Schowek

"Brak miłości matczynej to rana, której człowiek ... pokaż

"Brak miłości matczynej to rana, której człowiek nigdy nie przestaje rozdrapywać. Z biegiem czasu staje się coraz rozleglejsza, głębsza – a przynajmniej skłania do niezrozumiałych w innym kontekście działań (…)"



Życie ludzkie jest jak ogród. Odpowiednio pielęgnowany i użyźniany, daje cudne plony w postaci pięknych roślin. Życie, kształtowane od najmłodszych lat, przynosi swoje owoce w dorosłym życiu. Czy można więc zaniedbany od wielu lat ogród, posiadający wyłącznie jałową ziemię, doprowadzić do świetności? Czy człowiek, którego wychowanie i nabyte zachowania pozwoliły wieść udane życie, może w pewnym momencie odczuć jałowość swojej egzystencji? Na te pytania próbuje odpowiedzieć autorka "Zamkniętych ogrodów".

Kay Langdale ukończyła literaturę na Uniwersytecie w Oksfordzie, uzyskując tytuł doktora za pracę o Samuelu Beckettcie. Autorka od dziecka lubiła pisać, wychowała się w rodzinie, której rodzice byli nauczycielami. Obecnie jest mężatką i posiada czwórkę dzieci, mieszka na wsi w hrabstwie Oxfordshire. Jest pełnoetatową pisarką.

Jane i Nick są niezwykle zgodnym małżeństwem od dwunastu lat. Para na początku znajomości ustaliła, że nie będą starać się o dzieci, wolą bowiem wieść swoje ułożone i wygodne życie bezdzietnego małżeństwa. W ich poukładany świat nieoczekiwanie wkracza chora matka Jane – Vera, którą bohaterowie przenoszą do swojego domu celem opieki. Toksyczne relacje łączące matkę z córką burzą spokój w życiu małżeństwa. Tymczasem w sąsiedztwie bohaterów wprowadza się samotna matka Evie z dwójką dzieci: dwunastoletnim Felixem i dwuletnią Pusią. Nick, którego egzystencja została naruszona przez obecność teściowej, coraz częściej odwiedza Evie i jej dzieci. Nie spodziewa się, że nagła wizyta siostry Evie – despotycznej Margaret, będzie początkiem ciągu zdarzeń, które zmienią życie wszystkich bohaterów.

"Zamknięte ogrody" to powieść obyczajowa, ukierunkowana w szerszej perspektywie na powieść psychologiczną. Czytelnik poznaje bowiem kilku bohaterów, którzy w osobnych rozdziałach ukazują swoje życie z własnej perspektywy. Każda postać (oprócz dwuletniej Pusi) jest zarazem narratorem, przedstawiając odmienny punkt widzenia. Zabieg taki pozwolił ukazać portrety psychologiczne poszczególnych typów ludzkich. Od lekkomyślnej, mało odpowiedzialnej ale kochającej swoje dzieci Evie do chorej psychicznie, mściwej i pozbawionej instynktu macierzyńskiego Very. Co ważne, każdy bohater ukazany jest realistycznie, w powieści bowiem nie istnieje podział na tych tylko dobrych i tych wyłącznie złych. Każda postać wykreowana przez autorkę, wywołuje różnorakie emocje do litości do podziwu. Jedno jest pewne, nie można obok nich przejść obojętnie.

Abstrahując od podziału na konkretnych bohaterów, Kay Langdale poprzez swoją powieść dotyka uniwersalnych życiowych tematów takich jak szczęście, autonomiczny wybór, niezależność, miłość, pojęcie zdrady czy bezinteresowność. Można powiedzieć, że to relacje międzyludzkie są głównym tematem powieści. Ale nie tylko. Autorka przyrównuje życie człowieka do ogrodu. Dla niektórych jej bohaterów, pewne nie nabyte w przeszłości uczucia i stracone lata są już zamknięte. Poprzez własne życiowe wybory i pielęgnowanie zawiści oraz wiecznego rozczarowania, utracili dostęp do największej wartości w życiu – czyli rodzicielstwa. Nie dla wszystkich jednak brama ta jest zamknięta. Jak ukazuje autorka, tylko do nas samych zależy czy przyjmiemy niespodziewane szczęście, otwierając swoje serce.

Powieść "Zamknięte ogrody" nie przedstawia łatwej i lekkiej historii. Nie jest książką na jeden wieczór, która ulotni się z waszej pamięci do następnej lektury. Dzięki obrazowemu słownictwu, nacechowanemu dużą dawką emocji, czytelnik zaczyna się identyfikować z konkretną postacią. Autorka wykazała się genialnym warsztatem pisarskim, docierając swoim przesłaniem do najgłębszych pokładów naszej podświadomości.

Książka Kay Langdale wzruszy was do głębi. Wywoła wiele emocji i konsternacji. Sprowokuje was do oceny pewnych zachować ludzkich. Być może pomoże wam odnaleźć dawno zapomniany klucz do furtki ogrodu, który do tej pory był dla was niedostępny.

"Może po prostu łatwiej pogodzić się z życiem, gdy widzi się w nim pewne logiczne zależności, a nie tylko plac zabaw swawolnego przypadku." ukryj

„Czasem myślę, że to, co w życiu najcenniejsze, je... pokaż

„Czasem myślę, że to, co w życiu najcenniejsze, jest skutkiem naszych błędów”

Zabiegani codziennymi obowiązkami, nie zdajemy sobie często sprawy z tego jaki skarb każdy z nas posiada. Tym skarbem jest wzrok i możliwość oglądania tysięcy barw jakie oferuje nam dzisiejszy świat. W szczególności dla nas, miłośników książek tym bardziej cenny, gdyż dzięki niemu możemy przeczytać w swoim życiu tysiące stron wspaniałej literatury. Ale co w przypadku jego niespodziewanej utraty? Co byście chcieli zrobić zanim nadejdzie tytułowa ciemność?

Susan Wiggs to pisarka, którą dopiero odkrywam. Autorka jest absolwentką Harvardu. Swoją pierwszą książkę napisała już w wieku ośmiu lat. Po skończeniu studiów została nauczycielką matematyki, dziś jest obecnie znaną na całym świecie pisarką, jej książki tłumaczono na wiele języków. Trzykrotnie otrzymała nagrodę literacką RITA. Autorka mieszka na wyspie w Zatoce Pugeta w Waszyngtonie wraz z mężem i córką. Powieść „Zanim nadejdzie ciemność” została opublikowana po raz pierwszy w 2003 r.

Jessie Ryder po piętnastu latach wraca do rodzinnego domu, w którym mieszka jej siostra Luz z mężem i czwórką dzieci. Jessie jest znaną na całym świecie fotografką, która karierę przedłożyła nad życie rodzinne. Fotografowanie krajobrazów z całego świata to jej pasja i źródło utrzymania. Jessie do tej pory brała z życia pełnymi garściami. Młoda, piękna, niezależna, nie brała pod uwagę uczuć innych, w szczególności bliskich jej osób. Bohaterka powraca aby zmierzyć się ze swoją przeszłością, na której cieniem kładzie się oddanie córki do adopcji. Jessie pragnie ją poznać i zapamiętać chwile, które jeszcze może z nią spędzić. Powodem nagłej zmiany nastawienia do życia jest wykrycie u niej nieuleczalnej choroby oczu. Bohaterka zaczyna bardzo szybko tracić wzrok, więc każda chwila spędzona z córką jest dla niej cenniejsza niż wiele bezproduktywnych lat beztroski.

Wkraczając w uporządkowane i wydawałoby się idealne życie rodziny Luz, Jessie nie spodziewa się, że ukrywane od lat tajemnice i uczucia wybuchną ze zdwojoną siłą. Nie spodziewa się również miłości, która wtargnie w jej życie niespodziewanie niczym popołudniowy wiatr. Miłości, której ognia namiętności nie da się tak łatwo odrzucić. Czy bohaterka odnajdzie przebaczenie w oczach córki i czy znajdzie w sobie odwagę by przyjąć miłość? Zapraszam do lektury.

Susan Wiggs początkowo zaskoczyła mnie wielowątkowością swojej powieści. Pomimo tego, że główną bohaterką była Jessie i fakt jej utraty wzroku, inne postacie i ich losy zostały również odpowiednio uwidocznione na łamach książki. Czytelnik bowiem poznaje skomplikowaną osobowość córki Jessie – Lily, jej siostry Luz czy Dustego - mężczyzny, którego córka urodziła się w łonie jego martwej już od dwóch miesięcy żony. Nagromadzenie barw ludzkich uczuć i wyborów, które kierowały ich losami to na pewno zaleta „Zanim nadejdzie ciemność”.

Wątek przewodni utraty wzroku skłania do chwilowej refleksji. Jest on tym bardziej widoczny, gdyż główna bohaterka niemal „oddycha” aparatem fotograficznym. Robienie zdjęć to całe jej życie, więc utrata wzroku to dla niej koniec wszystkiego. Wgłębiając się w kolejne strony książki, naszło mnie porównanie jej sytuacji do mojej osoby. Czytanie książek jest dla mnie największą pasją i jednym ze sposobów na życie. Gdybym miała stracić wzrok, byłby to koszmar mimo tego, że i tak byłabym w lepszej sytuacji niż Jessie, mam jeszcze audiobooki czy książki pisane braillem. Zresztą co tu dużo pisać, dla każdego człowieka zmysł wzroku jest chyba najważniejszym ze zmysłów. Jego utrata więc musi być niewyobrażalną tragedią.

Drugi wątek, który również skłania do myślenia dotyczy adopcji. Czytelnik poznaje motywy jakie kierowały bohaterką przy oddaniu własnej córki. Motywy moim zdaniem bardziej egoistyczne i podszyte strachem, niż ekonomiczne. Czy takie postępowanie jest godne potępienia? Czu utrata wzroku jest karą za decyzję sprzed lat? Tutaj każdy sam musi sobie odpowiedzieć. Autorka moim zdaniem nie daje jednoznacznej odpowiedzi.

Powieść „Zanim nadejdzie ciemność” nie jest wbrew pozorom łatwym i przyjemnym czytadłem. Porusza bowiem wiele problemów, jakie mogą spotkać każdego z nas, czytelników. Styl pisania Susan Wiggs wyróżnia się lekkością i łatwością dotarcia do każdego potencjalnego odbiorcy. Książka naładowana jest emocjami, to czuć przy każdej stronie. Czy jest to powieść jedynie dla kobiet? Myślę, że niekoniecznie. Fabuła zainteresuje również mężczyznę dzięki takim bohaterom jak Dusty czy Ian. Chociaż co do Dustego mam jedno zastrzeżenie, jest dla mnie mało wiarygodny. Ale rozumiem, że autorka musiała jakoś zaznaczyć wątek romansowy.

Jeśli chcecie przeczytać wciągającą opowieść o błędach popełnianych w życiu, miłości, przebaczeniu i zaczynaniu życia od nowa, zapraszam gorąco do lektury. Emocje gwarantowane. Polecam na chłodny jesienny wieczór. ukryj

"Czy to możliwe, że moje życie może zależeć od po... pokaż

"Czy to możliwe, że moje życie może zależeć od postawienia figury na właściwym polu na szachownicy?".



Graliście kiedyś w szachy? Jeśli tak, to z pewnością znacie to niesamowite uczucie, gdy nadchodzi długo wyczekiwana chwila i możecie w końcu powiedzieć "mat". A jeśli nie znacie, to być może właśnie ta książka będzie dla Was początkiem wielkiej, szachowej przygody. Nie spodziewałam się bowiem, że tak obszerny objętościowo debiut, zawładnie moimi myślami, niczym szachowy pojedynek na kilka długich dni.

Olgierd Świerzewski to prawnik i wykładowca. W wieku szesnastu lat wygrał konkurs dramaturgiczny pt. "Szukamy Polskiego Szekspira", a sam Tadeusz Różewicz zauważył w nim wielki talent. Jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oraz Studium Zarządzania i Marketingu Szkoły Głównej Handlowej. Przez dłuższy czas zajmował się prawem i ekonomią, porzucając pisanie. Świerzewski doradzał także arcymistrzom szachowym - Anatolijowi Karpowowi i Garri Kasparowowi.

"Zapach miasta po burzy" to historia dwóch najlepszych, rosyjskich zawodników szachowych na świecie, kochających tę samą kobietę – piękną Tatianę. Oleg Antonow, syn wicemistrza olimpijskiego i kilka lat starszy od niego – Anatolij Romancew. Dwaj rywale walczący o międzynarodowy prestiż i ukochaną kobietę, a w tle przemiany polityczne i społeczne Związku Radzieckiego i późniejszej Rosji. Miłość, namiętność, polityka i zdrada, a na pierwszym planie szachy – tego możecie spodziewać się po tej napisanej z wielkim rozmachem powieści.

Debiut Olgierda Świerzewskiego początkowo zaskoczył mnie swoją objętością, gdyż ponad siedemset stron prozy, to dość dużo nawet dla wprawionego czytelnika. Po pierwszych kilkudziesięciu stronach, które stanowią niejako wprowadzenie do świata stworzonego przez autora, następuje to, co kocham najbardziej – epicki rozmach, godny wielkich, klasycznych dzieł. "Zapach miasta po burzy" to bowiem opowieść o palących człowieka namiętnościach z tłem historycznym i społeczno-obyczajowym, i co tu dużo mówić, obydwie płaszczyzny jakie Olgierd Świerzewski zaserwował w swojej prozie – urzekły mnie. Urzekły mnie do tego stopnia, że mam poczucie, jakoby fikcyjni bohaterowie, wpleceni w karty historii istnieli naprawdę – kochali, ulegali swoim słabościom i nienawidzili. A o już czary, nie proza.

Akcja książki rozgrywa się w dość długim okresie, jej ramy czasowe to lata 1979 – 2000, a więc lata w których wiele działo się w Europie Wschodniej i Rosji. Lata, w których wiele również się zmieniło. Olgierd Świerzewski z doskonałym prozatorskim wyczuciem odmalowuje czytelnikom życie w Związku Radzieckim, politykę zimnej wojny, upadek komunizmu i wszelkie dziejowe przemiany w tej części świata. Muszę przyznać, że dramatyczne wydarzenia, będące tłem przedstawianej historii dwóch szachistów, doskonale wpisują się w całą fabułę, nadając jej specyficzny klimat. Klimat, o którym trudno zapomnieć, klimat którego trudno nie poczuć.

"Zapach miasta po burzy" to jednak przede wszystkim opowieść o wielkiej namiętności. Namiętności do kobiety, ale również i przede wszystkim - namiętności do szachów. Autor poprzez niezwykle obrazowe opisy turniejów szachowych, nacechowanych wielką dawką emocji sprawia, że stajemy się mimowolnym obserwatorem kolejnych posunięć zawodników. Czytelnicy nie mający pojęcia o tej grze, z pewnością początkowo poczują zdezorientowanie ruchami pionków na szachownicy. Jednak w trakcie czytania kolejnych partii tekstu opisujących turnieje, w zasadzie wiedza o grze w szachy staje się wiedzą drugorzędną. Na pierwszy plan bowiem wysuwają się wielkie emocje, miłość do szachów i ambicja, która prowadzi niektórych bohaterów do zguby. Czy więc gra na szachownicy może być metaforą życia? Z pewnością tak, ta książka to potwierdza.

Trafionym zabiegiem w mojej opinii było przedstawienie przez autora punktu widzenia czterech głównych bohaterów. Również przypisy, jakie pojawiały się dość często podczas lektury z pewnością wielu czytelnikom rozjaśniały pewne niuanse historyczne i literackie. Jedynym wątkiem, który w moim przekonaniu wypadł mało wiarygodnie był alkoholizm Olega i jego późniejsze, okazjonalne picie. Trudno mi bowiem uwierzyć, aby osoba uzależniona w takim stopniu od alkoholu, mogła bez żadnych skutków pić go nadal.

"Zapach miasta po burzy" to dzieło wybitne, które po początkowym znużeniu, wciąga i pochłania. Historia Olega i Romancewa - dwóch skrajnych bohaterów, których łączy wyłącznie miłość do szachów i tej samej kobiety - na tle upadku wielkiego mocarstwa to historia niezwykła, po której lekturze mam znowu ochotę, po tylu latach sięgnąć do wyczerpującej intelektualnie gry w szachy. Pasja, namiętność, obsesja prowadząca do zguby – to wszystko znajdziecie na łamach tej powieści. Mogę napisać tylko jedno – Polecam przez duże P.

"To jak miasto po burzy, nad którym zawisła tęcza (...)". ukryj

"Jedni segregują swe wspomnienia za pomocą piosene... pokaż

"Jedni segregują swe wspomnienia za pomocą piosenek, które słyszeli w danym miejscu, inni wracają do przeszłości pod wpływem zapachów, a jeszcze inni cofają się w czasie dzięki smakom".

Chyba polubię gotowanie, a czas spędzony w kuchni na eksperymentowaniu różnorakich potraw, nie będzie dla mnie czasem straconym. A wszystko to przez książki, które co jakiś czas oswajają mnie z myślą, że gotowanie może być inspirujące. Najpierw cykl o Prowincji autorstwa Katarzyny Enerlich, a następnie książka Katarzyny Archimowicz pt. "Miłość w Burzanach". Od dzisiaj do tak szanownego grona dołącza również dzieło Anny Włodarczyk – kobiety, której książka po prostu smakuje.

Anna Włodarczyk urodziła się w 1984 r. w Łodzi, dorastała zaś na Mazowszu. Z wykształcenia jest prawniczką. W 2007 r. założyła bloga "Strawberries from Poland", na którym znajdują ujście jej trzy pasje: pisanie, gotowanie i fotografowanie. W magazynach i na portalach internetowych można znaleźć również jej artykuły. Anna mieszka obecnie w Gdańsku, kolekcjonuje stare książki kucharskie.

