Schowek

„Kiedy ja byłam młoda, starzy byli starymi, a tera... pokaż

„Kiedy ja byłam młoda, starzy byli starymi, a teraz, gdy jestem stara, starzy muszą być młodzi”


Frédérique Deghelt to pisarka dotychczas nie znana mojej osobie. Dziennikarka i producentka telewizyjna. Napisała kilka powieści, w tym „Cudze życie”, którą mam zamiar jak najszybciej przeczytać. Książkę tę kupiłam w ramach wyprzedaży. Nie ukrywam, że przyciągnęła moją uwagę okładką. Cieszę się, że trafiła w moje ręce.

Trzydziestoletnia Jade dowiaduje się, że jej ciotki planują oddać mieszkającą samotnie swoją matkę, a jej babkę do domu spokojnej starości. Bohaterka pod wpływem impulsu jedzie na wieś, żeby zabrać babunię do swojego domu, do Paryża. Jeanne, babcia Jade zgadza się na wielką zmianę w swoim życiu. Obydwie nie spodziewają się, że zmiany będą dotyczyć równocześnie obu bohaterek.

Babunia pozornie wydaje się zwykłą kobietą, mieszkającą od urodzenia na prowincji. Idealna matka, gospodyni i żona. Od wielu lat czytająca Biblię. Jednakże to tylko pozory. Jeanne od wielu, wielu lat jest aktywnym czytelnikiem książek. Nikt nie zna jej tajemnicy, nawet najbliżsi nie podejrzewają, że miłością jej życia są książki i literatura. A Biblia to tylko okładka skrywająca za każdym razem inną książkę, którą czyta tytułowa bohaterka. Wnuczka odkrywając sekret swojej ukochanej babci, nie spodziewa się, że to właśnie ona będzie ją wspierać w wydaniu własnej książki oraz pomoże jej odnaleźć się po trudnym rozstaniu z ukochanym mężczyzną.

Tytuł powieści nie wskazuje, że jest to książka o książkach jeśli mogę tak napisać. Po jej lekturze doceniłam możliwość jaką daje nam, kobietom dzisiejszy świat i kultura. Chodzi mi o całkowity dostęp do literatury. W każdym momencie możemy kupić lub wypożyczyć dany tytuł i po prostu go przeczytać. Książka jest powszechna i ogólnie dostępna. Trzeba tylko chcieć ją przeczytać. Za czasów babci Jeanne, kobiety na wsiach nie czytały książek. Czytanie było przywilejem wyżej urodzonych społeczności. Czytanie było synonimem nieróbstwa i lenistwa. Dlatego też tytułowa bohaterka ukrywała się przed rodziną i znajomymi. W tych czasach to nie do pomyślenia.

Powieść zawiera mnóstwo cudownych fragmentów opisujących miłość i szacunek do literatury. Poza tym książka zawiera drugie dno. Czy możliwa i akceptowalna jest miłość w wieku 80 lat między mężczyzną i kobietą? Historia Jeanne to także wątek starości i przemijania. Zadawane są pytania natury filozoficznej, czy wiek ma być wyznacznikiem co człowiek może, a czego nie może robić. I czy młodzi ludzie mają prawo osądzać postępowanie starszego pokolenia. Jak widzicie książka Frédérique Deghelt nie jest lekkim czytadłem. Zmusza do zastanowienia się nad wieloma pytaniami dotyczącymi życia.

„Babunia” to książka z duszą. Jest dla mnie tym bardziej cenna, że sama jestem miłośniczką książek i literatury. Sama babunia to dla mnie prawdziwa bohaterka. Potrafiła pokonać wszelkie przeszkody, żeby podtrzymywać swoją pasję czytania. Powiem wam jeszcze na dodatek, że zakończenie jest szokujące. Wiem, że nigdy nie zapomnę tej książki i z pewnością będę do niej często wracać. Zawiera w sobie wiele mądrości życiowej. Myślę, że dla nas, blogerów ze społeczności książkowej jest to lektura obowiązkowa. Nie zwlekajcie więc tylko przeczytajcie!!

„Za pośrednictwem języka, który nigdy nie przestaje się rozwijać, spisywane są przygody, a to, co w nich najważniejsze, przenika do książek, które dopiero mają powstać…” ukryj

"Wszyscy mężczyźni marzą o tym, by spędzić noc z ... pokaż

"Wszyscy mężczyźni marzą o tym, by spędzić noc z Marilyn Monroe, ale życie z Grace Kelly".


