiografia", równocześnie diametralnie różni się od niej. Znawcy literatury podkreślają, że historia Lucy Snowe jest pierwszą powieścią psychologiczną, w której zastosowano monolog wewnętrzny, zwany strumieniem świadomości. I trudno się z tym stwierdzeniem nie zgodzić, gdyż czytelnik od samego początku zostaje obserwatorem wewnętrznych myśli głównej bohaterki. To właśnie oczami Lucy, widzimy i oceniamy postawę pozostałych bohaterów, przewidujemy ich pobudki oraz odkrywamy to, czego nie powiedzą żadne słowa. Dzięki zastosowaniu pierwszoosobowej narracji głównej bohaterki powieści, otrzymujemy pełny i obszerny psychologiczny portret młodej, dziewiętnastowiecznej kobiety. Kobiety, co trzeba mocno podkreślić, nietuzinkowej, nie dającej się zamknąć w żadne schematy. Postać Lucy wzbudza wiele różnorakich uczuć, jej zawziętość i upór budzą trwogę, jej powściągliwość w wyrażaniu uczuć irytuje, jej spostrzegawczość budzi podziw. Charlotte Brontë stworzyła bohaterkę walczącą, walczącą z własnymi myślami i przekonaniami. Wnikliwy obraz jej głębi psychologicznej nie daje tak łatwo o sobie zapomnieć.

"Villette" to oprócz głównej warstwy psychologicznej, również płaszczyzna obyczajowa. Autorka obrazowym językiem, z dbałością o wszelkie szczegóły, przedstawia czytelnikowi ówczesne stosunki społeczne. W powieści zauważyć można krytykę przyjętych obyczajów, w których o wartości kobiety w ówczesnym społeczeństwie decydował w pierwszej kolejności status materialny. Lucy jako osoba pozbawiona tego przywileju, musiała sama walczyć o godność i szacunek majętniejszych od niej. Nie jest również tajemnicą, iż w powieści autorka wplotła wiele wątków autobiograficznych, które dla miłośników twórczości Charlotte będą z pewnością na wagę złota. Otóż tytułowa Villette to Bruksela, w której autorka zakochała się w żonatym profesorze Constantinie Hegerze. Powieściowy doktor John Bretton to nikt inny tylko George Smith, czyli wydawca książek Charlotte, dla którego autorka żywiła bardzo ciepłe uczucia. A to tylko najbardziej rzucające się zbieżności z życia pisarski i jej powieściowej bohaterki. Biorąc powyższe pod uwagę, lektura "Villette" staje się po części zajrzeniem w głąb myśli samej Charlotte. To bezcenne doznanie dla wszystkich jej czytelników.

Należy również wspomnieć o estetycznym wydaniu powieści. Wydawnictwo po raz kolejny zadbało o oprawę zewnętrzną dzieła, w którym twarda oprawa, dobry papier i klimatyczna okładka, cieszą oczy czytelnika. Do tego wszystkiego na samym początku otrzymujemy również ciekawą przedmowę do powieści, autorstwa Eryka Ostrowskiego, która wprowadza nas w klimat historii Lucy Snowe.

"Villette" to powieść Charlotte Brontë, bez której nie wyobrażam sobie już teraz jej twórczości. Misterna, tajemnicza, pozostawiająca otwarte zakończenie, taka jest historia Lucy Snowe. Myślę, że książkę tę powinno czytać się na samym końcu zgłębiania twórczości Charlotte, wówczas bowiem dopiero wiele puzzli zaczyna do siebie pasować. Nie polecałabym ostatniej powieści autorki czytelnikom będącym w połowie lub na początku drogi z Charlotte, mogą być wówczas zawiedzeni. Ja z pewnością polecam "Villette". ukryj

Vintage: Sklep rzeczy zapomnianych

Gloss Susan

W cieniu Sheratona

Gębski Ireneusz

„Niemal wszyscy chyba wiedzą, że prawdziwe życie n... pokaż

„Niemal wszyscy chyba wiedzą, że prawdziwe życie nie opiera się jedynie na jasnych i czytelnych regułach. W każdej dziedzinie wiele zależy od różnych zakulisowych działań”

Po lekturze „Spowiedź bezrobotnego”, czas na drugą książkę Pana Ireneusza Gębskiego. O tej pozycji dowiedziałam się od samego autora. Cieszę się, że udało się panu Irkowi wydać kolejną książkę.