"Zapach truskawek. Rodzinne opowieści" to książka będąca jednocześnie zbiorem osobistych wspomnień z życia autorki, jak również zbiorem inspirujących przepisów. Publikacja podzielona została na cztery, główne działy, odpowiadające porom roku. Każdy z działów zawiera luźne myśli autorki okraszone przepisami. To nietuzinkowe połączenie książki kucharskiej i opowieści o przeszłości.

Nie wiem nawet, jak wyrazić swój zachwyt nad książką Anny Włodarczyk. Od pierwszych stron bowiem zostałam niemalże porwana między dwie płaszczyzny, jakie miesza między sobą autorka, niczym składniki do pysznej potrawy. Między wspomnieniami z przeszłości, które jako prawie rówieśniczka Anny Włodarczyk doskonale rozumiałam, a opowieściami o kuchni, równie fascynującymi, co inspirującymi. To, co ważne i co lubię w tego typu książkach to możliwość jej otworzenia na dowolnie wybranym rozdziale i czytanie wyrywkowe. Nie trzeba bowiem w tym przypadku zachowywać ciągłości chronologicznej. Otwarta na jakiejkolwiek stronie, wciągnie Was swoim specyficznym klimatem. 

Anna Włodarczyk przedstawia czytelnikom swoje wspomnienia z dzieciństwa, w których pełno odniesień do rodziny, więzów z mamą i babcią, czy trudnych relacji z ojcem. Każda historia to przepełniona emocjami opowieść, która wzbudzała we mnie własne wspomnienia, refleksje i wiele uczuć. Autorka niesamowicie plastycznym i jednocześnie przypominającym gawędę stylem, opowiada o wielu rzeczach. Również o własnym dorastaniu i problemach, jakie pojawiają się w życiu każdego człowieka. Ta płaszczyzna z pewnością przypadnie do gustu dzisiejszemu pokoleniu trzydziestolatków, gdyż każdy z nas, urodzonych w latach 80' ubiegłego wieku znajdzie tu kawałek własnej historii. To bezcenna wartość.

"Zapach truskawek. Rodzinne opowieści" to jednak przede wszystkim kuszący smakiem zbiór opowieści o kuchni. Anna Włodarczyk i jej kuchnia, to jak ja i moje książki – nierozerwalna całość, której nie da się rozdzielić. To widać i czuć na każdej stronie książki, w każdym zdaniu i słowie. Wspomnienia autorki okraszone są różnorodnymi smakami, i to właśnie smak wiedzie główny prym w książce. Kuchnia, to tło i zarazem pierwszoplanowy bohater jej opowieści, bowiem wraz z autorką smakujemy ciasto drożdżowe, jemy tartę brukselkową, czy zachwycamy się smakiem rogalików drożdżowych babci Marysi. W jej stylu widoczna jest celebracja chwil, cieszenie się smakiem, panującym nastrojem. I taki właśnie klimat widoczny jest w całej książce. Trafionym zabiegiem, który dla niejednego czytelnika będzie z pewnością stanowił inspirację w kuchni, jest załączenie na końcu każdego z rozdziałów - ciekawych przepisów. Głód, jaki wywołują receptury Anny Włodarczyk, da się zaspokoić wyłącznie poprzez wypróbowanie tych przepisów.

W rozmyślaniach Anny Włodarczyk znajdą również coś dla siebie miłośnicy książek, bowiem rozdział zatytułowany "Narodziny mola książkowego" czytałam z zapartym tchem. Również zmagania autorki z uporządkowaniem przestrzeni wokół siebie, w tym poprzez pozbycie się książek, napawały mnie zdumieniem i niedowierzaniem. Warto także wspomnieć, że kolekcjonowanie starych książek kucharskich zaowocowało zamieszczeniem w dziele Anny Włodarczyk odniesień do staropolskich dzieł Lucyny Ćwierczakiewicz, czy Marii Disslowej. To niewątpliwie gratka dla miłośników kuchni i starych, zapomnianych przepisów. Teraz także wiem, że istnieje taki termin jak "Vintage cooking". W publikacji zawarto również zdjęcia autorki i jej rodziny, co nie do końca zaspokoiło moją ciekawość, gdyż liczyłam na większą liczbę takich fotografii.

"Zapach truskawek. Rodzinne opowieści" to jak wskazują słowa kluczowe w tytule, książka pełna zapachu, smaku i rodzinnych opowieści. Chciałabym umieć opisywać w taki sposób swoje uczucia, wspomnienia i doznania smakowe, jak robi to Anna Włodarczyk. Autorka zyskała dzięki swojej książce nową fankę. Mam nadzieję, że i Wy się skusicie? ukryj

„Są jeszcze na świecie dziewczęta, które staną jak... pokaż

„Są jeszcze na świecie dziewczęta, które staną jak wryte przed nie istniejącą zapałką, trzeba tylko znaleźć zakręt i zawołać magiczne zdanko!”

Chyba zauważyliście, że ostatnio powracam do starych książek. I tak jak pisałam we wcześniejszym poście, znalazłam „Zapałkę na zakręcie”, pierwszą książkę Siesickiej, dzięki której rozpoczęła się moja przygoda z autorką. Książka powstała w 1966 r., a więc miało ją w rękach niejedno pokolenie polskich czytelników. Wiele dziewcząt wychowało się na tej powieści. Kiedyś była lekturą w szkole podstawowej. Czy jest nią nadal, wzruszając i bawiąc kolejne pokolenie nastolatków? Tego nie wiem. Nie jestem na czasie.

Głównych bohaterów książki poznajemy w turystycznej miejscowości Osada. Mada z siostrą Alką i swoją matką przyjeżdżają tam, jak co roku na wakacje. Tutaj właśnie bohaterka poznaje Marcina, który przyjechał również z matką na letni odpoczynek. Marcin jest nieufnym i skrytym chłopakiem, otacza go aura tajemnicy z przeszłości. Mada wie jedynie tyle, że nie został dopuszczony do matury i będzie powtarzał rok. Młodzi zakochują się w sobie, mimo braku zaufania. Po powrocie z wakacji, bohaterowie spotykają się w Warszawie, tam ich miłość odżywa na nowo. Jedynie tajemnica Marcina jest w stanie wprowadzić rysę na idealnym uczuciu jakie ich łączy.

„Zapałka na zakręcie” jak większość książek autorki, opowiada historię pierwszej miłości ludzi dopiero co wchodzących w dorosłość. Świetnie wykreowani bohaterowie oddają klimat całej powieści. Książka jest idealnym prezentem dla młodzieży, gdyż wymusza przemyślenie pewnych spraw i wartości jakimi kierujemy się w życiu. Nie oznacza to, że osoba dorosła nie powinna do niej zaglądać. Wręcz przeciwnie. Ja, za każdym razem czytając tę książkę, odkrywam w niej coś nowego, jakąś nową myśl. I to jest właśnie jej magia i czar.

Mało osób wiem, że kontynuacją „Zapałki….” są książki „Pejzaż sentymentalny” (1999 r.) oraz „Zatrzymaj echo” (2009 r.) Nie czytałam ich ale z pewnością do nich zajrzę. Jestem bardzo ciekawa jak potoczyły się dalsze losy bohaterów.

W 1985 r. powstał dwuodcinkowy serial na podstawie książki Siesickiej pt. „Żuraw i czapla”. Serial, bo tak został nazwany trwa 1 h i 46 minut i podzielony jest na dwie części. Rolę Kasi (odwzorowanie Mady z książki) zagrała Katarzyna Chrzanowska, znana obecnie z roli Ewy w telenoweli „Adam i Ewa”, emitowanej ponad dziesięć lat temu. Rola Kasi to był jej debiut na małym ekranie. Marcina zagrał natomiast Dariusz Domarecki. Fabuła serialu jest praktycznie odwzorowaniem książki, pomijając kilka szczegółów. Musze zaznaczyć, że ścieżka dźwiękowa jest rewelacyjna. Znajdziemy w filmie utwory Stanisława Sojki, Urszuli Sipińskiej jak również w początkowej scenie Piotra Fronczewskiego recytującego wiersz „Żuraw i czapla” Jana Brzechwy. Klimat lat 80’ w serialu jest idealnie wyeksponowany. Niecałe dwie godziny filmu ogląda się z przyjemnością. Bardzo, bardzo gorąco polecam.

„Czy to w ogóle była miłość? Chyba tak. Chyba w żadnym innym uczuciu ludzie nie mijają się tak często jak w tym. W gęstwinie słów, gestów, spojrzeń najtrudniej odnaleźć te, które są potrzebne”


ukryj

"Bo żeby była Ojczyzna, muszą być i ludzie. I dobr... pokaż

"Bo żeby była Ojczyzna, muszą być i ludzie. I dobrze, kiedy są! Nawet z licznymi wadami!"



Lata późnego PRL-u to okres przez wielu znienawidzony, ale również przez wielu obecnie wspominany z nieukrywanym sentymentem. Napisanie więc książki, która traktowałaby o tym, dziwnym w naszej historii okresie w sposób humorystyczny, jest nie lada wyzwaniem.

Bożena W. Klekowska pisze od wielu lat, biorąc udział w wielu konkursach literackich. Za swoje prace otrzymała kilka nagród i wyróżnień, jej utwory znalazły się w paru antologiach. Autorka swoje zainteresowania skupia głównie na historii obyczaju, życiu codziennym dworu polskiego czy folklorze. Interesuje się również szeroko pojętą ezoteryką – tarotem, runami czy numerologią. Pochodzi z Radomska.

"Zapiski niekontrolowane czyli z pamiętnika pana FREDZIA" to utwór w formie dziennika, którego narratorem oraz głównym bohaterem jest odpowiedzialny ojciec, dziadek i mąż – Fredzio. Postanawia on z początkiem nowego roku, spisywać swoje perypetie życiowe, których tło stanowi okres stanu wojennego. Pięćdziesięcioletni bohater będący na rencie, mieszkający z żoną i córką, posiada mnóstwo wolnego czasu, który stara się wykorzystać na polowania. Zapytacie jakie polowania? Fredzio codziennie zdobywa artykuły potrzebne do normalnego życia takie jak: ziemniaki, młynek do kawy czy chociażby alkohol. Stanie w kolejkach to jego główne zajęcie. Zajęcie powodujące wiele nieprzewidzianych sytuacji, rodem z absurdu PRL-owskiej rzeczywistości.

Książka Bożeny W. Klekowskiej ukazuje w pełnej krasie tragizm życia przeciętnego człowieka w czasie stanu wojennego w Polsce, ubrany jednak w ramy wszechobecnego absurdu, wyzierającego z każdego aspektu ówczesnego życia. Autorka w odtworzeniu klimatu tamtych lat, pokusiła się o skorzystanie z zabiegu komizmu sytuacyjnego, co było niewątpliwie strzałem w dziesiątkę. Wielu z nas słyszało, lub doświadczało osobiście absurdalnych sytuacji z dnia codziennego, które dzisiaj wydają się nam niewiarygodne. Puste półki w sklepach, mięso spod lady, kartki na wszystko i gigantyczne kolejki w przypadku dostawy jakiegokolwiek towaru. Fredzio dzięki posiadaniu dużej ilości czasu, zdobywa wiele artykułów, nawiązuje nowe znajomości z innymi kolejkowiczami, staje się uczestnikiem dziwnych, często groteskowych sytuacji. Wszystko to ubarwione wielką dawką humoru, niepodważalnie bawi czytelnika.

Autorka celowo pomija w zapiskach Fredzia wątki polityczne i ustrojowe, skupiając się głównie na codziennej walce o byt rodziny głównego bohatera. Kreacja Fredzia jako mężczyzny ugodowego, oddanego rodzinie, kochającego swoje dzieci i wnuczkę, pełnego poświęcenia, idealnie wpasowała się w całą fabułę. To bohater wywołujący wiele ciepłych uczuć i pewną dozę sentymentu. Wiele z jego przygód wywołało we mnie rozbawienie pomieszane ze zdziwieniem. Autorka swoją książką bardzo zgrabnie nakreśliła kontekst obyczajowy ówczesnych lat.

"Zapiski niekontrolowane czyli z pamiętnika pana FREDZIA" to książka wielopokoleniowa. Starsi czytelnicy znajdą w niej wspomnienia z lat późnego PRL-u, okresu tak pełnego sprzeczności. Młodsze pokolenie zasmakuje innego świata i być może doceni obecne czasy w jakich żyje. Wszyscy z pewnością przeczytają książkę Bożeny W. Klekowskiej z uśmiechem na twarzy. ukryj

"Każdy dostaje w życiu swoją szansę. Wygrywają ci... pokaż

"Każdy dostaje w życiu swoją szansę. Wygrywają ci, którzy chcą z niej skorzystać".



Ludzie bogaci mają cudowne życie. Wysoki status społeczny zapewnia im różnorodne możliwości, oraz zaspokajanie nieograniczonych niczym pragnień. Nie wszystko jest jednak tak wspaniałe i kolorowe, jak mogłoby się wydawać. Wielki majątek niesie bowiem ze sobą również wielkie niebezpieczeństwa, a jednym z nich jest porwanie dla okupu. Zapraszam do zgłębienia historii takiego porwania, dość nietypowego w swojej naturze.

Andrzej Swat to znany reżyser filmowy i scenarzysta, autor takich seriali jak "Tulipan" czy "Akwen Eldorado". Autor mieszka obecnie w Puszczy Kampinoskiej, wykłada w PWSFTViT w Łodzi. "Zapłać im, proszę" to drugi tom serii pt. "Grosz", ukazujący śledztwa komisarza Grosza. Na ich kanwie Telewizja Polska wyprodukowała serial pt. "Mrok".

Jolanta Gajda, żona Stanisława Gajdy - majętnego biznesmena z branży budowlanej, po wizycie w salonie piękności i wypiciu ulubionej kawy z przyjaciółkami, idzie na parking, by swoim samochodem wrócić do domu. Niespodziewanie, na jej drodze stają bandyci, którzy porywają kobietę dla okupu. Mąż Jolanty, pragnie przekazać pieniądze i odzyskać ukochaną żonę, dlatego też prosi o pomoc policję, a konkretnie komisarza Grosza. Śledztwo w sprawie porwania przybiera jednak nadzwyczaj, nieoczekiwany obrót.

"Zapłać im, proszę" to dzieło będące połączeniem kryminału i powieści sensacyjnej, w którym akcja toczy się powoli, z niespiesznym tempem. Początkowo, taki wyraźny brak dynamiki nieco mi doskwierał, jednak zagłębiając się coraz dalej w fabułę, przyzwyczaiłam się do powolnego tempa, jakie narzucił swoim czytelnikom Andrzej Swat. Biorąc powyższe pod uwagę, nie jest to książka dla osób, które zaczytują się w powieściach pełnych dynamicznej fabuły i niespodziewanych zwrotów akcji. To raczej książka dla czytelników smakujących powoli każdą stronę, nastawionych na niezbyt szybkie wyjaśnienie intrygi kryminalnej.

Andrzej Swat umiejętnie i z wyjątkowym wyczuciem zastosował wielotorową narrację, dzięki której miałam sposobność ujrzeć przebieg wydarzeń z różnych perspektyw - a to zabieg, który zawsze znajduje moje uznanie. Otóż czytelnik poznaje przemyślenia czterech stron – porwanej Jolanty Gajdy, jej męża, porywaczy oraz komisarza Grosza. Takie szerokie ujęcie, kilku tak różnych perspektyw, które mnie autentycznie absorbowało to strzał w dziesiątkę. Dzięki temu nie mogłam oderwać się od lektury, poznając punkty widzenia przeciwnych sobie stron.

Elementem książki, który również zasługuje na jego zaakcentowanie jest ciekawy poczet bohaterów. Zróżnicowane kreacje postaci wywołują bowiem podczas lektury wiele uczuć. Zachowanie hipochondryka, komisarza Grosza, któremu przydarzały się wpadki wywoływało we mnie uśmiech na twarzy i spowodowało sympatię dla tego policjanta. Zadziorność i odwaga Jolanty Gajdy, burzyły stereotyp zmanierowanej kobiety - "tej od bogatego męża". A niezdarność i sfrustrowanie porywaczy, wołały o pomstę do nieba. Taka paleta zróżnicowanych charakterologicznie bohaterów, zbudowała ciekawy portret ludzi z różnym statusem społecznym, mieszkających w naszym kraju.

Brak dynamiki w poprowadzeniu akcji przez autora może zniechęcić wielu czytelników, jednak dobrze skrojona intryga, może z kolei na odwrót - zachęcić do lektury. Andrzej Swat miał dobry pomysł na zakończenie swojej powieści – nieprzewidywalne i pomysłowe. I to właśnie ten aspekt przekonał mnie całkowicie do jego prozy. Prosty i lekki język, utrzymujący konwencję kryminału to cecha warsztatu autora.

"Zapłać im, proszę" to druga część cyklu, którą można czytać całkowicie oddzielnie od części pierwszej. To niewątpliwie kryminał idealny na słoneczny dzień. Idealny, by przewietrzyć szare komórki i pogłówkować na temat przewrotnej tajemnicy porwania bohaterki.
ukryj

"Każdy głupi umie obiecać bogactwo, szczęście, zd... pokaż

"Każdy głupi umie obiecać bogactwo, szczęście, zdrowie i miłość. Każda, nawet byle jaka wróżka. Nieszczęście to wyzwanie. Mało kto chce się z nim zmierzyć."



Talent pisarski Katarzyny Mlek poznałam całkiem niedawno dzięki jej debiutowi pt. "Za firewallem", napisanym pod zmienionym nazwiskiem - Melk. Jestem zaskoczona, że można napisać tak dwie, skrajnie różne książki. Debiut był utworem typowo rozrywkowym, "Zapomnij patrząc na słońce" to w mojej opinii mocno psychodeliczna książka.