Po raz pierwszy o historii Grace Kelly dowiedziałam się nie z książki, lecz od znajomej, która zafascynowana tą postacią, postanowiła jej imieniem nazwać swój salon fryzjerski. Dziwiło mnie wówczas takie uwielbienie dla tej osoby, nie potrafiłam tego do końca pojąć. Po lekturze biografii Grace, która zbiegła się z kinową produkcją, ukazującą życie księżnej Monako, jestem już w stanie zrozumieć zachwyt i szacunek mas. Grace Kelly pokazała bowiem, że życie może być bajką, jednak nie każda bajka posiada szczęśliwe zakończenie.

Joanna Spencer to dość tajemnicza postać, ukrywająca się pod pseudonimem. Autorka jako dziennikarka i korespondentka, związana z dworem w Monako, pragnie zachować anonimowość. Jest wielbicielką Grace, krytykującą postępowanie księcia Rainiera. Niektórzy twierdzą, że zna wszystkie tajemnice dworu w Monako.

"Grace. Księżna Monako" to napisana w przystępnej formie, biografia amerykańskiej gwiazdy Hollywoodu. Książka została podzielona na trzynaście rozdziałów, ukazujących dzieje słynnej aktorki i późniejszej księżnej Monako: jej dzieciństwo, stosunki rodzinne, rozkwitającą karierę aktorską i późniejsze życie, czyli małżeństwo z księciem Rainierem, urodzenie dzieci i tęsknotę za rolami filmowymi, aż do pamiętnego dnia, gdy księżna zginęła w wypadku samochodowym.

Publikacja Joanny Spencer nie jest typową biografią, w której znajdziecie mnóstwo dat, faktów i zagęszczenie postaci. Autorka bowiem opowiada historię księżnej, niczym na towarzyskim spotkaniu, przerywanym łykiem dobrej kawy. Taka przystępna forma, zbliżona do powieści obyczajowej, przeplatana jest licznymi wypowiedziami osób, które uczestniczyły w życiu Grace, osób bliższych i dalszych jej sercu. Autorka najczęściej cytuje cenne wypowiedzi siostry księżnej – Lizanne, które wiele wnoszą do budowania sobie w wyobraźni czytelnika wizerunku Grace. Taki kolaż to bardzo czytelna forma, która dobrze się sprawdza podczas lektury. Z pewnością bowiem nie nuży i nie przytłacza zbyt dużym nagromadzeniem informacji, często zbędnych w mojej opinii, które potrafią rozpraszać uwagę podczas zgłębiania treści książki.

Dzieło Joanny Spencer nie jest lekturą dla osób, które znając dość dobrze życie Grace, chciałyby dowiedzieć się czegoś nowego, czy to pikantnych szczegółów, czy tajemnic, które do tej pory nie ujrzały światła dziennego. To bowiem "grzeczna" biografia dla takich osób, jak ja – nie mających wcześniej styczności z obszernym opisem życia księżnej. Gdybym była czytelnikiem, który posiada już pewien zapas wiedzy na ten temat, książka ta z pewnością by mnie rozczarowała. Zapytacie dlaczego? Otóż Joanna Spencer bazuje bowiem na powszechnie znanych faktach z życia muzy Hitchcocka i zdobywczyni Oscara. Nie zagłębia się w motywy działania Grace. Ubolewam jedynie nad tym, że z książki nie dowiedziałam się dlaczego aktorka, będąca u szczytu swojej kariery, decyduje się na ślub z mężczyzną, którego praktycznie nie zna. Autorka przedstawiła także jej nieskalaną postać – pięknej, niewinnej, dobrej i ciepłej kobiety. Zabrakło mi przestawienia tej ludzkiej strony – ze słabościami, jakie posiada każdy człowiek. Reasumując, z pewnością nie jest to więc biografia skandalizująca. To książka, która może stać się jedynie początkiem zgłębiania życia Grace Kelly. Życia, które zamienione w bajkę, tak szybko się skończyło – w wieku 53 lat.

Warto również napisać kilka słów o samym wydaniu publikacji. Twarda oprawa, wspaniałe zdjęcie Grace na okładce, dobrej jakości papier i wplecione w środek fotografie księżnej z różnych okresów jej życia, bezsprzecznie umilają lekturę książki. Jeśli chodzi więc o oprawę, wydaniu nie można niczego zarzucić.