„W cieniu Sheratona” to krótki wycinek z życia polskich emigrantów mieszkających w Anglii. Jurek - rozwodnik i ojciec nastolatki, pracujący na zmywaku w hotelu Sheraton, próbuje się odnaleźć na emigracji. Ewelina – świeżo upieczona absolwentka biologii, wyjeżdża do Anglii po porzuceniu przez narzeczonego oraz z braku perspektyw płacowych. Rafał i Ania – para z kilkuletnim stażem w związku w którym zaczyna się coś psuć. Wszyscy opisani wyżej bohaterowie pracują w nadmorskim kurorcie - hotelu Sheraton w otoczeniu anglików i innych przybyszów zza wschodu. Pomiędzy Jurkiem i Eweliną, pomimo znaczącej różnicy wieku zaczyna rodzić się uczucie. Jednocześnie związek Ani i Rafała jest pełen napięć oraz żalów.

Perypetie miłosne bohaterów, przeplatają się z perspektywą stosunków panujących w pracy. Czytelnik widzi, jak naprawdę wygląda życie i praca na obczyźnie, często wśród niezbyt przychylnie nastawionych ludzi wokół. Emigracja zarobkowa do Anglii obecnie dotyczy wielu osób. Nie ma chyba rodziny w której ktoś nie wyjechałby do tego kraju. Autor pokazuje realistyczny obraz życia w UK. Życia, które nie jest kolorowe i usłane różami jak wielu sądzi. Bardzo często jest tam bardzo trudno, a zarobki wcale nie są takie duże.

Pan Irek świetnie moim zdaniem ukazał naszą polską cechę narodową, z której nie powinniśmy być dumni. Chodzi mianowicie o chwalenie się swoim majątkiem oraz stwarzanie pozorów bogactwa. Stawanie swoim samochodem pod polskim kościołem w Anglii w niedzielę, jest doskonałym pretekstem do pochwalenia się swoją własnością. Śmieszne jednakowoż jest to smutna prawda o nas.

Autor również umiejętnie wprowadził rzeczywistą postać ze swojej wcześniejszej książki „Spowiedź bezrobotnego”. Chodzi mianowicie o Berniego. W Sheratonie jest swoistym symbolem cwaniactwa i manipulacji. Brawa dla autora za tak zręczne wprowadzenie tej postaci do książki.

Domyślam się, po lekturze wcześniejszej pozycji, że pomysł na książkę powstał pod wpływem osobistych doświadczeń autora. Dlatego pewnie, życie emigrantów nakreślone jest tak realistycznie.

Książkę czyta się bardzo szybko i przyjemnie, lektura na jeden wieczór. Pozwala na chwilę wczuć się w sytuację bohaterów, podejmujących życiowe decyzje. Być może Pan Irek szykuje kolejną książkę z dalszymi losami czwórki naszych rodaków. Z chęcią dowiedziałabym się jak potoczyły się ich dalsze perypetie.

Polecam przeczytać, w szczególności dla tych, którzy sądzą, że życie na emigracji to raj na ziemi. Naprawdę warto.
ukryj

W krainie kolibrów

Caspari Sofia

W krainie srebrnej rzeki

Caspari Sofia

W krainie wodospadów

Caspari Sofia

We troje

Dikta Hanna

Większy kawałek nieba

Mirek Krystyna

Wszystkie kolory nieba

Mirek Krystyna

Wszystko, o czym marzysz

Greenberg Mike

Wybacz mi

Gargaś Gabriela

Wynalazca szczęścia

Rutkowski Michał [malarz]

Wytwórnia smakowitych lodów Vivien

Clements Abby

Zachłanni

Żelazowska Magdalena

Zagubiony szlak

Zdziarska Beata

Zajezierscy

Gutowska-Adamczyk Małgorzata

"Póki jest niewiadomą – zagadka zniewala, rozwiąza... pokaż

"Póki jest niewiadomą – zagadka zniewala, rozwiązana – stanie się banałem. Dopóki rozpala wyobraźnię, wszystko jest jeszcze możliwe."

Na możliwość przeczytania całej sagi "Cukierni pod Amorem" czekałam dosyć długo. Swego czasu poszczególne jej części zbierały bardzo pozytywne recenzje, jednakże wolałam poczekać aż pierwsza fala zachwytu opadnie. Biorąc do ręki pierwszy tom, zastanawiałam się czy będę w stanie zrozumieć fenomen popularności całej sagi. Czy zrozumiałam? Zobaczcie...