Katarzyna "Kata" Mlek posiada dość szerokie zainteresowania: malarstwo, fotografia, muzyka, uprawiany kiedyś zawodowo tenis czy tworzenie poezji. Prowadzi również w sieci pod tym adresem - www.katamlek.pl galerię sztuki. Autorka z wykształcenia jest ekonomistką, mieszka w górach z mężem, synem oraz miniaturowym pinczerem.

W biednej dzielnicy Katowic, mieszka wraz ze swoimi rodzicami Hanka. Ojciec bohaterki pracuje jako księgowy w kopalni, biorąc nadgodziny by utrzymać rodzinę. Matka Sabina, po urodzeniu córki, z każdym dniem zatraca się we własnych wspomnieniach i niespełnionych marzeniach. W końcu zaczyna pić alkohol oraz znęcać się fizycznie i psychicznie nad córką. Hania oprócz napadów niezrównoważonej matki, najbardziej boi się nocy. Nocy przynoszącej ze sobą postać dziobiącego kruka, każącego rozwiązywać zagadki. Kruka, który niesie ze sobą cierpienie i śmierć.

Cała historia bohaterki i jej rodziny to jeden, wielki koszmar. Koszmar, który musiałam wyśnić do końca. Koszmar, któremu nie mogłam się oprzeć. Autorka umieściła losy bohaterów w dwóch płaszczyznach. Pierwsza to typowe, obskurne śląskie osiedle w którym przyszło Hance dorastać. Szczegóły codziennego trudu życia jego mieszkańców, jakimi raczy nas autorka charakteryzują się mocnym naturalizmem. Bezsilność, niemożność działania, brak perspektyw, otaczająca wszystkich bieda i ubóstwo to wyziera z każdego akapitu powieści. Na drugim planie pojawiają się senne mary z okropnym krukiem. Sny, które znajdują swoje odzwierciedlenie w prawdziwym życiu.

"Co za różnica, którą linią jedzie się przez Katowice? Wszędzie jest tak samo. Beton, beton, beton."

W głównej mierze "Zapomnij patrząc na słońce" jest swoistym traktatem o potrzebie miłości. O potrzebie, którą każdy z nas mimowolnie posiada i dąży do tego by ją zaspokoić. Sny Hanki, tak bardzo nierzeczywiste, po trosze perwersyjne i wycięte z kina grozy, odzwierciedlają jej strach przed odrzuceniem. Czuję również, że powieść posiada drugie dno, do którego jeszcze nie doszłam. Mam wrażenie, że wiąże się to z symbolem dziobiącego kruka, który ponoć śni się osobom wykorzystywanym seksualnie.

Nie przypuszczałabym, że Katarzyna Mlek w swojej drugiej książce, zaskoczy mnie pomysłem, wykonaniem i wrzucanymi w partie tekstu przeróżnymi nawiązaniami. Nawiązaniami, które dotyczyły prawdziwych katastrof w naszym kraju jak chociażby zawalenie się hali w Katowicach. Metaforami, dzięki którym utwór można interpretować naprawdę na wiele sposobów. Choroba psychiczna, szaleństwo czy może trauma z dzieciństwa i krzywda, jaka była udziałem rodziców. Chyba najbardziej przekonywująca jest wieloznaczność historii Hanki, nie dająca się zaszufladkować w żaden ze znanych mi schematów. A postać kruka do tej pory powoduje dreszcze na mojej skórze.

"Zapomnij patrząc na słońce" to książka trudna. Trudna w odbiorze ze względu na zacieranie się granicy między snem, a jawą, między szaleństwem, a normalnością. Trudno tylko stwierdzić, kto jest osobą szaloną, a kto normalną. I czy nasze sny mogę być prorocze? W powieści występuję szeroko rozbudowany motyw noir w postaci snów Hanki. Motyw ten może przynieść książce tyle samo zwolenników co przeciwników. Ja zdecydowanie zaliczam się do tego pierwszego obozu.

Zachęcam do lektury, to proza jakich mało na naszym rodzimym rynku.

"Zapomnij patrząc na słońce” książka, w której swój własny strach postanowiłam przekazać głównej bohaterce – Hance." ukryj

Wszystko zdąża ku śmierci (…) i nikt z nas nie ma ... pokaż

Wszystko zdąża ku śmierci (…) i nikt z nas nie ma na to żadnego wpływu."



Biorąc do ręki „świeżutką” jeszcze książkę, zawsze zaglądam na tylną okładkę w celu przeczytania krótkiej notki o autorze. Wyobraźcie sobie moje zaskoczenie, gdy okazało się że "Zaporę" stworzył, kolekcjoner i miłośnik książek, a do tego niepohamowany kawosz. Zupełnie jak ja. Po tej informacji miałam przeczucie, że lektura nie będzie czasem straconym.

Hubert Hender oprócz swojej pasji do książek, ceni sobie również góry. Autor zaczytuje się w klasykach takich jak Fiodor Dostojewski czy Umberto Eco. Jego preferowanym gatunkiem literackim jest kryminał oraz powieść grozy, dlatego też w swoim debiucie starał się połączyć je obydwa. A czy mu wyszło? Zobaczcie…

Byliście kiedyś na Dolnym Śląsku? Jeśli nie to zapraszam was do Pilchowic i drugiej co do wysokości zaporze w Polsce. Tam bowiem toczy się akcja książki, w mrocznym miejscu jakim staje się ta stuletnia budowla po zapadnięciu zmroku. Zapora powstała w celu ochrony mieszkańców przed powodziami, nie uchroniła niestety przed bestialską śmiercią starszej kobiety, której zmasakrowane zwłoki znajduje pewnej nocy przypadkowy, miejscowy wędkarz. Podkomisarz Gawłowski początkowo nie zdaje sobie sprawy, że to dopiero początek bestialskich mordów. Gdy policja znajduje okaleczone ciało męża denatki, w sprawę zostaje wciągnięty urlopujący komisarz Iwanowicz. Śledczy nie będę mieli łatwego zadania, bowiem morderca, niczym duch przemieszcza się po okolicznych lasach, zostawiając za sobą krwawe ślady, a seria zabójstw nie jest przypadkowa. Tajemnicę niewinnych śmierci zna tylko tytułowa zapora…

Trudno jest mi uwierzyć, że "Zapora" to debiut powieściowy autora. Na łamach każdej strony można zauważyć świetny styl prowadzenia narracji, budowanie odpowiedniego napięcia oraz doskonale skonstruowaną fabułę. W pewnych momentach tytułowa zapora stała się autentycznie strasznym miejscem, w którym nie chciałabym się nigdy znaleźć, a to wszystko dzięki zręcznym opisom i budowaniu odpowiedniego klimatu. Deszczowa pogoda, dziewicze lasy, opuszczone budowle to wszystko w połączeniu z tajemnicą i strasznymi morderstwami daje piorunujący efekt. Wydawałoby się, że takie zwyczajne miejsce jak wodna zapora nie może stać się kanwą do fabuły powieści, do tego kryminału połączonego z horrorem. Wydawałoby się, gdyż zręcznie utkana intryga spowodowała, że miejsce to nabrało innego wyrazy, mrocznego wyrazu.

Na uznanie zasługuje również kreacja dwóch głównych bohaterów powieści. Policjanci, którzy zajmują się rozwikłaniem przyczyny tak wielu pozornie przypadkowych morderstw, Gawłowski i Iwanowicz, nie ukrywają swojego strachu przed tajemniczym oprawcą. W książce znajdziecie dosyć dobre studium psychologiczne oficerów śledczych. Ludzi, którzy także maja prawo się bać i mieć przeróżne myśli. Dzięki temu postacie te nabrały "żywej" barwy, dodając kolorytu całej powieści. Finał i zakończenie dochodzenia policyjnego pozostawia pewną dozę niedopowiedzenia, co cenię w tego typu książkach, po lekturze mam wówczas o czym myśleć i dociekać.

Debiut Huberta Hendra uważam, za nadzwyczaj udany. Doskonała korelacja grozy i kryminału oraz wypośrodkowanie tych dwóch gatunków ukazało, że takie połączenie ma przyszłość. Jestem zachwycona i mam nadzieję, że autor pisze już drugą książkę, przy której nie będę mogła się oderwać do ostatniej strony. Przeczytajcie koniecznie. ukryj

"Tak, na tym polegał cały pomysł – diament będzie ... pokaż

"Tak, na tym polegał cały pomysł – diament będzie trwać, nawet kiedy skończy się miłość. I młodość".




Tradycja wręczania pierścionka zaręczynowego sięga czasów starożytnego Egiptu. Tradycja wręczania pierścionka zaręczynowego z diamentem lat 30. XX wieku. Czy wiecie, że obecnie blisko osiemdziesiąt procent kobiet otrzymuje właśnie pierścionek z diamentem? A wszystko to przez jedno hasło, które zapewniło tym kamieniom nieśmiertelną sławę. Tak, "Diamenty są wieczne", a historię wprowadzenia ich do naszego życia, w iście epickim stylu przedstawia amerykańska pisarka.

J. Courtney Sullivan to autorka znana z takich powieści jak "Maine" i "Commencement", które trafiły na listę bestsellerów w "The New York Timesie". Autorka zamieszcza swoje teksty w "Chicago Tribune", "The Wall Street Journal", "Glamour", "Allure", "Real Simple" czy "The New York Times". Mieszka na Brooklynie w Nowym Jorku.

"Zaręczyny" to zbiór pięciu historii ludzi, ukazanych na przestrzeni niemalże stu lat, które łączy jedno – zaręczynowy pierścionek z diamentem. Rok 1947, młoda copywriterka – Frances Gerety, pracująca dla spółki De Beers wpada na pomysł sloganu, który kilkadziesiąt lat później nie traci na swoim wydźwięku. Rok 1972, długoletnia mężatka Evelyn, nosząca swój pierścionek zaręczynowy do śmierci, nie może wybaczyć synowi porzucenia żony i dzieci. Rok 1987, James pracujący jako sanitariusz w karetce boryka się z problemami finansowymi. Pewnego dnia, nie potrafi oprzeć się pokusie i kradnie zmarłej pacjentce pierścionek, by sprawić prezent ukochanej żonie. Rok 2003, czterdziestoletnia Delphine owładnięta namiętnością do młodszego mężczyzny, ucieka od starszego od siebie męża. Kochanek daje jej w prezencie piękny pierścionek, będący własnością jego matki. Rok 2012, Kate żyje od dziesięciu lat w konkubinacie. Ślub pary gejów, z których jeden jest kuzynem bohaterki, wywołuje w niej kilka refleksji na temat instytucji małżeństwa.

Dzieło J. Courtney Sullivan to wielowątkowa powieść, napisana z iście epickim rozmachem, której poszczególne części – tworzą wielopłaszczyznową historię. Historię, której bohaterem nie jest wcale człowiek, lecz miłość ukrywająca się pod symbolem pierścionka zaręczynowego, który pojawia się w każdej z przedstawianych opowieści. Autorka na przykładzie kilku par, których losy osadziła na przestrzeni niemalże stu lat, starała się ukazać przede wszystkim różne wymiary miłości, ale także zmieniające się normy społeczne, mody i światopogląd ludzi. W powieści znajdziecie wiele odcieni miłości, od namiętności i nienawiści, do pożądania i przyjaźni. Miłości na różnych etapach życia, które łączy jedno – niezachwiana wiara w moc symbolu pierścionka z diamentem. Oprócz sfery uczuciowej, autorka dotyka także tematu nierównego traktowania kobiet i mężczyzn, trudnych stosunków francusko-amerykańskich, problemu wydobywania "diamentów śmierci", a także nie boi się pisać o homoseksualizmie w kontekście legalizacji takich związków. Dzieło J. Courtney Sullivan to wielopłaszczyznowa powieść, w której oprócz wymiaru ludzkiego, zaprezentowano także znaczenie historycznego symbolu diamentów dla wielu pokoleń. To niewątpliwie wspaniała, historyczna wędrówka.

Mnogość wplecionych w książkę wątków i bohaterów nie wprowadza na szczęście chaosu i poczucia przytłoczenia, a to wszystko dzięki trafionej konstrukcji fabularnej. J. Courtney Sullivan bowiem przeplata między sobą losy czterech par w połączeniu z historią autentycznej postaci - Frances Gerety. Autorka w mistrzowski sposób przybliża czytelnikowi postać kobiety, która wymyśliła hasło wszech czasów. Kobiety, która jak żadna inna miała tak przemożny wpływ na cały świat reklamy. Postać, której tak fascynującą osobowość poznałam na łamach książki - zainteresowała mnie do tego stopnia, że po przeczytaniu powieści, musiałam poszukać informacji na jej temat w innych źródłach.

Myślę, że książce wielką krzywdę zrobiła niestety kompletnie nietrafiona okładka, sugerująca romans, aniżeli tak wspaniały, epicki utwór. Gdybym nie przeczytała krótkiego streszczenia powieści, książka przez kiczowatą okładkę kompletnie by mnie nie zainteresowała. Nie sugerujcie się więc w żadnym wypadku okładką, bowiem "Zaręczyny" to powieść zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn – zawierająca w sobie dużo współczesnej historii splecionej z losami kilku osób. To także wciągająca opowieść o ludzkich słabościach, nieuchronnym przeznaczeniu i uczuciu, które dotyczy każdego z nas. Polecam.
ukryj

"Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że więcej niż n... pokaż

"Nie zdajemy sobie sprawy z tego, że więcej niż nasze słowa, mówi nasze zachowanie. Gest, mimika, bezwiedny odruch. Poza tym nie można całe życie grać i udawać. Życie to nie scena i nie da się powtórzyć aktu".


Czy bylibyście w stanie opowiedzieć największe tajemnice waszego życia kompletnie nieznanym osobom? Tajemnice, które ukrywacie od lat, a które wpływają na wasze życie doczesne. Czy alternatywna forma terapii, w postaci powierzenia najgłębszych myśli zupełnie obcym osobom, które spojrzą na wasze problemy obiektywnie i z dystansem, przekonałaby was? Jak pokazuje fabuła książki "Zatoka Czarnej Perły", czasami alternatywne pomysły przynoszą pozytywny skutek.

Ewa Gudrymowicz-Schiller to urodzona Warszawianka, a od połowy lat osiemdziesiątych mieszkanka Kanady. Od dziecka związana z książkami, przez dłuższy okres pracowała w "Składnicy Księgarskiej". Po wyjeździe na drugą półkulę naszego globu, pracowała w służbie zdrowia i zarazem pisała swoją pierwszą książkę. Autorka kocha zwierzęta, od pięciu lat mieszka wraz z mężem i swoimi zwierzakami w London, w prowincji Ontario. Jest matką dwójki dzieci.

Ekskluzywny kurort na wyspie Bora-Bora, umiejscowionej na Oceanie Spokojnym to miejsce, które spokojnie można byłoby nazwać edenem. Cztery, zamożne i zupełnie obce sobie kobiety, którym pozornie nic nie brakuje do szczęścia, spotykają się w ośrodku. Oliwia, Victoria, Alex i Nina to kobiety skrywające tajemnice, kładące się cieniem na ich doczesne życie. Propozycja Guru, by bohaterki w ramach terapii opowiedziały sobie wzajemnie swoje historie, staje się trafionym pomysłem. Jak się bowiem okazuje, kurort na wyspie zapewnia im nie tylko odnowę biologiczną, ale również tę ważniejszą - odnowę duszy.

"Zatoka Czarnej Perły" zaczyna się bardzo niepozornie i tak naprawdę nic nie zapowiada treści, jaką czytelnik w konsekwencji otrzymuje. Otóż konstrukcja fabularna najnowszej powieści Ewy Gudrymowicz-Schiller odpowiada szczególnemu typowi powieści, jaką jest powieść szkatułkowa. Cztery bohaterki opowiadają swoje historie i w taki oto sposób treść utworu składa się z czterech (a nawet pięciu), całkiem odrębnych opowiadań, które połączone razem, tworzą spójną fabułę całej książki. Przy kreowaniu takiej właśnie konstrukcji, należy uważać by wszystkie elementy ze sobą dobrze współgrały i tworzyły klarowną całość. Autorce zabieg ten z pewnością się udał, gdyż przejścia od historii do historii i w konsekwencji do współczesności na wyspie, wypadają bardzo naturalnie.

Autorka obdarzyła każdą z czterech bohaterek niesamowitą historią, którą czytelnik poznaje zagłębiając się podczas lektury. Historie te można byłoby podzielić na dwa rodzaje - te dość banalne i inne, wręcz niesamowite, wychodzące poza ramy ludzkiego rozumu. Autorka rozpoczyna ten maraton chyba najmocniejszym akcentem, bowiem pierwsza historia dziwnej ciąży dosłownie wbija czytelnika w fotel. Historia ta skłoniła mnie do poszukiwania informacji, czy tak nieprawdopodobny przypadek miał kiedykolwiek miejsce w rzeczywistości. Za tak poprowadzony wątek należy wyłącznie pogratulować autorce wyobraźni. Dwa następne opowiadania dotyczące Niny i Victorii nie wyróżniają się niczym specjalnym, znajdziecie w nich motyw adopcji, śmierci własnego dziecka czy nieokiełznanej matczynej miłości. Motywy znane z wielu innych książek, często powielane. Ostatnia historia Oliwii zasługuje również na jej szersze przedstawienie, gdyż autorka w tym przypadku pokusiła się o jeszcze większe zaplątanie konstrukcji szkatułkowej, gdyż oprócz przedstawienia dwóch planów czasowych w postaci współczesności i przeszłości bohaterki, zahacza również o bardzo odległe czasy. Czasy będące poprzednim wcieleniem Oliwii. Wątek ten został znakomicie poprowadzony, budując swoiste napięcie i pewną dozę tajemnicy. Wszystkie opowiadania mają również ze sobą coś wspólnego, ale aby nie zdradzać fabuły, odkrycie tej rzeczy pozostawię czytelnikom. Trzeba przyznać, że koncepcja fabularna na tak zróżnicowane historie, które równocześnie odnajdują wspólny mianownik, okazała się trafionym pomysłem.