Książkę "Grace. Księżna Monako" przeczytałam w jeden wieczór, niczym dobrą powieść obyczajową. Publikacja ta rozbudziła we mnie głód wiedzy. Wiedzy, dotyczącej życia księżnej Monako, którą do tej pory wielbią miliony fanów na całym świecie. To był dobry wstęp do tego, aby zajrzeć do bardziej obszernych publikacji dotyczących jej życia. Jeśli więc w takim celu sięgnięcie po tę książkę, na pewno nie będzie czekało na Was rozczarowanie.

"Nazywano ją także Marilyn dobrego chrześcijaństwa". ukryj

"Człowiek sam jest kowalem własnego losu". W ... pokaż

"Człowiek sam jest kowalem własnego losu".

W przypadku tego kryminału słowo "ofiara" jest słowem dość przewrotnym. Do tej pory bowiem zastanawiam się, kto tak naprawdę w historii opisanej przez Pierre Lemaitre był prawdziwą ofiarą? Stwierdzicie, że to pytanie, które nie powinno w ogóle paść, bo przecież w każdym kryminale jest oprawca i jest także ofiara, którą łatwo zidentyfikować. Tak, to prawda - ale nie w tej książce.

Pierre Lemaitre to urodzony w 1956 r. francuski pisarz i scenarzysta. Posiada fakultety z psychologii, edukacji dorosłych, kultury i komunikacji. Jego kariera pisarska rozpoczęła się w 2006 r. Jest laureatem prestiżowej nagrody Prix Goncourt, Prix du polar européen, czy CWA International Dagger. "Ofiara" to ostatnia część trylogii o inspektorze Verhoevenie. Pierwsza część pt. "Travail soigné" nie została jeszcze wydana w Polsce, a druga nosi tytuł "Alex".

Inspektor Camille Verhoeven pomimo dość niskiego wzrostu – sto czterdzieści pięć centymetrów, jest cenionym przez swoich przełożonych i współpracowników policjantem. Kilka lat temu żona bohatera została zamordowana, a obecnie Verhoeven próbuje ułożyć sobie życie z Anną Forestier. Pewnego dnia kobieta wybiera się do centrum handlowego, by u jubilera odebrać prezent dla inspektora. W tym samym czasie na sklep napadają bandyci, a Anne zostaje przez nich brutalnie pobita. Inspektor, kryjąc przed swoimi przełożonymi powiązania z ofiarą, przejmuje dochodzenie w śledztwie. Trzy dni dociekania prawdy, przewracają życie Verhoevena do góry nogami.

"Ofiara" to kryminał bez nagłych zwrotów akcji, wysokiego tempa, czy godnej pozazdroszczenia dynamiki. Cała akcja bowiem to trzy dni podzielone na godziny, podczas których czytelnik rozwiązuje intrygę, w jaką wplątany został główny bohater. Intrygę przemyślaną i dopracowaną w wielu szczegółach, jednak zbyt przewidywalną, gdyż czujny czytelnik dość szybko ułoży puzzle układanki w jedną całość. Szkoda więc, że Pierre Lemaitre samym wykonaniem fabularnym nie wywołał tak pożądanego dla mnie w kryminałach elementu zaskoczenia. Jednocześnie, nie mogę nie pogratulować autorowi samego pomysłu na intrygę, który niewątpliwie zasługuje na uznanie.

Od pierwszej strony wiedziałam, że będzie to dość nietuzinkowy kryminał. Zapytacie dlaczego? Otóż, trzecioosobowa narracja w czasie teraźniejszym, w której narrator opisuje bardzo szczegółowo wszystkie zdarzenia – początkowo nieco mnie zatrwożyła. Musiałam bowiem przyzwyczaić się do takiej specyficznej konstrukcji fabularnej i co ważne, późniejszej pomieszanej narracji, gdyż oprócz wszechwiedzącego narratora, występuje także narracja pierwszoosobowa.

Sam tytuł natomiast i jego przełożenie na fabułę jest dość przewrotnym zabiegiem, który do tej pory pobudza moje szare komórki do myślenia. Aby nie zdradzić rozwiązania zagadki mogę tylko napisać, że pozornie wydawałoby się, że ofiarą jest nikt inny, tylko Anne. Jednak, biorąc pod uwagę całą fabułę i niespodziankę, jaką autor zafundował czytelnikom na samym końcu – postać ofiary nie jest już tak jednoznaczna, jak na początku mogłoby się wydawać. Kusi mnie nawet teza, że w książce tej ofiar jest więcej, znacznie więcej.