Małgorzata Gutowska-Adamczyk to autorka książek przeznaczonych głównie dla młodzieży. Oprócz pisarstwa, zajmuje się również scenografią filmową, historią teatru czy dziennikarstwem. W jej życiorysie możemy odnaleźć nawet krótki epizod w postaci pracy nauczycielki języka polskiego i łaciny w liceum. Autorka prywatnie wychowuje dwóch synów wraz z mężem – reżyserem filmowym. Pomysł na powieść nawiązującą do cukierni powstał w latach osiemdziesiątych, gdy Małgorzata Gutowska-Adamczyk prowadziła swój pierwszy sklep z galanterią.

Uruchomcie teraz swoją wyobraźnię i wyobraźcie sobie małe miasteczko w województwie kujawsko-pomorskim o nazwie Gutowo. A teraz przenieśmy się do połowy lat 90, do roku 1995 kiedy na rynku Gutowa trwają prace archeologiczne. Niespodziewanie w podziemnym tunelu naukowcy odnajdują zakonserwowane zwłoki młodej kobiety z pięknym pierścieniem na palcu. Na tym samym rynku prosperuje od lat znana cukiernia "Pod Amorem", której właścicielką jest wiekowa już Celina Hryć. Wnuczka właścicielki, Iga w tym samym czasie przyjeżdża z Warszawy na letnie, studenckie wakacje. Dowiadując się o znalezionym pierścieniu, Iga postanawia rozwikłać zagadkę, która od wielu lat stanowi tajemnicę jej rodziny. Zagadka ta przenosi czytelnika do drugiej połowy XIX wieku, w lata 1855-1895, gdzie poznajemy epilog powstania rodu Zajezierskich i tajemniczej pamiątki rodzinnej pod postacią pierścienia.

Cała część pierwsza oparta jest na dwóch płaszczyznach czasowych. Tytuły rozdziałów są jednocześnie datami poszczególnych lat. Należy tutaj zwrócić szczególną uwagę, gdyż daty te nie są rozmieszczone chronologicznie. Początkowo można nawet się pogubić ze względu na dużą ilość postaci i pomieszanie czasowe. Szczęśliwie autorka ułatwiła czytelnikom zadanie i na końcu książki zamieściła drzewa genealogiczne poszczególnych rodów wraz z kalendarium. Dla ciekawskich na końcu książki zamieszczona również została krótka notka o historii Gutowa.

Rozdziały przenoszące nas w odległą przeszłość to barwne opisy dworków szlacheckich, życia na prowincji, zwyczajów czy faktów znanych nam z lekcji historii. To cudowny przekrój przez epokę w której jeszcze obowiązywało "noblesse oblige". Bohaterowie, których poznaje czytelnik to niesztamponowy hrabia Tomasz Zajezierski, jego żona Barbara z Sokołowskich czy córka wiejskiej czarownicy – Marianna, mieszkający w XIX wieku w Zajerzycach. Jak sam tytuł wskazuje, pierwsza część zorientowana jest głównie na rodzie Zajezierskich. Autorka ukazuje losy kilku kobiet w otoczeniu hrabiego, które musiały dokonać wielu tragicznych wyborów w swoim życiu przy czym dba o wszelkie detale ukazujące ówczesne realia tej epoki.

Styl pisania Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk porównywany jest do gawędzenia. Owszem, pierwszą część czyta się jak swoistą gawędę, jednakże nie zabrakło w niej stylizowanego języka rodem z XIX wieku. W książce znajdziecie archaizmy, pomieszanie języka staropolskiego i współczesnego oraz obcojęzyczne wyrazy angielskie i francuskie.

Niewątpliwą zaletą "Cukierni pod Amorem" jest jej wielowątkowość i myślę, że głównie to przysporzyło pisarce tylu zwolenników. Pomysł ukazania fabuły w dwóch osiach czasowych to oryginalny zabieg, do tego nieprzewidywalni bohaterowie, nie dający się jednoznacznie sklasyfikować to coś co kupuję bez dwóch zdań. Mimo faktu, że na początku było mi trudno odnaleźć się w mnogości postaci i ich koligacji rodzinnych to z czasem trudność ta znikła, pojawiła się za to wielobarwna saga rodzinna z historycznym tłem. Niebanalny pomysł przeniesiony na kartki papieru rozbudził mój apetyt na więcej. W drugiej części spodziewam się rozwinięcia historii powstania tytułowej cukierni po Amorem, gdyż nie poczułam dotychczas jej smaku i zapachu. Mam również nadzieję, że autorka większy nacisk położy na współczesność i śledztwo Igi.