Ewa Gudrymowicz-Schiller operuje bogatym językowo słowem, nacechowanym różnorodnością emocjonalną. Podczas lektury czytelnik zmuszony jest identyfikować się z bohaterkami, i razem z nimi przeżywać wiele przeróżnych uczuć. Myślę, że emocjonalizm to cecha charakterystyczna warsztatu językowego autorki.

"Zatoka Czarnej Perły" to książka napisana przez kobietę, dla kobiet. To książka, która pomimo tego, że zakończenie nie przebiegło po mojej myśli, zawładnęła mną na kilka godzin. Razem z Oliwią, Victorią, Niną i Alex przeżywałam wiele różnorodnych uczuć. Wraz z bohaterkami kochałam i nienawidziłam, walczyłam i wygrywałam. Jeśli macie więc ochotę na niezobowiązującą lekturę, które przeniesie was na bajeczną wyspę, zapraszam do lektury. ukryj

„Największy dar, jakim jest miłość, zamienia się w... pokaż

„Największy dar, jakim jest miłość, zamienia się w największe przekleństwo, gdy człowiek traci wolność. Bez wolności miłość umiera. Bez wolności człowiek przestaje być człowiekiem”


Do przeczytania tej książki, a raczej dłuższego opowiadania zachęcił mnie opis z okładki. Po lekturze próbowałam dowiedzieć się czegoś o autorze, jak to zawsze czynię. Niestety nie znalazłam żadnej nawet wzmianki o Robercie Rossie. Przypuszczam, że nie jest to prawdziwe imię i nazwisko, tylko pseudonim artystyczny.

Piotrek, poeta, student piątego roku filologii, podczas wizyty w księgarni „Tania książka” sięga po tytuł, po który wyciąga rękę również młoda dziewczyna. To przypadkowe spotkanie i zamiana zaledwie kilu słów sprawiają, że bohater chce odnaleźć za wszelką cenę piękną nieznajomą. Tymczasem w jego życiu niespodziewanie pojawia się koleżanka ze studiów Eliza, która ewidentnie go podrywa i daje do zrozumienia, że nie jest jej obojętny. Piotrek nie może jednak zapomnieć o dziewczynie z księgarni. Nie traci nadziei, że jeszcze kiedyś ją spotka.

Tymczasem przyjaciel Piotrka z Łodzi trafia nagle do szpitala. Bohater jedzie więc do niego by go zobaczyć i wesprzeć jego przerażoną żonę. W szpitalu niespodziewanie spotyka tajemniczą, poszukiwaną od dawna nieznajomą - Wiktorię. Los ponownie krzyżuje drogi Piotrka i dziewczyny nie bez powodu. Zauroczenie, jakie dotknie bohatera, pozwoli mu dokonać w przyszłości wyboru. Ale najpierw chłopak będzie musiał sporo wycierpieć i sporo też zrozumieć.

Pierwsze zauroczenie, pierwsza miłość, pierwszy seks, tego wszystkiego doświadcza bohater książki. Autor ukazał czytelnikowi ewolucję uczucia od zauroczenia, poprzez namiętność do całkowitej obojętności. Myślę, że chyba każdy z nas coś takiego przeżył. Oczywiście może nie w tak skrajnej postaci jak w „Zauroczeniu”, gdzie Wiktoria jest naprawdę kontrowersyjną postacią. Postacią nie mającą żadnych hamulców, nie przestrzegającą norm moralnych. Postacią, którą powinien być zgodnie z przyjętym stereotypem mężczyzna. A tutaj jest nią paradoksalnie kobieta. I to jest właśnie najciekawsze. Piotrek to taki ułożony, grzeczny chłopczyk, który mało wie o prawdziwym życiu. Zakopany w książkach i w swojej poezji, dopiero na piątym roku studiów poznaje przyjemności wynikające z obcowania z kobietą. To też raczej w tych czasach niespotykane. Pierwsza inicjacja seksualna w tym wieku? Nikt by nie uwierzył.

Książka zawiera jedynie 85 stron, dlatego śmiem twierdzić, że jest to raczej dłuższe opowiadanie. Nie nazwałabym jej powieścią. Podobał mi się portret psychologiczny głównego bohatera, chociaż tak jak pisałam wcześniej jest on troszkę mało wiarygodny. W tych czasach nie ma już takich facetów. Za to Wiktoria całkiem dobrze wpasowuje się w dzisiejszy obraz młodej, wyzwolonej kobiety.

Styl pisania Roberta Rossa jest ukierunkowany na ukazywanie emocji i przeżyć głównego bohatera, które będę determinowały jego decyzje w przyszłości. Jest to moim zdaniem historia, w której każdy z nas odnajdzie cząstkę siebie. I to właśnie młodzieży polecałabym ją najbardziej. Czy jestem zauroczona książką Roberta Rossa? Nie jestem. Ale nie był to stracony wieczór, dzięki tej historii powróciłam do wspomnień mojego pierwszego zauroczenia. A to już dużo.


„Jeżeli z jakiegoś powodu rezygnuje się z miłości, co to za miłość!”

ukryj

"Jak mogłaś zniknąć, ot tak? Byłaś, byłaś i nagle ... pokaż

"Jak mogłaś zniknąć, ot tak? Byłaś, byłaś i nagle przestałaś istnieć?".


Czasami trafiają w nasze ręce takie książki, których jakakolwiek ocena byłaby po prostu nie na miejscu. Istnieją również książki, które stanowią dla ich autorów pewną formę oczyszczenia duszy i pozbycia się nadmiaru uczuć, jakie potrafią człowieka często przygnieść. Z pewnością do takiej właśnie grupy lektur zalicza się najnowsze, autobiograficzne dzieło Teresy Moniki Rudzkiej. Książka, w której autorka obnażyła swoją duszę do wszelkich, możliwych granic – bez żadnej cenzury.

Teresa Monika Rudzka to urodzona we Wrocławiu, a mieszkająca w Lublinie polska pisarka, która pracowała również jako bibliotekarka, agentka ubezpieczeniowa i sekretarka. Obecnie realizuje swoją pasję dziennikarską, pisząc historie do różnych, babskich magazynów. W wolnym czasie przyjemność sprawia jej lektura dobrej książki i obejrzenie interesującego filmu. W 2010 r. zadebiutowała dobrze przyjętą powieścią pt. "Bibliotekarki".

Trzydziestodwuletnia córka autorki, nazwana w książce Anastazją, niespodziewanie zaczyna chorować. Diagnoza lekarzy jest jednocześnie wyrokiem – glejak wielopostaciowy w głowie, który pozwoli jej przeżyć maksymalnie dwanaście miesięcy. Los niestety nie daje jej nawet tyle czasu, bowiem po kilku tygodniach i zaledwie pół roku po ślubie – Anastazja umiera, zostawiając zrozpaczoną matkę i kochającego męża. "Zawsze będę cię kochać" to w głównej mierze zbiór e-maili, jakie autorka wysyła regularnie do zmarłej już córki. To również zapis zmagań ze śmiercią osób najbliższych Anastazji.

Książka Teresy Moniki Rudzkiej to jedna z najbardziej intymnych książek, jakie czytałam w swojej czytelniczej karierze. Po jej lekturze stwierdziłam, że autorka zasługuje na wielki podziw. Zapytacie za co? Nie, nie za to, że kochała własną córkę – każda matka przecież darzy uczuciem swoje dziecko – ale za to, że odważyła się pokazać całemu światu, a przede wszystkim osobom, które ją znają – własną rozpacz i słabości targające jej matczyną duszą. Cieszę się, że twórczość autorki poznałam przed ukazaniem się tego dokumentu – od teraz bowiem patrzę na pisarkę z zupełnie innej perspektywy, znam bowiem jej najbardziej intymne myśli, dostrzegam sporo zalet i również sporo wad charakteru. Teresa Monika Rudzka nie jest już dla mnie wyłącznie twórczynią cudownych historii opisanych na kartach swoich powieści – jest przede wszystkim matką, która przeżyła najgorszą tragedię w swoim życiu – pochowała ukochane dziecko. Autorka w swojej książce obnażyła przed czytelnikami najbardziej intymną część siebie – i można zmienić postrzeganie osobowości pisarki we własnej świadomości, nie można jednak odmówić jej jednego – szczerości i odwagi. A to cenię najbardziej.

Listy, jakie książkowa Tećka wysyła do córki to świadectwo wielkiej tęsknoty, epatujące wielką miłością, która nie zna granic. To przede wszystkim obraz matczynego uczucia, w którym daje się wychwycić pewną dozę zaborczości, zazdrości, ale także bezinteresowności i ogromu oddania. Autorka, jak pisze we wstępie – niektóre wątki nieco ubarwiła na potrzeby książki, jednak listy to autentyczne e-maile jakie wysyłała do swojej córki. E-maile, które wielokrotnie wzbudzały we mnie tkliwość, wzruszenie, ale także zdziwienie i konsternację. Z pewnością nie zostały więc podkoloryzowane na potrzeby książki – to daje się wyczuć w opisach codziennego życia autorki, która nie stroni od szczegółów i częstych banałów, mających zapełnić jej czas po śmierci Anastazji. Ciekawym zabiegiem, który urozmaicał czytanie dzieła, było wplatanie co jakiś czas wspomnień męża Anastazji. Fragmenty te pozwalają wczuć się w sytuację konkretnej osoby, wyzwalając masę pytań dotyczących moralności i granic prywatności - ukazują także postać zrozpaczonej matki z perspektywy innych osób. To jak najbardziej trafiony zabieg.

Teresa Monika Rudzka pokusiła się o nadanie przykuwających pseudonimów dla swoich bohaterów, takich jak Jim Montgomery czy Remedios. Nazwy, dość oryginalne, nie pozwalające pomylić danej postaci z kimś innym. Na kartach książki, pod jednym z pseudonimów, znajdziecie także postać innej polskiej, uznanej pisarki – Ałbeny Grabowskiej, którą miałam okazję poznać osobiście. Muszę również wspomnieć o niezbyt trafionej okładce książki, która wraz z tytułem może nasuwać skojarzenie z powieścią obyczajową, lub romansem dla kobiet. Okładka jest zdecydowanie nieadekwatna do tak poważnego dzieła.

Dopóki nie zaczęłam czytać najnowszego dzieła Teresy Moniki Rudzkiej, nie miałam pojęcia, że jedna z moich ulubionych polskich autorek – przeżyła tak wielką tragedię. Już po przeczytaniu całej książki, natychmiast odwiedziłam jej profil, by zobaczyć zdjęcia zmarłej córki. Sama chyba nigdy nie odważyłabym się aż tak obnażyć swojego życia - rozumiem jednak, że dzieło to może pełnić pewną formę wyrzucenia z siebie negatywnych emocji. To książka, która pokaże Wam, jak kruche jest nasze życie. Pokaże również, że pomimo wielkiej tragedii – można żyć dalej, chociaż codzienna egzystencja już nigdy nie będzie taka sama. ukryj

"Byłam taka niewinna, taka śliczna z tymi rumiany... pokaż

"Byłam taka niewinna, taka śliczna z tymi rumianymi policzkami jak świeżo rozkwitła róża. A oni ją zerwali i zdeptali!"

System polityczny i ustrojowy potrafi zniszczyć i zmienić na zawsze nawet najbardziej odpornych na naciski ludzi. W latach Polski Ludowej, działania tajnych służb bezpieczeństwa, oddziaływały na każdy aspekt życia obywateli. "Zdeptana róża" ukazuje jak daleko idące skutki może wywołać ingerencja władzy w życie zwykłego, przeciętnego ale wartościowego obywatela.

Stefania Jagielnicka-Kamieniecka to dziennikarka, poetka i powieściopisarka. Autorka ukończyła Uniwersytet Śląski w Katowicach. W czasach PRL-u jej miejscem pracy był "Dziennik Zachodni" oraz prasa "Solidarność". Po internowaniu wyjechała do USA, w którym to w 1983 r. uzyskała dożywotnie członkostwo Arizona Press Club w Phoenix. Autorka obecnie mieszka w Wiedniu. W Polsce do tej pory wydano osiem jej powieści.

Bohaterką powieści jest Beata Kubicka - dziennikarka, której życie prywatne i zawodowe to pasmo wielu porażek i chybionych decyzji. Dzieciństwo w Bytomiu, w którym jej rodzina z uwagi na fakt repatriacji z kresów, nie jest tolerowana przez Ślązaków. Nieudane studia aktorskie w Krakowie, powrót na Śląsk, praca poniżej aspiracji. I w konsekwencji rozczarowania miłosne, kolejne studia, praca w gazecie, śmierć ukochanego syna oraz leczenie psychiatryczne, na zawsze zmieniają Beatę. A do tego nad całym życiem bohaterki, cieniem kładą się funkcjonariusze tajnych służb bezpieczeństwa, próbujący ją zwerbować do współpracy.

Autorka kreując główną bohaterkę, której ustrój społeczny doprowadził do zdeprawowania, pokazała jak wielki wpływ na nasze życie ma system w którym żyjemy. Nie da się ukryć, iż Beata w przypadku wielu swoich niepowodzeń życiowych, była sama sobie winna. Jednocześnie, jej błędne decyzje i wybory, były wynikową absurdalnej sytuacji w kraju. Beatę nazwałabym bohaterką tragiczną. Wszystko bowiem co stanowiło dla niej wartość czyli religia, miłość, honor, patriotyzm, dziecko - straciła, zostając samotną, skrzywdzoną przez los kobietą.

Dobrym zabiegiem zastosowanym przez Stefanię Jagielnicką-Kamieniecką była retrospekcja czasowa. Beatę poznajemy bowiem jako dorosłą już kobietę po przejściach. W miarę zagłębiania się w karty powieści, czytelnik cofa się do dzieciństwa bohaterki, czasów jej młodości i dorosłego już życia. Dzięki temu, ma niejaki wgląd w uzasadnienie jej życiowych błędów.

Beata, niegdyś piękna i rozkwitająca róża, została zdeptana przez system. Życiowe niepowodzenia i tragikomiczne wydarzenia, zamieniły różę w usychający badyl. Myślę, że w historii PRL-u można spotkać wiele takich anonimowych historii. To smutny, ale zarazem pobudzający do przemyśleń temat. Autorce udało się tę historię otoczyć wielką dawką emocji, które pobudzają i powodują wielokrotnie oburzenie i złość. Jeśli prawdą jest fakt, jakoby powieść ta miała po części wydźwięk autobiograficzny, historia moralnego upadku głównej bohaterki zasługuje na dogłębne jej zrozumienie.

Nie jest to powieść łatwa w odbiorze. Nie spowoduje uśmiechu na waszej twarzy. Historia Beaty może bowiem wywołać w was wiele różnorakich emocji. To swoiste studium przypadku bohaterki tragicznej, która zdeptana przez reżim, nigdy nie odzyskała swojej wiary w ludzi.

"Zrozumiałam, że będę teraz żyła tak, jakbym nie żyła, kochać tak, jakbym nie kochała, szukać prawdy tak, jakbym jej nie szukała."
ukryj

"Byliśmy rodziną. Z czasem wszystko to przestało ... pokaż

"Byliśmy rodziną. Z czasem wszystko to przestało mieć dla mnie znaczenie".


Rodzina dla większości nas jest synonimem ciepła, zrozumienia, bezpieczeństwa i miłości. Jednak nie dla wszystkich. Czasami żyjąc wspólnie pod jednym dachem, ludzie nie znają się naprawdę. Codzienne współegzystowanie nie zastąpi bowiem prawdziwych uczuć i rozmów. Jak pokazuje książka "Zdrady i powroty" przed prawdą nie da się uciec. Prędzej czy później dopadnie nas z przytłaczającą siłą, wymuszając konieczność zmierzenia się z własnymi demonami.

Elżbieta Jodko-Kula to z wykształcenia pedagog i socjoterapeutka, absolwentka Wyższej Szkoły Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Po skończeniu studiów autorka pracowała w wielu miejscach m. in. w zoz-ie, ośrodku szkolno-wychowawczym, czy organizacji społecznej. Od 1998 r. pracuje jako pedagog szkolny, jest autorką kilku powieści oraz sztuk teatralnych. Mieszka obecnie w jednym z podwarszawskich miast wraz z mężem, dwoma synami i psem.

Odejście Ewy po długotrwałej chorobie, stawia jej najbliższą rodzinę w całkiem nowej dla nich sytuacji. Mąż nigdy nie był wzorowym i wiernym partnerem, jednak śmierć żony naruszyła jego podstawy egzystencji, powodując częste zaglądanie do kieliszka. Dzieci: Joanna i Artur nie potrafiące się ze sobą dogadać od lat, przechowują zadawnione względem siebie żale. Siostra zmarłej - Ilona również wpisuje się w obraz tej rodziny, pełnej tajemnic i niedopowiedzeń. Rodziny, która potrzebuje prawdy i wybaczenia.

