Książka: Kontrabasista

Główny bohater, muzyk, dokonuje w książce rozrachunków z samym sobą. Instrument, na którym gra jest przedstawiony w książce jako kompan, towarzysz i milczący świadek jego zmagań życiowych. Kontrabas, czasem traktowany jak niepotrzebny mebel, bywa jednocześnie najlepszym przyjacielem bohatera, a nawet - w chwilach jego słabości - uosobieniem ukochanej kobiety. Bohater stara się za instrumentem dużych rozmiarów schować wszystkie swoje małe problemy, kompleksy, zahamowania. W czasie monologu kontra...

Uprzedzam, że jestem zmuszony zdradzić elementy istotne dla rozwoju akcji. W mojej opinii powodami, z których to czynię, są charakterystyczna fabuła i krótki tekst utworu. Około 60-stronicowy monodram z didaskaliami, bardzo bliski wiktoriańskiemu monologowi dramatycznemu, gdzie wypowiedź podmiotu lirycznego (tutaj narratora) skierowana jest do słabo zidentyfikowanego rozmówcy bez udzielenia mu głosu. Wypowiedź narratora, 35-letniego neurotyka i alkoholika, urzędnika, jak sam siebie nazywa, a ...

Autor o sobie:

Urodziłem się w 1949 r. w Ambach nad jeziorem Stanberger w Bawarii i gram na fortepianie, a nie na kontrabasie. Od siódmego roku życia moje wykształcenie muzyczne polegało na wyćwiczeniu kilku utworów, jak np. "Die Hunnen kommen" (Hunowie nadciągają), "Album dla młodzieży" oraz kilku sonat na cztery ręce Diabellego. W wieku lat dziewiętnastu, po drugiej partii wyciągu fortepianowego "Symfonii z uderzeniem w kotły" Józefa Haydna (cz.I), zrezygnowałem z robienia w przyszłości kariery muzycznej.

Obecnie zatrudniam się jako autor krótkich, niepublikowanych kawałków prozatorskich i dłuższych niezrealizowanych scenariuszy filmowych, którymi zarabiam na życie.

"Kontrabasistę" pisałem latem 1980 r. Chodzi w nim - obok masy innych rzeczy - o samoświadomość człowieka w jego maleńkim pokoiku. Wyzyskałem tu własne doświadczenia, gdyż większą część swojego życia spędziłem w coraz to mniejszych pokojach, które opuszczałem z coraz to większym trudem. Żywię nadzieję, że pewnego dnia znajdę pokój tak mały, że pochłonie mnie bez reszty i wraz ze mną przy przeprowadzce odejdzie.

Patrick Süskind

[Kantor Wydawniczy SAWW, 1993]

Bo musi pan wiedzieć, że orkiestra jest i być musi tworem ściśle hierarchicznym i jako taki stanowi odbicie społeczeństwa. Nie jakiegoś konkretnego społeczeństwa, lecz społeczeństwa w ogóle: Na samym szczycie stoi generalny dyrektor muzyczny, niżej pierwsze skrzypce, potem pierwsze drugie skrzypce, potem drugie pierwsze skrzypce, dalej reszta pierwszych i drugich skrzypiec, altówki, wiolonczele, flety, oboje, klarnety, fagoty, instrumenty blaszane - i na samym końcu kontrabasy. Za nami są jeszc...