Warto wspomnieć również kilka słów o samym wydaniu "Ofiary". Intrygująca okładka ze skrzydełkami na kredowym papierze, oraz dobrej jakości papier, z pewnością zachęcają do sięgnięcia po tę lekturę. Duża czcionka druku natomiast zdecydowanie nie męczy wzroku.

Ostatni tom trylogii stworzonej przez Pierre Lemaitre można czytać odrębnie od dwóch wcześniejszych części, jednak pewne nawiązania do przeszłości bohatera, zostawiają czytelników z pytaniami bez odpowiedzi. "Ofiara" to historia ukazująca zgubne skutki manipulacji i zakłamania, czyli zjawisk na które jesteśmy narażeni każdego dnia. Z pewnością wielu z Was bardzo szybko odkryje zagadkę kryminalną, jednak znajdą się i tacy czytelnicy, którzy dopiero na samym końcu poczują zdziwienie i konsternację. Warto więc zaryzykować i porwać się trzydniowemu śledztwu francuskiego inspektora. ukryj

"Tak, był Tarantulą. Jak pająk podstępny i tajemn... pokaż

"Tak, był Tarantulą. Jak pająk podstępny i tajemniczy, okrutny i bezlitosny, zachłanny i nienasycony w swoich nieodgadnionych pragnieniach chował się gdzieś i tkał miesiącami luksusową pajęczynę, złotą klatkę, której był strażnikiem, a ty więźniem."


Trzeba posiadać niebywały talent, by stworzyć fabułę, przy której pozornie nic do siebie nie pasuje. Przy której trudno znaleźć jakikolwiek punkt zaczepienia, coś co nadawałoby sens całości. Trzeba mieć niebywałą wyobraźnię aby napisać taką książkę jak "Tarantula". Książkę, która przeraziła mnie do granic mojego umysłu. Nadal nie mogę ochłonąć…

Thierry Jonquet to francuski prozaik, który pisał głównie powieści kryminalne z elementami politycznymi. Autor uważany jest za typowego przedstawiciela francuskiej literatury noir, inspirował się sensacyjnymi informacjami z gazet, by móc pisać o barbarzyńskim świecie w którym żyjemy. Jonquet zmarł w 2009 r. w wieku pięćdziesięciu pięciu lat. Alternatywny tytuł "Tarantuli", oryginalnie wydanej w 1984 r. jaki możecie spotkać na naszym rodzimym rynku to "Czarna wdowa".

Wzięty i niezwykle ceniony chirurg plastyczny, Richard Lafargue od pewnego czasu pojawia się na bankietach z piękną i olśniewającą Ewą. Nikt nie wie kim jest dla niego tajemnicza piękność: kochanką, przyjaciółką czy może kimś zupełnie innym. Nikt nie wie również, że po każdym przypadku pogorszenia się stanu jego córki Viviane, znajdującej się w szpitalu psychiatrycznym, Richard zmusza Ewę do prostytucji w najgorszym, możliwym wymiarze. Obok dziwnej pary, czytelnik poznaje dwie dodatkowe postacie. Vincenta Moreau, porwanego przez nieznajomego oprawcę, którego nazywa tytułową tarantulą oraz Alexa, kolegę Vincenta, ukrywającego się przed policją za rabunek i morderstwo. Istnieje oczywiście wspólny mianownik, który łączy wszystkich bohaterów. Mianownik zbyt przerażający, by ubrać go w jakiekolwiek słowa.

Konstrukcja fabuły stworzona przez Jonqueta to iście mistrzowskie dzieło. Cała książka składa się z trzech rozdziałów zatytułowanych "Pająk", "Jad" i "Ofiara". Autor posłużył się takim zabiegiem literackim jak retrospekcja, by powoli budować napięcie ogarniające czytelnika. Nie wiadomo dlaczego Ewa i Richard się nienawidzą i dlaczego chirurg nie cierpi piosenki "The Man I Love". Nie wiadomo również dlaczego Vincent został porwany i kim jest mężczyzna-tarantula. Szaleństwo pomieszane z nienawiścią, perwersja i dewiacja - to elementy, które łączą wszystkich bohaterów. Dlaczego? O tym czytelnik dowiaduje się na końcu.