"Zdrady i powroty" to historia kilku osób, które tworzą najważniejszą komórkę społeczną w naszym społeczeństwie. Autorka przedstawiła chyba najbardziej skrajny jej obraz, jaki można sobie wyobrazić. Każdy z ukazanych bohaterów skrywa duże pokłady żalu do pozostałych bliskich sobie osób: mąż do żony, żona do męża, rodzeństwo wzajemnie do siebie i do rodziców, siostra do szwagra itd. Zagmatwane stosunki rodzinne rozwijają się jeszcze bardziej, a podczas kolejnych stron lektury na jaw wychodzą coraz to nowe fakty, które burzą ledwo trzymający się obraz rodziny. Elżbieta Jodko-Kula na zasadzie przeciwieństwa pokusiła się o uzmysłowienie czytelnikom, jakimi wartościami powinien kierować się człowiek tworzący rodzinę. Wykreowani przez nią bohaterowie, w głównej mierze przedstawiają większość zachowań i cech ludzkich, które potrafią naruszyć i rozbić więzi rodzinne. Nie wszyscy oczywiście w takim samym stopniu, jednak w powieści nie znajdziecie w pełni kryształowej postaci. Każda bowiem niesie ze sobą pewien bagaż doświadczeń i przewinień.

Świat przedstawiony w utworze toczy się powolnym rytmem. Autorka skupiła się na szczegółowych portretach psychologicznych bohaterów, ukazując ich dylematy życiowe, światopogląd i wyznawane wartości. Co ważne, autorce udało się również ukazać ewolucję niektórych z nich. Ewolucję w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Czytelnik otrzymuje w ten sposób dość refleksyjny obraz powiązań rodzinnych, nieco smutny i często przygnębiający. Wielość niedomówień, kłamstw i tragedii będących udziałem jej członków może nieco przytłaczać. Dla osób, które żyją w ciepłych i kochających ramionach członków swojej rodziny, taki obraz może być mocno deprymujący. Autorka ukazała również pewną myśl, która stanowi wydźwięk całej historii. Otóż śmierć matki, żony i siostry uruchomiła lawinę, której nie udało się już zatrzymać. Paradoksalnie lawina ta stała się środkiem do oczyszczenia zatrutych od wielu lat stosunków rodzinnych. To dość życiowe, gdyż często jest tak, że to właśnie tragedia zbliża ludzi i uruchamia duże pokłady zrozumienia i wybaczenia, które posiada każdy z nas.

Powieść "Zdrady i powroty" napisana jest prostym językiem i jednocześnie mocno emocjonalnym. Zagmatwane i skomplikowane stosunki rodzinne bohaterów książki wyrażają się w licznych dialogach, w których autorka starała się ukazać ich zawiłe relacje. Raz z lepszym, raz z gorszym skutkiem, aczkolwiek całość wypada dość naturalnie i realistycznie.

Najnowsza książka Elżbiety Jodko-Kuli to powieść o wydźwięku mocno obyczajowym, ukazująca różnorodną gamę uczuć, jakie mogą mieć miejsce w każdej rodzinie. To również historia dla czytelników będąca mocną przestrogą przed uprzedmiotowieniem pojęcia rodziny i przed ukrywaniem własnych uczuć. Nie powiem wam, że to książka, która zapewni wam chwile relaksu. Wręcz przeciwnie, skłoni was do oceny postaw głównych bohaterów i wzbudzi spore emocje. Na taką książkę po prostu musicie mieć odpowiedni nastrój. ukryj

"Człowiek, który tylko cudem uniknął śmierci, zro... pokaż

"Człowiek, który tylko cudem uniknął śmierci, zrobi wszystko, aby nie dać przeciwnikowi drugiej szansy".



We współczesnym świecie powiązanie pomiędzy polityką, biznesem i wielkimi korporacjami farmaceutycznymi jest zjawiskiem powszechnie znanym i co gorsza praktykowanym na całym globie. Jak udowadnia autor powieści "Zimna stal", gdy w grę wchodzą wielkie pieniądze i prestiż, człowiek jest w stanie zrobić wszystko.

Paul Carson to irlandzki powieściopisarz, z wykształcenia lekarz pediatra. Autor prowadzi klinikę alergologiczną w Dublinie, jest również autorem wielu publikacji medycznych oraz książek dla dzieci. Debiutem literackim Carsona była powieść "Skalpel", dobrze przyjęta wśród czytelników. Pisarz mieszka obecnie w Dublinie wraz z żoną i dwójką dzieci.

Współczesny Dublin, w miejscowym parku przypadkowy biegacz znajduje zwłoki nastolatki. Okazuje się, że ofiara – Jennifer Marks to córka znanego, amerykańskiego chirurga, który obecnie wchodzi w skład grupy lekarzy pracujących dla Fundacji Serca w Szpitalu Łaski Pańskiej. W tej samej placówce, hematolog Frank Clancy wpada na trop powiązanych ze sobą śmierci pacjentów. Co ma wspólnego zanik białych krwinek z wielkim grantem z Unii Europejskiej? Okazuje się, że wiele.

Powieść Paula Carsona niezaprzeczalnie wpisuje się w kanon gatunku thrillera medycznego. Równocześnie szeroko wyeksponowany motyw polityczny pozwala zakwalifikować ją jako thriller polityczny. Powiązanie dwóch wyżej wymienionych obszarów zazwyczaj daje wybuchową mieszankę, o czym przekonuje proza autora. Paul Carson jako lekarz zna środowisko medyczne od przysłowiowej "podszewki", stąd pewnie tak dobrze zachowany realizm w odwzorowaniu pewnych stałych w życiu medyków. Ważnym jest tutaj również fakt, iż autor nie zasypuje czytelnika naukowymi terminami czy trudnymi dla laika wyjaśnieniami dotyczącymi skomplikowanych kwestii medycznych. Wręcz przeciwnie, wszelkie nawiązania do chorób zostały opisane w taki sposób, by jak najprościej przedstawić istotę rzeczy. Reasumując, przeciętny odbiorca nie mający na co dzień styczności z medyczną nomenklaturą na pewno zrozumie roztrząsane problemy środowiska lekarskiego o jakich pisze autor.

Godną uwagi jest również sama konstrukcja fabularna powieści. Otóż autor przez większość thrillera przeplata ze sobą dwa wątki: zabójstwa i dziwnych zgonów w szpitalu, by w końcowej fazie odsłonić czytelnikowi ich część wspólną. Muszę przyznać, że moja ciekawość rosła wprost proporcjonalnie do ilości przeczytanych stron, gdyż przez dłuższy czas zastanawiałam się co wiąże ze sobą te dwie sprawy, a rozwiązanie nie przyszło wcale zbyt szybko. Nie mogę więc zarzucić powieści przewidywalności.

Dobry thriller winien wywołać dreszczyk emocji, napięcie i posiadać tajemnicę. "Zimna stal" posiada wszystkie wyżej wymienione cechy. Cała fabuła zmierza do punktu kulminacyjnego, w którym czytelnik zostaje zaskoczony odkryciem głównych bohaterów stojących w obronie dobra. Thriller medyczny jako podgatunek dreszczowca bardzo często ukazuje powiązania świata medycyny ze światem polityki. I ten właśnie motyw wykorzystał również Paul Carson, wplatając również zbrodnie, korupcję i uzależnienie od narkotyków. Mieszanka iście wybuchowa, okraszona zawrotną akcją, przeliczaną w dodatku na godziny. Bardzo trafionym zabiegiem okazało się również zamieszczenie epilogu na końcu powieści, dzięki któremu fabuła wydała się aż nazbyt realistyczna. Jakby fabuła książki była oparta na prawdziwych wydarzeniach.

Miłośnicy thrillerów medycznych z pewnością nie zawiodą się na książce "Zimna stal", powieść bowiem posiada wszystko co potrzebne aby przenieść się na ulice Dublina i wraz z bohaterami śledzić medyczny spisek, powiązany z najwyższymi władzami Irlandii. Znacie Robina Cooka czy Tess Gerritsen? Poznajcie również Paula Carsona. Warto.
ukryj

"Miasto potrzebowało paliwa do swoich pieców – wci... pokaż

"Miasto potrzebowało paliwa do swoich pieców – wciągało ludzi do środka, taksowało ich, tańczyło z nimi przez chwilę, sprzedawało im garnitury, a potem pożerało".


Pojawienie się po raz pierwszy, na naszym rodzimym rynku wydawniczym książki, która swoją premierę miała trzydzieści lat temu, to dość niespotykane wydarzenie. Tym bardziej, że książka ta stała się klasyką amerykańskiej literatury i na dobre zagościła w sercach milionów czytelników. Książka, która dla wielu stanie się wyzwaniem, głównie ze względu na swoją obszerność i wielopłaszczyznowość.

Mark Helprin to urodzony w Nowym Jorku, absolwent stosunków bliskowschodnich na Harvardzie oraz studiów podyplomowych renomowanych uczelni: Uniwersytetu Princeton i Uniwersytetu Columbia. Obecnie jest poczytnym i zarazem kontrowersyjnym publicystą w tygodniku "The New Yorker" i "New York Times". Za swoją pracę zdobył wiele nagród. "Zimowa opowieść" to jego najsłynniejsze dzieło, które doczekało się tegorocznej ekranizacji.

Początek XX wieku w Nowym Jorku, drobny włamywacz Peter Lake ucieka przed ścigającą go bandą rzezimieszków. Podczas pościgu, cudem ratuje swoje życie dzięki napotkaniu białego konia, również uciekiniera ze stajni na Brooklynie. Niedługo po tym, Peter żyjąc jedynie ze swojego złodziejskiego fachu, postanawia okraść bogaty dom umiejscowiony na Manhattanie. Niespodziewanie, w pustym wydawałoby się budynku spotyka córkę właściciela – umierającą na gruźlicę Beverly Penn. Tak zaczyna się historia miłości, która poprowadzi czytelników przez magiczny Nowy Jork aż do czasów przełomu wieków.

O książce marka Helprina można byłoby pisać prace naukowe i inne, dłuższe opracowania, a tematyka tej powieści byłaby nadal niewyczerpana. "Zimowa opowieść" to bowiem prawie siedemset stron prozy, w których realizm miesza się z fantastyką, wątki przeplatają się między sobą, a głównym bohaterem w istocie nie jest człowiek, lecz miasto – po trosze baśniowe, a po trosze mocno realistyczne. Tym miastem jest Nowy Jork. Trudno w przypadku tej książki określić gatunek w jakim obraca się autor. Znawcy literatury określają "Zimową opowieść" jako przykład podgatunku powieści fantasy, jakim jest urban fantasy, czyli połączenie w wielkomiejskim klimacie magii i techniki. Jak najbardziej jest to poprawna klasyfikacja, jednak ja tutaj dodałabym jeszcze elementy realizmu magicznego, wyrażającego się w postaci przestawienia tej, lecz jednak innej rzeczywistości dobrze nam znanego miasta.

"Zimowa opowieść" podzielona została na cztery, główne działy. Działy ukazujące wiele wątków i wiele postaci w okresie całego XX wieku, które łączy jedno: miasto. Trudno tutaj jednak dokładnie powiedzieć w jakich latach czytelnik poznaje konkretne wydarzenia czy bohaterów, świat przedstawiony jest bowiem bardzo elastyczny, wręcz względny. Trzeba tutaj wspomnieć o postaciach, na podstawie których autor zbudował fabułę swojej książki. Otóż znajdziecie wśród nich przedstawicieli wszystkich warstw społecznych: są biedacy, złodzieje, bogata klasa średnia, wynalazcy czy ludzie władzy. Wszyscy oni mieszkają w mieście. Mark Helprin przedstawia wiele postaw społecznych, wiele masek, jakie ludzie noszą w codziennym życiu. Wielość wprowadzonych postaci może nieco przytłaczać, dlatego prozą autora należy się bardzo wolno rozkoszować, by nie pogubić się w gąszczu wielu płaszczyzn, jakimi raczy czytelnika. Ciekawostką jest fakt, iż niektórzy bohaterowie jak Peter Lake, Pearly Soames, Jessica Penn czy Hardesty Maratta mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Osoby te bowiem żyły ponad sto lat temu. Bezsprzecznie dodaje to smaku całej uczcie czytelniczej, jaką niewątpliwie jest książka Helprina.

W powieści amerykańskiego pisarza to miasto jest pierwszoplanowym tworem, które przysłania całą fabułę. Nowy Jork zmienia się na przestrzeni lat, ale nadal ma duszę. Nadal również jest przedmiotem miłości i nienawiści jego mieszkańców. Helprin stworzył dość specyficzny obraz metropolii, miasta, które żyje i oddycha. Wobec tego, po lekturze książki nie dziwię się, że utwór ten stał się klasyką amerykańskiej literatury.

Należy również wspomnieć o tym, że pierwsze wydanie tego dzieła w naszym kraju prezentuje się niezwykle atrakcyjnie. Twarda, mocna okładka, trafiająca w treść grafika i dobry papier, to niewątpliwie strzał w dziesiątkę. Książka ta bez dwóch zdań zasługuje na taką właśnie oprawę.

Niektórzy twierdzą, że "Zimowa opowieść" jest mocno zawiła i zbyt obszerna, co w konsekwencji powoduje znużenie czytelnika. A ja powiem, że to książka, którą trzeba sobie dozować. To jedna z lektur, które czytałam najdłużej w swoim życiu, gdyż musiałam robić wiele przerw, by przetrawić przeczytaną treść. Proza Marka Helprina jest wysublimowanym utworem, na którego składa się wiele płaszczyzn. Myślę, że wiele z nich, my Polacy nigdy nie wychwycimy, gdyż nigdy nie mieszkaliśmy w Nowym Jorku. Jeśli planujecie przeczytać historię Petera Lake'a i jego białego konia, nastawcie się na długie zgłębianie tej historii. Ja napiszę tylko jedno, warto było. Warto było poznać Nowy Jork oczami Marka Helprina.

"Pamiętaj, w naszym życiu usiłujemy robić tylko dwie rzeczy: zniweczyć upływa czasu i przywrócić zmarłych do życia". ukryj

"Miłość (…) - być może słabnie z biegiem lat, al... pokaż

"Miłość (…) - być może słabnie z biegiem lat, ale nie nienawiść."

Rzadko zdarza mi się czytać kryminał, w którym pod warstwą typowo śledczą, kryje się głębsza, dość delikatna aluzja do niezakończonych spraw z wojennej historii Europy. Moje zaskoczenie wzrosło tym bardziej, gdy okazało się, że to właśnie niemiecka pisarka odważyła się poruszyć kwestię tak unikaną przez jej rodaków. Kwestię odpowiedzialności za losy okupowanej ludności podczas II wojny światowej.

Krystyna Kuhn, to urodzona w 1960 r., będąca przedostatnim dzieckiem z ośmiorga rodzeństwa, niemiecka pisarka. Od 1998 r. znana głównie z thrillerów dla młodzieży. Autorka ukończyła slawistykę, germanistykę i historię sztuki. Prywatnie szczęśliwa żona i matka, mieszka w pobliżu Frankfurtu nad Menem.

W roku 1942 w Krakowie, kilkunastoletnia Polka – Zofia, zostaje wywieziona do Niemiec, zostając przymusowym pracownikiem - gospodynią domową w zamożnej niemieckiej rodzinie. Współczesny Frankfurt, rok 2006. Sędziwa głowa rodu niemieckich przedsiębiorców z tradycjami - Henrietta Winkler, zostaje bestialsko zamordowana we własnej posiadłości. Następnego dnia zostaje porwany jej prawnuk. Twarda pani prokurator, zwana Żelazną Damą – Miriam Singer oraz komisarz policji – Henri Liebler, próbują wspólnymi siłami rozwikłać motyw zabójstwa i porwania. Wszystkie ślady prowadzą do Krakowa, w przeszłość, która wbrew pozorom nadal jest obecna.

Książkę Krystyny Kuhn podzieliłabym na dwie warstwy. Pierwsza, zewnętrzna oscylowałaby w typowej kanwie fabularnej gatunku kryminalnego. "Zimowy morderca" jest bowiem kryminałem, którego konstrukcja jest poprawna. Autorka potrafiła utrzymać podobne tempo akcji w toczącym się śledztwie głównych bohaterów. Nie zauważyłam jakichkolwiek nierówności w poszczególnych partiach tekstu. Jednocześnie czytelnik dość szybko rozgryza zagadkę, jaką uraczyła nas pisarka. Dość szybko bowiem można mieć niemal stu procentową pewność kto jest mordercą. Otwartym pozostaje natomiast pytanie: Dlaczego?

Druga to warstwa ukryta pod płaszczem zwykłej intrygi kryminalnej. Krystyna Kuhn, wzbudzając mój podziw, poruszyła w swojej książce bardzo drażliwy temat. Temat dotyczący udziału zwykłych Niemców w tragedii polskiej ludności podczas II wojny światowej. Autorka ukazuje proces zamiatania pod dywan faktu współpracy szanowanych, niemieckich przedsiębiorców z ówczesnymi nazistami. Przedsiębiorców, których dzisiejsi potomkowie, często z niewiedzy historycznej, chlubią się wielopokoleniową firmą z tradycjami. Wątek ten został bardzo rzetelnie przedstawiony, z dość obiektywnej strony. Pisarka zdaje się zadawać retoryczne pytanie dotyczące dziedziczenia winy, popełnionej przez naszych przodków. Pytanie to pozostawia otwarte, wchodząc w polemikę z czytelnikiem.

"Prawa do szczęścia nie można sobie rościć. I nigdy tak nie będzie. Nie można sobie na nie zasłużyć. Życie nie oznacza samo w sobie naturalnego prawa do nienaruszalności. Żeby przeżyć, trzeba mieć po prostu szczęście."

Skutecznym zabiegiem literackim, jaki zastosowała autorka w swojej książce, był zabieg retrospekcji. W mojej opinii rozwinięcie wątku Zofii, byłoby jeszcze korzystniejsze dla całej fabuły. Wątek romansowy pani prokurator z policjantem, który również się pojawia, uważam za całkowicie zbędny. Niczego nie wniósł do całej historii, która sięgała tyle lat wstecz i dotykała tak istotnych kwestii.