Uprzedzam was, że jeśli zaczniecie czytać pierwszą część "Cukierni pod Amorem" na pewno na niej nie zakończycie, bowiem jej pierwszy tom nie odpowiada na żadne pytania dotyczące pierścienia. Można zaryzykować stwierdzenie, że historia rozkwitu rodu Zajezierskich niespodziewanie urywa się i nie pozostaje wam nic innego jak sięgnąć po drugi tom tej porywającej sagi. Nie czekajcie, naprawdę warto…
ukryj

Zaplątana miłość

Wilczyńska Karolina (ur. 1973)

Złodziejka marzeń

Sakowicz Anna

"Wszystkie ludzkie lęki i pragnienia. Ludzie uprzę... pokaż

"Wszystkie ludzkie lęki i pragnienia. Ludzie uprzędli je w siatki słów, zamknęli dwiema tekturowymi okładkami i uwierzyli, że odkryli jakąś tajemnicę istnienia, że zrozumieli siebie i świat".

Wyznacznikiem dobrej i zajmującej powieści obyczajowej, przeznaczonej w głównej mierze dla kobiet - którą mogę z pełną odpowiedzialnością polecić innym czytelnikom - jest poruszenie mojej wrażliwości i pozostawienie po odłożeniu książki pewnych refleksji. Biorąc pod uwagę właśnie to kryterium, "Złodziejka marzeń" może godnie reprezentować ten typ literatury.

Anna Sakowicz to absolwentka filologii polskiej, filozofii oraz edukacji filozoficznej na Uniwersytecie Szczecińskim, a także edytorstwa na Uniwersytecie im. kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Autorka swoje teksty publikowała w prasie pedagogicznej, debiutowała zaś zbiorem humoresek pt. "Żółta tabletka". Mieszka obecnie na Kociewiu, uwielbia wędrówki po meandrach literatury, kolekcjonuje stare książki. W sieci znajdziecie dwa blogi autorki, do których odwiedzenia Was zachęcam.

Joanna, czterdziestoletnia nauczycielka wychowująca samotnie nastoletnią córkę Lusię, postanawia zrobić sobie roczny urlop w pracy, by w końcu spełnić swoje odkładane wiecznie marzenie, czyli napisać książkę. Jej plany krzyżuje wiecznie nieprzewidywalny los, który kieruje bohaterkę do Starogardu Gdańskiego, w którym Joanna ma podjąć się zobowiązania rocznej opieki nad chorą, ekscentryczną ciotką. Bohaterka nie spodziewa się, że niespodziewana wyprowadzka przyniesie ze sobą zmianę jej wielu priorytetów życiowych.

"Złodziejka marzeń" to ciepła i na swój sposób niezwykle mądra opowieść o zwykłym życiu, które może w każdej chwili wskoczyć na zupełnie nowe tory. Joanna to bohaterka będąca przedstawicielką tysięcy kobiet w naszym kraju – wypalonych zawodowo, przytłoczonych samotnością, które w połowie swojego życia postanawiają coś zmienić. To kobieta, której plany i marzenia, jakie poświęciła dla dziecka i w miarę bezpiecznego życia – pewnego dnia upominają się o swoje. Myślę, że wiele czytelniczek, na kartach tej książki, odnajdzie cząstkę własnych dylematów, a utożsamianie się z główną bohaterką nie będzie dla nikogo niespodzianką. Joanna wywołuje bowiem pełną paletę uczuć.

Warto podkreślić, iż w powieści Anny Sakowicz nie znajdziecie tak często powielanego schematu ucieczki na prowincję, celem otworzenia działalności agroturystycznej, czy też innego biznesu. Autorka, wbrew panującemu trendowi, pokusiła się o wplecenie w fabułę swojej książki całkiem innych wątków, które jednocześnie bawią ale i potrafią zasmucić. Wykreowana przez pisarkę bohaterka doświadcza bowiem jednocześnie wielu szczęśliwych chwil, jak i momentów smutku, i głębokiej refleksji. Pamiętna, najlepsza moim zdaniem scena z powieści, czyli kupowanie prezentu w sex shopie bawi do łez, by za chwilę sceną z czytaniem książek nieuleczalnie chorym dzieciom w hospicjum – skłaniać do głębokiego współodczuwania bólu i cierpienia. Widoczne w fabule kontrasty pod postacią zabawnych, ale i smutnych momentów ukazują czym jest nasze życie – zbiegiem przypadków, zbiegiem czasem śmiesznych, a czasem tragicznych sytuacji. Motywy, na podstawie których Anna Sakowicz buduje fabułę swojej powieści, to wzruszające historie, ale także komiczne wydarzenia, które niewątpliwie poprawią Wam humor. To swoisty kolaż, w którym każda czytelniczka znajdzie coś dla siebie.