Nie przypadkowo tytuł utworu nawiązuje do pająka. Tarantula bowiem to inteligentny owad, który zanim schwyta swoja ofiarę, układa misterny plan jej osaczenia. Nie zabija od razu, prowadzi grę ze swoją zdobyczą by na koniec użyć trującego jadu. Początkowo wydaje się, że katem jest porywacz młodego chłopaka. Jednakże po przeczytaniu całej książki, wielu z was zada sobie ponownie pytanie o postać kata i jego ofiary. Nic bowiem nie jest takie jakie się z pozoru wydaje.

Zakończenie "Tarantuli" jest makabryczne i zdumiewające. Ukazuje bowiem do czego zdolny jest człowiek kierujący się wyłącznie nienawiścią i chęcią zemsty, która może go niepostrzeżenie zatruć jak jad pająka. Możecie się spodziewać drastycznych wątków, które naruszą wasz zasady etyczne. Mimo dość małej objętości, książka liczy niecałe sto trzydzieści stron, jej treść jest porażająca. W tle można zauważyć również motyw syndromu sztokholmskiego, którym autor się posłużył i wyjaśnił w idealny sposób jego genezę.

Jonquet stworzył misternie utkaną intrygę, która niejednemu z was może spędzić sen z powiek. Teoretycznie bowiem historia opisana w książce może zdarzyć się w prawdziwym świecie. Dawno nie odczuwałam takich emocji i przerażenia podczas lektury. Powiem jedno, książka jest fenomenalna w swojej prostocie. Odnosi się do zasadniczego pytania dotyczącego tożsamości człowieka.

Rzadko kiedy swoją przygodę z konkretną książką zaczynam od filmu nakręconego na jej podstawie. W przypadku utworu "Tarantula", nieświadomie obejrzałam w pierwszej kolejności film pt. "Skóra w której żyję", dzięki któremu na liście moich priorytetów wysoko uplasowała się właśnie książka.

Film "Skóra w której żyję" został nakręcony w 2011 r. przez znanego, hiszpańskiego reżysera Pedro Almodavara. Jest to pierwszy film, jaki wyszedł spod jego rąk, którego scenariusz oparty jest na książce. Reżyser znany jest z dość trudnych i psychodelicznych tematów jakie porusza w swoich dziełach. Akcja filmu w przeciwieństwie do powieści nie dzieje się we Francji, lecz w hiszpańskim Toledo. Antonio Banderas grający rolę chirurga Roberta, sprawdził się w tej roli znakomicie. Towarzyszy mu Elena Anaya jako Vera, której piękne oczy mam do tej pory w wyobraźni. Na uwagę zasługuje również rola Marisy Paredes, jako Marilli, służącej i zarazem matki Roberta.

W filmie widać i namacalnie czuć szaleństwo oplatające poszczególnych bohaterów, niczym pajęczyna tarantuli. Nieetyczne eksperymenty, perwersyjna miłość, ekstaza i przepych, to wszystko ubrane w obraz i dźwięk idealnie ze sobą współgra. Muzyka skomponowana przez Alberto Iglesiasa, potrafi napiąć struny nerwowe do wszystkich możliwych granic. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że film jest jednym wielkim koszmarem. Koszmarem, którego nie sposób opuścić, zanim nie ukażą się końcowe litery.

Porównując książkę i film uważam, że zakończenie Jonqueta jest bardziej ciekawsze i jeszcze bardziej perwersyjne. Stawia bowiem fundamentalne pytanie dotyczące aspektu seksualności płciowej i tożsamości psychicznej człowieka. Jednakże film Almodavara zachwyca formą i genialną grą aktorską, dzięki czemu tworzy homogeniczną całość. Klimat mroczny, pełen tajemnic i niedopowiedzianych wątków potrafi wzbudzić skrajne emocje. Od obrzydzenia do litości dla kata i jego ofiary. Kimkolwiek w naszym mniemaniu ona jest. Film "Skóra w której żyję" w swojej formie przypomniał mi trochę dzieła Romana Polańskiego, ale to tylko moje luźne skojarzenie.

Polecam przeczytać książkę i obejrzeć film. Zarówno słowo pisane jak i obraz trafiły do mojej wyobraźni i zostaną tam pewnie przez długi czas.

ukryj