Reasumując, "Zimowego mordercę" polecam osobom, które oprócz typowej intrygi kryminalnej, szukają czegoś więcej. Tematu, który zmusza do przemyśleń i odwołania się do burzliwej przeszłości. Autorka ukazuje dwa plany czasowe, odległe od siebie o prawie siedemdziesiąt lat, dla istoty których czas nie ma tak naprawdę znaczenia. Okazuje się bowiem, iż dla pewnych kwestii historia jest nadal żywa i trwa.

"Ludzkość toczyła się przez stulecia niczym lawina, która coraz bardziej narasta. Ludzie w końcu się pod nią uduszą."

ukryj

"Tak, czy inaczej nauka potrzebowała prawie tysiąc... pokaż

"Tak, czy inaczej nauka potrzebowała prawie tysiąclecia, by dowiedzieć się o magnetyzmie wystarczająco dużo, by go zastosować w praktyce, a przecież istnienie magnetyzmu, w przeciwieństwie do istnienia percepcji pozazmysłowej, łatwo jest udowodnić".


Gdybyście przenieśli się w czasie o dwieście lat wstecz i opowiedzieli ówczesnym mieszkańcom naszej planety, jak wygodnie żyje się w dobie rozwoju technologicznego XXI wieku, dowiedzielibyście się z pewnością o sobie, że jesteście wariatami, którzy opowiadają absurdalne historie. Czy nie tak samo myślimy dzisiaj o ludziach, którzy badają różnorodne zjawiska paranormalne, takie jak telepatia, czy jasnowidztwo? Na szczęście podejście takie zaczyna ulegać zmianie, między innymi dzięki takim naukowym publikacjom.

Dr Dean Radin od ponad dwudziestu lat zajmuje się naukowymi badaniami w dziedzinie obszarów świadomości. Współpracował z Uniwersytetem Princeton oraz licznymi zespołami ekspertów z Doliny Krzemowej. Brał udział w tajnym rządowym programie badań nad zdolnościami nadprzyrodzonymi. Jest autorem książek pt. "Splątane umysły" i "Świadomy Wszechświat".

"Zjawiska nadprzyrodzone. Nauka, joga i dowody na istnienie zdolności paranormalnych" to publikacja dotykająca bardzo głęboko tematów prekognicji, telepatii czy też jasnowidztwa w kontekście ich rozwoju w toku praktyki medytacyjnej i jogi. Książka składa się z trzech głównych części, ukazujących liczne naukowe eksperymenty, dowodzące istnienia tych zjawisk.

Zamiłowanie do zgłębiania tematu zjawisk nadprzyrodzonych towarzyszy mi odkąd pamiętam. Fascynacja ta pozostaje na niezmienionym poziomie, gdyż wierzę, iż przed ludzkością jest jeszcze wiele tajemnic, które będą stopniowo odkrywane przez naukę. Książka Deana Radina nie zaskoczyła mnie więc niczym specjalnym w kwestii zmiany mojego światopoglądu, gdyż mój otwarty umysł od dawna już dopuszcza możliwość istnienia różnych, nadprzyrodzonych zjawisk. Książka ta jednak z pewnością utwierdziła mnie w moich przekonaniach, będąc jednocześnie asumptem do polemiki dla szerokiej maści sceptyków i antagonistów twierdzeń o nieodkrytych wymiarach naszej rzeczywistości.

Dr Dean Radin niezwykle rzetelnie przedstawia w swojej obszernej publikacji naukowe dowody na istnienie telepatii, czy prekognicji. Książka ta opisuje bowiem, bardzo szczegółowo, wiele interesujących i nowatorskich eksperymentów, których wyniki nie pozostawiają złudzeń – wiele jest jeszcze przed nami do odkrycia. Autor wiąże ze sobą zjawiska nadprzyrodzone ze znanymi zdolnościami osób, które praktykują medytację - joginów i nie tylko. Ukazuje także niekwestionowaną zależność tych procesów, podając wiele przykładów na poparcie swoich tez. Nie ma w tej publikacji pustych wniosków – są dowody, które niestety naukowe środowiska pomijają.

Badacz w swojej książce podkreśla wielokrotnie i jednocześnie ubolewa nad skostniałym systemem naukowym, w którym raz odkryte twierdzenia, nie są weryfikowane, lecz uznane na pewien constance. To niezwykle smutne, że ludzie nauki, przecież nauczeni doświadczeniem poprzednich pokoleń, zamiast posiadać otwarty umysł, zamykają się w jego granicach i nie dopuszczają innej wersji znanej rzeczywistości. Dr Dean Radin podkreśla jednak z pewną nadzieją, że nowe pokolenie badaczy zmienia swoje podejście, co stanowi pozytywny sygnał na przyszłość.

"Zjawiska nadprzyrodzone" dotykają takich nauk jak fizyka, filozofia, religia, czy też psychologia. Wiedza, jaką przekazuje autor została podana w przystępny sposób, którą zrozumie każdy laik. Nie brakuje także ciekawostek, jak chociażby współczesny przypadek hinduskiego sahu, który od wielu lat nie je i nie pije, co potwierdziły badania naukowców. Równie szokujący jest przypadek Swanna, który twierdził w 1973 r., iż odwiedził w myślach Jowisz, opisując pierścienie tej planety, jakie odkryto dopiero sześć lat później. Interesującym tematem jest także wykorzystywanie postrzegania na odległość w celu wygrywania na giełdzie - z tym faktem spotkałam się po raz pierwszy.

Scenariusz porozumiewania się na odległość, czy latanie na niebie traktowano kiedyś wyłącznie jako majaki chorego umysłu bądź w najlepszym przypadku, jako nieszkodliwą bajkę. Dzisiaj samoloty i telefony komórkowe to nasza codzienność, nic niezwykłego. Być może dla naszych wnuków i prawnuków, telepatia, czy też lewitacja, także staną się taką codziennością. Przeczytajcie publikację Deana Radina i wysnujcie własne wnioski.

"(…) najstarszym zawodem świata nie jest prostytucja, ale właśnie szamanizm". ukryj

"Wszystkie ludzkie lęki i pragnienia. Ludzie uprzę... pokaż

"Wszystkie ludzkie lęki i pragnienia. Ludzie uprzędli je w siatki słów, zamknęli dwiema tekturowymi okładkami i uwierzyli, że odkryli jakąś tajemnicę istnienia, że zrozumieli siebie i świat".



Wyznacznikiem dobrej i zajmującej powieści obyczajowej, przeznaczonej w głównej mierze dla kobiet - którą mogę z pełną odpowiedzialnością polecić innym czytelnikom - jest poruszenie mojej wrażliwości i pozostawienie po odłożeniu książki pewnych refleksji. Biorąc pod uwagę właśnie to kryterium, "Złodziejka marzeń" może godnie reprezentować ten typ literatury.

Anna Sakowicz to absolwentka filologii polskiej, filozofii oraz edukacji filozoficznej na Uniwersytecie Szczecińskim, a także edytorstwa na Uniwersytecie im. kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Autorka swoje teksty publikowała w prasie pedagogicznej, debiutowała zaś zbiorem humoresek pt. "Żółta tabletka". Mieszka obecnie na Kociewiu, uwielbia wędrówki po meandrach literatury, kolekcjonuje stare książki. W sieci znajdziecie dwa blogi autorki, do których odwiedzenia Was zachęcam.

Joanna, czterdziestoletnia nauczycielka wychowująca samotnie nastoletnią córkę Lusię, postanawia zrobić sobie roczny urlop w pracy, by w końcu spełnić swoje odkładane wiecznie marzenie, czyli napisać książkę. Jej plany krzyżuje wiecznie nieprzewidywalny los, który kieruje bohaterkę do Starogardu Gdańskiego, w którym Joanna ma podjąć się zobowiązania rocznej opieki nad chorą, ekscentryczną ciotką. Bohaterka nie spodziewa się, że niespodziewana wyprowadzka przyniesie ze sobą zmianę jej wielu priorytetów życiowych.

"Złodziejka marzeń" to ciepła i na swój sposób niezwykle mądra opowieść o zwykłym życiu, które może w każdej chwili wskoczyć na zupełnie nowe tory. Joanna to bohaterka będąca przedstawicielką tysięcy kobiet w naszym kraju – wypalonych zawodowo, przytłoczonych samotnością, które w połowie swojego życia postanawiają coś zmienić. To kobieta, której plany i marzenia, jakie poświęciła dla dziecka i w miarę bezpiecznego życia – pewnego dnia upominają się o swoje. Myślę, że wiele czytelniczek, na kartach tej książki, odnajdzie cząstkę własnych dylematów, a utożsamianie się z główną bohaterką nie będzie dla nikogo niespodzianką. Joanna wywołuje bowiem pełną paletę uczuć.

Warto podkreślić, iż w powieści Anny Sakowicz nie znajdziecie tak często powielanego schematu ucieczki na prowincję, celem otworzenia działalności agroturystycznej, czy też innego biznesu. Autorka, wbrew panującemu trendowi, pokusiła się o wplecenie w fabułę swojej książki całkiem innych wątków, które jednocześnie bawią ale i potrafią zasmucić. Wykreowana przez pisarkę bohaterka doświadcza bowiem jednocześnie wielu szczęśliwych chwil, jak i momentów smutku, i głębokiej refleksji. Pamiętna, najlepsza moim zdaniem scena z powieści, czyli kupowanie prezentu w sex shopie bawi do łez, by za chwilę sceną z czytaniem książek nieuleczalnie chorym dzieciom w hospicjum – skłaniać do głębokiego współodczuwania bólu i cierpienia. Widoczne w fabule kontrasty pod postacią zabawnych, ale i smutnych momentów ukazują czym jest nasze życie – zbiegiem przypadków, zbiegiem czasem śmiesznych, a czasem tragicznych sytuacji. Motywy, na podstawie których Anna Sakowicz buduje fabułę swojej powieści, to wzruszające historie, ale także komiczne wydarzenia, które niewątpliwie poprawią Wam humor. To swoisty kolaż, w którym każda czytelniczka znajdzie coś dla siebie.

Oprócz klimatycznej i symbolicznej okładki z kobietą siedzącą z walizkami przy drodze, z pewnością każdego czytelnika intrygować będzie również tajemniczy tytuł. Kim jest bowiem tytułowa złodziejka marzeń? Czy to codzienna rutyna życia, wtłaczająca naszą egzystencję w ograniczone schematami ramy? Jeśli odgadłam, to autorka skutecznie udowadnia, że można uciec od złodzieja, który kradnie nasze marzenia i co za tym idzie szczęście. Przykład Joanny pokazuje bowiem dobitnie, że w każdym momencie naszego życia istnieje właściwy czas na zmiany. Trzeba tylko mocno tego chcieć. A taki przekaz w zupełności mnie przekonuje do prozy Anny Sakowicz.

"Złodziejka marzeń" to powieść, z której oprócz chwilowej, czytelniczej rozrywki, można także wynieść wiele życiowych prawd, o których często zapominamy w codziennym biegu. Niezwykle pozytywna książka, którą polecam każdej kobiecie – nieważne w jakim życiowym punkcie się znajduje. ukryj

„(…) jesteśmy tylko naczyniami, które służą kolejn... pokaż

„(…) jesteśmy tylko naczyniami, które służą kolejnym tożsamościom: użycza nam się rysów twarzy, gestów, nawyków, a potem oddajemy je innym ludziom. Nic do nas nie należy. Przychodzimy na świat jako anagramy naszych przodków”

Do tej pory, po przeczytaniu wielu opinii na temat „Zniknięć…” nie wiem dlaczego autorka właśnie tak zatytułowała tą powieść. I do tej pory mam w stosunku do niej ambiwalentne uczucia. Ale może zacznę od początku.

Nie czytałam wcześniejszych książek autorki ale wiem, że nie jest to jej debiutancka powieść (magia internetu). Pani O’Farrell jest brytyjską pisarką powieści obyczajowych, na co dzień związana z dziennikarstwem. Z pewnością omawiana książka jest powieścią obyczajową, nie da się temu zaprzeczyć.

„Zniknięcia Esme Lennox” (2006 r.) to historia trzech kobiet i wielkiego dramatu, który wpłynął na losy bohaterek. Iris, nowoczesna kobieta, mająca romans z żonatym mężczyzną i niesklasyfikowane relacje z przyrodnim bratem, dowiaduje się o istnieniu ciotecznej babki – Esme Lennox, która została zamknięta w zakładzie psychiatrycznym w latach trzydziestych dwudziestego wieku na sześćdziesiąt lat. Gdyby nie likwidacja placówki, bohaterka nigdy nie dowiedziałaby się o jej istnieniu. Jednocześnie poznajemy babcię Iris czyli siostrę Esme- Kitty, która zachorowała na alzheimera i w związku z czym, przebywa w domu spokojnej starości. Wraz z powrotem Esme po tylu latach do społeczeństwa, z każdą kartką książki poznajemy tajemnicę, która była niewyobrażalną tragedią.

Książka porusza problem społeczny jakim było w przeszłości zamykanie kobiet w zakładach psychiatrycznych, tylko dlatego, że nie przestrzegały przyjętych norm zwyczajowych bądź chciały same decydować o swoim życiu. Esme zostaje zamknięta w takim zakładzie, mając szesnaście lat. Jest to wiek, w którym życie dziewczyny powinno dopiero się rozpocząć a nie tak tragicznie „skończyć”. Bohaterka wychodzi jako staruszka, która całe życie spędziła w jednym budynku.

Dość ciekawym elementem powieści jest trzyosobowa narracja. Czytamy wspomnienia Esme z jej dzieciństwa i młodości, następnie przechodzimy płynnie do teraźniejszości, gdzie dowiadujemy się o życiu Iris. Do tego, przeplatają się urywane myśli i wspomnienia Kitty. Wszystko to jest ze sobą dokumentnie wymieszane, co może w pewnych momentach zmylić czytelnika. Teraźniejszość przeplata się w przeszłością.

Opowieść jest dość krótka ale muszę przyznać, że mimo wszystko mnie wciągnęła. Dlaczego mimo wszystko? Mimo tego, że domyśliłam się zakończenia w połowie lektury. Mimo tego, że nie zachwyca formą. Z pewnością na uwagę zasługuje sam temat obyczajowy, o którym pisałam wcześniej. Myślę, że książka byłaby idealnym tworzywem do filmu. Z chęcią obejrzałabym taką ekranizację.

Jeśli będziecie mieli okazję przeczytać „Zniknięcia Esme Lennox”, nie czytajcie na początek okładki książki z opisem. Wydawca niepotrzebnie się rozwinął, zdradzając tajemnicę Esme i Kitty. Ja na szczęście opisu nie przeczytałam.

Myślę, że warto zajrzeć do tej książki. Bardzo szybko się ją czyta. Jest to lektura na jeden wieczór. Ja bynajmniej nie żałuje czasu, jaki na nią poświęciłam. Przynajmniej doceniłam czasy w jakich żyję. ukryj

„Znowu razem” autorstwa Wylie Trish. Pisarka już w... pokaż

„Znowu razem” autorstwa Wylie Trish. Pisarka już w wieku dojrzewania zaczytywała się w romansach i w końcu sama postanowiła, że będzie je pisać dla wydawnictwa Harlequin. Wylie dwa razy była nominowana do nagrody Recenzent Times Choice Award, wygrała ją w 2005 r.

„Znowu razem” to opowieść o Irlandce Abbey, która od ładnych paru lat ma męża Amerykanina – Ethana. Paradoks polega na tym, że nikt nie wie, że bohaterka wzięła kiedyś potajemny ślub. Nie wie tego przede wszystkim jej obecny narzeczony Paul. Gdy więc znienacka w życiu Abbey pojawia się znowu Ethan, jej plany życiowe muszą ulec radykalnej zmianie. ukryj

"Wszystko co żyje, żyje po to, by jeść, wydalać i... pokaż

"Wszystko co żyje, żyje po to, by jeść, wydalać i kopulować. Zamknięty krąg. O ile jednak duża część zwierząt w międzyczasie czyni coś pożytecznego dla ogólnego ekosystemu, o tyle ludzie stanowią zbędny element, zagrażający poważnie równowadze całej planety."


Motyw żywych trupów to obraz szeroko eksponowany w przeróżnych działach kultury popularnej. Któż z nas nie oglądał kultowego horroru "Noc żywych trupów" oraz jego kontynuacji, czy nie czytał książek poruszających tą tematykę. Temat śmierci bowiem od zawsze pobudzał wyobraźnię ludzi, kreując najróżniejsze scenariusze. Nawet te najbardziej ohydne i krwawe.

Z przyjemnością przedstawiam wam pierwszą wydaną w naszym kraju antologię o zombie. "Zombiefilia" to zbiór dwudziestu pięciu zróżnicowanych opowiadań, napisanych przez dwudziestu dwóch autorów literatury grozy. Co ważne, antologię można pobrać w formie e-booka zupełnie za darmo na stronie wydaje.pl. Po przeczytaniu wszystkich utworów, moją szczególną uwagę zwróciło sześć opowiadań, o których pokrótce wam opowiem.

"Die Hard" Magdaleny Mari Kałużyńskiej to opowiadanie, do stworzenia którego inspiracją był między innymi film "Rec". Marta jest pracownikiem wielkiego, strzelistego wieżowca, w którym z każdym dniem czuje się coraz bardziej jak w więzieniu. Rozpylenie przez tajemniczą organizację wirusa, zamieniającego ludzi w chodzące trupy, zamienia wieżowiec w jedną, wielką trumnę. Autorka w bardzo zgrabny sposób poprowadziła akcję swojego utworu, by zaskoczyć czytelnika zakończeniem. Wizja wielkiego molocha i klimat jaki udało się stworzyć pisarce, zasługuje niewątpliwie na uznanie. Poza tym autorka ujęła mnie dobrym wykreowaniem postaci głównej bohaterki.

"Głód" autorstwa Sylwii Błach to bardzo mroczna spowiedź z życia zombie. Narratorem i zarazem bohaterem tego opowiadania jest żywy trup, który zdradza czytelnikowi historię swojej przemiany, oraz ukazuje rzeczywistość obecnego życia. To dość nowatorska wizja, która zapada w pamięć i dobry pomysł na potraktowanie tego tematu. Jedynym mankamentem jest długość tego utworu, jest po prostu za krótki. Parę stron więcej na pewno by nie zaszkodziło w rozwinięciu tego tematu.

Utworem, który kompletnie wbił mnie w fotel i doprowadził na skraj rozdwojenia jaźni jest tekst "Jak ja ich nie cierpię" Marcina Rojka. Bohaterami jakimi posłużył się autor do zaprezentowania swojego talentu są znane nam bajkowe postacie – smerfy, Gargamel i oczywiście Klakier. Jednakże nie są to przyjazne dzieciom niebieskie stworki, o których możemy opowiadać bajki na dobranoc. Autor zamienił smerfy w zombie, czyniąc z nich jednych z najbardziej surrealistycznych postaci z jakimi się spotkałam z literaturze. Oprócz samego motywu smerfów, przerażają opisy jakie zaserwował czytelnikom autor. To opowiadanie, które niejednej osobie zapewni nocne koszmary. Brawo za samą koncepcję, jest genialna.

"Amanda" Pauliny Kuchty to utwór przesycony erotyzmem. Tytułowa Amanda to prostytutka - zombie, którą bohater postanawia zatrzymać wyłącznie dla siebie w celach zapewnienia swoim żądzom nieziemskiego seksu. Zafascynował mnie pomysł na to opowiadanie, połączenie stosunku płciowego człowieka z żywym trupem, jest delikatnie rzecz biorąc obrzydliwe i ohydne. Autorce udało się takie właśnie uczucia we mnie obudzić.

Artur Olchowy w swoim opowiadaniu "Zabieg na całe ciało" ucieka od schematu i wprowadza innowacyjny pomysł w postaci kliniki kosmetycznej dla zombie. To nieprawdopodobne ile wyobraźni musiał użyć autor, aby jego klinika cechowała się realizmem. W tym utworze z pewnością opisy różnorakich zabiegów wprawiają czytelnika w osłupienie.

Jednym z najbardziej obrzydliwych opowiadań jest utwór Karola Mitki pt. "Aby sprawiedliwości stało się zadość". Co możecie w nim znaleźć? Bardzo ohydne opisy, powodujące rewolucję żołądkową oraz motyw nekrofilii. Opowiadanie nie jest długie, ale jego treść z pewnością nie jest skierowana dla wrażliwych osób.

Zbiory opowiadań mają to do siebie, iż ich różnorodność może zadowolić przeróżne gusta czytelnicze. Antologia powstała z myślą o fanach mrożącej krew w żyłach literatury, z tego też względu nagromadzenie wszelkiego rodzaju obrzydliwości i nietuzinkowych opisów, nie jest z pewnością zaskoczeniem. Dziwić w pozytywnym tego słowa znaczeniu mogą jednak pomysły autorów, których fabuła opowiadań jest mocno zróżnicowana, od refleksyjnych utworów po kompletnie absurdalne scenariusze. Uważam, że w antologii tej nie ma słabych utworów. Są dobre i lepsze. Radzę dozować sobie ich czytanie, gdyż niektóre potrafią wzbudzić szeroką gamę uczuć, niekoniecznie służących naszemu żołądkowi.

"Bóg nie powinien być nie znającym litości skurwysynem, omniimpotentem od siedmiu boleści. Wszystko w ostatecznym rozrachunku powinno się kończyć dobrze."
ukryj

"Dziś to jest dziwne, że się kiedyś cieszyło, że ... pokaż

"Dziś to jest dziwne, że się kiedyś cieszyło, że się trafiło innego człowieka. Śmierć? Człowiek stał się na nią odporny, ona była wszędzie".


"Powstanie Warszawskie" - temat poruszany na lekcjach historii w każdej szkole, w naszym kraju. Temat często wykładany w sposób suchy i typowo książkowy, nie pobudzający w ten sposób umysłów młodych ludzi do głębszych przemyśleń i refleksji. Gdyby zamiast podręcznika, podsunąć uczniom takie książki jak "Zośkowiec", z pewnością pamięć o tamtych chwalebnych czynach nie byłaby tak marginalizowana.

Jarosław Wróblewski to absolwent Uniwersytetu Kardynała Wyszyńskiego. Jest dziennikarzem portalu niezalezna.pl oraz redakcji programu Jan Pospieszalski "Bliżej". Mieszka obecnie w Warszawie, wraz z żoną i trójką dzieci.

Henryk Kończykowski ps. "Halicz" urodził się w inteligenckiej rodzinie w 1924 roku. Jego ojciec był profesorem Politechniki Warszawskiej. W czasach okupacji uczestniczył w małym sabotażu, był żołnierzem oddziału OS "Jerzy" oraz Harcerskiego Batalionu AK "Zośka". Halicz jest obecnie jednym z czterdziestu czterech żyjących żołnierzy "Zośki", którzy walczyli o wolną Polskę w Powstaniu Warszawskim. Poznajcie jego historię.

"Zośkowiec" to publikacja ukazująca postać Henryka Kończykowskiego. Jarosław Wróblewski na łamach pięciu rozdziałów, na jakie została podzielona książka, przedstawia rodzinę Halicza, jego dzieciństwo i młodość, a także powojenne losy w komunistycznej Polsce. Historia żołnierza "Zośki" staje się również idealnym pretekstem do ukazania szerokiego spektrum tła polityczno-historycznego ówczesnej Polski, oraz zaprezentowania postaci innych bohaterów tamtych czasów. To publikacja wielowymiarowa, bogata w interesujące fotografie i prawdziwe relacje. To opowieść nie tylko o tytułowym "Zośkowcu", lecz o całym pokoleniu bohaterów, którzy wolność ojczyzny cenili ponad wszystko. Nawet ponad własne życie.

Książka Jarosława Wróblewskiego jest tylko w niewielkiej części biografią Henryka Kończykowskiego. Czytelnik oczywiście otrzymuje szeroki przekrój informacji dotyczących życia Halicza, jednakowoż jest to wyłącznie jedna z płaszczyzn, jakie autor postanowił przedstawić W tym aspekcie należy podkreślić, iż bardzo mocno został zaakcentowany obraz środowiska w jakim wychowywał się tytułowy Zośkowiec. Dziadkowie, rodzice i duża rola ojca w kształtowaniu jego osobowości. Przy czytaniu wspomnień Kończykowskiego z jego dzieciństwa i młodości, wyczuć można specyficzny klimat dwudziestolecia międzywojennego i przedwojennej Warszawy. To bezcenne myśli, które warto przekazywać dalszym pokoleniom.

Drugą płaszczyzną, równie mocno zaakcentowaną jest bogate bogate tło historyczne i społeczne ówczesnej Polski. Halicz przedstawia historyczne wydarzenia, w których brał udział. Są nimi m. in. zdobycie więzienia "Gęsiówki" czy walki na Przyczółku Czerniakowskim. Bezpośrednie relacje z udziału w Powstaniu Warszawskim porażają swoją autentycznością i bezmiarem okrucieństw niemieckiego okupanta. Ukazują również ogromną wolę walki młodych ludzi, którym wojna odebrała młodość i często życie. Przy niektórych wspomnieniach Halicza i innych żołnierzy warto się zatrzymać, warto pomyśleć o dramatyzmie tamtych lat. Z pewnością wiele emocji wywołają w czytelniku fragmenty opisujące życie byłego żołnierza Armii Krajowej w powojennej Polsce. Za czasów stalinizmu bowiem Halicz zostało osadzony w więzieniu za zbrodnie przeciwko narodowi polskiemu, stając się tym samym żołnierzem wyklętym. Wspomnienia represji jakich dopuszczała się ówczesna władza, zatrważa i wzbudza wiele emocji. Ludzie którzy walczyli w czasie wojny o wolną Polskę, w PRL-u stali się przestępcami.

Cała książka oprócz wielu wspomnień i relacji, zawiera również dużą ilość dodatków w postaci niepublikowanych do tej pory fotografii z prywatnego archiwum rodziny Kończykowskich, z czasów okupacji i Powstania Warszawskiego, jak również wycinków z gazet, rysunków czy plakatów. Bardzo interesującym materiałem źródłowym są również reprodukcje czterech stron wspomnień Halicza, jakie autor książki odnalazł w archiwum IPN. Te i wiele innych dokumentów wpływa na podwyższenie wartości całej publikacji. Warto również podkreślić, iż przytaczanie fragmentów różnorodnych dzieł literackich wytwarza specyficzną atmosferę podczas czytania książki. Na uwagę zasługuje również piękne wydanie całej publikacji. Duży format, kredowy papier i dobre zestawienie kolorystyczne wpływają na wartość estetyczną dzieła. Trzymanie tej książki w rękach to sama przyjemność.

Takie książki jak "Zośkowiec" muszą powstawać. Powstawać po to, by pamięć o bohaterach tamtych czasów nigdy nie zaginęła. Nie jest to w moim przekonaniu publikacja o charakterze martyrologicznym. To publikacja ukazująca walkę o wolność ojczyzny, za którą wiele osób poniosło najwyższą wartość. Reasumując, takie właśnie książki winny być wpisane do kanonu lektur dla szkół.
ukryj

"Warzę zupę z gwoździa, moje popisowe danie". ... pokaż

"Warzę zupę z gwoździa, moje popisowe danie".


Pamiętacie tę straszną datę 21 grudnia 2012 r., kiedy to według kalendarza Majów miał nastąpić koniec świata? Niektórym z nas, z pewnością nasuwały się wówczas przeróżne myśli, a część może nawet uwierzyła, że świat czeka prawdziwa Apokalipsa. Motyw ten wykorzystała w swojej najnowszej książce Anna Onichimowska, wplatając w jej fabułę elementy komizmu i absurdu, co zapowiada już na wstępie dość kuriozalny tytuł. Słyszeliście bowiem kiedyś o zupie z gwoździa? Przepis na nią znajdziecie w tej książce.

Anna Onichimowska to urodzona w 1952 r. w Warszawie, dramatopisarka, poetka i prozaik. Jako pisarka znana jest głównie z książek dla dzieci i młodzieży. Jest również autorką scenariuszy radiowych, telewizyjnych i filmowych. W latach 1995 – 2003 pełniła funkcję przewodniczącej polskiej sekcji IBBY, obecnie zaś jest członkiem jej zarządu. Nie wyobraża sobie życia bez podróży.

Grudzień 2012 r., kilkanaście dni przed Świętami Bożego Narodzenia to dla Jana, pięćdziesięcioletniego dziennikarza, pracującego w redakcji czasopisma, w której odpowiada za rubrykę "Listy do Redakcji", niezbyt szczególny czas. Brak sukcesów na polu zawodowym, mała poczytność jego bloga kulinarnego pt. "Zupa z gwoździa" i ponad dwudziestoletni, pachnący rutyną staż z żoną Marysią – to bowiem jego codzienność. Wszystko zmienia się, gdy niespodziewanie znika jego małżonka, a w pracy szef zarządza rewolucyjne zmiany. To będzie dla Jana prywatny koniec świata.

Ubawiłam się przy tej lekturze co niemiara, czego zupełnie się nie spodziewałam biorąc do ręki tę książkę. Zapytacie dlaczego? Otóż "Zupa z gwoździa" to świetna, współczesna satyra na instytucję małżeństwa i szereg innych stosunków społeczno-obyczajowych. Małżeństwo Jana i Marysi, to przykład związku jakich wiele w naszym otoczeniu. Związku, którego dopadła rutyna i wszechobecny marazm. Związku, w którym brakuje spontaniczności i uwagi dla drugiej osoby. Frustracja obojga małżonków widoczna jest od pierwszej strony lektury, czemu nie ma się co dziwić, skoro Marysia będąc z wykształcenia psychologiem - sprzedaje lodówki, a Jan po polonistyce musi pisać listy sam do siebie – by mieć jakąkolwiek pracę. Autorka, oprócz tej widocznej, mocno realistycznej warstwy, ubrała tych dwoje również w karykaturalny sposób, co wielokrotnie pozwoliło wyolbrzymić absurdy, jakie sami stwarzamy wokół siebie podczas codziennego życia. Moją szczególną uwagę zwróciły tutaj liczne dialogi pomiędzy małżonkami, które rodem z kabaretu, ośmieszają nonsensy naszej, codziennej egzystencji. Ciekawe, ilu czytelników zagłębiających się w tę lekturę, znajdzie cząstkę własnej codzienności?

Absurd, komizm i obraz rodem z krzywego zwierciadła można również zauważyć w kreacji bohaterów drugoplanowych i samego czasu, w jakim została osadzona fabuła, nie wspominając o gadającym psie. Zapadający w pamięć, redakcyjny kolega Jana – Kurdeblaszka, wuj w podeszłym wieku, zmieniający co chwilę partnerki, czy komicznie wyolbrzymiony szef. Taki poczet dalszych bohaterów doskonale wpisuje się w tło ostatnich dni przed nagłośnionym końcem świata. A sama data 21 grudnia wywołuje wiele niekontrolowanych wydarzeń i mnóstwo śmiechu.

Warto również wspomnieć o pasji głównego bohatera, który oprócz uwielbienia do oglądania zdjęć nosacza (do tej pory śmieje się na samą myśl o tym fakcie) - kocha gotować. Dzięki temu, tytuł powieści ma wielorakie znaczenie, gdyż oprócz tytułu bloga bohatera, zwiastuje kulinarny wydźwięk książki. I tak w istocie jest, gdyż jej rozdziały to nazwy różnych dań typu "Makaron z boczkiem i marchewką" czy "Karczek pułkownika". W treści powieści znajdziecie natomiast bardzo oryginalne przepisy, których raczej nie zastosuję, pomimo ich niewątpliwej innowacyjności.

"Zupa z gwoździa" to sympatyczna i zabawna lektura, napisana w lekkim stylu, ukazująca otaczające nas absurdy życia i ludzkie zachowania w krzywym zwierciadle. To również przedstawienie świata oczami mężczyzny, dla którego wszystko co najlepsze, już daleko za nim. Macie ochotę na przewrotną komedię omyłek, pokazująca prawdę o życiu? "Zupa z gwoździa" z pewnością spełni Wasze oczekiwania.
ukryj

"Miłości nie ma, jest tylko kochanie". Wiem, ... pokaż

"Miłości nie ma, jest tylko kochanie".


Wiem, okładka tej książki z pewnością u wielu z Was wywoła jedno skojarzenie – taniego romansu, rodem z harlequina. Nie dajcie się jednak zmylić, gdyż to owszem książka o kochaniu, w której jednak na pierwszym planie występuje dwóch bohaterów, człowiek i jego miasto - Tomaszów Mazowiecki. Miasto w centralnej Polsce, położone w województwie łódzkim, które dotąd było mi mało znane, pomimo jego niewielkiej odległości od mojego miejsca zamieszkania. Po lekturze książki Edwarda Wójciaka już zawsze miasto to będzie mi się kojarzyć z autorem i wykreowanym przez niego bohaterem.

Edward Wójciak to pisarz i dziennikarz polonijnej "Gazety", urodzony w Tomaszowie Mazowieckim, z wykształcenia nauczyciel języka polskiego. Od 1990 roku mieszka w Kanadzie, blisko Toronto. Autor jest zdobywcą statuetki Złotej Sowy - "Polonijnego Oscara", a także laureatem pierwszej nagrody na V Konkursie Literackim im. Marka Hłaski. Jest autorem takich książek jak: "Akademia Politury", "Zupa z Króla – Ballada o kochaniu", "Siwy dym", "Krótka historia spodni w Tomaszowie Mazowieckim" oraz "Piętno anioła". "Zupa z Króla – Ballada o kochaniu" została wydana w Toronto w 2006 r.

Dorastanie Filipa Krawca przypadło na lata powojenne. Bohater mieszka w małym miasteczku, w centralnej Polsce – w Tomaszowie Mazowieckim, w którym to dojrzewa i zmaga się z pierwszymi problemami dorosłości. Atmosfera dorastania w komunistycznej Polsce, przeplata się z płaszczyzną iście baśniową, w której sny i nie do końca sprecyzowane wyobrażenia bohatera budują w równym stopniu świat przedstawiony. Zakończeniem pierwszego tomu cyklu historii Filipa jest jego ucieczka do USA w przededniu stanu wojennego.

"Zupa z Króla – Ballada o kochaniu" jest powieścią nietuzinkową, na co wskazuje przy pierwszym jej poznaniu udziwniony tytuł, składający się z dwóch członów, nie mających pozornie ze sobą nic wspólnego, oraz dość tandetna okładka. Sama konstrukcja fabuły może na początku Was zaskoczyć i zniechęcić, gdyż zawiera opowieści raz ukazane z punktu widzenia głównego bohatera, a raz samego narratora. Jakby tego wszystkiego było mało, autor wplata w te opowieści jeszcze jedną płaszczyznę, w postaci elementów snów i baśni. Czytając książkę, płaszczyzny te – realna i fikcyjna przeplatają się ze sobą, powodując niemałe zagubienie. Nie wiadomo bowiem, kiedy pewne zdarzenia dzieją się naprawdę, a kiedy są jedynie wymysłem Filipa Krawca. A żeby czytelnik jeszcze bardziej pogłówkował, Edward Wójciak niektóre wydarzenia pozostawia niewyjaśnionymi, a niektóre układają się w całość w późniejszych partiach tekstu. Taka, przyznacie dość oryginalna idea ukazania świata przedstawionego, może początkowo przytłoczyć. Gwarantuję jednak, że po pierwszych, trudnych krokach jest o wiele łatwiej. Dałam się bowiem porwać grze, jaką autor swoją książką rozpoczął z czytelnikiem. Trzeba jednak w tym punkcie jasno podkreślić, iż nie każdemu taka specyficzna forma przypadnie do gustu.

W książce Edwarda Wójciaka mamy również drugiego, głównego bohatera - jest nim rodzinne miasto autora i zarazem Filipa Krawca – Tomaszów Mazowiecki. Autor doskonale opisuje klimat i atmosferę tego małego miasteczka w PRL-owskiej Polsce, lat ukazujących historię współczesnej Polski. To właśnie w Tomaszowie główny bohater przeżywa pierwsze miłości, dojrzewa do wielu decyzji i popełnia błędy. Jestem skłonna przyjąć tezę, że część z przeżyć Filipa, to wyjęte w całości wydarzenia z życiorysu autora - wyziera z nich bowiem naturalności i realizm. Czy więc postać Filipa Krawca jest po części alter ego autora? Wydaje mi się, że tak właśnie jest, dzięki czemu lektura powieści staje się jeszcze ciekawsza i bardziej zagadkowa. Warto wspomnieć również o tym, iż "Zupa z Króla – Ballada o kochaniu" została zilustrowana rysunkami, które w pełni oddają atmosferę ukazanych w książce lat. Ciekawostką jest natomiast fakt, iż chronologia wydarzeń przedstawionych w powieści, pokrywa się z kalendarzem wydawanych płyt Rolling Stonesów. Cóż, Edward Wójciak jako fanatyczny miłośnik tej grupy, miał ciekawy pomysł.

Z pewnością wielu z Was intryguje pierwszy człon tytułu książki, czyli "Zupa z Króla". Mnie również od samego początku zaciekawiło to sformułowanie. Mogę Wam jedynie zdradzić, iż autor w treści historii Filipa Krawca wyjaśnia jego metaforyczne znaczenie. Znaczenie, które mnie wielce zaskoczyło i wprawiło w niemałe zdumienie.

Edward Wójciak posługuje się warsztatem pisarskim na wysokim poziomie. Bogate słownictwo, liczne opisy i metafory i stosowanie różnorodnych zabiegów stylistycznych – pozwalają czytać jego prozę bardzo płynnie. Autor żongluje słowem i wyrazem - potrafi bawić się z czytelnikiem.

Muszę przyznać, że "Zupa z Króla – Ballada o Kochaniu" to książka, która początkowo okazała się dla mnie sporym wyzwaniem czytelniczym, ze względu na jej niezaprzeczalną oryginalność zarówno w konstrukcji fabuły, jak i słowotwórstwie. Myślę, że summa summarum sprostałam wyzwaniu. Z pewnością pierwsza część cyklu o Filipie Krawcu nie jest książką przeznaczoną dla wszystkich. To bowiem lektura, którą należy czytać powoli, ze zrozumieniem, w której należy odgadywać pewne rzeczy. Jeśli jesteście gotowi na takie wyzwanie – polecam. Ja tymczasem zabieram się za kolejny tom. ukryj

"Czym innym było być samotnym, gdy wiedziałeś, że... pokaż

"Czym innym było być samotnym, gdy wiedziałeś, że tak ci lepiej. Czym innym, gdy miałeś kogoś, z kim chcesz być".


Literatura erotyczna, czyli wszelakie książki o namiętności i pożądaniu cielesnym, od pewnego czasu wiodą prym na księgarskich półkach. Szał na tego typu historie nie jest czymś nowym, nie od dzisiaj bowiem wiadomo, że seks dobrze się sprzedaje, a moda co jakiś czas zatacza koło. O cyklu erotycznym "Strażnicy snów" czytałam tu i ówdzie, gdy więc nadarzyła się okazja sprawdzenia jej fenomenu, nie zastanawiałam się ani chwili.

Sylvia Day to urodzona w 1973 r. amerykańska pisarka, japońskiego pochodzenia. Jej twórczość to kilkanaście powieści przetłumaczonych na czterdzieści języków, które sprzedały się w milionowych nakładach na całym świecie. Autorka była nominowana przez czytelników do nagrody Goodreads w kategorii najlepszy autor. W jej dorobku można również znaleźć powieści paranormalne i futurystyczne, które tworzy pod pseudonimami S.J.Day i Livia Dare.

"Żar nocy" to druga część cyklu "Strażnicy snów", zapoczątkowana pierwszą częścią pt. "Rozkosze nocy". Stacey Daniels jest samotną matką, wychowującą nastoletniego syna. Bohaterka pracuje w lecznicy dla zwierząt, a podczas nieobecności swojej szefowej Lyssy i jej partnera Aidana, opiekuje się ich domem. Pewnego dnia, niespodziewanie przed drzwiami domu pojawia się przystojny i seksowny Connor Bruce, przyjaciel Aidana i jednocześnie wojownik Zmierzchu. Tak rozpoczyna się namiętny romans dwójki bohaterów.

Sylvia Day stworzyła cykl erotyczny w którym ścierają się ze sobą dwa światy – realistyczny z fantastycznym. I właśnie w takich, dwóch płaszczyznach można tę książkę oceniać. Erotyka i fantastyka przeplatają się ze sobą, tworząc cały świat przedstawiony powieści. Erotyka w wykonaniu autorki to dość szczegółowe opisy ostrego i podniecającego seksu, pozbawione jednak dreszczyku emocji, jaki winien odczuwać czytelnik. Otóż romans pomiędzy Stacey, a Connorem wybucha już od pierwszych stron książki, nie dając czytelnikowi rozsmakować się w rosnącej namiętności kochanków. Sylvia Day potrafi scenę łóżkową opisać z każdym, niezbędnym detalem, jednakowoż brakuje tutaj gry wstępnej, która często podnieca równie mocno jak sam seks. Erotyka to bowiem nie tylko sceny penetracji i wszelkich rozkoszy cielesnych, lecz również budowanie napięcia pomiędzy dwójką partnerów. Tego w tej historii zabrakło, wszystko potoczyło się zbyt szybko, by rozsmakować się w lekturze. Być może czytelnik nie znający wielu książek z tego gatunku będzie zadowolony, jednak wystarczy znać trylogię Greya, by poprzeczka odnośnie konstrukcji fabularnej tego typu książek była dość wysoko podniesiona.

"Żar nocy" to jednak nie tyko erotyka, ale również fantastyka. Autorka stworzyła bowiem alternatywny świat, nazywany Zmierzchem, z którego pochodzą dzielni wojownicy. Wątek ten jest dość ciekawy, gdyż więcej w nim pytań niż odpowiedzi. Szkoda jedynie, że nie został bardziej rozbudowany, pobudzając jednocześnie wyobraźnię czytelnika. Takie zestawienie dobrej erotyki i wątku fantastycznego mogłoby okazać się strzałem w dziesiątkę. Niestety, w tym przypadku nie do końca wypadło to dobrze.

Na plus przemawia lekki i prosty styl autorki, dzięki czemu książkę "Żar nocy" czyta się w błyskawicznym tempie. W zasadzie to książka na jeden, krótki wieczór, o której zapomni się do następnej lektury. Uwagę czytelnika z pewnością przykuje również samo jej estetyczne wydanie. Okładka ze skrzydełkami, trafnie dobrane kolory, oraz dobry papier, bezsprzecznie umilą czas spędzony z książką Sylvi Day.

"Żar nocy" to utwór będący przedstawicielem nurtu literatury erotycznej, który w porównaniu z innymi tego typu książkami okazał się być dość przeciętny. Nie zachwyciła mnie ani fabuła, ani same opisy seksu. Nadal jednak planuję poznać inne książki tej autorki, może po prostu nie trafiłam na tę odpowiednią. ukryj

"Okazuje się, że każda forma ucieczki od życia je... pokaż

"Okazuje się, że każda forma ucieczki od życia jest drogą do utraty szczęścia".



Z czym kojarzy się Wam żółty kolor? Z ciepłym promieniem słonecznym, pośród którego rozkwitają rośliny i przyroda budzi się do życia? A może z radością i swoistą beztroską, z którą bezsprzecznie barwa ta się kojarzy? Żółty kolor to jednak nie tylko pozytywne odczucia, kolor ten bowiem posiada również swoją negatywną symbolikę. Symbolikę, którą zręcznie wplotła w swoją książkę Beata Gołembiowska.

Beata Gołembiowska to urodzona w Poznaniu, absolwentka biologii środowiskowej UAM. W 1989 r. autorka wyemigrowała wraz z rodziną na drugą półkulę, do Kanady i zamieszkała na stałe w Montrealu. W 1997 r. ukończyła studia fotograficzne, pracowała jako malarka dekoracyjna w programach Debbie Travis-Painted House i Facelift. Od 2006 r. pracuje dla Fundacji Liliany Komorowskiej dla Sztuki oraz QueenArt Films. "Żółta sukienka" to jej debiut literacki.

Anna w kochała swoją babcię i swoją lalkę o imieniu Agnieszka, ubraną w śliczną, żółtą sukienkę. Bohaterka w wieku sześciu lat, będąc ubrana podobnie jak jej lalka, w żółtą sukienkę, zostaje zgwałcona. Trauma z dzieciństwa nie pozwala Annie normalnie funkcjonować wśród niczego nie podejrzewających rodziców, dlatego też bohaterka emigruje do Kanady. Życie na obczyźnie nie spełnia jednak jej oczekiwań, bowiem będąc już dojrzałą kobietą i zarazem matką, zarabia na życie sprzątając domy obcych sobie ludzi. Pewnego dnia, podejmuje się sprzątania domu niepełnosprawnego mężczyzny o imieniu Paul, poruszającego się na wózku inwalidzkim. Rodząca się miłość pomiędzy tymi dwojga, skrzywdzonymi przez życie ludzi, pozwala raz na zawsze uporządkować przeszłość Anny.

"Żółta sukienka" to opowieść o ludzkim nieszczęściu i demonach przeszłości, które latami potrafią kłaść się cieniem na życie człowieka. Książkę Beaty Gołembiowskiej zaliczyłabym do gatunku noweli, gdyż przemawiają za tym niewątpliwie udramatyzowana akcja, brak rozbudowanych opisów przyrody czy szczegółowej charakterystyki bohaterów, a cała fabuła została skonstruowana na jednym wiodącym motywie – traumie z dzieciństwa, które na zawsze zdominowało życie głównej bohaterki. Autorka na przykładzie Anny przedstawiła bowiem wpływ dramatycznych wspomnień, które siedząc głęboko w psychice, determinują późniejsze życiowe wybory. Postać Anny początkowo jawi się czytelnikowi jako postać po części tragiczna: kobieta samotna, niespełniona zawodowo, ukrywająca swoje prawdziwe "ja" poprzez dość widoczny makijaż i ekscentryczne ubrania, żyjąca z dnia na dzień, nie mająca motywacji do zmian. To właśnie koszmar jaki przeżyła w wieku dziecięcym skalał jej czystą duszę. Anna to postać mocno realistyczna, ukazująca prawdziwy ludzki dramat. Myślę, że realizm jej przeżyć i cały, wnikliwy portret psychologiczny wynika z faktu, iż "Żółta sukienka" jest w dużej mierze historią autobiograficzną. Beata Gołembiowska bowiem włożyła w historię Anny swoje własne, intymne przeżycia i jest to niezwykle widoczne podczas lektury tej książki. Wzruszenie i wielkie emocje, takie uczucia czekają na nieświadomych niczego czytelników. Takie uczucia wypełniały mnie podczas tej lektury.

Tytuł książki Beaty Gołembiowskiej posiada iście metaforyczny wydźwięk. Żółta sukienka bowiem to symbol dwóch przeciwieństw istniejących w naszym życiu – dobra i zła. Początkowo żółty kolor to dla bohaterki synonim szczęścia, miłości i niewinności. Po tragedii, jaka wydarza się w jej życiu, żółta sukienka stanowi dla niej symbol czegoś obrzydliwego, czegoś co można nazwać zbrodnią. W mojej opinii tytuł jaki autorka nadała swojemu dziełu, trafnie odzwierciedla całe przesłanie książki. Przesłanie, które pomimo smutnego wydźwięku całej fabuły, jednocześnie napawa optymizmem. Beata Gołembiowska zadaje bowiem pytanie: "Czy można wybaczyć swojemu oprawcy? Czy można jeszcze wierzyć w ludzi?". Wydaje się, że odpowiedź jest twierdząca, pokazując tym samym moc i siłę nadziei, jaka drzemie w każdym z nas.

"Żółta sukienka" to historia w której aż iskrzy od wielu emocji i przeróżnych uczuć. To mało objętościowa książka, która jest jednocześnie obszerną lekcją życia. Beata Gołembiowska przekazała w niej mnóstwo treści, nie używając wielu słów. Historia Anny napoiła mnie optymizmem, a to bardzo dużo. Z niecierpliwością czekam na kolejne dzieło autorki pt. "Malowanki na szkle".
ukryj

"Nie zawsze jest się kowalem własnego losu, czasa... pokaż

"Nie zawsze jest się kowalem własnego losu, czasami inni wykuwają go za nas, ale to właśnie my zawsze jesteśmy kowalami własnych serc."



Zastanawiacie się czasami ile człowiek jest w stanie znieść w swoim życiu? Ile kłód rzucanych przez nieobliczalny los, jest w stanie ominąć i iść dalej z podniesionym czołem? Historie życia, takie jak opisana przez Dorotę Frączek, dają nadzieję i pokazują, że człowiek może wiele przetrwać, wbrew wszelkim przeciwnościom.

Dorota Frączek, rocznik 1964 to urodzona w Raciborzu absolwentka Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z doktoratem z teologii dogmatycznej oraz wydaną w tym zakresie książką "Tajemnice Krzyża". Autorka jest pedagogiem, logopedą oraz filozofem z zamiłowania, pracowała jako nauczycielka religii w liceum. Matka czwórki dzieci, w tym jednego niepełnosprawnego syna.

"Życie w oborze" to prawdziwa historia, ukazująca trzyletni okres w życiu Doroty Frączek dotyczący prowadzenia własnego biznesu gastronomicznego. W 2006 r. czterdziestosześcioletnia autorka została właścicielką restauracji "Leśna" w małej miejscowości Obora, koło Raciborza. Bohaterka od początku swoich zmagań nie może liczyć na męża Piotra, byłego adwokata. W miarę rozwoju restauracji, Dorota postanawia rozwieść się z mężem, co w konsekwencji powoduje jego zemstę. Trzy lata o których pisze, obfitują w opisy codziennych problemów z pracownikami jakie napotyka właścicielka, ale również mafijnych działań byłego męża oraz korupcji wymiaru sprawiedliwości. To prawdziwa historia o pokonywaniu przeciwności losu.

Dorota Frączek opisała kawałek swojego życia, które wprawia w konsternację i zdumienie. Podkreślić trzeba, że nie w gestii czytelnika należy ocena podejmowanych przez bohaterkę decyzji, gdyż każdy z nas, odbiorców tej książki posiada całkowicie odmienny punkt odniesienia. Dlatego też warto skupić się na jasnym i klarownym przekazie historii, jaki autorka postawiła sobie za cel. Zapytacie jaki? Otóż celem opublikowania tejże historii było ukazanie rzeszy ludziom, iż nigdy nie jest tak źle, że warto podnieść się po upadku i iść dalej by walczyć o swoje racje. Pisarce z pewnością udało się go osiągnąć poprzez wykreowanie własnej postaci. Książkowa Dorota Frączek to bowiem pogodna osoba, bezinteresownie pomagająca ludziom, kochająca swoje dzieci. I pomimo wielu niepowodzeń, niewdzięczności ludzkiej i zawiści, każdego dnia bohaterka trzyma się wyznawanych przez siebie wartości.

Książka Doroty Frączek odsłania kulisy prowadzenia gastronomicznego biznesu. Czytelnik pod wpływem opowieści autorki, zdaje sobie sprawę, że podanie przepysznego obiadu na cudnej zastawie, to jedynie wynikowa wielu zależnych od siebie czynności. Kierowanie personelem, zatrudnienie odpowiednich osób, problemy finansowe i zwykła, ludzka ignorancja to jedynie wierzchołek góry lodowej z jaką musiała zmierzyć się właścicielka. Czy losy opisane na kartach książki, mogą motywować i wywoływać swego rodzaju ulgę? Z pewnością tak. Trzy lata spędzone w restauracji "Leśna" to ciąg obfitych zdarzeń, które niejednemu człowiekowi starczyłyby na całe życie. W myśl starego porzekadła, które mówi "że nie warto się załamywać bo inni mają przecież gorzej", czytelnik odczuwa również ulgę i swego rodzaju egoistyczne podejście – "jak dobrze, że nie mnie to spotkało". Historia Doroty Frączek wzbudza wiele refleksji i przemyśleń.

"Życie w oborze" to książka której nie sposób ocenić pod względem fabularnym. Fabuła tego dzieła to bowiem samo życie. Można za to napisać kilka słów o języku i stylu autorki. Pisarka posługuje się językiem przekazującym wiele emocji w którym słownictwo bazuje na prostym przekazie. Książkę czyta się dość szybko, niejednokrotnie dziwiąc się, ile złego może przytrafić się jednej tylko osobie.

Zakończenie ma niewiele wspólnego z happy endem, autorka wiele spraw pozostawia nierozwiązanych. Wiem, że w przygotowaniu druga część losów Doroty Frączak. "Życie w oborze" z pewnością nie było porywającą lekturą, gdyż nie to było jej celem. To książka o prawdziwym życiu, bez upiększeń i lukrowania. Nie każdy zdobyłby się na upublicznienie kawałka swojego niezbyt udanego życiorysu. Jeśli chcecie do niego zajrzeć, to zachęcam do lektury.

"Może wcale nie chodzi o to, co nam przynosi los, tylko o to, co my z tym robimy i jakie mamy do tego podejście?" ukryj