Oprócz klimatycznej i symbolicznej okładki z kobietą siedzącą z walizkami przy drodze, z pewnością każdego czytelnika intrygować będzie również tajemniczy tytuł. Kim jest bowiem tytułowa złodziejka marzeń? Czy to codzienna rutyna życia, wtłaczająca naszą egzystencję w ograniczone schematami ramy? Jeśli odgadłam, to autorka skutecznie udowadnia, że można uciec od złodzieja, który kradnie nasze marzenia i co za tym idzie szczęście. Przykład Joanny pokazuje bowiem dobitnie, że w każdym momencie naszego życia istnieje właściwy czas na zmiany. Trzeba tylko mocno tego chcieć. A taki przekaz w zupełności mnie przekonuje do prozy Anny Sakowicz.

"Złodziejka marzeń" to powieść, z której oprócz chwilowej, czytelniczej rozrywki, można także wynieść wiele życiowych prawd, o których często zapominamy w codziennym biegu. Niezwykle pozytywna książka, którą polecam każdej kobiecie – nieważne w jakim życiowym punkcie się znajduje. ukryj

Legenda

- książka oceniona przez Ciebie - najedź na ikonę przy książce aby zobaczyć ocenę
- do książki dodano opisy lub recenzje
- książka dostępna w naszej księgarni
- książka dostępna u innych użytkowników (wymiana, kupno)
- książka znajduje się w Twoim schowku

Patronaty Biblionetki

Zobacz wszystkie »

Biblionetka potrzebuje opiekunów

0 300

Sprawdź jak możesz pomóc

Recenzje

Użytkownicy polecają:

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 20.01.2024 09:11

Autor: zielkowiak

ADHD i wielka nauka, Humboldt w pełnej krasie

Humboldt – to dopiero był gość! Gdyby zaproponował mi udział w jednej ze swoich wypraw, rzuciłabym wszystko i pojechała. To temu człowiekowi zawdzi (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 14.01.2024 08:08

Autor: dot59

Pomiędzy mieszkaniową sielanką a mieszkaniową beznadzieją

Ależ to była lektura! I nie dlatego tak mówię, że na punkcie literatury z PRL w tytule mam lekkiego bzika (a mam go, bo stwierdziwszy, że pokaźna częś (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 28.11.2023 15:10

Autor: dot59

A w Krakowie wielka woda

Generalnie ani kryminał retro, ani kryminał cokolwiek humorystyczny nie wzbudzają we mnie automatycznej chęci natychmiastowego przeczytania, a jeśli s (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.12.2023 11:17

Autor: Marylek

Dawidku, gdzie jesteś?

Oniryczna, na wpół bajkowa opowieść o fascynacjach i strachach dzieciństwa, o tym, jak zostają z nami na całe życie, kształtują postrzeganie świata i (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Redakcja poleca:

Dodany: 14.04.2024 21:41

Autor: Marylek

O ulotności dobrej reputacji i dlaczego to nie jest ważne

„Srebrzysko” określa autor w podtytule „powieścią dla dorosłych”. Jak dorosłym trzeba być, żeby wyrzec się buntu, zdecydować się nadstawić przysłowiow (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 23.03.2024 09:19

Autor: Meszuge

Narodziny czerwonego kata

Ze względu na ogromną liczbę przypisów i cytowanych materiałów źródłowych jest to najprawdopodobniej najbardziej rzetelna biografia Feliksa Dzierżyńsk (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.03.2024 20:02

Autor: jolietjakeblues

Szlomo

Jesteśmy pokoleniem poszukiwaczy, my, obecni pięćdziesięciolatkowie, z których wielu miało to szczęście, że dzięki odwadze, inteligencji, talentowi sw (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 03.03.2024 09:31

Autor: Meszuge

Ja już nie chcę do Ameryki

Breece D'J Pancake, a właściwie Breece Dexter John Pancake (pancake – naleśnik; dziwaczny zapis imienia był wynikiem błędu w The Atlantic Monthly, gdz (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »